คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ลักพาตัว
เร์ิโอะั ผ่อนลมหายใ เพราะวาม้อารทาาย ทำเอาอึอัแทบบ้า เายัไม่ยอมผละออ แม้นใ้ร่าะยินยอมทำามวาม้อารแล้ว็าม เนื่อาอนนี้ัวนำลัแ็ืน โฟียา้อมอเาน้ำาลอ ในเมื่อรับปาแล้วทำไมเายัไม่ออไปอี เธออับอายมาเหลือเินแล้ว
“ันยอมแล้ว ทำไมนายยัไม่ออไปอีล่ะ”
“อเวลาสัเี๋ยวไ้ไหม!” เาบรามแน่น
“ทำไม!”
ายหนุ่มระบายลมหายใ ่อนผละห่า วูบหนึ่หิสาวมอเห็นบาอย่า รีบเบือนหน้าหนี ถ้าหาไม่ยอมรับปา เรื่อที่ไม่วรเิ ไ้เิึ้นริแน่
เร์ิโอยมือุมมับ หันมอนสวยึ่ำลัรั้ผ้าห่มมาลุมร่าายเอาไว้ สอนสบาันอีรั้
“แ่ัวให้เรียบร้อย อีสัพัันะมาหาใหม่”
“นายะมาทำไมอี”
“ัน้อมาย้ำำพู ที่เธอรับปาไว้แล้ว”
ร่าสูให่ลุยืน สาวเท้ามายัประู หันลับมามอนในห้อ ัสินใเปิแล้วเินออมา ่อนปิามเิม หยุยืน้านหน้าห้อ ถอนหายใเฮือให่ สีหน้าแ่ำ เาไม่เยิมา่อนเลยว่า วามรู้สึที่มี่อเรอาะมามายถึเพียนี้ ไม่เยหลุาิสำนึัวเอเลย ทว่าเรอาลับทำให้เป็นเ่นนั้น
นัวเล็ายสั่นเทา พันผ้าห่มแล้วรีบลาเีย หยิบเสื้อผ้าเ้าห้อน้ำเพื่อแ่าย ยืนมอนเอใระ น้ำาไหลอาบแ้ม เ็บใที่ไม่อาทำอะไรไ้ อยูถ้าออไปไ้เมื่อไหร่ ะเอาืนให้สาสม นอย่าเธอไม่มีวันให้ใรมาทำร้ายฝ่ายเียวหรอ เรื่อรับปาแ่าน อย่าไรเสีย็้อมีารล เมื่อลับไปที่ระูล เธอยอมระบัสัย์ เพราะเาไม่มีวามริใ บีบบัับัน่อนเอ ถือว่าเรื่อนี้ไม่เยเิึ้น
๊อ ๊อ
เสียเาะประูัึ้น โฟียาะัรีบลุาเีย แ่ไม่ทันไ้ไปยัประู เมื่อมันเปิออ ร่าสูให่้าวเ้ามา แล้วยืนออทอสายามอ
“มีอะไร เ้ามาทำไม!” เธอถามเสียแ็ แววาหวาหวั่น
“เ้ามาอให้เธอทำามสัา”
“สัาอะไร”
“ลืมแล้วเหรอ ที่บอว่าะแ่านับันไ!”
หิสาวเียบ เม้มริมฝีปา สีหน้าบ่บอว่าไม่พอใ แม้อีฝ่ายรู้ ลับแสทีท่าไม่สนใ
“ันไม่ลืม!” นสวยอบเสียห้วน
“ไม่ลืม็ี รอที่นี่็แล้วัน เี๋ยวันมา!”
“ัน็้อรอที่นี่อยู่แล้ว ะไปไหนไ้ นายเล่นัันแบบนี้!” เธอะโนไล่หลั หอบหายใ้วยวามไม่พอใ
เาหันลับมาระุยิ้มมุมปา สีหน้านี้ทำเอาหิสาวผะถอยหลั แววาไหววูบ อนนี้เธอเสียเปรียบ อยเือนัวว่าไม่วรยั่วโมโห เพราะนอย่านีเอล ทำอะไรไ้มาว่าที่ิ เาไม่สนแม้แ่ให้เียริันแม้แ่น้อย เธออับอายมามาเินพอแล้ว
“อีสัพั ันะปล่อยเธอออไปแล้ว อทนรอหน่อยแล้วัน” เาบอ ่อนสาวเท้าออาห้อไป
หิสาวทิ้ายลบนเีย ัฟันแน่น พยายาม่มอารม์นเอเอาไว้ นป่านนี้ ไม่มีใรามหาันเลยหรือไ ถึไ้ปล่อยให้เธอ ้อเผิะารรมเ่นนี้
พัให่ไ้ยินเสียหน้าประูอีรั้ โฟียาลุยืนเฝ้ามอ เมื่อเปิออ เห็นเาลับมา พร้อม้วยายหนุ่มวัยลาน ึ่ถือระเป๋าเอสาร เินเ้ามาในห้อ เธอสบาสีหน้าเ็มไป้วยำถาม อยาบอให้ายแปลหน้า่วยเหลือ ทว่าเธอเรายนนี้อาไ้รับอันราย เพราะไม่รู้ว่านีเอล เป็นนเ่นไรันแน่ นาเธอิว่ารู้ันนนี้พอสมวร แ่สิ่ที่เาระทำับเธอนั้น ลับทำให้รู้ว่านเอไม่ไ้รู้ัายนนี้เอาเสียเลย
“นีุ่อามัน เป็นนายอำเภอที่ผมรู้ัสนิทสนมันี” เาทิ้ท้ายเพื่อให้อีฝ่ายรู้ัว
“แล้วยัไะ” เธอย้อนถาม ทว่าสีหน้าับเผือล ริมฝีปาสั่นระริ
อามันหยิบเอสารในระเป๋าออมา วาไว้บนโ๊ะสีา
“นี่ือเอสารสำหรับทะเบียนสมรสรับ” เาอธิบาย
เธอะัเยหน้าสบา เห็นอีฝ่ายสบา พร้อมสีหน้าเ็มไป้วยวามยินี ทำไมนีเอลถึไ้น่าลัวนานี้
“หมายวามว่ายัไะ?” หิสาวย้อนถามเสียสั่น
“ที่เราุยันไว้ไรับเรอา เราสอนะแ่านัน” แบบนี้็เท่าับเธอ ไม่มีโอาสหลีเลี่ยเลยน่ะสิ
“เอ่อ ้อทะเบียน้วยเหรอะ”
“ใ่สิรับ ทะเบียนสมรสเท่าับผมให้เียริุนะรู้ไหม”
อามันสบาทั้สอ ่อให้ท่าทาเหมือนไม่ใ่นรั ทว่าไม่ใ่เรื่ออนเอ
“ถ้าพร้อมแล้วเ็นไ้เลยนะรับ”
เธอหยิบเอสารมาอ่าน มือบาสั่นเทา ทำยัไี ไม่มีทาเลือใ่ไหม ถ้าไม่ยอมเ็น สุท้ายแล้วนเอ็้อลายเป็นอนีเอลอยู่ี หมอนี่ันให้ยอมทำาม นถึนายอมลศัิ์ศรีัวเอ เพื่อให้เธอยินยอม ายหนุ่มไม่รอ้า รปาาเ็นในทันที แล้วเหลือบมอไปยัหิสาว นสวยัริมฝีปา ยอมเ็นื่อนเอลไป อามันเ็บเอสาร
“พรุ่นี้ผมะส่ทะเบียนสมรสมาให้นะรับ”
“รับุอา อบุมานะรับ” เาบอ
ความคิดเห็น