คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : วันที่ฟ้าร้องไห้
แ้วระทบัน สอนระื่มนหม
วัิรายิ้มเย็น้อนสายามออีนรั
“รู้อะไรไหมภีม
วัอยา่าผู้หิที่นอนับุทุน เพราะมันแย่สิ่ที่วั้อาร
วัไม่เยไ้สิ่นั้นาุมา่อนเลย รวินามันสมวรายเสีย้วย้ำ
วัยอมไม่ไ้หรอถ้ามันะไปโษันว่าไ้นอนับหนุ่มหล่ออย่าภีมพล วัทนไม่ไ้!”
รอยยิ้มเหี้ยมส่ไปยัภีมพล ิ้วเ้มมวเ้าหาัน
“ุพูอะไร!”
เธอหัวเราะราวับนบ้า
“ุิว่าวัะปล่อยมันไปหรือไ
ุพามันไปรัษาที่ห้อนี่ะ!”
ายหนุ่มะัหันไปทาลูน้อ
“ธามไทลับไปที่ห้ออนนี้เลยเร็วเ้า!”
ธามไทรีบวิ่ออาห้อทันที
ภีมพลลุยืนมออีนรัแววาเรี้ยวรา
“ุมันเินเยียวยาแล้ว
เรื่อนี้พ่อผมะ้อรู้!”
วัิราลุยืนเผิหน้า “แ่่อนที่ะรู้
ุไม่ล้าเปิปาหรอภีม เพราะุำลัะลายเป็นู้ับันไล่ะ!”
ึ ึ
หัวใเ้นเร็วึ้น
ภีมพละัวาผ่านร้อน อุหภูมิในร่าายเพิ่มึ้น มือเริ่มสั่นเทาลำอแห้ผา
ลมหายใหนัหน่ว เา้อารปลปล่อย หลลั้นเหรอ ธามไทออาห้อ
หรือโนยาาที่ไหน ไวน์าวแ้วนั้น เา้อนสายามออีนรัแล้วัฟันแน่น
“ุทำอะไร!”
“ันแ่ทำใหุ้อยานอนับันเท่านั้นเอ”
พูบ มือ่อยๆ ปลระุมเสื้อนเห็นบราเียแล้วถอมันออาร่า
าม้วยาเาสั้น เหลือเพียิ้นส่วนิายสอิ้น
ภีมพลหายใหอบสะท้าน พยายามถอยหลั
แ่ร่าายไม่อำนวยเอาเสียเลย ร่าเือบเปลือย่อยๆ ้าวเ้ามาหา
“ำสิ่ทีุ่ทำเอาไว้วั
แล้วุะเสียใ!” เาประาศร้าว รวบรวมำลัรั้สุท้าย
่อ้านวาม้อารวิ่มารประู เปิออ
“ับเาไว้!” วัิราสั่บอี้าร์
สิยัไว้ไ้ ศิลปะป้อันัวเยฝึมา
ผลั่
เาเสยปลายาแล้วหมุนัวแะเ้าท้อบอี้าร์สอนนล้มอ
พยุายออาห้ออย่ารวเร็ว ร่าายมันทานทนแทบไม่ไหว ้อารที่ปลปล่อย
แล้วที่ไหนที่เาวรไป รวินาไม่สามารถ่วยเหลือไ้ในอนนี้ เธอบาเ็บอยู่
ห้ออเธอนนั้น
ผู้หิที่เาหลอบั้แ่แรเห็น พยุายไปามเส้นทา
เสียฝีเท้าเหมือนมีนิาม ภีมพลรีบหลบ
เห็นบอี้าร์อวัิราิามมาไม่ห่า
เมื่อพวมันผ่านพ้นเารีบเร่ฝีเท้าไปยัห้อเป้าหมาย
ปั ปั ปั
เาเาะประูวาามอรอบๆ
อย่าระแวระวั แ่นายเ็บปวเพราะ้อารปลปล่อย ลมหายใหอบหนัึ้นทุะ
แอ...
นาราภัทรแ้มประูมอ เห็นนยืนหน้าห้อ
ใบหน้าุ้นเยเธออ้าปาแ่ลับถูปิไว้ แล้วลาเ้าห้อทันที
“อื้อ!”
หิสาวิ้นรนเมื่อถูอรัไว้แน่น
วามร้อนาร่าาย ทำเอาหิสาวมวิ้ว
ิ้นรนให้เาปล่อยเธอ ไ้ยินเสียฝีเท้านอยู่้านนอ เสียพูุยามหาใรสัน
แล้วเียบหายไป ริมฝีปาเป็นอิสระ นาราภัทรผลัแผอทันที
“ทำบ้าอะไร ออไปาห้อันเี๋ยวนี้นะ!” นัวเล็วาแว๊
“ผมอโทษ...” เสียพร่าเอ่ยบอ
อัวเอแน่น
“เป็นอะไรมิทราบ!”
เาปรือา
แล้วทอมอใบหน้าามอหิสาว เาทนไม่ไหวแล้วริๆ ่อให้้อถูโรธ เลีย
็ำ้อทำ หาเป็นแบบนี้เาาใายแน่
“ผมอโทษ อโทษ้วย ให้อภัยผม้วยนะ....”
เาบอเสียแหบพร่า
“หมายวามว่ายัไ อโทษเรื่ออะไร!”
หมับ!
ุบ!
ร่าบาถูเหวี่ยลบนเียว้า
นัวเล็ระเ้ัวลุึ้นแล้วะเียะายหนีทันที เธอรู้ีว่าเา้อารอะไร
้อเท้าถูับลาลับมา
“่วย้วย ่วย้วย รี๊!”
ร่าบาถูับพลิมา
แล้วปิ้วยริมฝีปาหนาทันที
“อื้อ!”
ุบ ุบ ุบ
มือบาำแน่นแล้วรัวำปั้นบนแผอ หัวไหล่
ิ้นรนัืนสุำลั แ่แรเธอไม่อาสู้แรอีนไ้เลย
แว!
ุนอนระโปรแนยาวถูระานาิมือ
นใ้ร่าหวีร้อแ่เสียลับถูลืนหายในลำอ ลิ้นร้อนำลัวานหาวามหวาน
เธอไม่ประสีประสา ใ้ฟันหมายัแ่เาลับรู้ทันบีบปลายานเ็บร้าว
เาถอนริมฝีปาแล้วัารับิ้นส่วนิายเธอสอิ้นสุท้าย
“ไม่!” หิสาวร้อห้ามเสียหล
แว!
มือบายปิบัไม่ยอมให้ถูรุรานโย่าย
แ่มีหรือที่อีนะยินยอม
ร่าสูให่ปลอาภร์าร่าายแล้วใ้วามำนาลืนลิ่นอีน
วามเียสาทำให้เธอไม่เ้าใสิ่ที่เิึ้นืออะไร ร่าายมันร้อนวูบวาบ
วามรัวนพุ่ทะยาน เธอเหมือนล่อลอยอยู่บนปุยเม
ลมหายใหอบถี่ึ้นทุะยามเาูบับไปทุส่วน ทุอ ทุมุม
ร่าบาสั่นสะท้านไหว
มือบายระหวัโอบรอบอเาไว้แน่น หวาลัวและเสียว่านผสมปนเป
เาแทรึมเ้าหาและรู้ว่านใ้ร่ายัไม่เยผ่านายใ ผ่อนปรน และ่อยๆ
เร่าร้อนึ้นทุะ นาราภัทรสวยไปหมทั้ใบหน้าและร่าาย
เธอทำให้เาแทบหลลืมทุสิ่ทุอย่า
หิสาวรีร้อน้ำารินไหล
เมื่อรับรู้ว่านเอไ้สูเสียสิ่ที่เฝ้าระแวระวั วามสวยเป็นออันราย
เธอไม่เยิว่านเอะ้อเป็นอนแปลหน้าที่รู้ัไ้ไม่ี่วัน
ไม่ิว่าีวินี้้อเป็นที่ระบายวามใร่อใรโยไม่ั้ใ ไม่ยินยอม
เาหยุยับายแล้วผละห่า นัวเล็หันหลัะแสะอื้นไม่หยุ
ทว่าฤทธิ์ยายัไม่ผ่อนล
เาบรามแล้วรั้ร่าบาให้หันมาเผิหน้า
แววาทอมอมามีวามื่นระหนหวาหวั่น เาไม่ไ้ั้ใ
ถึรู้ว่าเ้าอเรือนร่าามะยัไม่เยผ่านมือใร
แ่เา็ำ้อปลปล่อยทุอย่าในอนนี้
“นารา...”
“ไม่นะ! พอแล้ว ไม่เอาแล้ว!” หิสาวร้อปิเสธ
พยายามยับหนี
ทว่าไม่เป็นผล ร่าถูึลับมา
และทุอย่า็หมุนวนไปามเิม รั้แล้วรั้เล่านหมฤทธิ์ยา
นาราภัทรนอนนิ่น้ำารินไหลไม่าสาย บอบ้ำไปทั้ร่าายและิใ
ความคิดเห็น