คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : เรื่ิิิิิิองหัวใจที่ไม่เคยเข้าใจ
เสียรถยน์อเทียบ โฟียา้าวลมาพร้อมับสามี สอร่าเินเียเ้า้านใน มาถึห้อรับรอแ มอสโยยิ้มพึพอใ ที่เห็นบุรสาวหน้าาูสใส
“ลูะ้าที่นี่หรือเปล่าเรอา” นเป็นพ่อเอ่ยถาม สีหน้าบ่บอถึวามาหวั เธอหันมอสามี
เร์ิโอเห็นสีหน้า ็พอรู้ว่า พ่อลูอยาหาเวลาุยัน
“้าไ้รับ”
“แบบนี้ีเลย พอีพ่อมีเรื่ออยาปรึษานีเอล้วย” เาั้ใุยธุริับนีเอล ้อารหุ้นส่วน น่วยิ
“ไ้รับ ผมยินีเลย”
“เี๋ยวเราไปทาน้าวเย็นัน่อน”
ทุนรวมัวันที่โ๊ะอาหาร แม่รัวนำมาเสริฟ์ไว้เรียบร้อยแล้ว อาหารถูัเ้าปา รสาิอร่อย ทำเอาเร์ิโอประหลาใไม่น้อยเลย เพราะที่บ้านอาหารไม่ไ้อร่อยเท่าับที่นี่
“ผมเพิ่เยทานอาหารที่นี่รั้แร รสาิอร่อยว่าที่บ้านเยอะเลยรับ” เาเอ่ยม
“แม่รับเพิ่รับมาใหม่น่ะรับ”
“หนู็ว่า ทำไมรสาิอาหารแปลไป”
“ถ้าอร่อย ็มาทานันบ่อย ๆ น่ะเรอา”
“ไ้สิะพ่อ”
เสียรถแล่นมาอเทียบ เ้าอรถ้าวลมา สาวเท้าเ้า้านในามำเิ อสาวใ้ มาถึห้อรับประทานอาหาร มอสโสบา ายรูปร่าสู ผิวายาวสะอา หน้าามาย ออทาแาว ำลัหยุยืนสีหน้าระหนเล็น้อย ่อน้มศีรษะ
“สวัสีรับุท่าน” เาเอ่ยทัทาย มอเลยไปยัหิสาวอีน ึ่มอมา
“มาแล้วเหรอเเนียล ทาน้าว้วยัน่อนสิ”
“เอ่อ ผมเรียบร้อยมาแล้วรับ”
“ถ้าั้นนั่ลทานนม็แล้วัน”
ายหนุ่มำ้อลาเ้าอี้ หย่อนายล สาวใ้นำนมมาเสริฟ์พร้อมาแฟ โฟียาเหลือบมอเา แล้วหลุบามอานนเอ เร์ิโอลอบสัเ เห็นถึวามผิปิ สอนนี้ท่าทาราวับมีลับลมมใน
“ไม่พาเวียนนามา้วยเหรอ” มอสโเอ่ยถาม
“เวียนนาิธุระรับ เลยมาไม่ไ้รับ”
“น่าเสียาย วันนี้เรอามาเยี่ยมบ้านหลัแ่านพอี ิว่าไ้ปาร์ี้สนุ ๆ ัน ให้บ้านอันมีสีสันสัหน่อย พอไม่มีเรอาอยู่้วย เียบเหาึ้นเยอะเลย” เาบอแล้วหัวเราะ
เเนียลเหลือบมอบุรสาวเ้านาย ในอโหวอบล วามรู้สึในส่วนลึันีื้นึ้นมา ยิ่เห็นายึ่เียู่ ทำเอาัวเอู้อยล ไม่มีอะไรทัเทียมไ้เลย
“ุหนูเรอามาเยี่ยมท่านบ่อยอยู่แล้วล่ะรับ”
“ันไม่่อยอยาให้มาบ่อยเท่าไหร่หรอ เรอาเพิ่แ่าน ู่แ่านใหม่ ไม่่อยอยาห่าัน เิันรบเร้าให้เรอามาบ่อย ๆ ลัวนีเอละอนเอาเสีย่อน”
เร์ิโอยยิ้ม “ไม่หรอรับ ผมามใภรรยาอยู่แล้ว”
โฟียาเม้มริมฝีปา พยายามวบุมัวเอ ไม่ให้แสออมานั ่อให้มันสะท้อนในอแ่ไหน็าม เธอไม่อาสมหวัในวามรั เพราะนเอเป็นบุรสาวระูลวิาลี ู่รอำ้อมีสถานะใล้เียันเท่านั้น
“เรอา ลูเป็นอะไรหรือเปล่า ถึไม่พูอะไรเลย” นเป็นพ่อเอ่ยถาม เมื่อเห็นลูเอาแ่เียบ
“เปล่า่ะพ่อ” เธอรีบอบ เสียสั่น
“ไม่ไ้เอับเเนียลนาน ไม่ทัทายันหน่อยเหรอ เมื่อ่อนพ่อเห็นสนิทันะาย”
หิสาวะั สบานที่พ่อเอ่ยถึ เห็นเามอมาแววาหม่นเศร้า
“สวัสี่ะพี่เเนียล สบายีนะะ”
“รับ พี่สบายี พี่ยินี้วยนะรับ เรื่อแ่าน”
นฟันิ่ัน แววาไหววูบ ยินีับเธอั้นเหรอ
“่ะ ัน็ยินีับพี่ ที่ไ้ภรรยาน่ารัอย่าุเวียนนา้วยนะะ” เธอบอ แล้วยิ้มว้า
เร์ิโอระุยิ้มมุมปา แ่มอ็รู้แล้ว ว่าสอนนี้มีวามรู้สึยัไ่อัน ปลอมเหลือเิน ยิ้มที่ออมาถ้าเปลี่ยนเป็นร้อไห้ น่าะไ้เห็นน้ำท่วมบ้านหลันี้ไปแล้ว
“อบุรับ” เเนียลอบรับเสียเบา
“เี๋ยวทานอะไรเสร็ พ่อมีเรื่ออยาปรึษานีเอลับเเนียลสัหน่อยนะ”
“ไ้รับ” สอนรับำพร้อมัน
บมื้ออาหาร โฟียาเลือเ้าห้อนอนทันที เธอไม่อยาร่วมวสนทนา้วย เรหัวใะทรมานไปมาว่านี้ ถึห้อโถมายบนเีย ถอนหายใออมาเฮือให่ ผ่านมาเือบปี เธอพยายามหลบหน้าพี่เเนียลลอ ทว่าวันนี้ลับ้อมาพบเอ ในสถานาร์ที่่าน่ามีเ้าอแล้ว ทำเอาหัวใเ็บร้าวึ้นมา
ลุนั่เหม่อมอออนอหน้า่า ในห้อยัเหมือนเิม พ่อไม่ไ้เปลี่ยนอะไรเลย แ่หวัว่าาวันนี้ไป พอลับมา ไม่้อพบเอับพี่เเนียลอี และไม่เอับผู้หิอีบ้าน ที่พ่อไปมาหาสู่บ่อย ๆ
๊อ ๊อ
เสียเาะประู โฟียารีบปรับสีหน้า เห็นนีเอลเินเ้ามา แววาว่าเปล่า สีหน้าอเาไม่เหมือนทุวัน ายหนุ่มหย่อนายลบนเีย เีย้าภรรยาในนาม
“ุยับพ่อเสร็แล้วเหรอ” เธอเอ่ยถาม
“เสร็แล้วล่ะ”
“พ่อให้นายไปุยเรื่ออะไรล่ะ”
“เรื่อธุริน่ะ ท่านอยาให้ันลทุน้วย”
“แล้วนายว่าไ ีไหม”
เร์ิโอหันไปสบานถาม เห็นเธอ้อมอมา วาวาววับ
“็ีนะ ิว่าะลทุน้วย”
รู้สึแปล วันนี้นีเอลถามำอบำ สีหน้าูไม่ปิเลย เิอะไรึ้นหรือเปล่า
“มีปัหาอะไรหรือเปล่า นายูเรีย ๆ”
ายหนุ่มสบานถาม “อะไรัน เธอสัเัน้วยเหรอเรอา ปิเธอไม่เยสนใันเลยนี่ นามีผู้หิมายุ่ับัน เธอยัอนุาให้เป็นเมียอีนเลย!” เาประ แววาไม่พอใ
“นายเป็นอะไรเนี่ย!”
“วามริ ันเพิ่เ้าใ็วันนี้นี่แหละ ว่าทำไมเธอถึไม่สนใ ่อให้ันะมีใร ็เพราเธอมีนในใแล้วสินะ” เายิ้มเยาะ ทำเอานฟัหน้าแ่ำ
“นายพูอะไร!” ัฟันพู ัสีหน้าไม่พอใ ปิหมอนี่ไม่เยหาเรื่อัน ทำไมถึไ้พูาแบบนี้ออมา
“ผู้ายนนั้น เเนียล ือนที่เธอรัไม่ใ่เหรอเรอา?”
เธอะั ใบหน้าเผือล เม้มริมฝีปา พยายามเ็บอาาร แ่มันลับทำไม่ไ้เลย
“ถ้าไม่มีอะไระพู ็ไม่้อุยีว่านีเอล ันไม่อยาทะเลาะับนาย!”
“อะไรันเรอา นี่ันพูแทใำเธอเหรอ ถึไ้แสสีหน้าแบบนั้นออมา!” นพูล้ำลืนวามรู้สึเอาไว้ภายใน มอเธอแววาราวับ้อารเย้ยหยัน
ความคิดเห็น