คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เปราะบาง
เสียรถยน์อ เ้าอบ้านเินออมา้อนรับสีหน้ายิ้มแย้ม ทว่าเมื่อสบาลับเห็นวามเศร้าหมอในนั้น เนราวมวิ้วสีหน้าสับสน หรือเิเรื่ออะไรึ้นับพี่รามและเพื่อนสนิทอเธอ
“พี่รามมีธุระอะไรับเนรหรือเปล่าะ” เธอเอ่ยถาม เพราะอีฝ่ายไม่ไ้นัหมายมา่อน
เายิ้มเศร้า “พี่มีเรื่ออยาุยับเนรน่ะ”
“อ๋อ่ะ”
“เนรว่าใ่ไหม ถ้าไม่ว่าพี่ะไ้ลับไป่อน”
เนราวโบมือปิเสธในทันที ไม่ไ้มีาน แ่ิว่าพี่รามมา่วนแบบนี้ อามีธุระสำั
“เนรว่า่ะ แ่ิว่าพี่รามมีธุระ่วนหรือเปล่า เลยมาหาเนร”
“็ใ่”
หิสาวนิ่รู่หนึ่ แล้วผายมือเื้อเิพี่ายนสนิท
“ไปุย้าในันีว่า่ะ”
สอร่าเินเียู่มาถึ้านใน แล้วทรุายลบนโฟาร้ามัน มือหนาผสาน้านหน้าสีหน้าเรียึ้น เนราวสัเาลัษะท่าทา็พอาเาไ้
“พี่รามเป็นอะไรเหรอะ” หิสาวถามเสียเบา สีหน้าบ่บอถึวามห่วใย
เาเยหน้า้อนสายามอ
“พี่ไปอนโอรมา เออรำลันอนอยู่ับผู้ายนอื่น” เาบอามร ระหว่าเาับเนราว แทบไม่มีอะไรปิบััน อาเพราะวามสนิทสนมุ้นเยันมาแ่เยาว์วัย
มือบาับันแน่น แววาไหววูบ เธอเือนเพื่อนให้เลิับรุ่นน้อนนั้นแล้ว ทำไมอรถึไม่ฟัันบ้าเลย ปล่อยให้เลยเถินพี่รามเอไ้ยัไ
“แล้ว... พี่รามทำยัไะ” เธอรู้ ให้แ้ัวให้อรไม่ไ้ผล เพราะพี่รามเ้าไปเห็นเอับา
นถูย้อนถามยิ้มเศร้า ไม่รู้เหมือนันว่าวรัารเรื่อไหน่อนหลัี านแ่ที่ยั้าา าร์็แไปแล้ว วุ่นวายอีหลายวันว่าทุอย่าะเรียบร้อย
“พี่เลิับอรแล้ว”
เนราวะััน แววาไหววูบ ราวับมีบาอย่าระทบิใ ทำไมถึสั่นสะท้านเ่นนี้ พี่รามับอรบหาันมานาน แ่ลับเลิราับไ้ภายในพริบา ระนั้น็เ้าใเหุผลในรั้นี้ เป็นนเอเห็นนรันอนับหิอื่นรับไม่ไ้เ่นเียวัน
“แล้วอรว่ายัไบ้าะพี่ราม” เธอถามเสียสั่น
“อรไม่ยอม แ่พี่ยอมรับไม่ไ้หรอเนร อรำลัะแ่านับพี่อยู่แล้ว แ่ลับไปนอนับผู้ายนอื่นแบบนี้ พี่ทำใแ่าน้วยไม่ไ้ริๆ”
เธอลุยืนยับมานั่เีย้า แล้วึมือหนามาุมไว้เพื่อปลอบประโลม ารถูนรัทรยศสร้าวามทรมานให้ับพี่รามมามายแน่นอน
“ไม่เป็นไรนะะพี่ราม ถึพี่ะเลิับอร เนร็ยันับถือพี่เหมือนเิม อรเอ็ยัเป็นเพื่อนเนร่ะ” เธอบอเสียอ่อนโยน
นฟัยิ้มเศร้า แล้วรั้ร่าบามาโอบอไว้ เนราวะั้วยวามใ แ่ไม่ล้าผลัไสเพราะิว่าพี่ราม้อารนปลอบใ
รถยน์อล เ้าอมัน้าวลแล้วสาวเท้าเ้า้านใน ไม่สนสาวใ้ที่อยิามสอบถาม อรนิสาเินมาถึห้อรับรอแ ภาพที่เห็นรหน้าทำเอาายสาวสั่นสะท้านรปรี่เ้ามาระาเพื่อนรัให้ออหา แล้วหรี่ามอแววาวาวโรน์
“นี่ใ่ไหม เหุผลที่แบอวามริับพี่ราม เพราะอยาแย่พี่รามไปใ่ไหมเนร!” อรนิสาวาลั่น
“มันเป็นเรื่อเ้าใผิ เนรับพี่รามไม่ไ้เป็นอย่าที่อริ พี่รามเรียเรื่ออรเลยมาปรึษาเนร็แ่นั้น!”
“้อปรึษาถึเนื้อถึัวันนานี้เลยเหรอ!”
เนราวมอเพื่อนแววาไม่พอใ แ่เห็นเท่านี้็ัสินใันแล้ว มีวามเื่อใให้ันบ้าหรือเปล่า หรือปาบอว่าเป็นเพื่อนรั แ่ใลับิ่า
“อริว่าเนรับพี่รามเป็นนยัไ ถึไ้พูาแบบนี้ออมา!”
“็ิว่าอบแย่อนอื่นไ!” อรนิสาเ่นเี้ยว
เนราวัสีหน้าไม่พอใ หน้ามืนานี้เียวเหรอ ไม่มอวามเป็นริ ับรถมาหาถึบ้านเพราะ้อารอาละวาับสิ่ที่ัวเอทำผิ แล้วหาทาโทษนอื่นแทน
“ถ้าเนระบับพี่รามริ อรไม่มีวันไ้บนเือบแ่านหรอ เพราะเนรับพี่รามรู้ัันมา่อนที่อระเอับพี่รามเสียอี อย่ามาหึให้เสียเวลา!”
พิรามะั แล้วลุยืนผลัันอีนรัออห่า แล้วยืนเผิหน้าแทน
“อย่าทำร้ายเนรเลยอร เนรไม่ไ้รู้เรื่ออะไร้วยเลย”
“พี่รามไม่้อออหน้าปป้อเนรนานี้็ไ้ อรรู้ว่าเรื่อทุอย่าที่มันเิึ้น เพราะเนรเป็นนบอพี่!”
เาส่ายหน้า “เปล่าเลยอร เนรไม่เยบออะไรพี่เลย เนรเป็นแ่ที่ปรึษาให้พี่เท่านั้น”
“ปรึษาันถึบนเียเลยหรือเปล่า!”
“อย่าเอาพฤิรรมที่ัวเอเยทำมาัสินนอื่น ลอเวลาที่บับอรพี่ไม่เยนอลู่นอทา แ่อรลับนอใพี่หลายรั้ อย่าเอาวามผิัวเอมาเที่ยวโยนให้นโน้นนนี่ที เพราะถึยัไวามริที่อรนอนับผู้ายนอื่น มัน็ลบล้าไม่ไ้อยู่ี!”
“พี่ราม!” อรนิสาร้อเรียื่อสีหน้าไม่พอใ ่อนเปลี่ยนเป็นหัวเราะในลำอ เมื่อมอหน้าเพื่อน “ที่แท้พี่็หลรัเนรมาลอ แ่พี่ไม่ล้าบอสินะ ใ่ไหม!”
“หยุพูาหาเรื่อสัทีอร!”
“ถ้าไม่ิพูาีๆ ็ออไปาบ้านเนรไ้เลยอร อย่ามาเสียเวลาที่นี่เลย!” เนราวส่เสียไม่พอใ
“อรพูแทใำใ่ไหมล่ะ เพราะถ้ามันไม่ใ่พี่ปิเสธอรแล้ว!”
“ไม่ใ่!” เนราวแทรึ้นมาทันที “พี่รามับเนรเรานับถือับแบบพี่น้อ อย่ามาใส่ร้ายพี่รามแบบนี้นะอร!”
อรนิสายิ้มหยัน สบานรั
“เป็นยัไะพี่ราม เ็บไหม”
“เ็บสิอร เ็บนาแล้วล่ะ ลอิลับันไหมว่าหานที่อยู่บนเียนั้น เป็นพี่ับผู้หินอื่น อระรู้สึยัไ”
นถูย้อนหน้าา พยายามเ็บลั้นอารม์ไว้ภายใน มันพัทลายหมแล้ว เพราะเพื่อนัวีที่ันเปิเผยวามลับอเธอ
“อรลับไป่อนีว่าไหม อย่ามาโวยวายในบ้านเนรเลย” เนราวพยายามเอาน้ำเย็นเ้าลูบ
“ไม่ไป! อระุยให้รู้เรื่อรนี้!”
เธอหันมอพี่ายนสนิท แล้วับมือหนาเอาไว้
“ปล่อยให้นับ้าอยู่รนี้แหละ่ะ เราไปที่สวน้านหลัันีว่า” เธอบอ แล้วรั้ให้เา้าวาม
อรนิสาเบิาว้า แล้วไล่าม ่อนระาเพื่อนให้หันลับมาหา
เพียะ!
ฝ่ามือฟาลบนใบหน้า เนราวยมือุมแ้มนเอ นบ้ามือหมายระทำอีรั้แ่ลับถูับ้อมือไว้แน่น เนราว้อมอเพื่อนแววาุ่นเือ
“หยุนะอร!” พิรามะโน
“ปาีนั เป็นยัไรสมือเพื่อนนนี้มันเ็บไหม!” อรนิสาวาลั่น
“นี่บันเลยเหรออร!” เนราวร้อถาม สีหน้าเ็บปว
“ใ่! หรืออยาะเอาอีสัา!”
เนราวมอเพื่อน ลอเวลาที่บันมา ไม่เยโนอรนิสาทำเ่นนี้เลย ร่าบารเ้าหา สอนเผิหน้าัน พิรามยัับ้อมือออรนิสาไว้
เพียะ!
ใบหน้าอรนิสาหันามแรฝ่ามือ มันึ้นเป็นรอยนิ้ว พิรามปล่อยมือเป็นอิสระ แล้วรั้เนราวให้ถอยห่า
“เราหายันแล้วอร!” เนราวบอเสียร้าว
“นัเนราว!” อรนิสาร้อลั่น แล้วปรี่เ้าหา
ทว่าประมุอบ้านลับเินเ้ามา้านใน เห็นเพื่อนลูสาว้ามือหมายทำร้าย ทินรรีบรเ้าไปวา นันทวัน์สาวเท้ามาร่วมว
“มันเิอะไรึ้น อรทำเนรทำไม สอนเป็นเพื่อนันไม่ใ่หรือไ!” นันทวัน์ถามเสียเย็น แววาน่าลัว
อรนิสาลมือล เนราวมอเพื่อนแล้วหันมอพี่ายนสนิท
“ไม่มีอะไรหรอ่ะพ่อ”
“อย่าบอว่าไม่มีอะไรเลยเนร พ่อเห็นอร้ามือะบลูอยู่”
“เราเ้าใผิันน่ะ่ะพ่อ” เนราวอธิบาย
นันทวัน์หันมาสบาเพื่อนลูสาว อรนิสาเ้านอออในบ้านหลันี้มาหลายปี เานึเอ็นูว่าเป็นเ็ยัน แ่ราวนี้ลับลายเป็นารลไม้ลมือทำร้ายลูสาวมันเรื่ออะไรัน
“มีปัหาอะไรับยัยเนรหรืออร” ายราถามเสียหนั
“เปล่า่ะไม่มี” อรนิสาหลบเลี่ยสายา
“บ้านหลันี้เป็นอพ่อ พ่อะไม่มีวันยอมให้ใรมาทำร้ายลูสาวพ่อถึในบ้าน เพราะมันเหมือนหยามัน!”
นฟัะัเหลือบมอ แล้วรีบหลุบมอพื้น พิรามรีบยมือไหว้เพื่ออโทษ
“ผมอโทษ้วยรับุอา”
“ไม่เป็นไรหรอพิราม ยัไูแลแฟนให้ีอย่าให้ทำแบบนี้อี”
พิรามยิ้มบาๆ “อรับผมเลิันแล้วรับ”
นันทวัน์นิ่ัน ่อนปรับสีหน้านเอเป็นปิ หรือสอนอาเ้าใผิัน เรื่อนี้้อถามบุรสาวูอีที
“แล้วานแ่ล่ะราม ำลัะัแล้วไม่ใ่หรือไ”
“ผมำลัะไปยเลิรับ”
เาพยัหน้ารับรู้ แล้วถอนหายใ
“ถ้าอย่านั้น็พาอรลับไปเลยเถอะ อย่าให้ฟุ้่านไปมาว่านี้เลย”
“ไ้รับุอา” เารับำแล้วไหว้ลา อรนิสาว้าวามมาเียบๆ
พิรามสบาอีนรั แล้วรั้ให้้าวาม มาถึรถอเธอเปิประูให้แล้วันัวเ้าไปนั่ประำที่นับ ่อนปิประูล อรนิสาน้ำานอหน้า ัฟันแน่น ราวทะยานรถออารั้วบ้านไป เ่นเียวับรถอีัน
ความคิดเห็น