คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : รักแรก
สิบเอ็โม่วพัหลัาเ้าห้อเรียนนัศึษาะบริหารธุริรวมัวันทีุ่้ม ่วว่าายหนุ่มรีบล้วหนัสือในระเป๋าออมาอ่าน ใล้่วสอบยิ่้อพยายามหนัึ้น ในะที่เพื่อนร่วมะ่าสนใับารุยับแฟนบ้า หรือไม่็แทุยันสาวๆ อย่าสนุสนาน
ฤพนธ์เพื่อนร่วมั้นเรียนและสนิทสนมับพสุธาเป็นพิเศษ ำลัเล่นเมในมือถืออย่าเมามันนระทั่บลเลยหันมาให้วามสนใับนัศึษาัวอย่าที่ำลัอ่านหนัสืออย่าเอาเป็นเอาาย
“ไอ้ธาแะเอาอะไรอีแ่นี้็ไ้เียรินิยมแล้วะยันห่าอะไรนัหนา พว้าไม่แย่ำแหน่แหรอ”ฤพนธ์เย้า
“เปล่าสัหน่อย ้าแ่ยันเพราะอยาไ้ทุนเรียน่อเมือนอ่าหา”
“ทุนเรียน่อเมือนอเหรอ มี้วยเหรอ?”เพื่อนายเริ่มสนใ
“มีสิ นี่ไ”
ายหนุ่มู้แผ่นระาษที่อาารย์ที่ปรึษานำมาให้เา เป็นเอสารารรับสมัรนัศึษาที่สนใไปเรียน่อ่าประเทศแ่ไม่มีทุนทรัพย์
“แบบนี้็ีสิ แะไ้มีเินเลี้ยแม่อแไไอ้ธาถ้าแเรียนสูๆ เินเือนแ็ะเยอะไป้วย”ฤพนธ์สนับสนุน
“อืม”
โมยาวีหยุยืนหน้าุ้มะวาามอหาใรบาน เธอรู้แ่ว่านเอับเาอยู่ะเียวัน แ่ไม่รู้เลยว่าอยู่เอไหน นระทั่เหลือบเห็นเาำลันั่อ่านหนัสืออยู่ ระบายยิ้มเร่ฝีเท้าเินเ้าหาอย่ารวเร็ว หนุ่มๆ ในะหันมออย่าไม่เื่อสายา น้อโมาวมหาลัยะเ้ามาเยี่ยมเยือนทั้ที่่อนหน้าไม่เยเห็นเลยสัรั้
“เฮ้ย! น้อโมเินมาทาพวเรานี่หว่า ะมาหาใรวะ”อาทิเพื่อนร่วมะส่เสีย
“ไม่รู้สิ ใรในนี้สนิทับน้อโมล่ะ”ฤพนธ์สมทบ
พสุธาเยหน้าาหนัสือัหวะนั้นโมยาวีหยุยืนหน้าเรียบร้อย ทุนอึ้ับมอสอนผลัันไปมา้วยวามสสัย ถุนมวาไว้บนโ๊ะ
“พี่ธา โมื้อนมมาฝาพี่นะะ”
เพื่อนในลุ่ม่าหันมอเป็นาเียว รอยยิ้มหวานส่ผ่านยิ่ทำให้ทุนยิ่หนัเ้าไปอี พสุธาปั้นหน้าไม่ถูทำไ้แ่เพียหลบเลี่ยสายา
“อบุมานะรับน้อโม”ายหนุ่มบอเสียเบา
“ทานเยอะๆ นะะ โมอัว่อนวันนี้มีเรียน”ร่าบาหันหลัะลับแ่เท้าลับหยุะั แล้วหันมาหาเาอีรั้ “พี่ธาโมอมือถือ้วยะ”
พสุธามออีฝ่าย้วยวามสสัยยอมส่มือถือให้แ่โยี เธอัารแลเบอร์ับเาเสร็สรรพแล้วส่ืน
“นี่เบอร์โมนะะ บาทีโมอาะ้อรบวนพี่ให้ิวหนัสือให้โมไป่อนนะะ”
สาวน้อยแสนสวยเินหายลับา แ่อนนี้หูอพสุธาำลัอื้อไม่ไ้ยินเสียอะไร เพราะไอ้พว้าๆ มันเอาแ่ะโนโหวเหวโวยวายับเรื่อเาับโมยาวีนถึอนนี้็ไม่ยอมหยุ น้ออธิบายันยืยาว
“ไอ้ธา ันอเบอร์น้อโมหน่อยสิ”ฤพนธ์่อหน้าอมือถือทันที
“แะเอาเบอร์น้อเ้าไปทำไมไอ้ฤ”
“็ันแอบมอน้อเ้ามานานแล้ว แ่ไม่ล้าไปุย้วย ันอบน้อโมมานานแล้ว”ฤพนธ์สารภาพ
พสุธายอมยื่นมือถือให้มันัารเอาเอ อยายิ้มเยาะนเอนั ทำทุอย่าร้ามทั้ที่ในใรู้สึเ็บอยู่ลึๆ แ่็รู้ัวเอว่าไม่เหมาะสมพอ สำหรับฤพนธ์นั้นไม่ใ่เลย านะทาบ้านร่ำรวย มีหน้าาสัม ะว่าทัเทียมัน็ว่าไ้
โมยาวีูเบอร์เาในมือถืออีรั้ ในใอิ่มเอมอย่าประหลา โหทุถ้อยำว่าเพื่อนสนใ แ่แท้ริแล้วเธอ่าหาที่หลอบ พสุธาอบอุ่นอ่อนโยน เป็นสุภาพบุรุษที่หาไม่ไ้อีแล้ว ไม่เยสนว่าานะะเป็นเ่นไร หาะรัใรอรั้วยหัวใเท่านั้น
เสียโทรศัพท์ัึ้นพสุธารีบล้วออมาหลุบามอเบอร์หน้าอ ึ้นื่อ... โมยาวี เสียหวานใสบอล่าว้อารพบเามีปัหาอยาปรึษา แล้วัสายยัไม่ทันให้เาไ้ปิเสธหรืออบรับใๆ สุท้ายเลยำ้อไปามนันไ้ สะพายระเป๋ามาถึสวนหย่อมมหาวิทยาลัย้านหลัึะมนุษย์ศาสร์ ที่นี่่อน้าเียบเพราะั้นสอเป็นห้อพัอาารย์นัศึษาเลยไม่ล้าส่เสียัเท่าไหร่ พอนานเ้าเลยไม่่อยมีใรมานัเล่นลายเป็นสถานที่เหมาะสำหรับท่อหนัสือแทน
พสุธาเินทามาถึุนัหมาย เห็นเธอนั่รออยู่่อนแล้ว รีบ้าวเ้าหาัหวะนั้นโมยาวีเยหน้าาหนัสือ โบมือทัทาย
“มีอะไรหรือเปล่ารับ นัพี่มาเอ”ร่าสูนั่ลร้าม
“พี่ธาะ โมมีานพิเศษให้พี่ทำพี่ธาสนใไหม”เธอถามแล้วอมยิ้มอย่ามีเลศนัย
“านอะไรเหรอรับ”สีหน้าพสุธาสสัยเ็มที่
“โมะ้าพี่ธาสอนพิเศษให้โม่ะ”
นทาบทามสีหน้ารุ่นิไม่ล้ามาพอที่ะรับานพิเศษนี้ ฤพนธ์วิ่ทั่วมหาวิทยาลัยนพบเพื่อนนัุ่ยับและสาวน้อยหน้าหวาน สบโอาศึรีบวิ่มาออเพื่อนไว้ โบมือทัทายยิ้มให้เธอ โมยาวียิ้มรับเล็น้อยแล้วสนใรูสอนพิเศษ่อ
“น้อโมแน่ใแล้วเหรอรับ?”เาถามย้ำเพื่อวามแน่ใ
“อะไรไอ้ธา น้อโมให้แทำอะไรให้เหรอ?”ฤพนธ์ถาม้วยวามอยารู้
“น้อโมอยาให้ันสอนพิเศษให้”พสุธาหันมาอบเพื่อน
“แ็สอนไปิ ทำไมไม่สอนน้อเ้าล่ะไอ้ธา!”
“แ่ว่า...”ใอยาปิเสธเพราะไม่อยาใล้ ลัวหัวในเอ
“เื่อ้าิสอนไปเลย เอ็เ่อยู่แล้วนี่”ฤพนธ์หันไปทาหิสาว “น้อโมเพื่อนพี่มันเรียนเ่มารับรอว่าไอ้นี่มันสอนน้อไ้แน่นอน”
“็ไ้รับน้อโม พี่ล”เาำ้อรับำเพราะไม่อยาให้เสียน้ำใ
ความคิดเห็น