คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ชะตาลงทัณฑ์
ลุส์ับ้อมือแล้วระาให้หลานศัรู้าวาม เธอพยายามืนัวเอไม่ให้เาลาไปไ้่ายๆ แ่เมื่อไหร่ที่เาออแรระา ร่า็เามแรโย่าย สอร่าหยุยืนหน้าห้อ มือที่ยัเหลืออี้าับลูบิประูแล้วเปิออ
ปรา์ปรียาหน้าีเผือ เธอพยายามเาะมือเาที่รัแน่นอยู่ หิสาวน้ำาลอส่ายหน้าไม่ยอมเ้าไป แ่เาออแรลาเธอไ้สำเร็ พอเ้า้านในร่าบาถูเหวี่ยไว้บนเีย
ทันทีที่หลัแะฟูหนา ปรา์ปรียารีบทะลึ่พรวลุึ้นแล้วะเียะายหนีอย่าไม่ิีวิ แ่เาลับับ้อเท้าแล้วลาเธอลับมา ปลายนิ้วเรียวิลบนฟู พยายามืนัวไม่ให้เาลาไ้สำเร็ แ่ไม่เป็นผลเรี่ยวแรอันมหาศาลทำให้ร่าเธอถูึไปหาโย่ายไ้สำเร็
“ไม่!”เธอรีร้อใน ในะที่ร่าายำลัถูลาเ้าหาอีฝ่าย
เาับหิสาวพลิัวให้หันมาเผิหน้า รึร่าบาแนบับเีย วาสีน้ำทะเล้อมอมายัใบหน้าเรียวสวย้วยสายาเรี้ยวรา
“เธอะไม่ยอมบอันใ่ไหม ว่าลุเธออยู่ที่ไหน!”ายหนุ่มวาร้าวอีรั้
“ะ...ันไม่รู้ริๆ ไ้โปรปล่อยันไปเถอะ”เธอบอเาแล้วสะอื้นออมา น้ำาที่ำลัไหลอาบแ้มไม่ไ้ทำให้อีฝ่ายรู้สึอะไรเลยสันิ
“ถ้าเธอไม่ยอมบอว่าลุเธออยู่ที่ไหน เธอไ้ลายเป็นอีัวแน่!”
ลุส์ับสาบเสื้อไว้แล้วยิ้มเหยีย หิสาวมอูเา้วยวามใ อ้าปาะร้ออแ่เาลับไม่ไยี
แว!
เสื้อถูระานาิมือ
“รี๊!”หิสาวหวีร้อออมาอย่าบ้าลั่แล้วิ้นรนสุีวิ
ทรวออวบอิ่มที่โผล่พ้นบราเียเผย่อสายา ผิวเนื้อาวเนียนละเอียน่าสัมผัส แม้ระทั่เอวอิ่ว ทุอย่าที่ประอบในัว่าเรียอารม์ิบไ้เป็นอย่าี ลุส์ยิ้มเหี้ยมออมา และรั้นี้มันน่าลัวว่ารั้ไหนๆ ที่เธอไ้สัมผัสมามานั
“ลุเธออยู่ที่ไหน!”
“ันไม่รู้ริๆ อร้อล่ะปล่อยันไปเถอะ...”หิสาวพยายามอ้อนวอน
นรอนรอ เธอ็ยัไม่อบ แล้วยัมีหน้ามาอร้อให้ปล่อยไปอย่านั้นหรือ หมวามอทน เาไม่ำเป็น้อสนใอะไรอี านี้ปาที่หุบไม่ยอมเปิ ะ้อสารภาพออมาเอ
“ันะไม่ถามอะไรเธออีแล้ว ันะทำมันนว่าเธอะยอมบอัน ว่าลุเธออยู่ที่ไหน!”
าเถูระาแล้วรูออาเรือนร่า หิสาวพยายามิ้นรนเอาัวรอสุีวิ แม้รู้แ่ใว่าไม่มีหนทารอ เพียเวลาไม่นาน ิ้นส่วนิายลับหายไปนหมสิ้น
เา้มลสำรวเรือนร่าอย่าไร้ปราี ายสาวสะท้าน เมื่อเาัววามหวาน้วยวามรุนแร
“ันเ็บ!” นใ้ร่าร้อบอน้ำาอาบแ้ม
ายหนุ่มไม่ไ้สนใเสียรีร้ออะไรทั้สิ้น ในเมื่อล้าหลอนอย่าลุส์ อัลเบอร์ทีนแล้วละ็มันะ้อไ้รับผลอบแทนอย่าสาสมริมฝีปาหนาูบไล้ไปามเนื้อนวลพลาลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าอย่าถือสิทธิ์
“อย่า! ันเ็บ!” นถูระทำร้อ เมื่อถูรุเร้าอย่าหื่นระหาย
หัวใำลัเ้นระรัว้วยวามลัว เธอเ็บและทรมานมาเหลือเิน ทำไมเาไม่พูีๆ หรือถามเธอีๆ ทำไมเาไม่ฟัทั้ๆ ที่เธอบอว่าไม่รู้ ทำไมถึใ้วิธีป่าเถื่อนทำร้ายันไ้ลอ
ทรวออวบถูรอบรอ มือทำหน้าที่ลูบไล้ทั่วร่าาย ปรา์ปรียาไม่อา่อ้าน ทำไ้แ่ปล่อยให้อีฝ่ายทำาใอบ ไม่มีทาสู้ ไม่มีหนทารอ เหุใึใร้าย่อเธอถึเพยนี้
ยิ่เห็นน้ำา ยิ่สะใ ไมเิลมันะไ้รู้ารทรยศเาือเรื่อที่มันวริะทำเป็นอันับสุท้ายในีวิ อย่าน้อยหลานสาวอแ็้อมารับเราะห์แทน
เรือนายแร่แทรเ้าหาร่าบาสะท้าน เธอเ็บปวราร้าวไปทั้ร่า หิสาวรีร้อิ้นรนเมื่อวามรู้สึเ็บปวที่ไ้รับ ในะที่เธอไม่ยินยอมมันสร้าวามทรมานให้ อย่าร้ายา ร่าบาพยายามยับายเพื่อหนี แ่เาลับรึร่าามไว้พร้อมับแทรายเ้าหา โยไม่สนใว่าหิสาวใ้ร่าะรู้สึเ่นไร ปรา์ปรียาสะอื้นออมาปลายนิ้วเรียวิลบนฟูหนาริมฝีปาบาถูัแน่นนเป็นห่อเลือเพื่อ่มวามเ็บไว้
“ไม่! อย่า! ไ้โปร... ันเ็บแล้ว ฮือๆๆๆ” น้ำาไหลรินออมาอาบแ้ม
ร่าแร่แทรายเ้าหานสุ ยับายเร่เร้าราวับสาวใ้ร่าเป็นหิที่เาื้อมาเพื่อบำเรอเรื่อบนเีย เธอเหมือนะายเสียให้ไ้ ร่าายราวับะแเป็นเสี่ย วามสาวสูสิ้นเพราะผู้ายสารเลวนหนึ่ แล้วะมีหน้าไปมอผู้ายที่ิะมอบใให้ไ้อย่าไรัน มันบสิ้นแล้ว!
“ันเ็บ... อร้อปล่อยันเถอะ!”
“ปล่อยเธอให้โ่สิ ันำลัสนุเลย เธอยอเยี่ยมมา... แบบนี้ถึุ้มไอ้ไมเิลมันมีหลานที่ีริๆ”เาบอเสียพร่าในะที่ยับาย
ัหวะเร่เร้าสร้าวามทรมานให้ราวับายทั้เป็น เาไม่ถนอมเลยสันิ ไม่สนว่าเธอะไม่เยผ่านมือายใ เอาแ่ใ และทำทุอย่าามที่้อาร เ็บนุพูไม่ออมีแ่น้ำาเท่านั้นที่อย่วยปลอบประโลม
“หยุที พอที! ปล่อยันไปเถอะไ้โปร...”หิสาวพยายามอ้อนวอนเาทั้น้ำา แ่เาลับทำเมินไม่สนใราวับไม่ไ้ยินเสียแห่วามทรมาน
ลุส์ไม่ไ้สนใเสียร้อหรือเสียสะอื้นอผู้หิใ้ร่า แม้ว่าไ้รอบรอเป็นนแร เวลานี้วามแ้น ำลับัา ายหนุ่มยับายเร็วึ้นและหยุลในที่สุ
มันบลแล้วสินะ... เธอบอัวเอน้ำาอาบแ้ม ปรา์ปรียา่อยๆ ยับร่าที่บอบ้ำหันหน้าหนี
“ันะัเธอไว้ที่นี่นว่าะยอมบอว่าลุเธออยู่ที่ไหน!”เาบอเสียร้าวแล้วผละห่า
เธอนอนนิ่ปล่อยน้ำารินไหลไม่า เวลานี้ลมหายใเาสม่ำเสมอหลับไปแล้ว เธอ่อยๆ พยุายอันบอบ้ำลุาเียว้า มือบารั้ผ้าห่มมาพันรอบาย อาารเ็บราวลาัวทำให้รู้สึลำบาในารเิน หิสาวหยิบเศษเสื้อผ้าที่เาระาทิ้ มันใส่ไม่ไ้อีแล้ว รีบเินไปนั่อยู่มุมห้อแล้วพิศีรษะับผนั ้วยวามปวร้าวและทรมาน
มือบา้าหนึ่ยึ้นมาปิปาไว้ พยายามไม่ให้เสียเล็รอออมาให้เาไ้รู้ ลัวเาะื่นึ้นมาทำร้ายและอาละวาอี วามเ็บปวที่เธอไ้รับมันสุแสนะทรมาน หัวใเาทำ้วยอะไร เธอผิถึนา้อทำร้ายันรุนแรแบบนี้เลยหรือ วามอ่อนล้าอร่าายบวับวามเหนื่อยอ่อนทำให้เธอหลับไปในที่สุ
ายหนุ่มลืมาึ้นมา รีบวานหาร่าบาแ่แล้ว็้อพบแ่เพียวามว่าเปล่า ร่าสูให่ลุพรววาสายามอหาแล้ว็้อะัเมื่อพบว่าหิสาวที่เามอบวามเป็นสามีให้โยไม่เ็มใ ำลัหลับศีรษะพิผนัห้ออยู่
ลุส์บรามแน่นพร้อมับสาวเท้าเินลไประาร่า เธอแทบล้มทั้ยืน ปรา์ปรียามอเาายสาวสั่นสะท้านออมา้วยวามลัว ร่าสูให่ลาหิสาวไปที่ห้อน้ำแล้วเปิฝับัวรลไปที่ร่า หิสาวรีร้อสำลัน้ำที่เาเปิอย่าไม่ลืมหูลืมา
“หาเธอไม่ยอมเปิปา ันะทำับเธอแบบนี้นว่าะพอใ!”เาบอพร้อมับระาร่าบาให้ยืนึ้น
มือหนาโอบรัเอวบาเปลือยเปล่า ปรา์ปรียารีร้อิ้นรนทุบีเาเป็นพัลวัน ร่าสูให่รึมือบาไว้ับผนัห้อน้ำแล้วยิ้มเหี้ยม
“ปล่อยันไปไอ้สารเลว!”
ลุส์ะัับำ่า มือหนาบีบปลายามน นหิสาวเบ้หน้าออมา้วยวามเ็บปว เสียาย เาออะพอใเธอไม่น้อย หลัาที่ไ้พบันรั้แร แ่เธอทำลายทุอย่า ะไม่มีวามปราีให้ับใรหน้าไหน ที่บัอามาิทรยศเาเ็า
“ปาีนั!”
ใบหน้าอเาโน้มเ้าหาแล้วบยี้ริมฝีปา เรือนร่าอหิสาวถูเาสำรวอย่าไร้วามปราี ปรา์ปรียารีร้อสะอื้นอย่าปวร้าว เธอรู้สึทรมานเหลือเินเหมือนะาใ
“่าันะ! ่าันเี๋ยวนี้!”
“่าเธอมัน่ายไป ถ้าเธอบอว่าลุเธออยู่ที่ไหนเธอ็ไม่้อมาทนรับรรมแบบนี้!”เาบอเสียร้าว
“ไอ้สารเลว แะ้อเ็บปวเหมือนัน!”ปรา์ปรียาอาา
ลุส์บรามแน่น้มลบยี้ริมฝีปาบาอวบอิ่มที่่า่าทอเาไ้เ็บแสบ มือหนาโอบรัเอวบารั้มาแนบิสำรวายสาวอย่าใให้เ้าอร่า้อทรมานับารระทำ ปรา์ปรียาน้ำาไหลรินไม่าสาย ไม่มีวันไหนเลยที่เธอไม่เยร้อไห้
ร่าสูให่ยืนึ้นแล้วยิ้มเหยีย หลัาัววามสุาเรือนร่าอเธอไปแล้ว เาเินหนีออมาาห้อน้ำปล่อยให้ร่าบานั่พิผนัห้อน้ำราวับนไร้วิา เธอเหมือนายทั้เป็น
เธอเ็บ! เ็บทั้ายและใ! อสัรั้ ให้เธอไ้เอาืนผู้ายนนี้บ้า
ความคิดเห็น