คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง
ร่าเพรียวระหส์ใส่าเยีนส์สีีพอีัว
ท่อนบนสวมเสื้อเิ้สีาวพับศอเพื่อวามสะว
โยปลระุมสอเม็้านบนเพื่อระบายวามร้อน รอเท้าหุ้มส้นสีาว่วยให้ล่อัวึ่เธออบมันเป็นพิเศษ
ใบหน้าเรียวรูปไ่ แพนาอนำ
วาเรียวรีูโบเี่ยวโยไม่ำเป็น้อรีอายไลเนอร์ ิ้วโ้ไ้ทรพระันทร์รึ่เสี้ยว
ริมฝีปาบารูประับหน้าผาลมมนน่ามอ ผมเส้นเล็ยามรยาม้อลมปลิวสยาย
เ้าอใบหน้าวนมอวาารอบัวมอหารถยน์อมาราที่ำลัมารับยัสนามบิน
ระเป๋าล้อลาสีม่วใบให่วาอยู่้าัว เรนิา วิราย์ บินทร์
สาวน้อยวัยแรรุ่นอายุยี่สิบเอ็ปี บัิบใหม่ามหาวิทยาลัยื่อัอเมือไทย
อาาศอันร้อนระอุทำให้เธอ้อเป่าปาหลายรั้นเริ่มหุหิ
ยนาฬิา้อมือมาูเวลาเือบบ่ายสอโม ไม่แปลถ้ามันะร้อนนานี้
่อนหน้าเธอเพิ่ไปี่ปุ่นมาหลัาอ้อนมาราอยู่นานแสนนานเพื่ออเป็นราวัลในารเรียนบระับเียรินิยม
“ุเรนรับ
อโทษที่มา้ารถเสียลาทารับ”ายวัยลาน
มีนามว่าลุับนับรถเ่าแ่อบ้านรีบบอะหยิบระเป๋าอเธอไปที่รถ
“ไม่เป็นไรหรอ่ะลุ เรนแ่ร้อนเท่านั้นเอ”
“อาาศเมือไทยร้อนอยู่แล้วล่ะรับุหนู
ี่ปุ่นร้อนไหมรับ?”ลุับวนสนทนาเพื่อใหุ้หนูแสนสวยอบ้านลายวามหุหิ
“ไม่ร้อน่ะ ำลัเย็นสบายเลย”
เรื่อปรับอาาศในรถ่วยให้ลายร้อนไ้อย่าีทีเียว
หลัาลับี่ปุ่นเธอยัมีเรื่อ้อทำอีมามาย
ุแม่้อารให้เ้าไปทำานในบริษัทอเพื่อน ริๆ แล้วไม่อยาใ้เส้นสายเ้าเลย
่อน้าลัวมีปัหาับเพื่อนร่วมาน
รถแล่นเ้าเรั้วบ้านวิราย์ บินทร์
ภายใ้เนื้อที่ราวสามไร่ สิ่ปลูสร้าสไล์ฝรั่เศสผสมผสาน้วยลิ่นอายวามเป็นไทยปะปนอยู่
บริเวหน้าบ้านมีน้ำพุเทพีวีนัสั้ระห่าน
รอบบ้านปลูไม้อไว้เรียรายอย่าสวยาม ้านหลัมีสวนหย่อม บ่อเลี้ยปลาาร์ฟ
อีทั้ยัมีห้อระริมน้ำที่เธออบมานั่ทำานบ่อยๆ
เมื่อรถอเทียบเธอลมาารถสาวเท้าอย่ารวเร็วเ้ามาถึห้อโถ
เรื่อเรือนส่วนให่เป็นไม้สััมันนึ้นเา พื้นเป็นระเบื้อสีเทาเป็นมันสะท้อนแส
เรนิาะเ้อมอหาใรบาน
“แม่ะ”เธอร้อเรียแล้วโอบอา้านหลั
เมื่อำไ้ว่าหิที่นัู่ละรทีวีเป็นใร
“ยัยเรน
เป็นยัไบ้าลูไปเที่ยวมาสนุไหม”พาวินีเอ่ยถาม ัหวะนั้นหิสาวึเบี่ยายนั่ล้ามารา
“สนุ่ะ อนนี้ี่ปุ่นสวยมาอาุระบานเ็ม้นเลย่ะ”น้ำเสียเือไป้วยวามสุเอ่ยับมารา
“ไปเิมไฟมาแล้ว ถ้าอย่านั้นไปทำานไ้แล้วใ่ไหม?”
เรนิายิ้มเือนๆ ออมา
วามริเธอไม่ไ้ี้เียแ่เพราะแม่ั้ท่าะฝาานให้
เธออยาเลือบริษัทเอมาว่าไม่อยารบวนนอื่น
“ทำไ้่ะแม่ แ่ว่า... เรนอเป็นบริษัทอื่นไ้ไหม
ไม่ใ่บริษัทเพื่อนแม่”
“ทำไมล่ะเรน แม่ะฝาให้ลูไปทำานที่นั้นไม่ีรไหน
ลู็เยไ้ยินื่อบริษัทเพื่อนแม่ไม่ใ่เหรอ อีอย่าแม่็มีหุ้นอยู่ที่นั่นไม่ใ่น้อย
ลูน่าะไปทำานที่นั่นนะ”
อยาะทัทานำพูมารา
แ่็หาเหุผลสารพัมาสัเธอเสียทุที
หาไม่ยอมแม่หาเรื่ออื่นมาทำให้ยอมรับนไ้ นี่แหละุหิพาวินี
“ั้นเรนไปทาน้าว่อนนะะ”
“อะไรันุยับแม่ยัไม่บะไปทาน้าวแล้วเหรอ”พาวินีบ่นอุบ
รู้ีว่าลูสาวัวแสบใหลีหนีบทสนทนาเรื่อารทำาน
“แหม... ไปอยู่ี่ปุ่นมาเป็นอาทิย์
ิถึอาหารไทยแล้ว่ะแม่”
“็ไ้ หิว็ไปทาน
แล้วเราน่ะ้อมาุยเรื่อทำานับแม่่อรู้ไหม”โนย้ำอีรั้
เลยทำให้นเป็นลูถอนใออมา
“ทราบแล้ว่ะ ไปทาน้าวันเถอะ”
หิสาวรีบรเ้าไปประอมารามานั่ร่วมโ๊ะอาหาร
บ้านอันแสนอบอุ่นหลันี้ บิาเธอเป็นนสร้าลทุนลแราหลัเล็ๆ
ไม่นานมัน็ให่โึ้นมา ธุริอพ่อเป็นไปไ้้วยีาานะปานลา ระูลวิราย์
บินทร์เลยลายเป็นเศรษีใน่วไม่ี่ปี แ่ระนั้นเินมามายไม่อายื้อีวิบิาเธอไว้ไ้
พ่อล้มป่วยารอบรัว้วยโรมะเร็ในเม็เลือ
แม้ว่าเธอะร้อไห้แทบาใ
ารสูเสียประมุอบ้านทำให้วามเียบเหาเาะินใ
แ่เวลานั้นมาราเธอหยัยืนึ้นมาทำทุอย่าและเรียนรู้ในสิ่ที่สามีนเยทำ
าวันนั้นเธอึไ้รู้ว่านเอมีแม่แสนประเสริมาเพียใ
อาหารไทยแสนโปรถูัวารหน้า ้มยำรวมมิรทะเล
ปลาเ๋าทอราพริสามรส แถมยัมีี่โรหมูทอระเทียมพริไทยอี
แ่มอน้ำลาย็อแล้ว เรนิารีบหยิบ้อนส้อมึ้นมาัอาหารใส่ปา
“อร่อยไหม่ะุหนูเรน”ป้าสมิรแม่รัวประำบ้านถามึ้น
“อร่อยสุๆ”แม้ำลัส่อาหารเ้าปา
แ่ยัยนิ้วโป้เพื่อมแม่รัวไ้อยู่ี
เพราะอาหารถูปาวันนี้เธอเลยั้าวไปเสียสอาน
แม่รัวยิ้มนแ้มแทบปริเมื่อเห็นุหนูแสนสวยทานอาหารที่นทำไ้มาโอยู่
เรนิาอ้าปาหาววอหลัาทานอาหารเสร็พยายามืนร่าอันอ่อนแรไปที่ห้อนอน
ความคิดเห็น