คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Cause I
Cause I
หลั ลับมาาานวันนั้นเหมือนภาพมันัไปะื้อๆ หลัาานเลี้ยรุ่นืนนั้นเพื่อนๆ็นัันะไป่อ ทีแรผม็ะว่าะไปเฝ้าไอหมาแบะหน่อยแ่ไหนลับเป็นไอหมาลายมาเป็นนหิ้วผมลับมาที่หอะไ้ แทนที่ะื่นึ้นมาในห้ออผมแ่ผมลับลายเป็นว่าผมมานอนที่ห้ออแบฮยอนแทน สสัยเมื่อืนผมะัหนัไปริๆ ปิผมไม่ใ่นื่มอะไรหนันานี้หรอนะเพราะมันะไม่ี่อล่อเสียอ ผม อ๋อ...ผมลืมบอไปว่าผมนั้นเรียนอยู่เอับร้อรับ
“ื่นไ้สัทีนะไอี้เมา” ื่นมา็้อมาเอเสียอันแหลมเเสบแ้วหูเเ่เ้าเลย
“…”
“รีบๆอาบน้ำเ้าล่ะเพื่อนนัไว้11โมที่โ๊ะสาา” ไม่้อรอให้แบฮยอนพูบ ผมรีบสาวเท้าเินเ้าห้อน้ำไปในทันที
แล้วพวเรา็ใ้เวลาไม่ถึ15นาทีในารเินทามามหาวิทยาลัยเนื่อาหอพัที่พวผมเ่าอยู่นั้นไม่ไ้ไลารั้วมหาวิทยาลัยมาเท่าไหร่ ริๆมัน็ไม่มีไรมาหรอรับารประุมวันนี้
พวเรานัรวมัวันเพราะว่าอีไม่ี่วัน็ะเปิเทอมแล้วและเรา็ะมีรุ่นน้อ็เลยมาวาแผนารรับน้อันามธรรมเนียมอมหาวิทยาลัย
เนื่อาะที่ผมเรียนอยู่นั้นไม่ใ่ะให่โอะไรมามายแบ่แยออเป็นสาาย่อยๆ็มี
สาาารแสและำับารแส,สาาุริยาศิลป์
ึ่สาาุริยาศิลป์็ะแบ่ออเป็นเอนรีสาลและเอับร้อ,สาาออแบบและสาาทัศนศิลป์
ว่าารประุมะเริ่มไ้นั้น็้อรอให้เพื่อนสาา่าๆมาันให้พร้อมัน
ถึไ้เริ่มประุม
in 2012.
“นี่ๆ รุ่นน้อนนั้นเามอแลอเลยอ่ะ” หลัาที่ผมไ้ยินเพื่อนนสนิทพูับผม ผม็่อยๆละสายาาอาหารมื้อลาวันอผมหันไปมอามที่ไอหมามันบอ
“ทำไมวะ หน้าันมันมีอะไริอยู่หรือไ?” ที่ถามออไปไม่ไ้ะวนอะไรหรอนะรับือผมไม่เ้าใริๆว่าน้อเามอหน้าผมทำไม มันมีอะไริที่หน้าผมหรือไัน?
“ันว่านะ..น้อเา้อสนใแอยู่แน่ๆเลย” ผมยู้ปาและยัไหล่ให้เพื่อนอผมทีนึและหันลับมาสนใมื้อลาวันอผม่อ แ่แปลนะนอย่าผมอะเหรอะมีนมาสนใ ผมไม่เยทำัวเ่นอะไรทำไมน้อเา้อมาสนใอะไรผม้วยล่ะ
“รีบินเถอะ ันะรีบึ้นไปปั่นาน่อให้เสร็”
เสียออัึ้นเป็นสัาบ่บอว่าาบสุท้ายไ้บล วันนี้ผมและแบฮยอนไม่มี้อมร้อเพลอย่าเ่นทุวัน ็ีเหมือนันผมะไ้มีเวลาพัผ่อนบ้าถึารร้อเพละเป็นสิ่ที่ผมรัมา็าม ยิ่ที่โรเรียนใล้ะมีานที่ไรไม่พ้นผมับแบฮยอน้อึ้นไปร้อเพลในานโรเรียนลอ อี1เือน้าหน้าะมีานสัปาห์วิาาร่วนี้ผม็้อเร่้อมันอย่าหนัเพื่อร้อเพล้อนรับะอาารย์าโรเรียนอื่นที่เ้ามาูผลานวิาารอโรเรียนเรา
“วันนี้ไม่มี้อม ไปหานมินัน”
“ไม่อะ แไปเถอะไอหมาไม่มี้อมทั้ทีอลับบ้านไวๆหน่อยเถอะ”
“เๆ ั้นไว้เอัน” สิ้นเสียอมัน มัน็วิ่ส่ายูออาห้อไป ผมละอยิ้มับทาท่าน่ารัอเพื่อนนนี้อผมไม่ไ้ริๆ
วันนี้ภายในบริเวโรเรียนเียบผิปิ อ๋อผมลืมไปวันนี้วันศุร์นอื่นเารีบไปเที่ยวเล่นในย่าน๊อปปิ้ันหม ็ีเหมือนันผมล่ะไม่อยาะไปเบียับนบนรถประำทาเยอะๆเท่าไหร่
ผมเินทอน่อนมาถึป้ายรถเมย์หน้าโรเรียน ะว่าไปไม่ใ่ำนวนนภายในบริเวนั้นที่น้อยผิปิแ่รวมไปถึารรารหน้าโรเรียนอผม็เหมือนัน รถใน่วเวลานี้หายไปไหนหมันนะ และผม็เ็บวามสสัยนั้นไปเมื่อรู้สึถึอุหภูมิที่สูึ้น้าๆัวผม ผมละสายาาท้อถนนเมื่อารมาปราัวนนแปลหน้า นี้มันรุ่นน้อที่้อหน้าผมในโรอาหารเมื่อลาวันนิ พอมายืนใล้ๆแบบนี้เาเป็นนที่สูเอาเรื่อเหมือนันและผิวล้ำๆนั้นลับทำให้เาูเ็ี่ในราวเียวัน ในระับสายาอผม็อยู่บริเวริมฝีปาอเาพอี หึ!ัน้อยใในวามสูอัวเอะเหลือเินทำไมเ็สมัยนี้ถึไ้โันไวริๆเลยนะ
ในที่สุรถประำทาสายที่ผมรอ็มาสัที พอผมิ๊บัรโยสารึ้นมาบนรถเมย์ผม็วาสายาหาที่นั่ที่ประำอผมมันยัว่าอยู่ ไม่รอ้าผมรีบเินเพื่อไปนั่ในำแหน่ประำอผม เ็นั้นนั่รถสายเียวับผมเลย ็ไม่แปลหรอเนอะเพราะรถสายนี้มันวิ่วนรอบเมือใระึ้นมา็ไม่แปล
เมื่อมาถึป้ายที่ผม้อล ผม็ออบนรถประำทาเพื่อให้มันอป้ายหน้าและผม็เิน่อเพื่อะเินเ้าบ้านอผม เสียฝีเท้าที่เินามหลัผมมาทำให้ผม้อลำเลือมอ้วยหาา เ็นั้นยัเินามผมมาอีนี้มันเ้า่ายโริัๆ
“นี้นาย!! เป็นโริหรือไ้อหน้าไม่พอยัะเินามไปถึบ้านเลยหรอ” ผมเผลอึ้นเสียไป้วยวามรู้สึุ่นเือนแปลหน้าที่ ทำัวแปลๆับผมมาั้แ่เมื่อลาวัน
“ผม?”
“็นายนั้นแหละ” ยัะมีหน้ามาถามอี็ามผมมาั้แ่โรเรียนยันะถึหน้าบ้านผมอยู่แล้ว
“พอีบ้านผมอยู่ถัไปอี3อยอะรับ”
“…” ผมอ้าปา้าพูอะไรไม่ออเลย ผมไม่รู้เลยว่าอนนั้นผมทำาแบบไหนไปทำไมเ็นั้นถึยืนำผมแบบนั้นล่ะ
“และ...ผมไม่ไ้เป็นนโรินะรับ ผมมีื่อว่า ิมอิน”
_______________
“นี่! เหม่ออะไรนานั้นเาประุมันเสร็แล้ว” ู่ๆ็มีแรระแทเ้าที่ไหล่เ้าผมอย่าั นั้นให้ผมหลุาภวั์ ผมเหม่อมาไปสินะผมเลยไม่รู้เลยว่าเาุยอะไรันไปบ้าและวันปมนิเทศอนรับนัศึษาใหม่ผม้อทำอะไร
“อ่าวแล้วสรุปว่าไบ้าอะ?”
“ไปถามแฟนเเเอิไม่ให้านแหนัหรอ”
“หิวยัเ้าัวเล็” นมาใหม่เินมาถามผม ายยาะริน้าๆผมพึ่บ่นถึอยู่เมื่อี้
“หิวแล้ว ยัไม่ไ้ทานอะไรเลยั้เเ่เ้าเลย” บ่นพร้อมทำหน้าาอออ้อนให้ไอหูาพาไปหาอะไรอร่อยๆินะหน่อย
“ป่ะินอะไรีัวเล็ แบนายะไปินะพวเรา้วยไหม?”
“ไม่อะ เิไปสวีทันเถอะไม่อยาไปเป็น้าวาอ” มันทำหน้าบอบุไม่รับ่อนล่าวปิเสธ มันไปอารม์ไม่ีมาาไหนันบ่นไ้ลอเวลา ผมล่ะามอารม์มันไม่ทันริๆ
“ั้น่อยเอันที่หอละันนะ” ผมโบมือลาไอหมาและ็เินมาึ้นรถอแฟนหนุ่มร่าสูโปร่ที่เป็นที่หมายาอสาวๆทั้มหาวิทยาลัย ผมับานยอลเราพึ่บันไ้ไม่นานหรอรับประมาน่วเทอม2-3เือนไ้ เาามีบผมั้เเ่เรารับน้อ้วยัน ลีนะรับเาบอว่าผมนั้นไม่เหมือนใรที่เาเยเอมา
at Shopping Mall.
“วันธรรมาแบบนี้ทำไมนถึไ้เยอะนานี้ันนะ”
“็ันบอนายแล้วว่าให้ไปินที่อื่น”
“ีโออ่า...็ันอยาินสปาเ็ี้อที่นี่นิหน่า”
“…”
“ุานยอล2ท่าน่ะ”
“รับ”
“สวัสี่ะ ุานยอล2ท่านเิทานี้เลย่ะ” เราสอนเินามพนัานไปที่นั่ทา้านในสุ อ่า…ทำไมมันถึไ้ลับานอย่าี้นะ
“อีสัรู่ะมีพนัานมารับออเอร์นะะ”
ผมนั่มอเมนูภายในมืออผม ลับไปลับมาระหว่าพอร์อบับสปาเ็ี้าโบนาร่าผมัสินใไม่ถูเลยะินอะไรี
“านยอล เลือให้หน่อยระหว่าอันนี่ับ...อันนี่” เาทำท่ารุ่นิอยู่แปปนึและเา็ี้ไปที่รูปวามืออผม
“โอเั้นันเอาสปาเ็ี้าโบนาร่านะ” เาพยัหน้าและส่ยิ้มในแบบบับอานยอลมาให้ผม ยิ้มอเานั้นแถบะเห็นฟันทั้32ี่อยู่แล้ว
เมื่อพนัานเินมารับออเอร์านยอล็ทำหน้าที่สั่อาหารให้อย่าไม่าบพร่อ ในระหว่าที่รออาหารมาเสริฟนั้นอยู่ๆเา็ย้ายมานั่ฝั่เียวับผม
“มาทำไมมันเบีย” ผมบ่นไปแทนที่เาะสำนึแ่ลับยิ้มอบลับมาะอย่าั้น ในัหวะที่ผมเผลอเา็ลอบโมยหอมแ้มผมไปทีนึ
“ย๊า!! ทำอะไรอนายเนี่ย” ผมอึ้ไปแปปนึ และ็ฟาเ้าให้ับนที่อบวยโอาศ
“ีโออ่า...็ันิถึนายนี่หน่า” ผมลอบถอนหายใเบาๆเพื่อใม่ใหู้ว่าผมไม่พอใับารระทำอเา แ่ั้แ่เราบันมาานยอล็อบอยะแอบทำแบบนี้ับผมอยู่เสมอ
“ลับไปนั่ที่อนายไปอาหารมาเสริฟแล้ว”
หลัาทานอาหารเสร็านยอล็มาส่ผมที่หน้าหอ
ผมเินเ้ามาภายในอาารที่ผมพัอยู่
ผมับแบฮยอนเราอยู่หอเียวันรับแ่ว่านละึันผมอยู่B ส่วนแบฮยอนมันอยู่ึA เฮ้อ
ทำไมหอนี้มันไม่ิลิฟันนะทั้ๆที่่าเ่า็แพแสนแพและผมันพัอยู่ั้น5ึ่เป็นั้นบนสุอี ผมวานหาุแในระเป๋า อยู่ไหนอมันนะ
อ่า...สสัยห้อ้าๆผมะมีนย้ายมาอยู่ใหม่ะและ รุ่นพี่ปี4พึ่ย้ายออไปเมื่ออาทิย์ที่แล้วเอมีนมาอยู่ใหม่ะและ ริๆย้ายออไปไ้็ีนะ
เาอบพาเพื่อนมาสรร์สัน์ันที่ห้อทำผมแถบะเป็นบ้าอยู่หลาย่อรั้
ผม็ไ้แ่หวัว่านที่ย้ายมาอยู่ใหม่ะไม่เป็นแบบนั้นหรอนะ
____________________
อัพรบ100%แล้วนะ
อย่าลืมให้ำลัใเม้นันนละนิิเเท็ทา
twitter ันนละหน่อย ็เป็นำลัใในารแ่ไ้เเล้วร๊าบ
#ฟิถ้าหาไู #ifikaisoo
ความคิดเห็น