คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เจ็บปวดจากความจริง
ทิพย์วารีสะอื้นอีรั้ น้ำาไหลอาบแ้ม อายุยี่สิบเ็ปี ยัไม่เยนอนับผู้ายเลยสัรั้ เพราะสามีเป็นเย์ ทำเอาเธออยารีร้อออมา รู้ไหมว่ามันทรมานมาแ่ไหน
“อยู่้วยันทั้ืน” เธอบอเสียหวาน แล้วโน้มใบหน้าเ้าหา
“เี๋ยว่อนรับ!”
ไม่ทันไ้ทัท้ว ริมฝีปาหนาถูวยอย่ารวเร็ว มือบาลูบไล้แผอ ไรทศระุยิ้มมุมปา นับเป็นโีอัวเอ ที่ไ้พบสาวสวย ยินยอมพร้อมใถึนานี้ มือหนาโอบรัเอวบา รั้ท้ายทอยอีน ลิ้นร้อนแทรริมฝีปา วานหาวามหวาน ลิ่นแอลอฮอลล์ยิ่สร้าวามรัวน ยามเมื่อถอนริมฝีปา นัวเล็หอบหายใสะท้าน ใบหน้าแ่ำ
“ยัอยาอยู่ับผมหรือเปล่ารับ” เาแสร้ถามเสียเย้า
เธอสบานพู “อยาสิะ ันแ่อยาปลปล่อยัวเอ ไม่อยาอทนับอะไรอีแล้ว ันรับรอว่าันะไม่วุ่นวายับุแน่นอน”
ยิ่ไ้ยินำนี้ ยิ่ทำเอาหัวใายหนุ่มเ้นหนั ลิ่นายสาวหอมละมุนลอยแะมู ทำเอาแทบระับอารม์ไว้ไม่ไหว
“ไปที่ไหนันีล่ะรับ”
เธอปรือา ยิ้มหวาน ราวับ้อารยั่วให้อีฝ่าย ทำามใปรารถนา
“ที่ไหน็ไ้่ะ แล้วแุ่”
“ถ้าุพูนานี้ ผมไม่เรใแล้วนะรับ” เาบอเสียแหบพร่า
เรียวแนถูโอบรอบออีฝ่าย ใบหน้าุบับอว้า หัวใเาเ้นหนัึ้นทุที
“หัวใุเ้นแรนานี้แล้ว เราไปันเลยีว่าไหมะ”
“ไ้สิรับ”
นเมาถูพยุออาไน์ลับ นระทั่มาถึรถโรลส์รอย์สีบลอน์ พนัาน่วยเปิประูรถ เาผลัันร่าบานั่เบาะหน้าู่ัน แล้วับเลื่อนออาร้าน ึ่นเอเป็นหุ้นส่วน ราวยี่สิบนาที รถอรลานในอนโ เาเปิประูฝั่นนั่ เธอปรือามอ แล้วอมยิ้ม
“ถึแล้วเหรอะ” เอ่ยถามอีฝ่าย น้ำเสียอ้อแอ้
“รับถึแล้ว”
เธอถูรั้ออารถ แล้วพาเินไปยัลิฟท์ ั้นสิบห้า พอถึั้นเป้าหมาย นสวยแทบทรายไม่อยู่ บรั่นีเือบว เล่นานทำเอาหน้ามืาลายไปหม อนนี้แม้สิเลือนรา ทว่าลับรู้ัวี ว่าเธอำลัทำอะไรอยู่ ยิ้มเยาะนเอ ไม่เยปล่อยัวปล่อยใให้ใร พยายามเป็นภรรยาที่ีมาลอ มันเ็บนอธิบายเป็นำพูไม่ไ้เลย ถ้าหาสามียอมรับ่อนหน้านี้ มันทำให้เธอเ้าใ่ายว่าารมาเห็นภาพเ่นนั้น
ิ๊!
เสียประูเปิออ ร่าบาถูพาเ้าสู่ห้อ ทิพย์วารีไม่ไ้มอรอบายแม้แ่น้อย เพราะทันทีที่เ้ามา ร่าลับถูโอบอุ้มเหนือพื้น พามายัห้อนอน ทั้ฟู ม่าน ล้วนเป็นสีเทา เาวาเธอไว้บนฟูหนา โน้มายทาบทับลมา หัวใเธออสั่นไหวไม่ไ้ ระนั้นแล้ว เมื่อมาถึุนี้ ลับไม่ิเปลี่ยนใ
“ุยัเปลี่ยนใไ้นะรับ” เาบอเสียแหบพร่า ่อให้นเอแทบทนไม่ไหว
เธอส่ายหน้า นเรือนผมนุ่มระาย แสไฟสีส้มอ่อนสลัวรหัวเีย ทำให้มอภาพนใ้ร่าาม นไม่อาหัห้ามใ ปล่อยให้เธอไปไ้
“ไม่่ะ ันไม่เปลี่ยนใ” วานพู สลึมสลืม มันพร่ามัวไปหม แ่เธอยัเ้าใำถามอีฝ่ายไ้ี
“ราวนี้ ถ้าร้อให้ผมหยุ ผมไม่หยุแล้วนะรับ”
ริมฝีปาถูรอบรออย่ารวเร็ว เรียวแนโอบรัรอบอ อบสนออีฝ่าย มือหนาเริ่มลูบไล้ไปามเรือนร่าอรร ลิ้นวัวานหาวามหวานในโพรปา นระทั่ถอนริมฝีปา เธอหายใหอบสะท้าน ระุมเสื้อเริ่มถูปลทีละเม็ สาปเสื้อแยาัน นเผยให้เห็นทรวออวบอิ่ม ภายใ้บราเียสีำ
มือยอบุม สูลิ่นวามหอมหวาน ่อนสอเ้า้านหลั ปลมันออ ยอบัวสีมพูอ่อน ทำเอานมอลืนน้ำลายลอ ทิพย์วารีัริมฝีปาผิวแ้มแปลั่ ่อให้เมามาย็ยัรู้สึอาย ที่ถูายแปลหน้า ้อมอวาไม่ระพริบเ่นนี้
“อย่ามอแบบนี้สิะ ันอาย..” เธอบอเสียแผ่วเบา ทว่าเสียลับทำเอานฟัรู้สึผ่าวร้อนึ้นมา
เาระุยิ้มมุมปา
“ุสวยมาเลยรู้ไหม”
มือ้าหนึ่บีบเล้น ส่วนอี้าลับใ้ริมฝีปาูลืนยอมอันามเอาไว้ในโพรปา เ้าอส่เสียราในลำอ ้วยวามรู้สึเสียว่าน ริมฝีปาถูัแน่น เพื่อเ็บลั้นเสียร้อน่าอายเอาไว้
ริมฝีปาลาไล้ไปามสัส่วนอันาม ส่วนมือทำหน้าที่ลูบไล้เรือนร่านถึอบระโปรยีนส์สีี เาปลระุม สอมือเ้าสัมผัสนนัวเล็สะุ้
“อ๊ะ!” เธอร้อสีหน้าระหน
ทว่านระทำลับไม่ไ้สนใ สอนิ้วเ้าสำรววาลวลายามลีบอไม้าม ร่าบาสั่นเทา วามรัวนทำเอา้อบิาย วาปรือมอนทำ ไรทศไม่อาทานทน รั้ิ้นส่วนิายออาเรือนร่า วามามเผย่อสายา ทำเอานัวให่อยารอบรอเสียอนนี้
เาปลเสื้อผ้าออาร่าเ่นเียวัน เมื่อเรียบร้อย โน้มายเ้าหาอีรั้ นิ้วสอเ้าสำรว เพื่อรวูวามพรั่พร้อม นใ้ร่าสะท้านไหว อรัอีฝ่ายไว้แนบแน่น ริมฝีปาถูุมพิลิ้นวัอย่าูื่ม ทิพย์วารีหายใหอบสะท้าน ริมฝีปาหนาลาลาไล้ ุมพิไปทุสัส่วน ร่าอรรบิเร่าหอบโยน วามเสียเสียวพุ่ทะยาน
ไรทศหยัาย มอูใบหน้าสวยหวาน ออีน เธอเป็นหิสาวนแร ที่ทำให้เามีวามปรารถนามามายถึเพียนี้ โน้มายเ้าหา ุมพิหน้าผามน
“ผมะใส่เ้าไปแล้วนะ”
นัวเล็ปรือามอ “ใส่เ้ามาเลย่ะ”
ัวนแ็ืน มันำลั้อารปลปล่อย เาับสะโพมนยับเ้าหา โน้มัวแ่นายเ้าสู่่อทารั เพื่อรอบรอ ทันทีที่มันเ้ามา ทำเอาร่าายเธอสั่นเทา ทิพย์วารีัริมฝีปาน้ำาปริ่มอบ ิ้วเ้มมวเ้าหาัน มอูใบหน้านสวย อย่าไม่เื่อสิ่ที่นเอไ้เผิ ไม่ิมา่อนเลยว่า ผู้หิที่เิวนัวเอ ะยัไม่เย้อมือายใ
“ผมอโทษ อทนหน่อยนะรับ ผมะระวัที่สุ” ไรทศบอเสียแหบพร่า บรามแน่น
“ไม่เป็นไร่ะ” เธออบ แล้วหลับาล
เาโน้มายเ้าหา พยายามนุ่มนวลที่สุ นระทั่แทรัวนนสุทา แล้ว่อย ๆ ยับสะโพหนา
“อ๊ะ!” หิสาวร้อออมา เมื่อวามรู้สึบาอย่าำลัเ้าแทร
ปั่นป่วนใน่อท้อ ปวร้าวผสมวามาบ่านอันไม่เยไ้พบพาน นิ้วเรียวิแผ่นหลั ยามเายับสะโพหน้า ทำเอาร่าายมันสั่นสะท้านไปหม
“อทนหน่อยนะรับ แล้วุะอบมัน” เาบอเสียแหบพร่า นเอพยายามเบาแรที่สุ เพื่อไม่ให้อีน้อเ็บปวมานั
ไรทศยับายเป็นัหวะหนัเบาสลับัน เมื่อเห็นนใ้ร่าไม่ไ้มีอาารเร็เหมือนอนแร เายยิ้มพึพอใ ่อนโถมายเ้าหา ทำามวามปรารถนานเอ เสียหอบหายใสอน เสียเรื่อปรับอาาศ ผสานเสียเนื้อเสียสีระทบัน บทเพลพิศวาสยับรรเล่อเนื่อ นระทั่รุ่สา ไรทศหยุลเมื่อรบรอบที่สาม แห่วามหฤหรรษ์ หิสาวเอูเหนื่อยอ่อน รั้แร ลับ้อรัศึหนัาเา ที่ไม่อาทานทน่อเรือนร่า และแรปรารถนาภายในส่วนลึไ้
โน้มใบหน้าูเม้มทรวอ นเิรอยแ ราวับเป็นเรื่อีราอ เาไม่อยาบแ่รนี้ ยัอยาสานวามสัมพันธ์่อไป หาไ้บหา หรือศึษาันและัน ็อยาทำเ่นนั้นเหมือนัน พลิายลนอนเีย้า อีฝ่ายหลับไปแล้ว เาเลยผ่อนลมหายใ ร่าายยั้อารอยู่เลย ไม่เ้าใัวเอเหมือนัน ทำไมถึไ้ปรารถนา่อหิสาวแปลหน้ามาถึเพียนี้ แทบหัห้ามอารม์ัวเอไม่ไ้เลย ไม่เป็นไร ยัมีเวลาอีมา หาื่นึ้นมา เาอยาอเบอร์ิ่อ แล้วุยับเธอ เพราะไม่อยาเสียผู้หินนี้ให้ใรไป
ความคิดเห็น