คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ฝันร้ายมาเยือน
ัยวุินั่เอนายพิพนัเ้าอี้ ท่าทาวนอารม์
ภีมพลทอสายามอนิ่ แล้วเอาสัาวาไว้รหน้า เามอมันแล้วหยิบึ้นมาอ่าน
่อนวาลามเิม
“อยาไ้เรือลำนี้เหรอรับ
ว่าแล้วว่าทำไมุถึึ้นเรือผมมา”
“ผมอยาไุ้ะายเท่าไหร่
หรือราาในสัามันถูไป” ภีมพลถาม น้ำเสียริั
นถูถามยัไหล่ “ไม่าย!”
ภีมพลมวิ้ว “ทำไมรับ
ผมว่าุน่าะอยาายเรือลำนี้อยู่ เพราะผมเห็นุำลัประาศาย
ับพวเศรษีที่ผมรู้ั”
เาหัวเราะลั่น “ผมายับทุนไ้
แ่ไม่ใุ่ ุภีมพล”
ายหนุ่มะั แล้วีหน้านิ่ ่อนรวบเอสารสัาใส่ในอามเิม
แล้วลุยืนเินออาห้อ ทว่าไม่ทันไ้้าวออ เสียอเ้าอห้อ็ามมา
“เป็นไ เ็เสริฟ์ผมอร่อยีไหม”
ัยวุิถามไล่หลั
เาหันมา “ุำลัหมายถึอะไร”
“แหม.. ทำเป็นไม่รู้เหรอรับ
นาราภัทรไรับ รู้ัีหรือยั!” แววาัยวุิวาวโรน์
ภีมพลนิ่ไปรู่หนึ่ แล้วสบา
“อย่ามาหาเรื่อับผมีว่า ไม่าย็บันไป เรื่ออื่นมันเป็นเรื่อส่วนัว!”
ปั
ประูปิล ัยวุิระแท้นบนโฟา
แววาเรี้ยวรา นึเสียายอที่ไม่เยไ้ิม อยารู้ว่ามันอร่อยแ่ไหน
ิแล้วหุหิ ั่วมาั้นานแ่ไม่เยไ้เห็นแม้แ่าอ่อนเลย ให้ายสิ
ภีมพลนั่ลแล้วเอนายพิพนัโฟา
สีหน้าเรียึ้น เมื่อนึถึหิสาวที่นเอเผลอระทำรุนแร
เาระบายลมหายใแล้วเยมอลูน้อ
“ไปามัวนารามาพบันหน่อยไ้ไหม”
“เรืออเทียบท่าแล้วเธอลับบ้านไปแล้วหรือเปล่ารับ”
ธามไทออวามเห็น
“ยัหรอ
เพราะ้อทำวามสะอาเรือัน่อน เธอ้ออยู่ทำานสัพั” ายหนุ่มบราม
“เอเธอแล้ว็อที่อยู่ับเบอร์ิ่อไว้หน่อย เี๋ยวเรา้อลาเรือันแล้ว”
“ไ้รับ” ธามไทรับำแล้วออาห้อทันที
ภีมพลหลับาล พลันนึถึลิ่นายหอมละมุน
ผิวอ่อนนุ่ม และใบหน้าอันาม หัวใายหนุ่มเ้นระรัว
ทำไมเาถึ้อรู้สึระอัระอ่วน รุ่นิหนันานี้ อยาะบ้าายริๆ
สอเือนผ่านไป...
เสียอาเียนัแว่วาในห้อน้ำ
สไบอยลูบหลัสีหน้าเป็นห่ว เมื่อนอ้วีึ้นึพยุออมานั่บนเียแล้วเอายามให้
สไบอัวลมา้าล่าเพื่อรายานเ้านาย
“ุมะนาว นาราอ้วให่เลย่ะ สไบเห็นอ้วแทบทุวันเลย”
สไบรายานเรียบร้อย มะนาวลุยืนับพลัน สีหน้าื่นระหน
“ว่าอะไรนะสไบ พูใหม่สิ!”
“นาราอ้ว่ะ อ้วบ่อยมาเลย่วนี้”
“โอ้ย!
อย่าให้เป็นอย่าทีู่ิเลย ูอยาะบ้าาย!”
มะนาวเร่ฝีเท้าึ้นั้นสอ แล้วรไปยัห้อเ็ใหม่
ภาพนัวเล็ เอนายลราบน้ำาเปราะเปื้อนเ็มใบหน้า
ทำเอาโหวอบล มะนาวนั่ลบนเียแล้วแะไหล่บาแผ่วเบา
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
สอบถามอาารเ็ใหม่ทันที
“รู้สึไม่สบาย่ะ อยาอ้วลอ
ินอะไรไม่ไ้เลย่ะเ๊มะนาว” นาราภัทรอบามร
สีหน้านไ้รับรู้เรียึ้น
่อนทอสายามอร่าบอบบา ะให้ทำอย่าไรในอนนี้ ปัหาำลัโถมเ้ามา
เส้นทาีวิใหม่อเ็นนีู้ไม่ราบเรียบเอาเสียเลย
“ันถามริๆ นะนารา เยมีอะไรับผู้ายหรือยั”
มะนาวถามรๆ นาราภัทรหยัายนั่แล้วสบา
“หมายวามว่ายัไะเ๊”
“อบำถามเ๊มา่อนีว่าไหม”
หิสาวสะอื้นแล้วพยัหน้า้าๆ
“มีอนไหน”
“เมื่อสอเือนที่แล้ว่ะ”
นาราภัทรอบทั้น้ำา
มะนาวหันไปทาสาวใ้
“สไบไปื้อที่รวรรภ์มาหน่อยไป!”
“ไ้่าเ๊” สไบวิ่แ้นลไปทันที
ทว่านฟัลับนิ่ันมอหน้าเ๊มะนาวน้ำาเอ่อล้นออมาไม่า
รวรรภ์ั้นเหรอหมายวามว่ายัไ ไม่ริใ่ไหม มันเป็นไปไม่ไ้
ใ่แล้วเาไม่ไ้ป้อัน และัวเธอ็หวับีวิัวเอ
หลลืมทุอย่านระทั่อนนี้
“ไม่รินะเ๊!” หิสาวสะอื้นไม่หยุ
มะนาวรั้ร่าบามาอไว้
“นเรามัน็้อพลาันบ้า อย่าิมา อาไม่ใ่็ไ้ยัไม่ไ้รวเลย
อย่าเพิ่ีโพยีพาย”
สไบลับเ้ามาในห้อพร้อมที่รว
มะนาวยื่นให้ นาราภัทรรับมาแล้วมอมันแววาหวาหวั่น
“เ้าไปรวในห้อน้ำ เสร็แล้วเอาผลมาให้เ๊้วย
เ้าใไหม”
“่ะ” เธอรับำแล้วเินเ้าห้อน้ำไป
มะนาวเินวน รอเวลาผ่านพ้นไป
หวัว่ามันไม่ใ่อย่าที่ิ ไม่อย่านั้นเป็นปัหาให่แน่
เพล้!
ไม่ทันไรเสียแ้วแัึ้น
สอร่าถลาวิ่ไปหน้าห้อน้ำแล้วเปิออ เห็นร่าบาทรุอับพื้น น้ำาไหลริน
มะนาวรีบหยิบที่รวในมือมา้วย
“สอี... ายแล้ว” เ๊อุทานเสียเบา
้อมอนัวเล็้วยวามสสาร “นารา... ลุไหวไหม”
นาราภัทรปล่อยโฮ ร้อนไม่มีเสีย
ไม่ว่าใรพูอะไรหูอื้อ ไม่ไ้ยินใรเลยสัน เธอวรทำอย่าไร
หรือารมีีวิอยู่มันยาเินไป
“นาราไ้ยินเ๊ไหม!”
เ๊มะนาวพยายามร้อเรีย ทว่าแววาอนถูเรียลับเหม่อลอยเหมือนนไร้ีวิิใ
“นาราไ้ยินไหม!”
เพียะ!
นถูบยมือุมแ้ม มอนบสีหน้าใ
นาราภัทรถูรั้เ้ามาอไว้
“นารา ั้สิให้ี
แล้วเล่าให้เ๊ฟัหน่อยว่ามันเิอะไรึ้น”
นาราภัทรเม้มริมฝีปา น้ำาไหลรินออมา
เธอสูลมหายใเ้าปอ แล้วั้สิเพื่อบอเล่าเรื่อราววามเ็บปวที่นไ้เอมา
“นาราโน่มืนมา่ะเ๊”
นาราภัทรบอวามริ มือบาสั่นเทา มะนาวรีบุมมือไว้
“ไม่เป็นไร ำไ้ไหมว่าใร
ทำไมไม่ไปแ้วาม”
“นาราอยู่บนเรือให้ไปแ้วามที่ไหน
เามีอำนา สู้อะไรเาไม่ไ้หรอเ๊”
“แล้วทำไม่ีับเราแล้วหนีไปเลยเหรอ”
เธอส่ายหน้า “นาราไม่รู้
ไม่ไ้สนใหรอเ๊ อแ่หนีให้พ้นาผู้ายนนั้น็พอ”
“มันเป็นใร!” มะนาวเริ่มอึ้น
เลียพวผู้ายสันานแย่
หิสาวปิปาเียบ ไม่อยาบอว่าพ่ออลูในท้อือใร
อยาให้มันบ มันลบเลือนหายไป
เา้อไม่มีวันรู้ว่าเลือเนื้อเื้อไำลั่อเิในท้อเธอ
มันไม่ไ้มาาวามรัเลย เาแ่ระบายวามใร่เท่านั้น
“อร้อล่ะเ๊ อย่าถามว่าใรไ้ไหม นาราไม่ีพอสำหรับเ๊แล้ว
หนูะไปาที่นี่เอ”
มะนาวหุหิ
“แเห็นันเป็นนยัไฮะนารา แท้อแล้วิว่าันะทิ้ไประำลำบาหรือยัไ!”
“เปล่านะเ๊
นาราแ่ิว่าถ้า่วยเ๊ทำานไม่ไ้ มันะลายเป็นภาระ”
มะนาวระบายลมหายใ
“แล้วะเอายัไับเ็”
“ทำแท้ไม่ไ้หรอ่ะ นาราไม่ทำ”
เธอปิเสธทันที
“ถ้าั้น็ลอ แล้ว็เลี้ย
ให้สไบมัน่วยเลี้ย มันเยเลี้ยน้อที่บ้านนอมา”
หิสาวหันมอสไบ สไบยิ้มว้า
“สไบเ่มาเลยนะนารา”
เพราะอยู่ันมานานสไบเลยเริ่มสนิทสนมับเ็ใหม่อเ๊มะนาว
“แ่ว่า...” เธอไม่อยารบวนเลย
“ไม่้อมาแ่แล้ว ลอออมาแล้ว่อยทำานืนเินให้เ๊แล้วัน
ลามนี้!” มะนาวพูรัวแล้วปรบมือ เป็นารบบทสนทนาแบบัรวบรั
หิสาวยมือไหว้ทั้น้ำา
ไม่ิว่านแปลหน้าะ่วยเหลือันนานี้ ีที่มีเ๊มะนาวอย่วยิ
ไม่เ่นนั้นเธอหาหนทาให้ัวเอไม่ไ้ แล้วิสั้นอีแน่
ความคิดเห็น