คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : หัวใจอันแสนเจ็บปวด
ร่าสูให่เินวนหน้าห้อผ่าัวาเรียวมไหวระริ ไม่อาวาในั่ิเ้าอี้ไ้เลย
มนราสาวเท้ายืนเียโอบอายหนุ่มา้านหลัทำให้เาะั
มือหนาเาะท่อนแนบาออสีหน้าเร่เรีย
“อย่าทำแบบนี้มน
ผมำลัเรียอยู่”ทิวารบอ สีหน้าไม่สบอารม์
“มนแ่้อารปลอบทิวาเท่านั้นเอ”
“ไม่ำเป็น้อปลอบผมแบบนี้หรอ
ผมไม่อยาให้นอื่นเ้าใผิ”
นถูปิเสธัริมฝีปาแน่น
ไม่ว่าเวลาผันผ่านนานเท่าไหร่ ทิวารไม่เยให้วามสำัับเธอเินเพื่อนเลยทำไมัน
หรือเพราะเธอเป็นน้อสาวอนรัเ่า หรืออีเหุผลือผู้หิที่ื่อเรนิา
ทั้ที่ปาเยบอรัพี่ภัทรมาแท้ๆ แ่เาลับนอนับผู้หิหน้าื่อาใสอย่าเรนิาไ้อย่าไม่อาย
เรนิา่าน่ารัเียมาหาผู้ายสุท้าย็บล้วยวามสัมพันธ์ทาาย
แ่ถึให้นอน้วยันแล้ว
อย่าไรเสียเธอไม่มีวันยอมให้ทิวาไ้แ่านับผู้หินนั้นแน่นอน
เธอะัวาทุวิถีทา
“ใระเ้าใผิทิวา
ในเมื่อทุนที่นี่แทบไม่รู้ัเรา!”
“ถึไม่รู้ัผม็ไม่อบมน
อย่าทำอะไรแบบนี้อี!”
มนราทิ้ายลบนเ้าอี้หน้าบึึ
น่าโมโหนัทีับเธอยาเย็นนั แ่แม่เรนิานั้นลับไ้ัวเาไปอย่า่ายาย
ไม่เ้าใเลยริๆ
สามั่วโมแพทย์ออาห้อผ่าั
ทิวารรีบรุเ้าหาสีหน้าัวล
“ุพ่อผมเป็นอย่าไรบ้ารับ!”นเป็นลูถามเสียสั่น
“ารผ่าัผ่านพ้นไป้วยีรับ
แ่ยั้อรอูอาารสัพันะรับ”
“แล้ว...
พ่อผมมีโอาสหายไหมรับ”
“หมออนเฟิร์มร้อยเปอร์เ็น์ไม่ไ้หรอนะรับ
เพราะอนที่มาุพ่อุ็อาารหนัแล้ว อีอย่าโรมะเร็แ่ารผ่าัไม่ทำให้หายหรอนะรับ
้อทำีโม้วย ที่สำัืออย่าให้เื้อแพร่ระายอีไม่เ่นนั้นหมอเอ็นปัารับ”
“อบุมารับ”
นเป็นลูระบายลมหายใ้วยวามโล่อ
เยิว่านเอแ้นเือบิามาแ่อนนีุ้เหมือนว่าไม่ใ่ มีวามห่วใยอยู่เสมอและยัรัท่านในานะพ่อไม่เปลี่ยน
หาแม่ทราบเรื่อที่เาเินทามา่าประเทศเพื่อ่วยพ่อโรธน่าู
เาำ้อปิเรื่อนี้ไว้เป็นวามลับ
หาพ่ออาารีึ้นเินทาลับไปเลียร์ปัหาทั้ับแม่และับผู้หิอีนที่เาทำร้ายเธอโยไม่รู้ัว
ทิวารหยุยืนหน้าห้อเายัไม่สามารถเ้าเยี่ยมบิาไ้
มนรา้าวมายืนเียำเลือมอเสี้ยวหน้าเรียวม สัวันเธอะรอบรอเาให้ไ้
“เราลับไปพััน่อนเถอะมน”ายหนุ่มบอ
แล้วหันายสาวเท้าออมานอโรพยาบาล
รถแท็ี่ถูโบสอนเินทามาถึโรแรมระับห้าาว
เาเ็อินไว้สอห้อ เมื่อถึั้นสิบสอ่าน่าแยย้ายเ้าห้อพันเอ
มนราทิ้ัวลบนฟูหนารุ่นิ
มีโอาสอยู่ับเพื่อนายเพียลำพัเธอไม่วรละโอาสนี้ไป ้อหาทาทำให้ทิวาใอ่อน
ร่าเพรียวัารอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
ุนอนสายเี่ยวผ้ามันบาเบาแนบเนื้อถูสวย
มนรามอัวเอในระอีรั้แล้วยยิ้ม
ัารหยิบุลุมสวมทับแล้วเปิประูออมานอห้อ
ห้อพัเธอับทิวาอยู่ิันเลย่อน้าสะว
๊อ! ๊อ!
ร่าสูให่เปลือยท่อนบนมวิ้วรีบหยิบเสื้อนอนสวมแล้วสาวเท้าหยุยืนรประู
มอผ่านาแมวเห็นเพื่อนยืนอยู่ับลูบิแ้มออ
มนราแทรัวเ้ามาอย่ารวเร็วแล้วปิประูล็อไว้ามเิม
“มีอะไรเหรอมน”เาถามแล้วเินนำเ้า้านใน
“ไม่มีอะไรหรอทิวา
มนแ่เหาเลยหาเพื่อนุย”
“พรุ่นี้้อไปโรพยาบาลแ่เ้า
ผมว่าะนอนเลยน่ะ”ายหนุ่มบอ แล้วทิ้ัวลบนโฟาำมะหยี่สีเลือหมูในห้อ
“แ่มนนอนไม่หลับน่ะ
มันผิเวลา”
มนราถอเสื้อลุออเ้าอห้อะัเมินมอทาอื่น
ร่าเพรียวทิ้ัวลเีย้าเายับเ้าหาพยายามใล้ิ
แ่ทว่าอีฝ่ายลับยับห่า เาำ้อรัษาระยะห่าาเพื่อนสาวนนี้ไว้
แม้รู้ว่าเธอำลัิอะไรอยู่็าม
“ผมว่ามนวรไปนอนไ้แล้วนะ!”ายหนุ่มรีบบอ
มอปราเียว็รู้มนราำลัพยายามทำให้เาใอ่อน
“ทำไมล่ะทิวา”
ายหนุ่มถอนหายใบรามแน่น
ภาพเรือนร่าอันามผิวายเนียนนุ่มยัรารึนถึอนนี้ไม่อาละวามรู้สึในวันนั้นออไปไ้เลย
ใเาสั่นไหว ปวร้าว และิถึ
ลิ่นายหอมรุ่นรสสัมผัสทุอย่ายัอยู่ในวามทรำ
มันือวามผิพลาที่แสนสวยาม
อนนี้เาไม่สามารถรอบรอหิใไ้อีเมื่อใวนี้ปรารถนาเพียเรนิานเียวเท่านั้น
แ่เพราะวามลัวทำให้เาไม่ล้าัสินใ
ลัว้อเ็บปว ลัวโนทอทิ้ ลัวเห็นภาพอันแสนน่าลัวเหล่านั้นอี
ผู้ายมีอีแบบเาไม่วรรัใรและไม่วรให้ใรมารั แ่เรนิาลับทำให้ทุอย่ามันพัทลาย
เา้าว้ามำแพเหล่านั้นระโนเ้าหาเธออย่า่ายาย
อยาเหัวัวเอเหลือเินที่ทำให้เธอ้อแปเปื้อน
“ลับห้อเถอะมนรา
่อให้แ้ผ้ายืนรหน้าผมผม็ไม่สนหรอ!”ทิวารับทลุยืน
หยิบเสื้อลุมสวมทับให้เพื่อนแล้วรั้ท่อนแนให้เินาม
สอนยืนหน้าประูทิวารเปิมันแล้วันร่าเพื่อนออนอห้อ่อนปิลามเิม
มนราัริมฝีปาแววาุ่นเือ ทำไมเป็นเธอไม่ไ้ โรธนแทบอยารีร้อแ่ำ้อเ็บอาารเอาไว้
ไม่นานหรอทิวาร้อเป็นอเธอแน่
ร่าสูให่ทิ้ัวลนอนยท่อนแน่ายหน้าผา
แล้วหลับาแ่ไม่ทันไรเสียโทรศัพท์มือถือัึ้น
ายหนุ่มผุลุว้าเรื่อมาูเบอร์หน้าอึรับสาย
“สวัสีรับ”ายหนุ่มรอเสีย
“ุทิวารนะะ
ิ่อาโรพยาบาล่ะ อนนีุ้ทััยอาารทรุลนะะ อยาใหุ้รีบมา่วนเลย่ะ!”
“รับ
ผมะไปเี๋ยวนี้”
ทิวารลาเียยหูโทรศัพท์โรแรมิ่อหาเพื่อน
่อนัารเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออมาาห้อ มนราเปิประูออมาเห็นเายืนรออยู่
“ไปันเถอะทิวา”หิสาวบอ
สอนเร่้าวโีที่โรแรมมีบริารรถให้เ่า้วยเลยทำให้ไม่เสียเวลาในารเรียรถ
ถึหน้าโรพยาบาลสอร่าเินเียันมาถึห้อุเิน
พยาบาลเินเ้ามาิ่อและให้เาเ้าพบบิา
ในห้อมีแพทย์เ้าอไ้ยืนรวอาารอยู่
“พ่อผมเป็นยัไบ้ารับ”ายหนุ่มถามเสียเรือ
“หมออโทษ้วยนะรับ
แู่เหมือนนไ้ะไม่อบรับับารทำีโม”
นเป็นลูนิ่เียบ
เาเ้าใีนทำีโมใ่ว่าะหายทุน
วาเรียวมวามอรอบห้อเห็นสายระโยระยาเ็มไปหม
ยื้อพ่อไว้มีแ่ทรมานแล้วเาวรทำอย่าไรี
“พ่อผม...
ไม่มีโอาสเลยเหรอรับ”
สีหน้าแพทย์เ้าอไ้หนัใ
เาเอทำสุวามสามารถแล้ว ไม่อายื้อีวิอทััย
“ไม่มีรับ”
เาอบามร “ถ้าหาุเอาเรื่อ่วยหายใออ ุทััยะาไปอย่าสบรับ”
มนราับมือหนาเพื่อให้ำลัใ
เพื่อนายำลัไ้รับวามเ็บปวอีแล้ว แ่... ถือเป็นารีไม่น้อย
เพราะมันทำให้เารู้ว่ายัมีเธออยู่รนี้ สัวันทิวาะหันมามอเธอ
นฟัแทบทรุมนราพยุเพื่อนออมา้านนอเพื่อให้นั่พั
ทิวารบรามแน่นรุ่นิอย่าหนั ะบอมาราเี่ยวับเรื่อนี้อย่าไรี
หาพ่อ้อาลาเาเออยาให้แม่อโหสิรรมให้ทุอย่ามันะไ้บสิ้นเสียที
“ผม้อิ่อแม่แล้วล่ะมน”บอเพื่อนเสียแผ่ว
แล้ว้มหน้าหลุบามอพื้น อนนี้เารู้สึเหมือนนเอำลัะาย
หรือเพราะเาเลยทำให้ทุนาไป
“ีแล้วล่ะทิวา
บอุแม่ไว้เถอะ”
โทรศัพท์มือถือถูุมอยู่ในมือ
ทิวารรุ่นิหนัวรพู หรืออบำถามอแม่แบบไหนถึทำให้ท่านเสียใน้อยที่สุ
วามรู้สึอแม่เป็นสิ่เปราะบามา ถึท่านะทำัวเ้มแ็็าม
ทิวารัสินใเบอร์ิ่อมารา
“ว่าไาทิวา
หายไปไม่ิ่อแม่เลยนะ ลูะทำให้แม่อแายอยู่แล้ว!”วิรรอส่เสียามสายทันที ที่เห็นเบอร์่าประเทศามือถือ
“ผมอโทษรับแม่”
นเป็นแม่สัมผัสไ้ถึน้ำเสียเปร่ผิปิอบุราย
“มีเรื่ออะไรหรือเปล่า
ทำไมทำเสียแบบนั้น”นเป็นแม่อห่วไม่ไ้
“แม่รับ...
ผมมีเรื่ออยาะบอ”
หัวใแม่เริ่มสั่นไหวเิสัหร์บาอย่าึ้นมา
เธอฝันไม่ีเสีย้วยเมื่อืน
“มีอะไราทิวา
อย่าพูาให้แม่เป็นห่วไ้ไหม!”
“ือ...”ายหนุ่มอึอั
“มีอะไร็บอแม่มาสิลู
แม่เป็นห่วนะ!”วิรรอเริ่มร้อนรน
นเป็นลู่มวามลัว
สุท้ายแม่้อรู้เรื่อนี้อยู่ี
“แม่รับ
ผมมาที่อเมริาเพื่อรัษาพ่อไม่ไ้มาทำานอย่าที่ผมบอแม่ในอนแรหรอนะรับ”ายหนุ่มโพลออมาในที่สุ
ปลายสายเียบัน
ทิวารรู้สึผิปิอู่สาย
แม่ยัไม่อบอะไร มีเพียวามเียบเท่านั้น
“แม่รับ
ไ้ยินผมหรือเปล่า”ทิวารถามย้ำ แ่มารายันิ่เหมือนเิม “แม่ไ้ยินผมไหม!”
“แทำแบบนั้นทำไมทิวา
แำที่ผู้ายนนั้นทำับแม่ไม่ไ้เหรอ!”
“แ่แม่รับ
อนนี้พ่อำลัแย่นะรับ”
“ลับมาเี๋ยวนี้าทิวา
แม่ไม่ให้แไปยุ่ับผู้ายพรร์นั้นเ็า ลับมาหาแม่เี๋ยวนี้
แมีแม่แ่นเียวไม่มีพ่อสัหน่อย!”วิรรอร้อบอ ล้ำลืนวามเ็บปวเอาไว้
“แม่รับ
ฟัผม่อนไ้ไหม มันไม่ไ้เป็นอย่าที่แม่ิเลยนะรับ”
“แล้วมันเป็นแบบไหน
ทำไมแไม่เื่อแม่ปล่อยเาไปสิ เมียใหม่เา็มีทำไมแ้อเป็นนไปูแล้วย
ลับมาหาแม่ะ มาัารเรื่อที่แทำไว้ให้เรียบร้อย!”
“ผมยัลับไปอนนี้ไม่ไ้หรอนะรับ”ายหนุ่มปิเสธเสียเบา
“แะทำให้แม่อแายเหรอ!”
“แ่พ่อำลัะายนะรับแม่
พ่อำลัะาไปแล้ว แม่อภัยให้ไม่ไ้เลยเหรอรับ!”
ปลายสายอึ้ั่วรู่
ำพูลูทำให้เธอแทบสำลั หมายวามว่ายัไสามีำลัะาไป
“แำลัพูอะไราทิวา
แม่ไม่ลนะ”
“พ่อ...
ำลัะายรับแม่ วันนี้หมอให้ผมมาูใพ่อเป็นรั้สุท้าย ผม...
อร้อล่ะรับแม่อโหสิรรมให้พ่อเถอะ”
วิรรอยมือทาบอ
น้ำาเอ่อนไหลรินออมา
ทั้ที่ไม่อยานึถึแ่ภาพวันเ่า่อนเยรอู่ลับย้อนลับมา
ในเมื่อทุอย่ามันเป็นแบบนี้เธอไม่ิแ้นอะไรอีแล้ว
ถือเสียว่าวามุ่นเือไ้าไปพร้อมับเา็แล้วัน
“อยาทำอะไร็ทำเถอะทิวา
แม่ไม่ว่าอะไรแล้ว”
“อบุนะรับแม่
ผมะพาพ่อลับไปเมือไทย ถือว่าผมทำหน้าที่อลูรั้สุท้ายนะรับ”
“ีแล้วล่ะทิวา
ามใลูเถอะ”
ายหนุ่มวาสายามาราระบายลมหายใ
อย่าน้อยแม่็เ้าใอยู่ ลุยืนมอพ่อผ่านระ
ารที่พ่อเลือาเาับแม่ไปเพราะหลผู้หิหน้าาสะสวย
สุท้ายีวิพ่อ้อบลอย่าทุ์ทรมาน รูปรสลิ่นเสียล้วนแล้วแ่เป็นมายา นอย่าเาะไม่มีทาไปลุ่มหลับมันเ็า
“ผมอยาใหุ้หมอถอเรื่อ่วยหายใพ่อรับ”ายหนุ่มบอะนั่อยู่รเ้าอี้ร้ามับแพทย์เ้าอไ้บิา
“ุแน่ใับารัสินใรั้นี้นะรับ”แพทย์ถามย้ำ
“แน่ใรับ”
เสียประูห้อทำานเปิออ
พยาบาลรูปร่าอวบท่าทาระหืระหอบสีหน้าไม่สู้ียืนอยู่
“ุหมอเวินะ
นไุ้ทััยหัวใหยุเ้นแล้ว่ะ อนนี้ำลั่วยันปั้มอยู่”
แพทย์ลุยืนสาวเท้าอย่ารวเร็ว
ทิวารไม่รอ้าิาม้วยหัวใสั่นรัว ยัไม่ทันไ้ถอูเหมือนพ่อทนไม่ไหวแล้ว
มาถึห้อุหมอรีบเ้า่วยอย่าเ็มที่
ทิวารยืนสั่นสะท้านนเพื่อนสาว้ออยุมมือปลอบประโลม
ถึเาอยาให้ถอเรื่อ่วยหายใแ่พอมาเห็นหมอ่วยันปั๊มหัวใพ่อึ้นมาเาลับยืนนิ่ห้ามไม่ออเลย
ว่ายี่สิบนาทีผันผ่านเห็นเ้าหน้าที่ในโรพยาบาลพาันปาเหื่อ
สุท้ายหมอเวิูนาฬิาานเวลาารเสียีวิ
ทิวารทรุลับพื้นยมือปิหน้าสะอื้นไห้
ทั้ที่ทำใแ่สุท้ายลับลั้นวามรู้สึเสียใไว้ไม่อยู่ ภาพในวัยเยาว์ย้อนเ้ามาราวับน้ำไหล
มนรา่วยพยุายหนุ่มให้ลุึ้นนั่
“ทิวา
ทำใีๆ ไว้นะ มนไม่อยาใหุ้้อเศร้าแบบนี้ ุพ่อไปสบายแล้ว”
“อบุมานะมน”ทิวารบอเสียเรือ
โน้มร่าเพรียเ้ามาโอบอเพื่อหาที่พึ่ทาิใ
รึ่ั่วโมนเป็นลูเริ่มมีสิทิวารลายอ้อมอ
้มหน้ามอพื้นเผลอัวทำเรื่อไม่ีอีแล้ว
เาไม่อยาให้มนราเ้าใผิแล้วิเ้า้าัวเอว่าเาอบพอ
ไม่อยาให้เิปัหาในภาหลัแ่เพราะวามเศร้าทำให้นเอาสิ
“แล้วทิวาะทำยัไ่อ”มนราถาม
“ผมะพาพ่อลับไทย”
“ุแม่โอเใ่ไหม”
“ใ่
แม่ไม่ว่าอะไร พอรู้ว่าพ่อป่วยหนัแม่็เ้าใแล้วล่ะ”ายหนุ่มอบ
น้ำเสียยัสั่นเรือ
“ถ้าอย่านั้นเราไปันเถอะทิวา
้อไปิ่ออรับศพุพ่ออี”มนราเอ่ยวน
ทิวารลุยืนร่าายเหมือนไร้เรี่ยวแร
พยายามฝืนัวเออยาสุำลั เาไม่อยาอ่อนแอให้ใรเห็นอีแล้ว
“ลับโรแรมัน่อนเถอะมน
พรุ่นี้ผม้อิ่อรับศพพ่อับสายารบินอี”
“ไ้สิ”
หโมเ้าร่าสูลุาเีย
ทั้ืนเาไม่อา่มาหลัลไ้
ทิวารแ่าย้วยุไหมพรมสีรีมสวมโอเวอร์โ้ททับอีั้นเพราะอาาศเริ่มแปรปรวนมีหิมะลมา
ประูห้อถูเปิออแล้วปิลายหนุ่มเหลือบมอเพื่อนสาวำลั้าวเ้ามาหาหลัออมาาห้อิัน
“ผมะแวะไปสนามบิน่อน
มนะไปพร้อมับผมเลยไหม”
“อืม
ไปสิ”
สอร่าเินเียันมาถึโถอโรมแรมไม่นานรถมาอเทียบเพื่อรับ
ทิวารึ้นรถพร้อมเพื่อนสาวมาถึสนามบินเพื่อทำาริ่ออนย้ายศพไปยัเมือไทย
ราวรึ่วันทิวารถึไ้ย้อนลับมาโรพยาบาล
ายหนุ่มทำเรื่ออรับศพไปทำพิธีามศาสนาและพบหน้าพ่อเป็นรั้สุท้าย
ความคิดเห็น