คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เมื่อจันทร์เต็มดวง
บมื้ออาหาร รีสแยัวออไปเพราะ้ออ่าน้อมูลนไ้่อ ส่วนเธอ้อเ้าร่วมารผ่าั ทว่าไม่นานร่าายไม่อาทานทน ทำเอาเธอเป็นลมนเพื่อนร่วมาน้อ่วยันแบออมา อรุลัษ์ฟื้นมาในห้อพั
เธอลุนั่ับหน้าอ้า้าย เหุใมันึเ้นแรและรัวนานี้ หรือเพราะโรหัวใอย่าที่รีสว่า
“หายหรือยั”
นถูถามเยหน้ามอ แล้วยิ้มบาๆ
“หายแล้ว้ะ อโทษ้วยนะอลิส”
“พัผ่อนน้อยหรือเปล่า พันี้อรุเหม่อบ่อยๆ นะ” อลิสทั
ไม่ให้เหม่อไ้อย่าไร ในหัวมันมีแ่ภาพเานนั้นลอ ใบหน้ามาย นัยน์าสีแราวับโลหิ มันลืมไม่ลไม่รู้ทำไม
“ไม่รู้เหมือนัน สสัย้อลาานไปพับ้าแล้ว” อรุลัษ์แสร้เย้าับเพื่อน
“พับ้า็ี เราเห็นอรุทำแ่าน อยู่นเียวะเอาเินไปใ้อะไร ไม่เหมือนเราภาระเยอะะาย”
“อยาทำเ็บไว้อนแ่น่ะ ไม่มีลู ไม่มีใร ็เลย้อเ็บเินไว้”
อลิสยิ้มเ้าเล่ห์ แล้วยับเ้ามาใล้
“หมอรีสไ สร้ารอบรัวับเาเสียสิ” เธอแสร้ล้อเพื่อน นฟัะั
“้อิีๆ ่อน้ะ ไม่ใ่อยู่ีะมาเป็นรอบรัว เราไม่อยา้ำรอยเิมอี” เธอเ็ับวามรั เพราะมีแ่ผิหวั้ำใลอ อาเพราะเป็นนไทย เธอถือเรื่อวามสัมพันธ์ แ่ไม่อยานอนับใรให้เิปัหาในอนหลั
หาเธอมั่นใ มอบายมอบใให้ไป ทว่าแ่ละนเล่นเอาหัวใแทบพั ้อรัษายาวลอเลย
“้า แม่นสวย” อลิสเย้า
อรุลัษ์หยิบระเป๋าสะพายไหล่ แล้วลุยืน เพื่อนร่วมาน้อมอ้วยวามเป็นห่ว
“ะลับเลยเหรอ” อลิสถาม
“ลับเลยแหละ ไม่ไหว วันนี้เพลียไม่รู้เป็นอะไร”
“เินทาีๆ นะ”
เธอพยัหน้า้าๆ แล้วพาัวเอออมาาห้อพั เินเท้าลับห้อึ่อยู่ไม่ไลาโรพยาบาลมานั เปิประูห้อออแล้วโถมายลนอนโยไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า วันนี้ทำไมมัน่าวุ่นวายนั เหนื่อยยิ่ว่าทุวัน หรือเพราะเอเรื่อน่าื่นเ้นมาันแน่
ุบ!
ร่าบาถูโยนลบนเีย เ้าอร่าลืมา ในายำลัร้อนราวับมีไฟแผเผา เหื่อาฬผุึมเ็มใบหน้าและลำัว เธอหยัายนั่อย่ารวเร็ว นัยน์ารอไปมาอย่าสับสน ยมือุมมับ้วยวามปวร้าว เิอะไรึ้นทำไมถึรู้สึเหมือนนับไ้ ผสม้วยวาม้อารบาอย่าพวยพุ่ไม่หยุหย่อน
อรุลัษ์ปรับสายาเ้าับวามมื ้อบรรยาาศรอบๆ หัวใเ้นหนัึ้นทุะ เมื่อรู้ว่าที่นี่ไม่ใ่ห้อนอนอนเอ แ่เป็นสถานที่ที่เยมาเยือนแล้วรั้หนึ่ เธอรีบหย่อนเท้าลาเีย แล้วเินมารประู แ่ไม่ทันไ้เปิ เมื่อมันอ้าออเสีย่อน
เธอผะ ถอยหลัออมา ้อมอผู้มาเยือนแววาื่นระหน ทำไมเป็นเาอีแล้ว หมายวามว่ายัไัน แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ไ้อย่าไร
“ุ!” หิสาวร้อ
ลูเียส้าวเ้ามา แล้วปิประูห้อลามเิม เินรไปยัหน้า่าเปิออ แสันทร์ำลัสาส่อเ้ามา วันทร์วนเียนเ็มวทุะ
ึ ึ
มือบายับหน้าอ ร่าายร้อนผ่าว วา่ำปรือ้อมอไปยัร่าสูให่ นัยน์าแ่ำมอมา
“ผมพูอะไรไปุไม่เ้าใ เพราะอนนี้ร่าายุำลัร้อนราวับถูไฟเผา” เาบอเสียเบา แล้ว้าวเ้ามาใล้
สินัวเล็เริ่มเลือนหาย ัริมฝีปาเพื่อระับอาารทาายอย่าสุำลั
“ร้อน...” เสียหวานราแผ่ว
เาระุยิ้มมุมปา ออ้อมอร่ารหน้าำลัทุรนทุราย
“ะ...ันไม่ไหวแล้ว” เธอบอ
แว!
ุพยาบาลาวิ่น้วยแรระา อรุลัษ์ไม่อาทน่อวามเร่เร้าอพิษร้ายไ้อี สิเธอเลือนหายอย่าสิ้นเิ
ลูเียสยืนมอภาพนั้นนิ่ ไม่นานนัพยาบาลสาว็เปลือยเปล่า่อหน้า เาบรามแน่น เมื่อแสันทร์เ็มว ร่าสลัเสลาาวราวับา้าำลัถูแสันทราย้อมาย มัน่าามไร้ที่ิ วหน้าามำลัเผยอย้ำราวับเิวนให้เาอมม
ความคิดเห็น