คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : วันเกิดของยูคยอมผู้อ่อนไหว
วันเิอยูยอมผู้อ่อนไหว
เพื่อนอผม แบมแบม เาเป็นที่รัและเอ็นูอทุๆน เาัวเล็ หน้าาน่ารั ร่าเริ เอาใใส่นรอบ้าอยู่เสมอ เ้มแ็
และเ่ ่าับผมที่ัวโมาว่านในวัยเียวันแ่็ไม่ไ้โเ่นเหมือนใรๆ ไม่มีวามสามารถ้านไหนเป็นพิเศษ อยู่ในสถานะมัเน่
น้อเล็อวแ่็ไม่ไ้รับารเอ็นูาพวพี่ๆแบบที่วรไ้รับ อ่อนแอ ี้แ ไม่มีอะไรีัอย่า …
“ยูยอม นายินอะไรหรือยั?” แบมแบมที่พึ่ลับมาถามผมที่นอนอ่านหนัสืออยู่ในห้อ
“ยัเลย นายล่ะ?” พลิัวลับหันไปถามเา
“ินมาแล้วล่ะ พอีเอพี่ๆอนแวะลับาโรเรียน พี่เลยเลี้ย้าว” เาพู้วยรอยยิ้มที่สใส แ่มันทำให้ผมรู้สึแย่ ในะที่นอื่นูแลเา
ามใเาทุอย่าเหมือนเป็นมัเน่อว ึ่ริๆแล้วผมวรไ้รับารูแลแบบนั้น แ่รัน้าม เป็นผมที่ถูทุนเมิน ผมที่ไม่มีใรสนใ
ทุนอะไรๆ็เา อย่าวันนี้ผมที่รอิน้าวพร้อมทุน แ่สุท้าย็ถูทิ้ไว้้าหลั ในะที่นอื่นๆออไปินัน้านอ ผมวระไม่รู้สึ
อะไรเลย ไม่สิ ผม้อห้ามรู้สึ แม้ว่าวันนี้ะเป็นวันสำัอผม เป็นวันเิอผมที่มีปีละรั้ แ่มันไม่สำัสำหรับนอื่น ไม่มีใรำมันไ้
้วย้ำ นาเาที่อยู่ับผมเสมอ ิน นอน เป็นเพื่อนันมานาน เายัำมันไม่ไ้ ไม่มีเอะใันิ้วย้ำ
“อ๋อ โอเ หิวแล้วล่ะ เี๋ยวออไปหาอะไริน่อนนะ” ผมยิ้มให้เาฝืนๆแล้วลุเินออาห้อเพื่อหาอะไริน
“เี๋ยว ยูยอม!” ผมไ้ยินเสียเาเรียามหลั แ่ผมไม่หยุ เาอยาโม้เรื่อ่าๆที่พี่ๆทำให้ล่ะสิ ผมไม่อยาฟัมันันิ ยิ่ผมไ้ยินผม
ยิ่รู้สึอิาเา ไม่ว่าอะไร็ามที่เี่ยวับเาทุนะให้วามสนใ เาเป็นน่าาิ ผมรู้ว่าารที่เาเ้ามาที่นี่นเียวเป็นอะไรที่ลำบา
พูับใร็ไม่รู้เรื่อ เ็รุ่นเียวัน็มีน้อยทุนเลย่วยันูแลเาเป็นอย่าี เาทำผิทุน็ไม่เยว่า ่าับผมทำอะไร็ผิ ทำอะไร็
โนว่าอยู่เสมอ อนผมเ้ามาใหม่ๆผม็ัวล ลัวว่าะไม่มีเพื่อนรุ่นเียวัน ลัวะเ้าับนอื่นๆไม่ไ้ อนผมเอเาทำให้ผมอุ่นใ เราสอ
นัวิันเสมอ แม้ว่าฮยอหลายนะเอ็นูเา วนเาไปเล่น้วย เา็ไม่เยทิ้ผม เาพาผมไป้วยลอ ผมพยายาม่วยเาในหลายๆ
เรื่อ แม้ว่าส่วนมาเาะ่วยผมมาว่า็าม เพราะเาเ้นเ่ พูเ่ หลายนเลยอบเ้าหาเา ผมิว่าผมเป็นเพื่อนนสำัอ
เา แ่เหมือนผมะิผิ ผมเินผ่านนอื่นๆที่นัุ่ยันอยู่ในห้อนั่เล่น ไม่มีใรสนใผมที่เินผ่านันิ พวเาพูุยันสนุสนาน แม้แ่
ยอแฮยอ นที่เ้ามาทีหลั ทุนยัสนใเามาว่าผม บาทีผม็รู้สึว่าที่นี่ไม่เหมาะับผมเลยันิ GOT 7 น่ะ ไม่ใ่ที่อผมเลย ผม
เินออมาหาอะไริน้านอ มีหลายนเอะใว่าผมอาะเป็นนัร้อหรือารา แ่เา็ไม่ล้าเ้ามาทัเพราะหน้าาผมอนนี้ไม่น่าเ้า
ใล้ัเท่าไหร่ เินผ่านร้านายอเล่น ร้านที่ผมับแบมแบมอบยืนูอ้วยันนานๆ นานนมาร์ฮยอและนอื่นๆมาามลับเสมอ
แ่อนนี้มันไม่มีแล้ว ้วยวามที่เราโึ้น อเล่น็เลยไม่น่าสนใเท่าอนนั้น อะไรๆ็ไม่เหมือนเิม รวมทั้วามใล้ิอผมับเารวมทั้
ฮยอทุน
“ไ่ทอรับ” ผมสั่อาหารับพนัาน หลััสินใเ้าร้านอาหารแถวๆหอพัเพื่อหยุท้อที่เริ่มส่เสียร้อ ผมินนเียวเียบๆนหม
่อนะัสินใ่ายเินและออาร้านเมื่อเห็นว่านเริ่มเยอะนไม่มีที่นั่ ผมเินไปเรื่อยเปื่อย ูนั่นูนี่ามร้าน้าทาะให้หายเ็าอะไร
หลายๆอย่า ผมล้วมือถือในระเป๋าที่สั่นหลายรั้ึ้นมาู
‘สายไม่ไ้รับ 50 สาย’ ‘้อวามเ้า 20 ้อวาม’
แบมแบม มาร์ฮยอ และเมมเบอร์นอื่นโทรามผม เพราะมันใล้่ำแล้ว หมเวลาเถลไถลอผมและผมวระลับัที แ่ผมยัไม่อยา
ลับ ผมเปิ้อวามที่าว่าน่าะเป็นโษา่าๆเพื่อให้มันหายไปาหน้าอ
‘ยูยอม ไปถึไหน โทรไป็ไม่รับ ลับมาไ้แล้ว ่อนที่ันะัสินใออไปลาอนายลับมา - แบมแบม’
‘ย่าห์! รับโทรศัพท์ันเี๋ยวนี้ อย่าให้โมโห เห็น้อวามแล้วรีบิ่อลับ่วน! – แบอมฮยอ’
‘ยูยอม ถ้าไม่รีบลับมาะโนีแน่! – ินยอฮยอ’
‘ยูยอมมี่ ่อนลับมาแวะื้อ๊อโแล๊มาให้ฮยอ้วย รีบๆลับมาหน่อยนะ ทุนลายร่าเป็นยัษ์ันหมแล้ว – แ๊สันฮยอ’
‘ันเือน้วยวามหวัี รีบลับมาะ่อนที่นายะายเพราะแบอมฮยอ – ยอแฮยอ’
‘ยูยอม เมื่อไหร่ะลับมาวะ ไม่้อื้อมาแล้ว๊อโแล๊น่ะ ไปิน้าวหรือไปปลู้าว รีบๆลับมาไ้แล้ว! – แ๊สันฮยอ’
และอีหลายๆ้อวามที่ผมไม่ไ้เปิอ่าน พวเาะทำเป็นสนใผมทำไมัน? อ๋อ เพราะถ้าผมออมาลาึแล้วฮยอผู้ัารรู้ พวเาทุ
นะโนเล่นาน เาไม่ไ้ห่วผมเลยันิ พวเา็แ่ห่วัวเอ ลัวะวยไป้วย ใ่ ผมอาะี่เ่าที่แ่พวเาไปิน้าว้วยันแล้วทิ้
ผมไว้ ผม็โมโห น้อยใ โรธ และเป็นไปไ้ถึนานี้ ผมโแล้ว ผมวระไปิน้าวเออะไรเอไ้แล้ว แ่ผมับแบมแบมเราุยันว่าเราะิน
้าว้วยันวันนี้ แม้ว่าเาะำไมไ้ว่าเป็นวันเิผม็เถอะ แ่นี่ถึนาลืมนัที่เรานัันไว้้วย้ำ! ผมปิมือถือที่สั่นไม่หยุเพื่อัาริ่อ
าพวเาะ ้มูเวลาที่นาฬิา้อมือถึไ้รู้ว่าอนนี้มันสามทุ่มแล้ว ผมเินเรื่อยเปื่อยมานานมาริๆ นเริ่มร้สึหนาวสั่น เลยัสินใหยุ
แวะร้านอวัเพื่อื้ออวัวันเิให้ัวเอัหน่อย ถึแม้นอื่นะไม่สนใับวันเิอผม แ่ผมยัมีัวผม และรอบรัวที่รู้และำไ้
ทาบ้านโทรมาอวยพรผมล่วหน้าั้แ่เมื่อวานแล้ว เพราะลัวว่าวันนี้ผมะไม่ว่า ผมไม่วรเสียในานี้สินะ เพราะอย่าน้อยผม็ยัมี
รอบรัวอผมที่ำไ้ แม้ว่า GOT 7 ที่ผมถือว่าเป็นรอบรัวอผม้วยเหมือนันะำไมไ้็าม
“สวัสี่ะ” พนัาน้อนรับยิ้มหวานให้ผม ผมยิ้มให้เล็น้อยแล้วเินเ้าไปมุมเรื่อประับ เลือหยิบุ้มหูที่ถูใมาหลายู่
“ื้อแบบหนีบไป้วยหรอะ?” พนัานยิ้มหวานและถามผมระหว่าิเิน
“รับ?” ผมถามแบบๆ
“พอีเห็นหยิบแบบหนีบมา้วยน่ะ่ะ นอนั้นเป็นแบบธรรมาเลย เลยถามเผื่อะหยิบผิ” พนัานยิ้มแหยๆ
“อ่อ รับ” ผมเหลือบามอ็เห็นแบบที่พนัานบอ ผมะเผลอหยิบุ้มหูเผื่อแบมแบมนเยิน ไหนะมีแบบที่มาร์ฮยออบใส่บ่อยๆอี
หลัา่ายเินเรียบร้อย ็เือบะห้าทุ่มแล้ว ผมเลยัสินใที่ะลับหอัที พอหลัาไ้ปลปล่อยอารม์เรื่อยเปื่อย อนนี้็ันเิ
อาารลัวยัษ์ที่หอ่าเหมือนันแฮะ ผมหยิบมือถือึ้นมาเปิ็เอโทรศัพท์เ้าพอี ผมเลยรับเผื่อะลโทษไ้บ้า
“ฮัลโหล…”
“ยัษ์! รับไ้ัที ะลับไ้หรือยั มันึแล้วนะเว่ย แล้วปิมือถือไปทำาอะไร รับสาย็ไม่รับแล้วมาปิเรื่ออี แบอมฮยอะแ้วาม
หลายรอบแล้วนะ ไอ้บ้า! เป็นเ็เป็นเล็ไม่รู้ัรีบลับ…” เสียแ๊สันฮยอระิบเหมือนแอบุย้วยอารม์โมโหหนั
“ฮยอ เอา๊อโแล๊อยู่ไหมรับ?” ผมรีบับทเปลี่ยนเรื่อ
“เอา ! รีบลับมานะ อย่าให้ันโมโหนออไปลานายลับล่ะ ถ้าอีสิบนาทีไม่ถึห้อ าย! ”
“รับๆ ำลัลับแล้วรับ” ผมวาสายแล้วรีบื้อ๊อโแล๊เพื่อลับห้อ เผื่อแ๊สันฮยอะ่วยผมาแบอมฮยอไ้ ผมั้สิอยู่หน้าห้อ
หลายนาที ่อนะเปิประูเ้าไป ในห้อมืสนิท แ๊สันฮยออาะบอทุนให้รู้แล้วเ้านอนันแล้ว็ไ้ ผมย่อเ้าห้อเียบๆ่อนไปที่รัว
เพื่อแ่๊อโแล๊ให้แ๊สันฮยอ เสียนาฬิาที่้อมือัเบาๆเพื่อบอว่าึ้นวันใหม่แล้ว เลยวันเิอผมมาแล้ว
“สุสัน์วันเินะ” ผมบอัวเอยิ้มๆ่อนะำลัเินออารัว ปั! เสียเปิประูาม้วยไฟที่สว่า้ามาาห้อนั่เล่น
“แ๊สัน! ห้อมืนานี้ไอมัเน่ยัษ์ไปไหน ยัไม่ลับเลยนี่หว่า นั่รอ้าล่านราอแล้วเนี่ย!” เสียินยอฮยอ? สสัยนอื่นๆำลั
ลับมา ผมนั่หลบหลัเาท์เอร์เพื่อั้หลั เหมือนทุนำลัะโมโหหนั
“บอว่าำลัลับนี่หว่า แ่นี่็ั่วโมนึแล้ว มันไปไหนอมันวะ!” แ๊สันฮยอบ่น
“ฮยอโวยวายนยูยอมใหรือเปล่า? ฮยออบเสียั!” แบมแบมว่าแ๊สัน
“ันทำบ้าอะไรั้นานวะเนี่ย เ้็เรียมไว้ นี่ึ้นวันใหม่แล้ว้วย พัๆๆ!” แบอมฮยอบ่น
“็นายนั่นแหละ บอให้แล้เมิน เป็นไล่ะ ยูยอมยิ่อบน้อยใอยู่” มาร์ฮยอว่าใรัน
“ผมเปล่า แบอมฮยอแหละ!” เสียยอแฮยอโวยวาย
“ผมหิวะายอยู่แล้วว นัยูยอมไว้ว่าะิน้าว้วยัน้วย ฮยอแหละ บอให้ผมแล้ ูิ๊ ไส้ะาแล้วเนี่ย” แบมแบมส่เสีย๊อแ๊
“อ่าว ยูยอมมี่!” ผมเยหน้าึ้นไปมอามเสีย
“แ๊สันฮยอ…”
“ลับมาแล้ว็ไม่บอ ! แบอมฮยอมัเน่ลับมาแล้ว!!” แ๊สันฮยอะโนเรีย ไ้ยินเสียึััมาาห้อนั่เล่น สสัยพรุ่นี้อาะโน
ห้อ้าๆ่าแห
“เร็วเ้าฮยอ ผมหิว!” แบมแบมุเทียนที่อยู่บนเ้แล้วึผมึ้นมา แบอมฮยอมีท่าทีเินอายนิหน่อย
“สุสัน์วันเินะยูยอม ที่้านี่เพราะนายนั่นแหละหายัว” แบอมฮยอโวยวาย ผม้มมอูเ้ที่เียนื่อผมไว้บนนั้น ับอินที่ทุนถือ
มา น้ำาลอึ้นมาทันทีพอผมนึถึ่วเย็นที่ผมมอพวเาไม่ีไปสารพัเพราะวามน้อยใ ไหนะแบมแบม นสำัอผม ที่ผมมอเา
ว่าไม่ี
“เอ้า ร้อเพลสิทุน” ินยอฮยอบอทุน
“ เ อิล ุ ฮา ฮัม นิ า เ อิล ุ ฮา ฮัม นิ า า รั ฮา นึน ..... ยูยอม ี เ อิล ุ ฮา ฮัม นิ า” ทุนปรบมือามัหวะแล้วร้อเพล้วย
ัน ผมำลัะ้มหน้าลไปเป่าเทียน
“เี๋ยว! เหลือเวอร์ั่นไทย ีนและอัฤษอี” แ๊สันฮยอึผมไว้แล้วบอ ทุนทำหน้าเหนื่อยหน่าย นระทั่ทุนร้อเวอร์ั่นอัฤษโยมี
มาร์ฮยอร้อนำให้ถู้อามสำเนียเ้าอภาษา แบมแบมร้อเวอร์ั่นไทย และแ๊สันฮยอร้อเวอร์ั่นใ้หวันบ ผม็ไ้ฤษ์เป่าเ้ัที
“มีวามสุมาๆนะยูยอม” แบมแบมบอแล้วยื่นอวัให้ผม นอื่นๆ็เ่นัน
“ห้ามเล่นเ้นะฮยอ! เอาไว้ิน หิวมา!” แบมแบมบอแ๊สันที่ำลัะ้วเ้มาป้ายหน้าผม
“ถือว่าวันเินะยูยอม ันะไม่เอาเรื่อนาย” ินยอฮยอบอผมยิ้มๆ พวเราย้ายที่าในรัวแบๆมารห้อนั่เล่นแทน
“ทำไมหนีออไปแบบนั้น รู้ไหมันรอนายนหิวะายอยู่แล้ว” แบมแบมยื่นิมบับให้ผม ผมที่อนนี้็เริ่มหิวอีรอบแล้วรับมาิน
“็นายบอว่าินมาแล้ว”
“แบอมฮยอให้บอแบบนั้น่าหา” แบมแบมี้ไปทาแบอมฮยอ แบอมฮยอทำหน้าุใส่
“ันใหายหมอนนายหายไปนานนานั้น มัวแ่รีบไปื้ออินมารอนาย นึว่าะไปไม่นาน หายไปะนานเลย” มาร์ฮยอบอุๆ
“ผมไม่รู้นี่นา นึว่าทุนลืม” ผมบอเสียอ่อยๆ
“มีันั้ 7 น อย่าน้อยถ้านอื่นลืม ัน็ำไ้แหละน่า” มาร์ฮยอบอแล้วลูบหัวผม
“ิว่าันะลืม?” แบมแบมทำหน้าบึ้ ผมว้าัวเพื่อนัวน้อยมาอ
“อโทษนะแบมแบม อโทษนะทุน” ผมรู้สึผิที่มอทุนไม่ี
“นายโมโหหิว ไม่เป็นไรหรอ ๊อโแล๊ันล่ะ?” แ๊สันฮยอบอแล้วแบมือทว๊อโแล๊ โนมาร์ฮยอับินยอฮยอฟาไปนละที
้อหาทวผิเวลา แ๊สันฮยอทำหน้าเหวอ
“ในู้เย็นรับ” ผมี้ไปที่รัว แ๊สันฮยอเลยลุไปเอา
“ผมรู้สึมาลอว่าทุนเมินผม รัแบมแบมมาว่าผม มอผมเป็นแ่นที่้อทำานร่วมัน…” ผมบอแล้วยิ้มเศร้าๆ
“ันเป็นเพื่อนนายนะ ยัไนาย็เป็นเพื่อนนสำัอัน ันไม่เยทิ้นายยูยอม นายมอันแบบนี้ พูไม่ออเลยว่ะ” แบมแบมมอผม้วย
แววาเศร้า ผมว้าัวเามาอแล้วพร่ำอโทษ
“ันอโทษ อโทษที่เ้าในายผิ บาทีัน็เหาที่นายไม่ว่ามาอยู่ับัน”
“ถ้ามีอีรอบ ันเอานายายแน่” แบมแบมู่แล้วอผมลับ เหมือนเาะไม่ไ้โรธผมริั
“สัา ะไม่มีอีแน่นอน” ผมลืมิไปไ้ยัไว่าลอเวลาที่ผมเรีย็มีเพื่อนัวเล็อยอยู่้าๆเสมอ ผมะโทษวามหิวและวามอิาที่
ทำให้ผมลืมสิ่ที่เราเยผ่านมา้วยัน ลืมเาที่อยอยู่เีย้าผม
“ยูยอม ที่พวฮยอเล่นนายแรๆ ไมู่แลนายเหมือนแบมแบมเพราะนายโว่าแบมแบมเยอะ หมายถึัวโว่าน่ะ ถึันะรู้ว่าริๆแล้วนาย
ยัเ็็เถอะ ันรัทุนเหมือนเป็นรอบรัวอัน แ่ารแสออวามรัอแ่ละนับแ่ละนมันไม่เหมือนันนะ” แบอมฮยอบอ
ผม้วยหน้าาริั
“ันุแบมแบม ีแบมแบมออบ่อยไป ับนายันไม่เยว่าเลย เพราะสำหรับันนายเป็นเ็ีแล้ว” มาร์ฮยอยิ้มหวานให้ผม แบมแบมบ่นว่าเา
็เป็นเ็ีเหมือนัน มาร์ฮยอเลยบอว่าแบมแบมน่ะื้อ
“แล้วันน่ะอยู่ับแบมแบม ูแลแบมแบม่อนนายะมา ันอาะสนิทับเามาว่านาย ูแลเามาว่าเพราะเามาา่าประเทศ มันน่า
เป็นห่วมาว่านายอยู่แล้ว ถูไหม?” มาร์ฮยอิ้มหน้าผาผม
“ันูแลนายไม่ีหรอ?” ินยอทำหน้าอนแล้วออถามผม ผมยิ้มแหยๆแล้วส่ายหน้า
“ฮยอูแลนายไม่ีหรอ?” แ๊สันฮยอเินเ้ามาถามผม ผมพยัหน้า
“แ๊สันฮยออบแย่เพื่อนผมไปอี่าหา” ผมบอ
“ทำไมเล่า!? ทีินยอยับอว่าูแลีเลย ให้ายเถอะ” แ๊สันบ่นแล้วะเอา๊อโลแลมาปับนเ้ แ่มันแท่ให่มาเลยนะน่ะ
“เพื่อนนาย็ลูแ๊สันฮยอนะ” ยอแฮยอบอแล้วหัวเราะ ทุนหัวเราะาม
“ไม่ใ่ลูัหน่อย” แ๊สันฮยอบ่น
“ถ้ามีอะไรุยับพวเราไ้นะรู้ไหม? เราเป็นรอบรัวเียวัน ถ้าไม่สะวใุยับพวัน นาย็มีแบมแบม” แบอมฮยอบอผมแล้วอ
เบาๆอย่าที่ไม่เยทำมา่อน เาูเินๆับสิ่ที่เาทำ ็ฮยอเป็นนแสวามรัไม่่อยเ่นี่นา ผมยิ้มให้้วยวามอบุาใริ
ผมเ้าใพวเาผิมาลอ มอไม่เห็นสิ่ีๆที่เาทำให้ผม ผมเยมีวามสุเมื่ออยู่ับพวเา แ่่วหลัๆมานี้ผม็ฟุ้่านไปเอทำให้มอ
พวเาผิไป
“ผมรัพวฮยอนะ” ผมยิ้มว้า
“เนื่อ้วยนายทำให้พวันเหนื่อย เหนื่อยมาๆ เพราะั้นหลัินเสร็แล้วนาย้อเ็บวานเียวนะ” มาร์ฮยอยิ้มหวานแล้วอผม
เหมือนรัผมมา แู่ำพูที่ออมาสิ!
“แบมแบม นายะ่วยันใ่ไหม?” ผมหันไปถามเพื่อนรัอผม แบมแบมนิ่ไปัพัแล้วยิ้มหวานมาให้ แปลว่าเาะ่วยผมแน่นอน!
“ถือเป็นารลโทษที่นายูถูวามเป็นเพื่อนอันละันนะ ันะไม่่วยนาย” แบมแบมบอแล้วบไหล่ผมเบาๆ แ่สุท้ายแบมแบม็่วย
ผมเ็บวา ่อนที่ทุนะมา่วยามแบมแบมเพราะินยอฮยอบ่น
พวเาเ็บไปบ่นไปว่าะลโทษผมแ่เหมือนผม็ไม่ไ้รับารลโทษอะไร
"เห็นว่าพรุ่นี้มีานเ้านะันถึมา่วย บทลโทษนายือเป็นเบ๊เป็นเวลาหนึ่อาทิย์!" แ๊สันฮยอบอหลัาเ็บวาเสร็เรียบร้อย
"ห้ามแบมแบม่วยเ็า สั้นๆแ่หนึ่อาทิย์เอ สบายๆ" ินยอฮยอบอแบมแบม
"ันะสั่ให้นายยอินมาให้เราทุืน อีสอวันนายไเอทใ่ไหมล่ะ?" มาร์ฮยอบอแล้วยิ้มหวาน เป็นารลโทษที่ร้ายแรมาที่สุ
ลั่นแล้นลวามอ้วน้วยอาหารเนี่ย!
"ันเห็นในายนะ แ่นายะไ้ไม่ลืมว่าเรารันายแ่ไหน ยิ่ับัน้วยแล้ว ะไ้ไม่ลืมอี" แบมแบมบบ่าผมเพื่อปลอบใ สัา้วยเียริ
อผมเลยรับ ะไม่มีอีแน่นอน แบมแบมยัไม่่วยผมเลยราวนี้ โเี่ยวอริละรับ สำนึผิแล้ว โนหนัแน่เลยผม!
TALK
่วนี้ลถี่หน่อยนะะ หมส๊อละหายไปนาน ฮ่าๆๆ
พยายามะึไปเศร้า แ่ทำไมเราฮาแทน็ไม่รู้แฮะ
ไปไม่รออีามเย ฮือออ
อบุที่ิามัน่ะ
ความคิดเห็น