คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เหตุผลที่ต่างกัน
ประูห้อเปิออ เ้าอห้อันายเ้า้านใน เพราะในมือหอบหิ้วอพะรุพะรั เธอใ้เท้ายันมันปิลามเิม แล้วสาวเท้ามายัโ๊ะอาหาร วาอโปรเาไว้บนนั้นแล้วเท้าเอวระบายยิ้ม นัวเล็เปิถุอาหารออ แล้ว่อยๆ พิาราูว่า เธอะทำเ่นไรับมันี เพราะว่าเาะมาถึมันเย็นืหมเสีย่อน
“ไปอาบน้ำ่อนีว่า” หิสาวเปรยับนเอ แล้วเินออาห้ออาหารไป
พอเ้าห้อนอนัารเปลือุออาร่าาย แล้วเินเ้าห้อน้ำ วันนี้อยาทำให้เาประทับใมาที่สุ ลิ่นาย้อหอมรุ่น ผิวาย้อเนียนนุ่ม เพียแ่นึถึใบหน้าอนรัมันทำให้เธอรู้สึเป็นสุอย่าบอไม่ถู อาบน้ำเรียบร้อยออมาแล้วหย่อนายลหน้าระ
เธอลูบไล้ใบหน้า้วยรีมบำรุ แล้วาม้วยโลั่นามผิวาย ่อนหยิบุเรสสีมพูมาสวมใส่ แ่หน้าโทรสีพี มอูนเออีรั้ แล้วเินออมา อุ่นอาหารร้านโปรอเาเพื่อรอ้อนรับ พรรเรศมอโ๊ะอาหารที่นเอั้วยวามพึพอใ
ึ๊!
เสียรูีย์าร์ั ิาม้วยเสียเปิประู เ้าอห้อะัระบายยิ้มทันทีเพราะรู้ว่านที่มาือใร เธอถอผ้าันเปื้อนออ แล้วเินไป้อนรับรหน้าประู ทันทีทีเห็นนรั เธอรีบสวมอ แล้ว่วยเาถอสูทมาพาไว้รโฟา ธัพลทรุายลรโฟาแล้วเอนพิพนั่อนหลับาล้วยวามเหนื่อยอ่อน พรรเรศเห็นเ่นนั้นเลยเินมารรัวรินน้ำส้มั้นแล้วนำมาเสริฟ์
“ื่มน้ำส้ม่อนนะะ ะไ้สื่น” เธอยื่นให้เา
ายหนุ่มรับมา แล้วระื่มนหมแ้ว มันทำให้เาหายอ่อนเพลียไ้ีทีเียว
“อบุมานะรับ”
ธัพลเหลือบมอ เห็นสีหน้านรัเ็มไป้วยรอยยิ้ม ิ้วเ้มมว้วยวามสสัย
“มีอะไรหรือเปล่ารับ ูุอารม์ีเป็นพิเศษ” เาถามเสียแผ่ว แล้วสบา
นถูถามอมยิ้ม “ไปทาน้าวันไหมะ เรศหิวแล้ว ่วนี้้อบำรุ่ะ”
ายหนุ่มะัเล็น้อย ับำพูอนรั แ่ลับไม่ไ้ใส่ใอะไรมานั ยอมเินามแรึออีฝ่ายมายัโ๊ะอาหาร เาสบาเธอ้วยวามสับสน เมื่อเห็นบนโ๊ะมีอาหารโปรมามาย อุหลาบสีแถูปลัใส่แันวาไว้รลา ปิเรศไม่ทำแบบนี้
“มีเรื่ออะไร้อลอหรือเปล่ารับ” เาถาม ะเลื่อนเ้าอี้นั่ล
พรรเรศยิ้มบาๆ แล้วทรุายลร้าม ัอาหารใส่านเาเป็นระยะ ธัพลยิ่พิศมอนรัยิ่แปลใ เพราะท่าทาูมีวามสุเสียเหลือเิน ลมันเรื่ออะไรันแน่
“ลไม่บอผมเหรอรับว่ามีเรื่ออะไร” ายหนุ่มถามย้ำ
ริมฝีปาบาเม้มสนิท แล้ว้อนสายามอนรหน้า
“เรศท้อ่ะธั”
นฟันิ่ันราวับถูสาป ร่าายเย็นเียบับพลันับสิ่ที่เพิ่ไ้รับรู้ ไม่นานนัหัวใลับเ้นแรึ้นทุะ ้อมอนรัราวับไม่เื่อสิ่ที่ไ้ยิน
“ะ...ุว่าอะไรนะเรศ!” น้ำเสียเาูื่นเ้น
“ประำเือนเรศไม่มา พัหลัเรศอ่อนเพลียแล้ว็่วนอนบ่อย เรศเลยไปรวมา่ะ”
“รว...”
“่ะ ผลออมาว่าเรศท้อ”
ว่าทีุ่พ่อลับทำอะไรไม่ถู เาำลัสับสนับเหุาร์ที่เิึ้นแบบปัุบันทัน่วนเ่นนี้ แ่ในใลับรู้สึื่นเ้นระนีใ
“ผะ... ผมไม่รู้ว่าวรเริ่มยัไี ผมวรทำยัไีเรศ ผมำลัะเป็นพ่อนแล้ว!” เาละล่ำละลั
หิสาวน้ำาเอ่อลอ เมื่อเห็นสีหน้าท่าทาอนรั
“ุไม่้อทำอะไรเลย่ะธั นอา... พาเรศไปฝารรภ์”
เาลุาเ้าอี้ รเ้ารั้ร่าบามาอไว้แนบแน่น
“ผมีใมาเลยรู้ไหม ทีุ่ำลัะมีลูับผม!”
“เรศ็ีใ่ะ”
สอร่าอัน้วยวามรั พรรเรศยิ้มว้า อย่าน้อยเา็ยอมรับ และไม่ทอทิ้เธอไปไหน แล้วแบบนี้มีหรือที่พ่อสามีะไม่ยอมรับเธอ
“ืนนี้ผมะ้าที่นี่นะ”
นฟัวาเบิว้า้วยวามยินี
“ริเหรอะ!” เธอร้อถามน้ำเสียื่นเ้น
“ริสิ ผมอยานอนอุ แล้วพรุ่นี้เราะไปที่บ้านผมัน ผมอยาใหุ้ไปเอับพ่อ!”
สีหน้าหิสาวหม่นลเมื่อเาเอ่ยถึบิา เธอหวาหวั่นภายในไม่น้อย ระนั้น็ยัอยาให้นเอถูยอมรับ
“เป็นอะไรหรือเปล่า” ธัพลถาม ะเยามนึ้นมาสบา
“เรศัวล่ะ ลัวพ่อุไม่ยอมรับเรศ” เธอบอเสียสั่น
เาึมือบามาุมไว้ แล้วยิ้มเพื่อปลอบประโลม
“พ่อ้อีใแน่ทีุ่ำลัะมีหลานให้ ผมเื่อว่าพ่อะ้อยอมรับุแน่นอนเรศ!” ายหนุ่มยืนยันหนัแน่น นั่นทำให้เธอใื้น
“ริๆ นะะ”
“ริสิรับ”
“ถ้าุยืนยันแบบนี้ เรศ็เบาใ่ะ”
หิสาวยิ้มบาๆ แล้วบใบหน้าับอว้า ธัพล้อนร่าบาไว้ในอ้อมแนแล้ววาบนเียว้า
“นอนรอผมที่นี่นะ ืนนี้ผมะอุทั้ืนแล้ว เี๋ยวผมไปอาบน้ำ่อน” เาบอแล้วผละห่าออไป
เห็นเาหายเ้าห้อน้ำ นัวเล็ลุนั่แล้วระุยิ้มมุมปา ร่าายร้อนผ่าว เพราะอีไม่ี่นาที้าหน้า เธอรู้ีว่า้อมีอะไรเิึ้น ธัหลเธอนานี้ มีหรือะปล่อยให้เธอถูพ่อัวเอูแลน
ความคิดเห็น