คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เหตุผลที่ต่างกัน
เสียรถยน์อเทียบ เ้าอบ้านวาแ้วาแฟมวิ้ว ไม่นานนัเห็นสุรัยเินเ้ามา แล้วหยุยืนรหน้าเา สีหน้าลูน้อูเร่เรีย ทำเอาธเนศ้อบราม สิ่ที่ทำให้เาเือาลไ้มาที่สุ ือารที่ลูายโ่เ่าไม่รู้อะไรเลย
“ใรมา!”
“ุธัรับ”
“มาับใร!”
“เอ่อ...” สุรัยอึอั ไม่ล้าเอ่ยปา
ธัพลับมือนรัเ้ามา แล้วมาหยุยืนรหน้าบิา พรรเรศยมือระพุ่มไหว้ในทันที สุรัยยัไม่ทันไ้อบำถามเลยเินเลี่ยออมาเพื่อให้เ้านายไ้ัารปัหา ธเนศไม่ไ้รับไหว้ วาามอั้แ่ศีรษะรเท้าอแฟนลูาย แล้วยิ้มเหยีย
“แมีอะไรถึไ้พาแฟนแมาที่นี่ เพราะันำไ้ว่าสัห้ามแไว้แล้ว!”
นเป็นลูะั แ่พยายามทำใีสู้เสือ
“ที่ผมับเรศมาเพราะมีเรื่อสำัะบอับพ่อรับ”
ธเนศะั เห็นสีหน้าแววาลูายแล้วทำเอาเารู้สึสัหร์อบล
“เรื่อสำัอะไร็ว่ามา ันมีธุระ้อไปทำ!”
“เรศท้อรับ!” เาโพลออมา
ายราะั ทอสายามอบุรายและผู้หิที่ยืนเีย้า แล้วบรามแน่น พยายามระับโทสะที่ำลัพลุ่พล่าน
“ท้อั้นเหรอ?” ธเนศเปรยเสียเย็น “ันไม่เ้าใทำไมเธอถึปล่อยให้ัวเอท้อ เป็นาราไม่ใ่หรือไ ไม่ิรัษาหุ่นหรือหน้าที่ารานอัวเอเลยเหรอ แ่าน็ยั แล้วท้อแบบนี้ ไม่อายแฟนลับ อายเพื่อนร่วมานบ้าหรือไัน!”
นฟัหน้าา เม้มริมฝีปา้วยวามเ็บแ้น
“เรศรัุธั่ะ!”
“เลยปล่อยให้ัวเอท้อ รัหรืออยามีลูไว้ับไอ้ธัันแน่!”
“พ่อรับ อย่าพูแบบนี้ับเรศเลย เราสอนรัันริๆ นะรับพ่อ!” ายหนุ่มรีบแ้่า
“รััน็ไปอยู่้วยันเลยสิไป ไปัวเปล่านี่แหละไอ้ธั!”
ธัพละั แล้วหันมอนรั พรรเรศำมือแน่น นาเธอำลัะมีหลานให้ ยัไม่มีทีท่าะยอมอ่อนลแม้แ่น้อย แล้ว้อทำยัไถึะยอมรับเธอ
“พ่อรับ ในท้อเรศือหลานอพ่อนะรับ พ่อไม่สสารหลานบ้าเหรอ”
ธเนศเยหน้า แล้วระุยิ้มมุมปา
“ะให้ันสสารไ้ยัไ ันยัไม่รู้เลยว่าในท้อแฟนแมันใ่หลานันหรือเปล่า เป็นาราเอผู้ายเยอะยิ่ว่าเินามถนนเสียอี ไม่รู้ว่ามั่วันไปถึไหน ะให้ันเื่อใว่าแฟนแมีแนเียว ไม่มีวันเสียหรอ!”
“เรศมีุธัแ่นเียวนะะ เรศไม่เยทำัวมั่วับใรที่ไหน!” พรรเรศโพลออมาทั้น้ำา
“ันะไปเื่อไ้ยัไ ลูายันมัน็ไม่ไ้ไปนอนเฝ้าเธอทุวันเสียหน่อย เธอะนอนับใรเมื่อไหร่มัน็มีโอาสไม่ใ่หรือไ!”
“ทำไมพ่อ้อทำแบบนี้ เรศำลัท้อ แทนที่พ่อะยอมรับพวเรา พ่อลับ้ำเิมให้พวเราเ็บปว!” ายหนุ่มัพ้อ
“เรศไม่ไ้มีนอื่นอย่าทีุ่พ่อล่าวหานะะ เรศื่อสัย์ับธัแ่นเียว!” พรรเรศปล่อยโฮออมา
ายรา้อมอสอนนิ่
“รอลูลอ แล้วรวีเอ็นเอ ันถึะยอมรับ”
“อะไรนะรับพ่อ!”
“ันยอมรับหลานไ้ แ่ับผู้หิอย่าเธอันไม่ยอมรับ!” ายราประาศร้าว
“พ่อทำแบบนี้ไม่ไ้ ผมรัเรศ เราสอนะแ่านัน!”
ธเนศสบาบุราย แววาแ็ร้าว เาไม่มีวันให้ประวัิศาสร์้ำรอยอีแล้ว่อนมาเอับธั พรรเรศประวัิไม่ีอยู่แล้ว นั่นทำให้เายิ่รู้สึุ่นเือยิ่นั
“ถ้าแิะแ่ับผู้หินนี้ ็เรียมัวเรียมใออาระูลันไปไ้เลย ันะไม่ให้แสัแ อยาะรู้นัว่าผู้หิที่แรันัรัหนา มันะเลี้ยแไ้ไหม!”
ายหนุ่มะัสบานรั พรรเรศน้ำานอหน้าเ็บปวไปทั้ใ ทำไมเาถึเลียัเธอนั
“ุพ่อไม่้อไล่ธัออาที่นี่หรอนะะ เรศะไปเอ่ะ!” พรรเรศบอเสียสั่น แล้ววิ่หนีออมาทันที
“เรศ!”
ธัพลวิ่ามออมา แ่รถลับเลื่อนออาัวบ้านไปแล้ว ายหนุ่มยืนนิ่น้ำาลอ หลับาลเพื่อระับวามเ็บปวเอาไว้ภายใน เาวรเลือทาไหนี ถ้าหาพ่อยอมใอ่อน ทุอย่าีว่านี้
ปั!
ประูปิลอย่าแร ร่าบา้าวเ้า้านในผับหรูย่านลารุ แล้วทรุายลบนเ้าอี้รบาร์ มือบายุมมับัริมฝีปาแน่นเพื่อลั้นน้ำาเอาไว้ ในเมื่อเธอและลูไม่มีวามหาย ็่าหัวมัน! าแ่นั้น้อไ้รับรู้รสาิวามเ็บปวในสัวัน เธอะทำให้มันระอัเลือออมาเลยทีเียว
“อวอ้าแ้วนึ!” เธอสั่
วอ้าถูนำมาเสริฟ์รหน้า เธอยระื่ม แล้วเม้มริมฝีปาัฟันแน่น
“มานเียวเหรอรับ”
เสียทัทายัึ้น พรรเรศหันมอสบานทั เห็นรอยยิ้มทรเสน่ห์อเา
“พลรบ” เธอละเมอออมา
“รับ ผมพลรบเอ”
หิสาวหัวเราะในลำอ “มาไ้ยัไะนี่”
“วันนี้ไม่มีิวเลยมารับ นั่ๆ นอนๆ ในห้อนเียวมันเบื่อ”
เธอ้อลึในวาอีฝ่าย ฤทธิ์แอลอฮอลล์ทำให้สิเธอพร่าเลือน ทำไมวันนี้เาูหล่อเหลาว่าทุวัน
“ทำไมไม่หานนอน้วยล่ะะ ะไ้ไม่เหา”
เายยิ้ม “ไม่ล่ะรับ ถ้าไม่ถูใผม็ไม่อยาไ้นมานอน้วย ยเว้น...” วาม้อมออย่ามีวามหมายไปถึอีน “นที่ผมพอใ อย่าเ่นุ”
พรรเรศหัวเราะในลำอ ่อนหันไปมอบาร์เทนเอร์
“อวอ้าอีแ้ว่ะ”
เาน ้อมอ้วยวามแปลใ
“ทำไมื่มวอ้าล่ะรับ มันแรนะ เี๋ยวะเมาเอา”
เธอหันมามอเาแววาหม่น มือถือัึ้น เ้าอเลยล้วระเป๋า้อมอหน้าอแล้วัสินใปิเรื่อ พลรบมอ้วยวามแปลใ
“ืนนี้ันอยาเมา ื่มเป็นเพื่อนันหน่อยไ้ไหม”
“ไ้สิรับ สำหรับุผมพร้อมเสมอ”
แ้วน้ำสีอำพันถูวารหน้าายหนุ่ม เายแล้วนับอีฝ่าย ่าน่าพูุยันอย่าสนิทสนม เธอ้อารลืมเรื่อราวอันเ็บปวให้หม อแ่เพียวามสบายใั่วรั้ั่วราวเท่านั้น
วอ้าแ้วที่สามถูระื่ม นื่มเริ่มสิพร่าเลือน มอภาพรอบายพร่ามัว ร่าายแทบทรไม่อยู่ นฟุบหน้าับบาร์ พลรบะัแล้วับไล่มนเย่าเบาๆ
“ุเรศรับ” เาร้อเรีย “ไ้ยินผมไหม”
“ุพล ันื่มไม่ไหวแล้ว่ะ” เธอบอเสียเบา แล้วเอียหน้ามามอ ผิวแ้มำลัแปลั่
“ถ้าไม่ไหว็ลับบ้านเถอะรับ เี๋ยวผมไปส่”
“ันไม่อยาลับบ้าน อันนอนที่นี่สัรู่นะะ”
พลรบระบายลมหายใ “ไม่ไ้หรอนะรับ เี๋ยวเา้อปิร้านัน”
“ันอนอน่อนนะะ” เธอฟุบหน้าลามเิม
ายหนุ่มลุาเ้าอี้ แล้วรเ้า้อนร่าบาวไว้ในอ้อมแน พรรเรศระหนใโอบรอบอเาไว้มั่น สีหน้าื่นระหน
“ทำอะไระุพล!” เธอร้อถาม
“พาุออไปาที่นี่ไรับ”
“แ่ันยัไม่อยาลับบ้านอนนี้นี่ะ” พรรเรศบอเสียสั่น น้ำาเอ่อลอ
“ไปพัที่ห้อผม่อน็ไ้”
หิสาวะั แ่ทว่าหัวสมอลับมึนสับสน เพราะฤทธิ์แอลอฮอลล์ เธอไม่ไ้เอ่ยำในอาบหน้าับอว้าเท่านั้น นเมาถูวาไว้รเบาะหน้า พลรบาเ็มัให้เรียบร้อย แล้วับเลื่อนรถออาบริเวนั้น วาม้อมอไปยัเธอบ่อยรั้ เห็นำลัหลับพริ้ม
ความคิดเห็น