คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : จิตเสน่หา
สนามบินสุวรรภูมิ
ร่าบา้าวยาวนำบิามารามาถึ้านในสนามบินพร้อมระเป๋าใบให่สอใบ
ลุแ่มนับเป็นผูู้แลอำนวยวามสะวในารเ็นสัมภาระามเ้านายทั้สามมา
เสียฝีเท้าัแว่วนิลลนาหันมอเห็นเพื่อนำลัเินมาพร้อมพี่ายที่เ็นระเป๋าใบให่มา
าริายมือไหว้บิามาราเพื่อนแล้วแสร้ยิ้ม
หันมอพี่ายแล้วส่สายาให้ นัทพลรีบระพุ่มไหว้เ่นเียวัน
ผู้ให่สอนรับไหว้แล้วหันมาทาบุรสาว
“เรื่อใล้ออแล้วเินทาีๆ
นะลู”วิยุทธบอ
“่ะพ่อ”
“ยัไพ่อฝาูแลนิล้วยนะา
ไปันสอน้อ่วยูแลันและัน”
“่ะพ่อ
าะูแลให้อย่าีเลย่ะ”าริารับปาแม้ในใะรู้สึผิมา็าม
“แล้วพี่ายอาไม่ไป้วยเหรอ๊ะ”นิราพรำเลือมอหนุ่มรูปร่าสูโปร่ใบหน้าหล่อเหลา
ท่าทาภูมิาน ูเหมาะสมับลูสาวพอวร
“ไม่ไป่ะ
พี่ายิาน่ะุแม่”
“ไ้เวลาแล้ว ไปเถอะ”
าริายืน้าเพื่อนแล้วระิบระาบ
ใเ้นระหน่ำราวับลอศึ
นเอทำผิมหัน์พอเห็นหน้าพ่อและแม่เพื่อนิสำนึมัน้านีันทำาน
รู้สึันปาอยาบอวามริ แ่ทว่ามืออนิลลนาลับสะิมวิ้วยุ่เพื่อห้าม
“อย่าเียวนะยัยา
ันไม่ยอม้วย!”
“แไม่เห็นเหรอพ่อแม่แเป็นห่วแ่ไหน”
“เถอะน่าเี๋ยวัน็ลับมาแล้ว
แ็เที่ยวที่แลิฟอร์เนียให้สนุไปสิ นัับหนุ่มที่นั้นไว้ไม่ใ่เหรอ”
“เออ
็ไ้ๆ”
สอร่าเินทาเ้า่อทาผู้โยสารึ้นสู่ัวเรื่อ
นิลลนาทอสายามอปุ๋ยเมแล้วยิ้มสใส อีไม่นานไ้พบันแล้วเมือแห่ทะเลทรายไฮริ
ที่นั้นมีเรื่อสนุๆ รอเธออยู่อีมา
เรื่อบินลอ
ลอสแอนเลิสสนามบินนานาาิ สอสาวสายเลือาวไทยออา่อผู้โยสาร นิลลนาหยุยืนรอระเป๋าเินทาพร้อมเพื่อน
ราวยี่สิบนาทีสัมภาระถูลำเลียออมา
“ัน้อเินทา่อนะา
แล้วแฟนแะมารับหรือยัล่ะ”นิลลนาถามเพื่อน
แล้ววาามอหาหนุ่มาน้ำ้าวที่าริานั
“มาแล้วแหละ
ว่าแ่แไปนเียวไ้แน่นะ แล้วรู้เหรอว่าึ้นรถรไหน”
มือบายโบ
เธอศึษามาีพอไม่มาหลทาอยู่ที่นี่หรอ
“ไม่้อห่วหรอยัยา
ันศึษามาแล้ว แถมเมือไฮริยัใ้ภาษาอัฤษเสียส่วนให่
นอานพื้นเมือที่ยัภาษาท้อถิ่น ันไม่ไ้ออไปไหนไลหรอแ
อยู่ในัวเมือแล้ว็เินทาับทัวร์อเมือเท่านั้นแหละ”
าริายััวล
เรเพื่อนะเิอันรายแู่ท่าทานิลลนาไม่ไ้รู้สึหวั่นใอะไรเลย
“ถ้าั้นันไปส่แ่อนแล้วันนิล
ยัไ็เป็นห่ว”
“ไม่้อ็ไ้เี๋ยวแฟนแมาไม่ใ่เหรอ”
รู่หนึ่นิลลนาไ้ยินเสียฝีเท้าพร้อมายรูปร่าสูให่โบมือยิ้มระรื่น
ายนนั้นมีวาสีฟ้า ผิวาวั ผมสีทอ
สวมเสื้อโปโลสีาวับาเยีนส์รอเท้าผ้าใบ ท่าทาูสุภาพ เาเินรมายัเธอและเพื่อน
นิลลนาุ้นหน้าเป็นอย่าีเพราะเยูผ่านหน้าออมพิวเอร์เพื่อนมา่อน
โยปิาริามีนพูุย่าเพศมามาย
ในมหาวิทยาลัยยัเยรถไฟนันนเิเรื่อวุ่นวายหลายรั้
แ่เพราะเธอะอยไล่เลี่ยลอ มอูแล้วไม่้อัวลอะไรเพราะรถที่มารับเพื่อน่อน้าหรูทีเียว
อีอย่าสอนนี้บหาันมาหลายปีแล้วเยเินทามาหาันไม่น้อยว่าห้ารั้
“ไฮอิริ”าริาเอ่ยทั
เ้าอร่าสูโปรุ่มพิแ้มสอ้าเพื่อทัทาย่อนหันไปทาหิสาวอีน
“เพื่อนยูหรือลิลลี่”
“ใ่แล้ว้ะ”
อิริโน้มายเ้าหาเพื่อทัทาย
แ่ร่าบาถอยห่ายมือปราม นบธรรมเนียมอเาับเราไม่เหมือนัน
ไม่ไ้สนิทิเื้อถึนาโอบอุมพิันไ้
“โนๆ”นิลลนายมือับแทน
หนุ่มาน้ำ้าวมอ้วยวามมึนแล้วยมือับามวาม้อารออีฝ่าย
“โทษทีนะอิริ
เพื่อนไอเป็นสาวหัวโบรา”าริาแว
“ไม่เป็นไรหรอ”ายหนุ่มอบ
“เพื่อนลิลลี่ไม่ไปับเราใ่ไหม”
“ใ่้ะ”
“ุอยาเินทาไปประเทศาวัยใ่ไหม
ผมให้นพาไปส่ที่เมือไฮริเอาไหม”
นถูถามหูผึ่หันมาให้วามสนใทันที
“แน่ใเหรอะ”
“รับ
ผมเรียมรถมาให้แล้ว้วย พอีลิลลี่บอผมผมเลยเรียมารมาพร้อม”
เธอหันมอเพื่อนแววาทอประาย
แล้วโผเ้าอ้วยวามึ้ใ
“อบใแมานะ”
“ไม่เป็นไรเินทาีๆ
ล่ะยัยนิล”
รถิ๊บันให่ถูอเทียบนับลมานสัมภาระึ้นรถ
นิลลนาโบมือลาเพื่อนสาวและแฟนหนุ่มแล้วเปิประูึ้นรถ มันเลื่อนออาสนามบินมุ่หน้าไปยัประเทศาวัย
แหล่อารยธรรมอันาม
ความคิดเห็น