คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เหตุผลที่ต่างกัน
พรรเรศมอัวเอในระ หลัา่าแ่หน้าให้เรียบร้อย เธอหยิบบทมาทบทวนเพื่อรอเ้าา ไม่นานเท่าในัผู้ำับเรียไป นัแสาวร้ายอย่าเธอแสไ้ีนเลิอไว้ เธอลับเ้ามาในห้อแ่ัวอีรั้ หย่อนายลบนเ้าอี้แล้วระบายลมหายใ้วยวามอ่อนเพลีย พัหลันี้เธอเป็นอะไรไม่เ้าใ ทำไมถึไ้่วนอนลอเวลา แถมหน้ามืบ่อยๆ
เสียฝีเท้าัเบื้อหลั พรรเรศ้อมอายรูปร่าสูในระแล้วยิ้มให้บาๆ พลรบนั่ล้าาราสาว แล้วยิ้มทรเสน่ห์ ึ่เป็นรอยยิ้มที่พิิใสาวมาทั่วหล้า
“มีอะไรหรือเปล่าะ” พรรเรศเอ่ยถาม แล้วหยิบน้ำยาล้าเรื่อสำอาออมา แล้วหยใส่สำลีเพื่อลบหน้านเอ
“ไม่มีอะไรรับ ผมแ่อยามอุแบบนี้นานๆ”
พรรเรศยิ้มบาๆ
“อย่ามาล้อเล่นันเลย่ะุรบ ุน่ะสาวๆ เยอะะายไป”
เาระบายลมหายใแล้วยัไหล่
“เพราะแบบนี้หรือเปล่าที่ทำใหุ้ไม่รับรัผมสัที” เาเลิ่ิ้วมอรอำอบ
นถูถามเลือไม่อบ เลื่อนเ้าอี้แล้วลุยืน
“ันไป่อนนะะ เอับพรุ่นี้่ะ” เธอบอ แล้วเินออาเ็นท์ไป
พลรบมอามแล้วระุยิ้มมุมปา เสียายที่เาีบเธอไม่ิสัที ไม่เ่นนั้นป่านนี้ เาับเธอลายเป็นแฟนันไปแล้ว พอะริใับใรันเอเรื่อแบบนี้เสียอี รู้สึแย่ะมั
พรรเรศเลื่อนรถออาลานว้า แล้วรไปยัลีนิเพื่อนสนิท เธอรู้สึผิปิับนเอมาหลายวันแล้ว อาารแบบนี้มันทำให้เธอัวล เพราะถ้าหาเป็นริอย่าที่หวั บาที... เรื่อระหว่าเธอับเาอาเินหน้า่อไปไ้ อย่าไรเสียเธอ็ไม่อยาสูเสียผู้ายเพียบพร้อมอย่าธัพลไป
รถอริมบาทวิถี หิสาว้าวลมาล้วระเป๋าหยิบแว่นำมาสวมเพื่อปปิใบหน้า เปิประูเ้ามา้านใน แพทย์หิสโรธรเินออมา้อนรับ
“รวไ้เลยหรือเปล่าอะโรส” พรรเรศถามเสียเบา เพราะเห็นนไ้นอื่นำลัมอมา
“ไ้เลยเ้ามาสิ”
สอร่าเินเ้า้านในห้อ พยาบาลผู้ายปิประูล พรรเรศถอแว่นาออ แล้วระบายลมหายใ
“ไ้ื้อที่รวมารว่อนหรือยั” นเป็นเพื่อนถาม แล้วสบา
นถูถามส่ายหน้า “ยัเลย ไม่อยารวเอ ยัไ็้อมารวับเธออยู่แล้ว”
หมอสาวถอนหายใเฮือให่
“แล้วถ้าผลออมาว่าท้อะทำยัไ”
าราสาวลี่ยิ้มว้า “ท้อ็ีน่ะสิ”
สโรามอหน้าเพื่อนสีหน้าเรีย สิ่ที่เพื่อนิมันไม่ผิ แ่ิรที่ว่าทานั้นะยอม่ายๆ ั้นเหรอ ่อให้มีหลาน็าม เพราะุธเนศ่อน้ามีื่อเสีย สะใภ้้อเป็นนเ่มีฝีมือ้านารบริหาร เพื่อเื้อหนุนใหุ้ธัพล้าวหน้า แ่ับพรรเรศแล้วมันแ่า เพื่อนเป็นแ่าราาวรุ่ ไม่มีวามสามารถ้านารทำานบริหารเลย ผิับน้อสาวอย่าพิมพ์ันทร์ ที่เ่านลายเป็นนัธุริใหม่ไฟแร
“ิีแล้วเหรอเรศ ุธเนศเาเป็นใรเธอน่าะรู้ี” นเป็นเพื่อนเือน
พรรเรศยัไหล่ราวับไม่แยแส แ่ในใลับหวั่นไหว เธอ้อารมีลูเพื่อผูมัเา ที่สำัาแ่พ่ออเายอมอ้าแนอบรับเธอเป็นสะใภ้
“ันรู้ไ ันถึพยายามให้ัวเอท้อับธั!”
สโราส่ายหน้า แล้วระบายลมหายใ
“ันหวัว่าารมีลูะทำให้แโีนะเรศ” เธอเอนหลัพิพนัเ้าอี้ “เพราะถ้าหาท้ออนำลัรุ่แบบนี้ แะไม่มีหน้าที่ารานรอรับอี”
“ธัไม่มีวันทิ้ันหรอ ่อให้พ่ออเาไม่ยอมรับ”
“โอเ ั้นเอานี่ไป”
พรรเรศมอระปุพลาสิสีาวรหน้า แล้วรับมา
“แี่ใส่ในนั้นแล้วเอามาให้ัน ันะไ้รวให้”
“โอเ ั้นเี๋ยวันมา”
ห้านาที พรรเรศเินลับมาแล้ววาระบอใส่ปัสสาวะไว้รหน้าเพื่อน สโราส่ให้ับพยาบาลผู้่วยเพื่อทำารรว รอไม่นานผล็ออมา หมอสาวระบายลมหายใแล้ว้อนสายามอเพื่อน ที่นั่ลุ้นอยู่รหน้า
“แท้อสมใแล้วล่ะเรศ”
ว่าทีุ่แม่ียิ้มว้า หัวใเ้นโรมราม เผลอเอามือลูบท้อนเอ้วยวามหวั เ็นนี้ะเป็นโ่ทอล้อเธอับเาไว้แนบแน่น และพ่อสามีไม่มีวันพราเราสอนไปไ้
“แล้วัน้อทำยัไบ้า”
“ันะัยาบำรุให้ แแพ้บ้าไหมล่ะ”
“ไม่เท่าไหร่นะ แ่เพลียๆ บ้า”
“แบบนี้็ีแล้ว ไม่อย่านั้นไปทำานลำบาแน่เรศ ่วนี้็อย่ารับานเยอะ็แล้วัน”
พรรเรศออมาาห้อรว ่อนหยิบแว่นสีำมาสวม หมอสาวยื่นยาให้
“อบใมาันไป่อนนะโรส”
“ันเียนใบนัให้แล้ว มาามนั้วยล่ะ”
“ไ้้ะเพื่อน” เธอบอแล้วยิ้มว้า ่อนหันหลัเินออมา
พรรเรศยิ้มบาๆ ้วยวามยินี เรื่อนี้ธัวรไ้รับรู้ านี้ไปเิเรื่อีๆ ในีวิ อุปสรรที่ผ่านมาถือว่าเป็นบททอสอบ เธอหวัแ่เพียเ็นนี้ะ่วยทำให้พ่อสามี รัและเอ็นูเธอบ้าเท่านั้นเอ
าราสาวล้าระเป๋าหยิบโทรศัพท์มือถือออมา แล้วิ่อไปยัปลายทา
“ว่าไรับเรศ” ปลายสายรอเสียอ่อนโยน
“ธัะ วันนี้มาหาเรศที่อนโไ้ไหม”
“วันนี้ผมมีประุม เลิึนะรับ รอไหวเหรอ”
“เรศรอไ้่ะ พอเรศมีเรื่อสำัะบอับุ” เธอยิ้มบาๆ เมื่อิว่าเา้อื่นเ้นแน่นอน
“ไ้รับ ผมะไปหานะ”
“่ะ” หิสาวรับำแล้ววาสาย
ความคิดเห็น