คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ใจจำนน
รมย์รวัรยืนรอหน้าเียพยาบาล
พอรถอเทียบหมอเลยรเ้า่วยเหลือนไ้
ายหนุ่มะัสบาเพื่อนสาวึ่เ็มไป้วยหยาน้ำาไหลรินไม่า
เาไ้รับแ้่อนหน้านี้แล้ว ว่าอาารอมาราเพื่อน่อน้าหนั
“วัร
แ่วยแม่เรา้วยนะ” มิลันาร้อบอ
“มิใเย็น่อน
เราทำเ็มที่แน่ แไปสบสิอารม์่อน” รมย์รวัรเือน
มิลันาเม้มริมฝีปาสะอารม์นเอ
ในเวลาแบบนี้หล่อนไม่วรสิแ แม่้อไม่เป็นอะไร หล่อนเื่อฝีมือหมอที่นี่
เยผ่าั้วยันหลายรั้แล้ว
“ันไป่อนนะ
หมอให่เลื่อนเสให้เป็นพิเศษ แรอฟั่าวีไ้เลย” เาปลอบ
“ฝา้วยนะวัร”
รมย์รวัรไม่ไ้อบเพียแ่พยัหน้า้าๆ
แล้วเ็นรถเ้า้านในห้อทันที
มือสอ้าุมไว้้านหน้า
มิลันาไม่อานั่ลไ้เพราะร้อนใ เวลาผ่านไปอย่าเื่อ้าเหลือเิน
หล่อนอยารู้ว่าแม่เป็นอย่าไร าอาารราวๆ
พอะรู้ไ้ว่าแม่้อมีปัหาเี่ยวับหัวใ แ่้อให้หมอให่วินิัยอีที
เวลาผ่านไปรู่ให่
พยาบาลนำเอสารมาให้หล่อนเ็น มิลันาเยมอแววาไหววูบ
รมย์รวัรรีบริ่เ้ามาอีน
“ให้ผมทำเอีว่ารับุี”
“ไ้่ะ”
ลัษิีส่เอสารให้หมอวัรแล้วปลีัวออมา หล่อนหันมอสอนแล้วเม้มริมฝีปา
ทำไมถึอึอัใ็ไม่รู้
“หมายวามว่าไวัร”
หล่อนถามมอูเอสารเพื่อนในมือ
“หมอให่วินิัยแล้วว่าแม่เป็นโรหัวให้อล่า้ายหยุเ้น
้อรีบผ่าั่วน”
ริมฝีปานฟัสั่นระริ
มือเย็นเียบับันไปมา หล่อนไม่ิเลยว่าแม่ะ้อมาป่วย้วยโรร้ายแรเ่นนี้
“ัน...
“หล่อนพูไม่ออ มีเพียน้ำาเท่านั้นแทนำอบ
“ไว้ใทีมหมอเถอะมิ
แรู้ีไม่ใ่เหรอ”
นฟััริมฝีปา
หยิบปาาาเพื่อนรเ็นลไป รมย์รวัรสูหายใเ้าปอยมือบีบไหล่เพื่อนแผ่วเบา
“อทนไว้นะมิ”
เาบอแล้วเินลับเ้าสู่ประูห้อุเิน
ร่าบาทรุลนั่บนเ้าอี้
มือสอ้าปิหน้าปล่อยโฮ หล่อนลัวเหลือเิน
ไม่เยิมา่อนว่านเอะ้อพบเอเรื่อแบบนี้
มัะเ้อมอหาหิสาว
สายาหยุลที่ร่าบาำลันั่อยู่บนเ้าอี้หน้าห้อุเิน
สภาพหล่อนทำเอาใเาหวั่นไหวึ้นมา ายหนุ่ม้าวยาวแล้วหยุฝีเท้าหย่อนายลเีย้านเศร้า
อยาปลอบหล่อนให้ลายล แ่ิว่าไม่มีทา อนนี้น้อมิเอเรื่อหนัหนา
“น้อมิ...”
เาเรียื่อหล่อนเสียแผ่ว
เ้าอื่อไ้ยิน่อยๆ
แหนหน้าึ้นมอ วายัเอ่อ้วยน้ำ ริมฝีปาหล่อนสั่นระริ ไม่อาเ็บวามอ่อนแออนไว้ไ้อี
หล่อนไม่รู้ว่านเอวรทำอะไรในเวลานี้ อยาไ้ที่พัพิเหลือเิน
“พี่ม...”
หล่อนร้อเรีย แล้วโถมายเ้าหาบใบหน้าับแผอ ไหล่บาไหวสั่น
มับรามแล้วลูบแผ่นหลับอบบา้วยวามเศร้า
“อาาวเรือ้อไม่เป็นอะไร
พี่เื่อแบบนั้น” เาบอเสียหนั และมันือวามิ ริๆ าหัวใ
เาเื่อว่านีๆ อย่าอาาวเรือ้อปลอภัย
“ถ้าแม่เป็นอะไรไป
มิะไม่ให้อภัยัวเอเลย”
หล่อนเป็นหมอแ่ลับไม่สัเอาารแม่เลย
มัวแ่ยุ่ับาน ิถึแ่เรื่ออนเอ นละเลยหน้าที่อลูที่ี มาถึอนนี้ทุอย่าวนเียนเสียเหลือเิน
“น้อมิไม่วรโทษัวเอ
อาาวเรือเอ็ไม่อยาให้น้อมิิแบบนั้น อย่าำหนิัวเออีเลย
รอให้อาาวเรือฟื้นึ้นมาีว่าไหม”
นัวเล็พยัหน้าทั้น้ำา
หล่อนไม่อาละใบหน้าออาแผอนั้นไ้ มันเหมือนที่พัพิยามอ่อนล้า หล่อนเพิ่รู้ว่าพี่มอบอุ่นมาเพียใ
เือบสามั่วโมแห่ารเฝ้ารอ
ประูห้อผ่าัเปิออ ทีมแพทย์ออมา มิลันาถลาเ้าหา หมอให่ยิ้มทัทาย
“หมอให่ะ
แม่อมิเป็นยัไบ้า” หล่อนถามเสียสั่น
“ปลอภัยแล้วล่ะ
เหลือแ่พัฟื้นรอูอาารอีสัระยะ ่วนี้หมอมิ้ออยูแลแม่สัหน่อย
อย่าให้ท่านรู้สึระทบระเทือนทาอารม์ เพราะมันส่ผลถึโรนี้”
“่ะหมอให่”
“หมออัวไปพั่อนนะ
อีั่วโมมีผ่าัให่รออี”
หล่อยมือไหว้
น้ำาลอ “อบุมา่ะหมอให่ อบุริๆ”
“ไม่้อยมือไหว้นานั้นหรอหมอมิ
หมอมิ็อยู่ทีมผ่าัเียวับหมอมา่อน
าร่วยผู้ป่วยือหน้าที่และวามรับผิอบอนเป็นหมอ ริไหม”
หล่อนยยิ้ม
เ้าใ้อนี้ีทุอย่า “ริ่ะ”
“มิยัเยี่ยมแม่ไม่ไ้ใ่ไหมะ”
“ยันะ
อีสัพั ้อรอูารฟื้นัวอีสัสอสามวัน หมอมิ้อูแม่า้านนอระ”
“่ะ”
“หมออัว่อนนะ”
ทีมแพทย์เินห่าออไป
รมย์รวัรหยุยืนรหน้าเพื่อนแล้วเหลือบมอายอีนึ่อยู่้าๆ
มิลันาเม้มริมฝีปา
“อบใแมานะวัร”
หิสาวหลุบามอพื้นไม่ล้าสบาเพื่อน
“ไม่เป็นไร
เรายินีทำให้มิเสมอ”
นฟัเยหน้าเลยสบาเ้าับเพื่อน
แววารมย์รวัรเ็มไป้วยำถามผสานวามน้อยใ หล่อนเอไม่ล้าอธิบายอะไรในเวลานี้
เพราะเมื่อสัรู่นเอเผลอไผลทำอะไรหลายเรื่อที่สวนทาับวาม้อาร
“ันรู้แล้ว
แไปพัผ่อนเถอะ” มิลันารีบบอ
“เราะไปิน้าว
ไป้วยันไหมมิ” เาอยาพาหล่อนให้พ้นาผู้ายนนั้น
ทำไมมิลันาถึยัอยู่ับเาอี
นัวเล็อึอัเหลือบมอมัเล็น้อย
“ัน้อรอพ่อน่ะ
แไปินเถอะ ทำานมาหลายั่วโมแล้ว”
รมย์รวัรฝืนยิ้ม
“อืม ั้นันไป่อนนะ”
หล่อนเหลือบมอายอีนเห็นเา้ออยู่เลยหลบสายา
เินนำไปยัห้อพัฟื้นมารา ร่าบายืนอยู่้านนอมอูผู้ให้ำเนิผ่านระั้น
มือบาสอ้าทาบลบนนั้นน้ำาเริ่มเอ่อ
“มิอโทษ่ะแม่”
นเป็นลูบอเสียแผ่ว
ความคิดเห็น