ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 5
ตอนที่ 5
"ย๊าาาา าา ! " เสียงเนียลตะโกนลั่นห้องขณะที่จับปากกาลอกงานที่ค้างอยู่
"เป็นไรว่ะ เกรงใจคนอื่นบ้างดิ" ชางโจเตือนเพื่อนด้วยความห่วงใยขณะที่ทั้งคู่ต่างก็ลอกงานอยู่เหมือนกัน
"ป่าว แค่เหนื่อยนิดหน่อยว่ะ" เนียลตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะมั่นใจเท่าไหร่ แต่ที่จริงแล้วปากแข็งไม่ยอมพูดความจริง
"ให้มันจริงเถอะ ลอกงานแค่นี้เหนื่อยแล้วหรอว่ะ เคยลอกมาเยอะกว่านี้ก็ทำมาแล้วนิ" ชางโจเอ่ยกลับเหมือนจะรู้ทันเพื่อนตัวเองดี
ตึ่ง ตึง ตึง ตึ่ง ~~~
ตึ่ง ตึง ตึง ตึ่ง ~~~
เสียงออดดัง บอกถึงเวลาเข้าเรียนคาบเช้าแต่ป่านนี้ยังมีบางคนที่ยังไม่เข้ามาเรียนเลย
"ทำไมชอนจียังไม่มาอีกนะ หรือยังโกรธให้หมอนั่นอยู่ แต่เมื่อวานก็เห็นดี ๆ อยู่เลย" ริคกี้เอ่ยในใจพลางมองออกไปทางประตูห้อง
และทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าของร่างบาง ๆ วิ่งสะเปะสะปะเข้ามานั่งเก้าอี้ด้วยอาการหอบหนัก
"แหะ ๆ ๆ ๆ .... " เสียงของชอนจีที่หายใจด้วยอาการหอบจากการวิ่งอย่างเร็วและพอดีกับเวลาที่ครูก้าวเทาเข้ามาในห้อง
"นักเรียน ... เคารพ " น้ำเสียงอันอ่อนหวานนุ่มนวลของหัวหน้าห้องที่ชื่อ จงชิน (วง CN BLUE) เอ่ยขึ้น หนุ่มร่างสูงหน้าตาดีและยังเป็นหนึ่งในสมาชิกวงดนตรีของรร. นี้อีกด้วย
"อันยองฮาเซโย ~ แทคยอนซอนแซงนิม " นักเรียนทุกคนลุกขึ้นพร้อมกับกล่าวทักทายครูด้วยสีหน้าสดชื่น แต่ตรงกันข้ามกับชอนจี ที่แทบจะไม่มีแรงยืนเลยด้วยซ้ำ
"ครับ สวัสดีทุก ๆ คน วันนี้ครูจะสอนเล่นบาสนะ เตรียมตัวออกไปเจอกันที่โรงยิม โอเค๊ะ ! " ครูเอ่ยสั่งนักเรียนก่อนจะเดินออกไปที่โรงยิน และทันทีที่ครูเดินออกไปสักพักแล้ว นักเรียนหญิงเกือบทั้งห้องก็รีบวิ่งออกไปตาม ๆ กัน แถมยังกรี๊ดกร๊าดอีก คงจะเป็นเพราะครูสอนพละคนนี้หล่อรึป่าวนะ ทั้งหล่อล่ำกล้ามเยอะขนาดนั้นสาว ๆ ตามทั้งรร.เลย
นักเรียนทุกคนออกจากห้องเหลือเพียงแต่ริคกี้กับชอนจีเท่านั้น
"ทำไมวันนี้นายมาสายล่ะ มีอะไรรึป่าวดูเพลียๆ นะ " ริคกี้ยิงคำถามใส่ชอนจีด้วยความสงสัยและเป็นห่วง
"ป่าว ว .. ~ " เสียงชอนจีแทบจะไม่มีเลยด้วยซ้ำ หน้าก็ซีดไปหมด สงสัยเมื่อคืนจะดื่มหนักมาก
"อืม ม .. งั้นก็ดีแล้ว ไปกันเถอะเดี๋ยวอาจารย์จะรอ" ริคกี้เอ่ยขณะกำลังจะเดินออกจากประตูแต่ก็ต้องหัวหลังกลับเพราะเสียงของชอนจีที่สลบคาโต๊ะเสียงดัง
"ตุ๊บ ! "
"ชอนจี .... เป็นอะไรป่าว ชอนจี " ริคกี้สะกิดเพื่อนที่นอนหน้าคว่ำอยู่บนโต๊ะก่อนที่จะค่อย ๆ พยุงตัวชอนจีตรงไปห้องพยาบาล
"ไอ้แคปเปอร์ ไงว่ะกะน้องชอนจีสุดที่รักอ่ะ คึ ๆๆๆ " แอลโจแหย่เพื่อนขณะที่กำลังเดินหอบเอกสารไปห้องพักครู เพื่อส่งข้อมูลต่าง ๆ ภายในโรงเรียน
"ไอ้บ้า ยังไม่ถึงขึ้นนั้นเว้ย ก็ว่าไป >,< " แคปหน้าแดงหลังจากตอบคำถามของเพื่อนไป แล้วหันหน้ามาอีกทางหนึ่งเพราะความเขิน แต่บังเอิญมาเจอริคกี้ที่เดินพยุ่งชอนจีตรงไปทางห้องพยาบาล
"เฮ๊ย ฝากหน่อยนะ"แคปหันไปหาแอลโจและวางเอกสารใส่มือของเพื่อนที่หอบเอกสารอยู่เหมือนกัน ก่อนที่จะวิ่งตรงไปหาริคกี้และชอนจี
"อ้าว เฮ๊ย จะไปไหนว่ะ ... เดี๋ยวก่อน เอ่านั่น .... ริคกี้นี่หว่า ^V^" แอลโจตะโกนเรียกแคปแล้วยิ้มหวานทันทีเมื่อเห็นริคกี้และไม่รอช้า วิ่งตามเพื่อนไปทันที
"แหะ ๆ ๆๆ ๆ .... " เสียงหอบมาหยุดอยู่ตรงหน้าริคกี้
"พี่ประธาน" ริคกี้เอ่ยด้วยสีหน้าตกใจเมื่อแคปมายืนอยู่ตรงหน้า
"ชอ.. ชอน จี เป็นอะ ไร แฮะๆ ๆๆ ... " แคปรีบถามริคกี้ด้วยอาการเป็นห่วง
"เอ่อ ..เค้า " ไม่ทันที่จะตอบก็มีเสียงแทรกเข้ามา
"ริคกี้ เกิดอะไรขึ้นหรอครับเนี่ย ให้พี่ช่วยมั้ย " แอลโจเอ่ยไม่สนใจคำถามรีบเอาเอกสารที่อยู่ในมือส่งให้แคปทันทีแล้วหันไปพยุงชอนจีช่วยริคกี้หน้าตาเฉย
"หยุด " แคปเอ่ยกับเพื่อนนัย ๆว่าไม่ต้องมายุ่ง แล้วส่งเอกสารกลับคืนแอลโจทันที แล้วหันไปอุ้มชอนจีแล้ววิ่งไปห้องพยาบาล
"0_0" ริคกี้อึ้งทันทีเพราะเห็นแคปอุ้มชอนจีเหมือนเค้าเป็นผู้หญิงยังไงอย่างนั้น แอลโจจึงเอาฝ่ามือส่ายไปมาตรงหน้าริคกี้เพราะเค้าอึ้งไปนานมาก ริคกี้สะดุ้งทันทีแล้วมองหน้าคนตรงหน้า
"ไม่เห็นต้องอึ้งขนาดนั้นเลย อุ้มชอนจีขึ้นห้องยังทำมาแล้วแค่อุ้มไปห้องพยาบาลนิดหน่อยเอง"
"0.0 อุ้มขึ้นห้อง ! " ริคกี้ตกใจมากที่ได้ยินอย่างนั้น หวังว่าเค้าคงจะล้อเล่นสินะ
"อุ๊บ ! งานเข้าเลยเรา เอาไงต่อว่ะเนี่ย ตายแน่กู ฮือ .. แม่จ๋าช่วยหนูด้วย " แอลโจหันหลังกลับมาบ่นพึมพำอยู่คนเดียว
"เอ่อ .... แค่ล้อเล่นน่ะ พี่ก็พูดไปงั้นแหละ ฮ่า ๆๆ =,= " พี่ชอบพูดแหย่มันเล่นน่ะ" แอลโจรีบแก้ตัวทันทีกลัวความลับของเพื่อนจะแตกน่ะสิ
"อ่อ อย่างนั้นหรอครับ" ริคกี้เอ่ยเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่
" ฮ่าๆๆๆ .... งั้น เย็นนี้ไปกินข้าวเย็นกันนะ พี่เลี้ยงเอง " เแอลโจเปลี่ยนเรื่องคุยทันทีแล้วรีบเดินไป
"พี่แคปเค้าคงจัดการเรื่องชอนจีให้แล้วล่ะมั้ง งั้นเราไปเรียนดีกว่า ... ฝากด้วยนะครับพี่ " ริคกี้เอ่ยจบแล้วเดินไปทางโรงยินทันที ระหว่างที่ลงบันไดไปก็สวนทางกับเนียลพอดีแต่ริคกี้ก็ไม่ได้สนใจ
"มาทำอะไรอยู่ตรงนี้" เนียลแอบคิดในใจที่เห็นริคกี้เดินมาแถว ๆ นี้แล้วไอ้หน้าหวานไปไหน เนียลเดินมาหยิบเอกการที่ห้องพักครูไปให้ครูพละที่โรงยิน แต่ก็เดินผ่านห้องพยาบาลแล้วไปแอบได้ยินเสียงของใครบางคนพูดอะไร ชอนจี ๆ เขาจึงแอบที่ข้าง ๆประตู่
"ชอนจีเป็นอะไรครับ" แคปรีบเอ่ยถามครูประจำห้องพยาบาลทันทีที่อาจารย์ตรวจร่างกายชอนจีเสร็จ
"แค่สลบน่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ร้ายแรงหรอกเดี๋ยวสักพักก็ฟื้นเองแหละ คงจะเหนื่อยมากสิ หน้าซีดหมดเลย งั้นครูไปนะ ฝากด้วยล่ะกัน " ครูเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินออกห้องไป เนียลที่แอบอยู่หน้าประตูจึงรีบทำเป็นเดินไปเดินมา พอพ้นสายตาแล้วจึงกลับมาอยู่ที่เดิม
แคปหยิบยาดมมาให้ชอนจีดมเพื่อจะได้ให้อาการทุเลาลง เขามองหน้าหวาน ๆของชอนจีไม่ละสายตา แล้วเอามือไปปัดผมที่หน้าผากออกอย่างอ่อนโยน
"เป็นแฟนรึไงว่ะะ ดูแลกันดีเหลือเกิน" เนียลพูดในใจเหมือนจะอิจฉาทั้งสองคนนั้น
" 0.0 " เนียลทำหน้าตกใจหลังจากเห็นสถานการณ์บางอย่างเปลี่ยนไป
"ชอนจี พี่ไม่อยากอยู่ห่างไกลกับนายเลยนะ รู้มั้ย .. " แคปพูดจบก่อนที่จะค่อย ๆ บรรจงจูบอย่างแผ้วเบาลงบนหน้าผากของร่างบางไปหนึ่งที
"ขอโทษนะ ชอนจี พี่รักนาย" แคปพูดจบแล้วจึงหยิบผ้าห่มมาห่มให้ชอนจีก่อนที่จะเดินออกไปทางประตู เนียลจึงรีบวิ่งถัดไปอีกห้องนึงเพื่อหลบข้าง ๆผนังห้อง พอละสายตาแล้ว จึงเดินกลับมาหยุดที่หน้าประตูห้องพยาบาล
"ฉันไม่น่ามายืนดูเลย นายนี่มันร้ายจริง ๆแม้แต่ผู้ชายยังหว่านเสน่ห์ใส่อีก" เนียลพูดขณะที่สายตาก็จ้องมองชอนจี แล้วจึงก้าวเท้าออกไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น