หัวใจรักภูธร

ลำดับตอนที่ #14 : พระอาทิตย์ตกน้ำ (2)

ง้องแง๊ง ก๊องแก๊ง เนาะคู่นี้ ........................

          สายลมเย็นๆ พัดมาปะทะใบหน้าทำให้ผมยาวของปราณปรียาพันกันยุ่งเหยิงพอๆกับหน้าของหญิงสาวในตอนนี้ เจ้าตัวพยายามใช้มือรวบผมให้เรียบร้อย แต่ดูเหมือนงานง่ายๆ จะเป็นงานยากเพราะพอรวบทางหนึ่งลมก็พัดอีกทางหนึ่งปลิวว่อนวุ่นวายไปหมด

          ภวินท์เดินเข้ามานั่งลงบนลานหินที่สลับซับซ้อนกันตามธรรมชาติใกล้ๆกับหญิงสาวที่นั่งอยู่ก่อน และอาสาช่วยรวบผมให้เธอ แต่ก็ได้รับการปฏิเสธจากอีกคนที่มีท่าทางบึ้งตึงตั้งแต่นั่งรถมาจนถึงที่นี่

          “เอ๊ะคุณ บอกว่าไม่ต้องไง” หญิงสาวเบี่ยงตัวหนีจากมือใหญ่ที่พยายามจะรวบผมให้

          “ดื้อ” ชายหนุ่มดุ แต่น้ำเสียงคนพูดกลับไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกกลัวแต่อย่างใด และสุดท้ายปราณปรียาก็ต้องยอมให้ภวินท์ใช้ผ้าเช็ดหน้าของเขารวบมัดผมเธอจนเรียบร้อย

          ปราณปรียายังคงหน้ายุ่งเมื่อนึกถึงเรื่องที่ภวินท์แกล้งให้เธอเข้าใจผิดว่าจะพาไปตามจ่าสมยศกับดาวประกาย  ทั้งที่ชายหนุ่มรู้ตั้งแต่ต้นว่าทั้งสองดีกันแล้วและกำลังจะกลับมา  ยิ่งทำให้รู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กโง่ให้ชายหนุ่มคอยปั่นหัว และคิดอย่างหมายมาดว่าอย่าได้หวังว่าคราวหน้าเธอจะหลงกลเขาอีก

          “นี่..หันมาดูทางนี้เร็วเข้า” ชายหนุ่มไม่ใส่ใจกับอาการงอนของคนข้างๆ กลับชี้ชวนให้ดูในสิ่งที่เขาตั้งใจมาแต่แรก เมื่อปราณปรียายังไม่ยอมหันหน้ามา เขาจึงจัดการหมุนไหล่ให้เธอหันมาเอง

          ปราณปรียาค้อนชายหนุ่มปะหลับปะเหลือก ก่อนจะตะลึงกับภาพความสวยงามที่เห็นตรงหน้า พระอาทิตย์ดวงกลมโตสีแดงกำลังจะลับลงสู่ผืนน้ำ มองจากลานหินกลางน้ำจะเห็นว่าตำแหน่งที่ดวงอาทิตย์กำลังจะตก ปรากฏเงาสะท้อนสีแดงปนเหลืองอยู่บนผิวน้ำเป็นประกายระยิบระยับ และไกลออกไปมองเห็นลิบๆ นั่น มีเรือเล็กของชาวประมงวิ่งฝ่ากระแสน้ำตรงมาทางที่พวกเขานั่งอยู่

          ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาอีก ต่างฝ่ายต่างนั่งเงียบเฝ้ามองปรากฏการณ์ธรรมชาติที่ถูกรังสรรค์ขึ้นอย่างวิจิตรงดงามราวกับภาพวาดของจิตรกร แม้ผู้คนที่อาศัยในแถบนี้จะพบเห็นจนชินตาแต่สำหรับคนที่ไม่ค่อยมีเวลาว่างเช่นภวินท์ และสาวชาวกรุงอย่างปราณปรียา นับเป็นภาพที่หาชมได้ยากมากทีเดียว

          “หิวหรือยัง” ชายหนุ่มถามขึ้น เมื่อดวงอาทิตย์สีแดงเพลิงได้จมหายลงไปในผืนน้ำแล้ว  แต่หญิงสาวกลับยังคงนั่งเงียบไม่ตอบ

          “คุณ...” อาการนิ่งเงียบของอีกฝ่ายทำให้เขาเองชักใจไม่ดี ไม่นึกว่าจะโกรธจริงจังขนาดนี้  และอีกคนก็ยังคงเงียบอยู่

          “โอเค...ผมยอมละ จะให้ไถ่โทษยังไงก็ได้” ภวินท์ โพล่งขึ้นมาเมื่อหญิงสาวข้างๆ ยังใช้ยุทธวิธีอารยะขัดขืน ส่งผลให้คนที่งอนอยู่ลอบยิ้มอย่างมีแผนในใจ ก่อนจะปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉยและหันมามองชายหนุ่ม

          “แล้วทำไมคุณไม่บอกฉันดีๆ ตั้งแต่แรก”

          “ขืนบอกก็ไม่มาน่ะสิ” ภวินท์พึมพำเบาๆ พร้อมกับเบนหน้าไปอีกทาง

          “ว่าไงนะ”

          “ก็จ่าสมยศเพิ่งส่งไลน์มาบอก ผมก็เลยเปลี่ยนแผนกะทันหัน” คนเจ้าเล่ห์ พูดเสียงเรียบเฉไฉไปอีกทาง และด้วยท่าทางนิ่งๆ หญิงสาวจึงขี้เกียจจะต่อความด้วย

          “ช่างเถอะ ฉันเองก็เริ่มชินกับการถูกคุณแกล้งแล้วล่ะ” เพราะฉันมีเป้าหมายในการเอาคืนให้สาสม ยังไงล่ะ หึ หึ  ประโยคหลังนึกในใจ แล้วก็อมยิ้มกับความคิดนี้ของตัวเอง

          “งั้นผมเลี้ยงข้าวเป็นการไถ่โทษละกัน” ภวินท์ เอ่ยขึ้นเมื่อเจ้าเข้มเริ่มเคลื่อนตัวออกไปช้าๆ

          “ไม่เอา เอ๊ย ไม่ต้อง ! !” ปราณปรียา รีบปฏิเสธเสียงดัง

“หืม..” ชายหนุ่มครางในลำคออย่างนึกสงสัยว่าแม่กระต่ายน้อยต้องมีแผนการอะไรอยู่แน่ แต่ไม่เป็นไรเขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าแม่คุณจะมาไม้ไหน  เมื่อคิดได้อย่างนั้นจึงเงียบไป

ถึงแม้ว่าปราณปรียาจะปฏิเสธการไถ่โทษ แต่ภวินท์ก็พาหญิงสาวไปเลี้ยงข้าวตามที่ตั้งใจจนได้ และดูเหมือนแม่สาวแสนงอนจะถูกอกถูกใจเมนูก๋วยจั๊บและบรรยากาศร้านริมฝั่งโขงเป็นอย่างมาก กว่าจะเสร็จสิ้นมื้อค่ำและกลับถึงห้องพักจึงกินเวลาไปเกือบสามทุ่ม

“นี่คุณ..อย่าลืมที่รับปากไว้ล่ะ” ปราณปรียา เอ่ยทวงเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องพักของตัวเอง โดยมีชายหนุ่มเดินตามหลังมา  ชายหนุ่มเลิกคิ้วเป็นเชิงถามกลับ

“เรื่องไถ่โทษไงคะ ไม่รู้ล่ะพรุ่งนี้ห้ามไปไหนละกัน ฉันจองคิวคุณคนแรก” มองชายหนุ่มอย่างหมายมาด ภวินท์นึกขำกับคนเจ้าแผนการ มองยิ้มกรุ้มกริ่มของคนตรงหน้าแล้วอดไม่ไหว เขกหน้าผากของหญิงสาวเบาๆ หนึ่งที

“รู้แล้วน่า” ว่าแล้วก็รีบเดินไปจูงเจ้าเข้มกลับห้องอย่างไว ปราณปรียาได้แต่ลูบหน้าผากป้อยๆ แต่ทำใจเย็นไว้ก่อนเพื่อรอเวลาแก้แค้น

***********************************************

แล้วมาตามกันต่อนะคะว่าน้องกระต่ายจะได้แก้แค้นผู้กอง

หรือจะโดนผู้กองแกล้งกันแน่ อิ อิ ห้ามพลาดนะจ๊ะรีดเดอร์จ๋า