คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : หัวใจอันแสนเจ็บปวด
ท่าอาาศยานสุวรรภูมิ
ทิวาารลาเรื่อพร้อมเพื่อนสาวเ้าหน้าที่นโลออมา
รถระบะปิประทุนอเทียบ สัปปะเหร่อาวัที่มาราิ่อให้ลมา
วิรรอ้าวลารถอีันเินเ้ามาหาบุรายอบาแ่ำ
“แม่รับ”ายหนุ่มเรีย
วิรรออ้าแนอลูไว้แน่น
“ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะลู”เธออยาถามหลายเรื่อ
แ่ไม่รู้ะพูอะไร
“ผมอโทษรับแม่ที่ไม่ไ้บอ”
วิรรอลายอ้อมอับใบหน้าบุราย
่อนหันมอรถระบะำลัเลื่อนออาสนามบิน
เธอฝืนยิ้มแล้วหันมาหาลูอีรั้แ่สายาันเห็นเพื่อนสาว
แมุ้้นหน้าันีแ่เธอไม่เยอบพอผู้หินนี้เลย
แววาเหมือนมีอะไรบาอยาเลือบแฝ
“สวัสี่ะุแม่”มนรายมือไหว้ทัทาย
แม้ในใไม่อยาทำ็าม เธอเอ็นึิัมาราอทิวารเ่นัน
เหมือนหิแ่รู้ีเสียทุเรื่อเวลาไปหาเาอบทำราวับว่าเธอไม่มีัวน
วิรรอรับไหว้แล้วรั้ท่อนแนบุรายให้เินามมาที่รถ
มนรารีบสาวเท้าาม สามนึ้นนั่่อนรถเลื่อนออ
รถอเทียบหน้าประูรั้วเหล็มนราลารถแล้วยืนอยู่หน้าบ้านเพื่อรอให้มันเลื่อนลับสายา
มันน่าหุหิริๆ แ่อย่าน้อยเธอ็ีใที่ไม่เห็นหน้าเรนิา
รถอหน้าประูสอแม่ลูลารถแล้วพาันเินเ้าสู่ัวบ้าน
“ผมอไปเปลี่ยนเสื้อผ้า่อนนะรับ”
“ไ้้ะลู”
วิรรอทิ้ายลนั่บนโฟาในห้อ
เยิว่าเธอโรธสามีไปนวันายแ่เมื่อรู้ว่าเาหมลมหายใ
ภาพวันเยรัลับมาวนเวียน หัวใแม้เ็บปวลับยอมอภัยให้ เธอไม่อยาผูพันธนาารเาไว้้วยแรแ้นอี
ร่าสูให่ในุสูทสีำลาห้อ
แม่เลยลุยืนเินเีย้าันเพื่อเินทาไปัารเรื่อานที่วั่อ
เสียโทรศัพท์อพาวินีัึ้นเธอหยิบแล้วูเบอร์
เมื่อพบว่าผู้ใิ่อเลยรับสาย สีหน้าแ่มื่น
“สวัสี้ะวิ”
“พา...
ันมีเรื่อะบอน่ะ”ปลายเสียสั่นเรือ
นฟัรู้สึใับน้ำเสียออีฝ่าย
“มีเรื่ออะไรเหรอวิ
ทำไมเสียสั่นแบบนั้น!”
“ุทััยเสียแล้ว”วิรรอบอุประส์ออมาในที่สุ
พาวินีเียบไม่ล้าเอ่ยอะไรออมา
เรสะิวามรู้สึเพื่อน
“ใเย็นๆ นะวิ
เรื่อวามายไม่มีใรหนีพ้นหรอ สัวันเราเอ็้อไปนอนในโลเหมือนัน
หัอหัใเสียนะ”พาวินีปลอบ
“อบใ้ะพา”
“ันะไปร่วมานนะ”
สายถูัไปแล้ว พาวินีถอนหายใออมาเฮือให่
ัหวะนั้นบุรสาวเินเ้าหาพอี เรนิาทิ้ายลบนโฟามอสีหน้ามาราอย่าพิารา
“แม่เป็นอะไรหรือเปล่าะ”
“เรน... พ่ออทิวาเสียแล้วนะ”
เรนิาะัเมื่อไ้ยินเธอลืนน้ำลายเฮือให่
รู้สึระวนระวายึ้นมาเสียอย่านั้น
“พี่ทิวาลับมาา่าประเทศแล้วเหรอะ”เรนิาลอบถาม
ทั้ที่เยบอับนเอว่าะไม่ยุ่เรื่อเาอีแ่ันเผลอเสียไ้
“ลับมาแล้วล่ะ
เาัานศพุทััยันที่วัใล้บ้านเรานี่เอเรน ลูะไปับแม่ไหม”
หาไปาน้อพบหน้าพี่ทิวาสินะ
แล้วเธอวรมีสีหน้าเ่นไร แ่อนนี้พี่เาไม่มีเวลามาสนใหรือเลียร์ปัหาับเธอ
เพราะมีเรื่อยุ่ยามามายที่เา้อรับผิอบ
“ไปสิะแม่”เธอรับปา
อย่าน้อย็อยาให้เาเห็นหน้า ะไ้ไม่หลลืมารระทำอเา
รถอภายในวัเรนิาลารถพร้อมมาราใน่วหโมเย็น
สอนเินมา้วยันนถึศาลาสวอภิธรรม
ทันทีที่เหยียบเ้าสู่้านในวาเรียวสวยเหลือบเห็นเพื่อนสาวอเา
หลายรั้เธอสสัยผู้หินนี้ทำราวับว่าไม่อบหน้าเธอทั้ที่ไม่เยุยัน้วย้ำ
แ่พอเห็นสีหน้าแววายามพูุยับพี่ทิวาเลยทำให้วามแลใระ่ามาึ้น
วิรรอเหลือบเห็นเพื่อนรีบสาวเท้าเ้ามาหา
พาวินีุมมือแล้วพูปลอบให้ำลัใ
เรนิายืนมอูผู้ให่สอนพูุยันัหวะนั้นร่าสูให่้าวเ้ามาอีน
“สวัสีรับุอา”ายหนุ่มยมือระพุ่มไหว้
วาเรียวมเหลือบมอทาหิสาวอีน
มีำพูมามายอยาบอแ่อนนี้เายัไม่ล้าเอ่ย
พาวินรับไหว้ สีหน้าบ่บอถึวามไม่พอใ
แ่ไม่อยาุ่นเือเรื่อมันแล้วไปแล้วอยาให้บลเสียีว่า
“สบายีนะทิวา”พาวินีถาม
“รับ”
มนรายืนถือถาเสริฟ์น้ำมอเหุาร์เบื้อหน้าพร้อมัฟันแน่น
วิรรอเอื้อมมาุมมือเรนิาแล้วยิ้มอ่อนโยน
“ทานอะไรมาหรือยั๊ะหนูเรน”
“ทานมาแล้วล่ะ่ะ
ุอาไม่้อห่วนะะ”หิสาวอบ
วิรรอำเลือมอทาบุรายเห็นส่สายามอมายัเรนิา
นเป็นแม่ยยิ้มหรือาทิวาเริ่มมีใให้หนูเรนเสียแล้ว
“พาเธอไปนั่ับหนูเรน่อนนะ
เี๋ยวัน้อไปรับแนอื่น”
“ไ้้ะ”สอแม่ลูนั่ลบนเ้าอี้้วยัน
เรนิาเย็นสันหลัวาบรู้สึเหมือนมีใรบาน้อมออยู่
ราวหนึ่ทุ่มพระเริ่มสวอภิธรรม
เรนิาเหลียวมอเาหลายรั้เห็นยืนอยู่ับเพื่อนสาวพูุยสนิทสนม
นัวเล็ถอนหายใ ไม่มีโอาสเ้าแทรเพื่อพูุย้วยเลย
ำสัาในวันนั้นเายัำไ้หรือเปล่า ำว่าะรับผิอบัน
สามทุ่มทุนแยย้ายันลับบ้านเรนิาและมารามาบอลาเ้าอาน
แม้ทิวาระหาทาเ้าพูุยแู่เหมือนมนรามัะลาเ้าไปที่อื่นเสียทุที
หิสาวึ้นรถลับพร้อมมารา ทิวารปรายามอแผ่นหลับอบบา
วามิในหัวีันยุ่ไปหม
วิรรอ้าวมาหาบุรายรั้ท่อนแนเ้าัวศาลา
มนราำ้อปล่อยมือาเาอย่า่วยไม่ไ้ นเป็นแม่ยืนเท้าเอวสีหน้าไม่พอใ
“แำลัทำอะไรทิวา
แม่เริ่มไม่อบแล้วนะ!”
“ผมทำอะไรรับแม่”
“ทำไม แไม่รีบัารเรื่อหนูเรน!”วิรรอุนั
“แม่็เห็นนี่รับ ผมไม่มีเวลา”ายหนุ่มรีบแ้ัว
“อย่าใ้เป็น้ออ้าทิวา
ถ้าแเป็นผู้ายมาพอ็ัารให้มันเรียบร้อย”นเป็นแม่ทิ้ท้าย่อนสะบัหน้าเมินลูายหนีไปทาอื่น
เมื่อเห็นมาราเาไปเรียบร้อย
มนราเินเ้าหาเพื่อนแล้วเาะท่อนแนเอาไว้บใบหน้าราวับน้อารวามรั ทิวารสะบัท่อนแนหนีห่า
“อย่าทำแบบนี้มน นี่มันในวั!”ทิวารำหนิ
เพื่อนสาวยืนเ่นเี้ยวเี้ยวฟัน
หาไม่พบหน้าเรนิาเรื่อไม่วุ่นวายแบบนี้ ทั้ที่ทิวามีท่าทีอ่อน่อเธอแล้ว
แ่เพราะผู้หินนั้นนเียวทำให้ทิวาสับสนนเริ่มเย็นา่อเธออีรั้
านศพผ่านพ้นนถึวันเผาทิวารมอวันพวยพุ่ออาปล่อ
เรนิาำเลือมอเาเห็นแววาู่หนึ่มอมา
นัวเล็หลุบามอพื้นระบายลมหายใออมา อยาุยับเาให้รู้เรื่อเหลือเิน
อยาบปัหาทุอย่าเธอไม่อยา้าาใเ่นนี้เลย
ร่าสูสาวเท้าออมาาบริเวเมรุ
เรนิาเลยสาวเท้าิามัหวะนั้นมนรารีบเร่้าวเพื่อัวาแ่ลับถูสัไว้เสีย่อน
“เธอิะทำอะไร!”วิรรอถามเสียแ็
“ะ...ุแม่”
“ันรู้นะว่าเธออบาทิวา
แ่อย่าแสอาารให้มันมาไป”
“มนไม่ไ้ทำอะไรเลยนะะ”
“แ่มอาเธอ็รู้แล้วว่าิอะไร
ั้แ่สมัยที่พี่สาวเธอมาเป็นเมียาทิวาแล้ว
ันเห็นสายาเธอมอเหมือนนาอิาในละร”
“ุแม่ำลัเ้าใผินะะ”มนรารีบแ้ัวในใหวั่นเร
ะเ้อมอสอนไม่หยุ
“ันอยาให้ลูายเลิบับเธอริๆ”
“ทำไมะ มนไม่ีรไหน
หรือเพราะมนน!”หิสาวเถียลับทันวันแววาแ็ร้าว
“็นี่ไ นิสัยแบบนี้ไ
ถึนอื่นมอไม่ออแ่ันูออ”
มนราัฟัน่มลั้นวามโรธ
นัแ่นี้ัะรู้มา
เอาไว้เธอไ้แ่านับทิวาเสีย่อนะหาทาำัผู้หินนี้ให้ไ้
“มนมีวามริใให้ทุน่ะ
มนอยืนยัน”
“่าเถอะมนรา
ันไม่ว่าอะไรเธอหรอถ้าอยาามลูายันิแแบบนี้
เพราะถ้าาทิวาิเอาเธอริเธอไม่รอมานถึป่านนี้หรอ”วิรรอเหยียยิ้ม่อนึ้นรถเพื่อเินทาลับบ้าน
นฟััฟันแน่นอารม์แทบระเบิ
สอเท้า้าวยาวเพื่อามหาเพื่อนาย่อ
ทิวารหยุยืนรศาลาริมแม่น้ำอวั
เสียฝีเท้าิามมาทำให้ายหนุ่มหันมอ ร่าบาเม้มริมฝีปาั่ใ
“เรน...”ทิวารเอ่ยเรียเสียแผ่ว
นัวเล็ฝืนยิ้มแม้น้ำาอยาไหลออมาแทน็าม
“สวัสี่ะพี่ทิวา
เราไม่ไุ้ยันนานเลยนะะ”
นัวให่แววาหม่นรู้สึผิเ็มประู
“เรนสบายีไหม”
“เรนสบายี่ะ”
“เอ่อ...”ายหนุ่มอึอั
นัวเล็ัฟัน่มวามลัว
สิ่ที่้อารในอนนี้ือำอบอพี่ทิวา เายัำำสัาในอนนั้นไ้หรือเปล่า
“เรนอยาถามเรื่อที่พี่บอับเรนไว้ในวันนั้น”หิสาวลั้นใโพลออมา
ทิวาระัวาเรียวม้อมอสาวน้อยแสนสวยรหน้า
เารู้ว่าเธอน่ารัน่าทะนุถนอมมาแ่ไหน
“พี่อโทษนะเรน พี่อเวลาอีสัหน่อยไ้ไหม
พี่อยาัารธุระให้เรียบร้อยเสีย่อน”
“อเวลาอีแล้วเหรอะ”หิสาวย้อนถามใบหน้าีเผือ
“อนนี้ พี่มีเรื่อมามาย้อไปัาร
พี่อเวลาเรนหน่อยนะ แล้วพี่ะไปหาแน่นอน”
นฟัยืนนิ่ไม่มีำพูใ
นระทั่มีเสียฝีเท้าผู้อื่นแทรเ้ามา
มนราแสร้หลทาเ้ามามอภาพเบื้อหน้าแล้วประเมิน ทิวายัไม่ไ้บปารับำอะไร
“ทิวา มีนอยาพบุน่ะ”มนราบอ
แล้วปรายามอเรนิา
“ไ้รับ”ายหนุ่มบอ
แล้วหันมอหิสาว
“แล้วพี่ะโทรหานะรับน้อเรน”
ายหนุ่มเอี้ยวัวมอนัวเล็อีรั้
เห็นเธอหยุยืนอยู่ที่เิมไม่ไ้เลื่อนไปไหน ลมหายใระบายออมาเฮือให่
ในอนนี้เารู้สึผิึ้นมา เห็นที้อัสินใอย่าริัเสียแล้ว
เรนิาเม้มริมฝีปาเ็บเพื่อลั้นเสียสะอื้น
เธอไม่อยาอทนรออีแล้ว ในอมันอัแน่น้วยวามรู้สึผิ่อมารา ผิับนเอ
สุท้ายพี่ทิวาไม่ไยีบ่ายเบี่ยปัเธอทิ้ราวับสิ่ไม่มีราา
นี่ือโทษทั์อวามใ่ายสินะ เ็บราวนี้ำนวันาย
่อานี้ะไม่พลาอีแล้ว
ลับถึบ้านร่าสูถูลาให้มายัห้อนั่เล่น
วิรรอ้อมอบุรายาไม่ระพริบ นนัวให่เริ่มอึอัับท่าทีอผู้ให้ำเนิ
“แม่เอารินะาทิวา
แ้อไปอโทษหนูเรนให้เรียบร้อย เรื่อหนีานหมั้นเราผิเ็มประู!”
“ผมรู้แล้วรับแม่”
“แล้วเมื่อไหร่แะทำ สัแ่รับปาแม่ลอ
หรือิเพื่อน!”
“แม่หมายถึมนราเหรอรับ”ายหนุ่มย้อนถาม
ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานแ่ไหนแม่ยัรัเียมนราเหมือนเยไม่เปลี่ยนเลย
“แม่ไม่ไ้หมายถึใร
แโแล้วแม่ไม่อยาวุ่นวาย แ่ารระทำอแมันทำให้แม่หุหิ
แิว่านอื่นเาไร้หัวใหรือไาทิวา!”ุหิเริ่มหัวเสียับบุราย
“ผมรู้แล้วรับแม่
่วนี้ยุ่ผมเลยไม่ไ้ไปอโทษ
พรุ่นี้ผมะไปรับ”ายหนุ่มรับปามาราเพื่อัปัหา
บาทียัมีอีเรื่อที่เาอยาัาร้วย
ความคิดเห็น