คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ห้วงอารมณ์
เสียรถยน์อเทียบหน้าฤหาสน์ โฟียาเปิม่านมอูแววาเยือเย็น ูท่าแล้วฝ่ายนั้นอรนทนไม่ไ้ น้อรีบร้อนมาหาแ่เ้าเ่นนี้ าว่าอีไม่นาน พ่อให้นมาามเธอลไป้านล่า ระหว่าเธอับเบทริ เห็นหน้าันไม่ี่รั้ แถมยัแทบไม่รู้ัันเลย มีเพียทานั้นที่พยายามร้ออารแ่าน อนนั้นเธอไม่ไ้สนใอะไร และิว่าพ่อ ไม่ไ้ใส่ใในัวเธอมานั แ่ราวนี้มันลับไม่ใ่
บาทีารที่นีเอลับัวไป มันอาเป็นผลี็ไ้ เธอเอไม่ไ้อยาแ่านับายนนี้แม้แ่น้อย แ่สบา็รู้ว่าายนนี้ไม่ธรรมาเรื่อผู้หิ สายาส่มาทุรั้ ราวับ้อารเปลื้อผ้าเธอ
เบทริเินเ้ามา้านใน แล้วหย่อนายลร้ามเ้าอบ้าน วายัมอหาหิสาว มอสโรับรู้ไ้ ทว่าอนนี้เายัไม่อยาให้ลูไ้มาพบหน้า เนาอเบทริทำไมะไม่รู้
“มีอะไรหรือเปล่า ถึไ้มาหาอาแบบนี้” เาเอ่ยถามเสียเรียบ
เบทริะั “พอีผมไ้่าวมาว่า เรอาลับมาแล้วใ่ไหมรับ”
ายราสบานพู ่อนยาแฟึ้นิบ ่าวไวเหลือเินนะ ูท่าในบ้านมีนอยเอาไปรายาน
“ใ่ เรอาลับมาแล้ว”
“เรอาอยู่ไหนรับ ผมอยาเอเธอ!” น้ำเสียนพูื่นเ้น นเห็นไ้ั
“เรอายัพัผ่อนอยู่้าบนน่ะ”
สีหน้านฟัูผิหวั เาระบายลมหายใ พร้อมสบาายรหน้า
“่วยอนุาให้เรอามาพบผมไ้ไหมรับ”
“ทำไมเหรอ ปิอา็ไม่เห็นเราะุยับเรอาสัเท่าไหร่นี่ ถ้าพบันแล้ว ะพูอะไรับเรอาันล่ะเบทริ”
เานิ่ัน ไม่เ้าใทำไม้อแสท่าที เหมือนไม่อยาให้เาเอลูสาวเ่นนี้
“พอเรอาหายัวไป ผมเลยรู้ว่าแสวามรู้สึับเธอน้อยเินไป อาเป็นารบัับทำให้เรอาไม่อยาแ่านับผมหรือเปล่า ผมิเรื่อนี้มาลอ ผมเลยอยาพูุยับเรอา เพื่อทำวามรู้ัันมาึ้นรับ” เาอธิบาย แล้วเหลือบมอสีหน้านฟั
“แล้วถ้าอาะบอว่า อนนี้เรอาไม่เหมือนเิมล่ะ”
“หมายวามว่ายัไรับ” เบทริย้อนถามสีหน้าัวล
“เพราะบาที เรอาอามีนรัอยู่แล้ว โยที่อาไม่รู้มา่อน”
นัวให่ลุยืน ้อมออย่าไม่เื่อสายา ำลัพูอะไรออมาัน
“ผมไม่เ้าใ ุอา้อารบออะไรันแน่!”
“ใเย็น่อนเบทริ อาแ่้อารอธิบายเรื่อที่เิึ้น”
เาส่ายหน้า ูาท่าทาอีฝ่ายแล้ว แน่ใว่าเรื่อนี้ เป็นวามริ เพราะมอสโไม่เยพูาวนไปวนมา แสว่า้อมีประเ็นเิึ้น
“เรื่อานแ่ระหว่าผมับเรอา ผมอยาใหุ้อายืนยันับผม ว่าทุอย่ายัเหมือนเิม เพราะไม่อย่านั้นผมไม่มีวันยอมแน่!” เบทริัฟันรอ สีหน้าไม่พอใ
“แล้วะให้อาทำยัไ ในเมื่อลูสาวอาไม่้อารแ่านับเราน่ะเบทริ”
“ุอา็บัับสิรับ!”
สีหน้านฟัเรียึ้น ีแล้วที่ยัไม่ไ้ให้เรอาแ่ออไป ไม่เ่นนั้นลูถูยัเยียทุอย่า ไม่มีทาอยู่เป็นสุแน่นอน
“อาบัับไปแล้ว บัับนเรอาหนีไป นเิเรื่อนี่ไ!” ายราย้อนเสียแ็
“เิเรื่ออะไร เรอามีปัหาอะไรันแน่รับ!”
“เรอา... ะไม่แ่านับนายแล้วล่ะเบทริ”
“ผมไม่ยอม! เรื่อนี้เราลันเรียบร้อยแล้วนี่รับ ทำไมุอาถึผิำพู ถ้าุอาไม่ทำามแล้วล่ะ็ เรื่อร่วมธุริัน ผมะให้พ่อยเลิ!” เาู่เสียลั่น
ปั!
มือบโ๊ะเสียั ้อมอายหนุ่มราวลู ล้าียัไมาพูาสามหาวเ่นนี้ มีสิทธิ์มาู่นอย่ามอสโั้นเหรอ ทั้ที่ระูลัวเอเป็นแ่ระูลรอเท่านั้น แ่รวยาารทำธุริึ้นมาหน่อย ล้าวาอำนาเ่นนี้ บัอาเินไปแล้ว
เบทริะั ้อมอายรหน้า เห็นำลัลุยืน ส่สายาไม่พอใ
“อยายเลิสัา็เอาสิ ันไม่สนหรอนะ!”
นฟัโรธนัวสั่น เหมือนฝันสลาย เาาหวัานแ่ระหว่าัวเอับเรอาไว้มามาย แ่มันันบลแบบนี้ ไม่่ายไปหน่อยเหรอ น่าเ็บใที่สุ
“ถ้าอยายเลิานแ่ ผมอให้เรอามาพู่อหน้าผมไ้ไหม!”
มอสโยอมอ่อนล หย่อนายลบนโฟาามเิม เบทริเอทำามบ้า แล้วระบายลมหายใออมา
“ไ้! ันะให้เธอไ้พบเรอา!” เาหันไปทาสาวใ้ “ไปามุหนูเรอามา”
“่ะุท่าน” สาวใ้รับำแล้วเินึ้นั้นสอไป
๊อ ๊อ
เสียเาะประู โฟียาหันมอ สาวเท้ามาหยุยืน้านหน้า แล้วเปิมันออ เห็นสาวใ้ยืนอยู่ท่าทานอบน้อม เธอาเาไม่ผิ ารมาอเบทริ ทำให้พ่อหนัใเป็นแน่
“มีอะไรั้นเหรอลูน่า” เธอเอ่ยถามเสียหวาน
“ท่านมอสโให้มาามุหนูลไปพบ่ะ”
“เ้าใแล้ว”
ร่าบาสาวเท้า ิามสาวใ้ ลไป้านล่า ลูน่าพาเ้านายนสวย เินมายัห้อรับรอแ เบทริหันมาสบาแ่เพียเห็น ทำเอาหัวใเาสั่นสะท้าน เรอาามนเสียอาาร เาแทบวบุมวาม้อารไม่อยู่ ว่านเอปรารถนา่อเธอมาเพียใ
โฟียาหย่อนายลเีย้าบิา ท่าทาเรียบเย ัหวะนั้นเธอเยหน้า สบาเ้าับายอีน ึ่แสสีหน้าท่าทาบ่บอว่าพอใในัวเธออย่ามา
“มีอะไรหรือเปล่าะพ่อ ให้นมาามหนู” เธอเอ่ยถามเสียหวาน
“เบทริอยาพบลูน่ะ”
เธอหันไปทาเา เห็นส่สายาเว้าวอน ูท่าแล้วพ่อบอเรื่อานแ่แล้วแน่นอน เาถึไ้มีอาารเ่นนี้
“ุมีอะไรับันั้นเหรอะุเบทริ” หิสาวถามเสียหนัแน่น แล้วสบาโยร
สีหน้าแววา ทำเอาเบทริยิ่รู้สึประทับใมาึ้น เธอไม่หลบสายาแม้แ่น้อย ท่าทาหยิ่ทะน ยิ่ทำเอาเลือในายายหนุ่มพุ่พล่าน
“ผมอยาุยับุเรื่อานแ่อเรา”
“่ะว่ามาไ้เลย”
“านอเราเลื่อนออไปแล้ว เพราะุหายัวไป”
ความคิดเห็น