หัวใจรักภูธร

ลำดับตอนที่ #7 : แม่สื่อ

**********************************************

ภวินท์ เข็นรถพาแม่อวนตรงมาทางประตูหลังร้านอย่างชำนาญ โดยมีหญิงสาวเดินตามหลังมา จนเมื่อทะลุประตูออกมาจึงเจอกับทางเดินมีหลังคาเป็นไม้ระแนงตีเป็นช่องๆ แต่ตอนนี้ครึ้มไปด้วยสีส้มของพวงแสดที่แข่งกันออกช่ออวดสายตาคน  ในสวนเล็กๆ มีศาลาหกเหลี่ยมขนาดพอเหมาะกับพื้นที่ สำหรับตั้งโต๊ะรับประทานอาหารหรือรับแขก ซึ่งมีเก้าอี้สำหรับหกที่นั่งพอดี

ชายหนุ่มหยุดรถเข็นไว้ที่ทางเดินที่ปูด้วยอิฐสีน้ำตาลแดงซึ่งเชื่อมต่อกับศาลา แล้วก้มลงช้อนอุ้มหญิงชราเดินขึ้นศาลาหกเหลี่ยมอย่างสบาย ปราณปรียามองดูการกระทำของภวินท์อย่างไม่เชื่อสายตา ว่าชายหนุ่มจะดูเป็นผู้ชายอบอุ่นได้ถึงเพียงนี้ และการกระทำของเขาทำให้เธอเชื่ออย่างสนิทใจ

ชายหนุ่มวางแม่อวนบนเก้าอี้หัวโต๊ะซึ่งเป็นที่นั่งประจำ จากนั้นหันมาผายมือให้หญิงสาวนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกันกับเขา เมื่อทุกคนนั่งเรียบร้อยอาหารก็ถูกทยอยมาเสริฟอย่างรู้งาน

“สวนคุณยายน่ารักจังเลยค่ะ ไม่น่าเชื่อว่าจะอยู่หลังร้านได้” หญิงสาวยังตื่นเต้นกับการได้เห็นความงามของสวนดอกไม้ ซึ่งช่อดอกพวงแสดที่ย้อยลงมาตามหลังคาของศาลาหกเหลี่ยมทำให้สวนเล็กๆ มีชีวิตชีวาขึ้นมาก

“ฝีมือตาวินเขาละ ทั้งคิดแบบทั้งทำเอง บอกให้จ้างก็ไม่ยอม” พูดทั้งรอยยิ้ม อย่างมีความสุข ปราณปรียาชำเลืองตามองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อ แล้วก็ได้รอยยิ้มกวนประสาทกลับมา จึงหันไปให้ความสนใจกับอาหารตรงหน้าแทน

“โห กับข้าวเยอะแยะจังเลยค่ะ คุณยายทานอย่างนี้ทุกวันเหรอคะ” น้ำเสียงตื่นเต้นกับอาหารหน้าตาแปลกๆ บางอย่างก็เคยเห็นแต่ไม่เคยลิ้มรสชาดสักครั้ง

“ไม่หรอกจ้ะ วันนี้พิเศษหน่อย” ว่าเสร็จก็ส่งยิ้มไปให้กับหลานชายคนเดียว

“วันนี้คุณยายทำอาหารเลี้ยงช้าง เลยเตรียมเยอะหน่อย” ชายหนุ่มว่าหน้าตาเฉย คนแก่ถึงกับขมวดคิ้ว ส่วนหญิงสาวคนเดียวทำหน้าเหรอหรา หันซ้ายหันขวามองหาสัตว์ที่ชายหนุ่มกล่าวอ้าง พอหันหน้ากลับมามองชายหนุ่มก็เจอกับรอยยิ้มขำ จึงได้รู้ว่าโดนชายหนุ่มหลอกว่าเข้าให้

“นี่คุณว่าฉันเป็นช้างเหรอ...ฮ้า” หญิงสาวหน้าหงิกเมื่อรู้ว่าโดนแกล้ง แต่ไม่กล้าเสียงดังเพราะเกรงใจเจ้าของบ้าน  ส่วนภวินท์ยังลอยหน้าลอยตายิ้มล้อเลียนหญิงสาวไม่หยุด จนผู้อาวุโสต้องยุติ

“ตาวินเลิกแกล้งยัยหนูได้แล้ว ทำตัวเป็นเด็กเกเรไปได้” แม่อวนส่ายหน้า แต่ก็แปลกใจอยู่เช่นกันเพราะไม่เคยเห็นหลานชายเป็นตัวของตัวเองแบบนี้มานานแล้ว

“เอาหละครับ งั้นผมขอทำหน้าที่เป็นเจ้าบ้านที่ดีด้วยการแนะนำธรรมเนียมการทานอาหารของคนที่นี่ให้แขกได้รับทราบนะครับ” ชายหนุ่มทำหน้าตาจริงจังขึ้นมา ส่วนคนแก่ได้แต่นั่งอมยิ้ม อยากรู้เหมือนกันว่าจะเป็นอย่างที่สันนิษฐานตั้งแต่ตอนแรกหรือไม่

“ธรรมเนียมอะไรเหรอคะคุณยาย หนูมาอยู่นี่เป็นเดือนไม่เคยรู้มาก่อนเลยค่ะ” ปราณปรียา ไม่อยากจะเชื่อคนตรงหน้า จึงหันไปขอความเห็นจากผู้อาวุโส

“เอ่อ..ก็” คนแก่จนมุม เพราะไม่ได้เตรียมคำตอบ

“ก็กำลังจะบอกอยู่นี่ไง” ภวินท์ชิงพูดขึ้นมาก่อน แล้วเริ่มแนะนำอาหารทีละชนิด

“เริ่มแรกจะแนะนำให้รู้จักอาหารประจำถิ่นแต่ละอย่าง จานนี้เรียกว่า ขนมจีนน้ำยาปู ส่วนนั่นปอเปี๊ยะสด ถัดไปแหนมห่อใบมะยม จานนั้นไส้กรอกญวณ...ส่วน...”

“จานนี้ปอเปี๊ยะทอดไม่ใช่เหรอคะ อันนี้ฉันเคยกิน” ปราณปรียา เถียงคอเป็นเอ็นเมื่อชายหนุ่มชักจะมั่วไปเรื่อย  แต่คนมั่วก็ยังทำหน้าตาเฉย ทั้งที่นึกขำท่าทางของหญิงสาว

“อ้าว...เหรอ” แกล้งลากเสียงยาว จนน่าหมั่นไส้  ส่วนคนที่สังเกตการณ์อยู่ก็เริ่มจะแน่ใจว่าคนของตัวเอง มีท่าทางแปลกไปจริงๆ และแปลกไปในทางที่แม่อวนอยากจะเห็นมานานแล้ว นางได้แต่นั่งอมยิ้มมองดูเหตุการณ์

“เข้าเรื่องซะทีเถอะคุณ เดี๋ยวคุณยายหิวแย่” เอาคนแก่มาอ้าง ทั้งที่คนที่หิวจะแย่คือตัวเธอเอง เพราะท้องเริ่มปะท้วงตั้งแต่ภวินท์แนะนำอาหารจานแรกแล้ว

“ประเด็นมันอยู่ตรงจานสุดท้ายนี่แหละ นี่เค้าเรียกว่าแหนมเนือง” ชายหนุ่มชี้นิ้วไปที่อาหารอย่างสุดท้ายบนโต๊ะ ซึ่งจัดอยู่ในถาดขนาดย่อม ประกอบไปด้วย หมูยอหั่นเป็นชิ้นพอคำ กับเครื่องเคียงหลายชนิด ข้างๆ ถาดมีถ้วยน้ำจิ้มและตะกร้าพลาสติกขนาดเล็กสำหรับใส่ผักกินกับแหนมเนือง

ปราณปรียา รู้จักอาหารจานนี้ดี จึงมองหน้าชายหนุ่มด้วยแววตาเต็มไปด้วยคำถาม

“แบมือมา”

“ฮะ...” ปราณปรียา ทำหน้างง

***********************************************

ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปจะเริ่มมีฉากมุ้งมิ้งของพระ-นาง แล้วนะคะ

ส่วนผู้กองก็ชักจะกวนนางเอกของเราบ่อยเกินไปละ

ฝากติดตามกันด้วยนะคะ รีดเดอร์ทุกท่าน

อย่าลืมเม้นท์เป็นกำลังใจกันด้วยนะคะ

พอเห็นรีดเดอร์ เม้นท์มาที ไรท์นี่ ฮึดขึ้นมาเลยค่า

ไรท์จะพยายาม อัพทุกวันนะคะ อาจจะวันละเล็กละน้อยนะค้า 

เพราะว่าไรท์มีงานประจำค่า...เอิ่ม...ต้องทำงานรับใช้ประชาชนก่อนถึงมาทำงานที่ฝัน

นอกเวลาราชการค่ะ....ขอบคุณที่ติดตามค่ะ