คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : มีแฟน > ลืมเพื่อน
1
มีแฟน > ลืมเพื่อน
(ฉันขอโทษ แต่ฉันต้องช่วยพี่ออคิด) ไอชา
(ฉันก็ไม่ว่าง เฟรมจะสอนฉันแฮ็กเว็บ) วีตา
เพื่อนผมจะเป็นแฮ็กเกอร์!
(ฉันด้วย...) กัสโซ่
คงหมายถึงไม่ว่างเหมือนกันสินะ
(มินต้องสอนคอร์ติน คงไปไม่ได้หรอกจ้ะ) จัสมิน
ผมคาดไว้แล้วว่าต้องได้คำตอบแบบนี้ ไม่มีใครว่าง... ต้องอยู่กับแฟน... ผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมเวลามีแฟนแล้วไม่มีเวลาส่วนตัว ลืมเพื่อน... หรือนี่จะเป็นสัญญาณให้ผมหาแฟน?
ไม่เอาหรอก... มีแฟนก็มีภาระ ไม่มีเวลาว่างเหมือนพวกนั้นไง
ผมคงไม่ต้องทักทาย เอาเป็นว่าผมชื่อ ‘ฟรีดอม’ อายุ 18 เรียนอยู่โรงเรียนรัฐบาลชื่อ... ช่างเถอะ แห่งหนึ่ง ผมมีเพื่อนสนิททั้งหมดสี่คน ซึ่งทุกคนเป็นผู้หญิงทั้งหมด... ผมไม่ใช่ตุ๊ด กะเทย เพศที่สาม และยังไม่มีโครงการเปลี่ยนเพศตัวเองในเร็วๆ นี้ด้วย ผมแค่รู้สึกสบายใจและพอใจที่จะเป็นเพื่อนกับผู้หญิงก็แค่นั้นเอง... แม้คนภายนอกจะชอบมองผมแปลกๆ ก็เถอะ แต่ผมก็ไม่แคร์หรอก ไม่มีใครเคยบอกนี่ว่ามิตรภาพจำกัดแค่คนเพศเดียวน่ะ
ตี๊ดตี๊ด! เสียงสัญญาณโทรศัพท์ทำให้ผมกดรับทันที ถึงมันจะเป็นความหวังรางๆ ก็เถอะ... บางทีเพื่อนผมสักคนอาจโทรมาบอกว่าไปได้
“เปลี่ยนใจเหรอ” ผมกรอกเสียงทักไป โดยยังไม่ได้ดูเบอร์ด้วยซ้ำ
(เอ่อ... ฟรีดอมรึเปล่าครับ)
คำทักทายที่สุภาพเกินกว่าคนสนิทกัน แล้วยิ่งเป็นเสียงผู้ชายอีก ทำให้ผมต้องคิด ใครกันที่โทร. มา
“ครับใช่คุณ...”
(ผมซีครามครับ คุณฟรีดอม)
“ไอ้ซี” ผมตะโกนเสียงดังโดยไม่แคร์ว่าตัวเองกำลังอยู่ในห้าง สายตาของใครๆ หลายคนมองมายังผม... แต่ช่างสิ ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับคนทางปลายสายอีกแล้ว
ซีครามเพื่อนรัก เพื่อนซี้ เพื่อนสนิท... มันเป็นยิ่งกว่าทุกอย่าง หรือเพื่อนทุกคนที่ผมเคยมี ผมรู้จักกับมันตั้งแต่ยังเด็ก เรามีวีรกรรมหลายอย่างร่วมกัน เช่น เอากระเป๋าเพื่อนนักเรียนไปซ่อน จนโดนลงโทษให้ทำความสะอาดห้องเรียนหลายวัน หรือร้ายแรงที่สุด คือทำการทดลองจนเกือบเผาห้องวิทย์
(ดีใจอะไรขนาดนั้น) ถึงไอ้ซีจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ผมก็จับน้ำเสียงได้ว่ามันก็ดีใจไม่น้อยไปกว่าผมเหมือนกัน
“เฮ้ย แล้วทำไมพึ่งโทรมา” ใช่ ผมกับมันไม่ได้ติดต่อกันมาหลายปีแล้ว
(พึ่งหาเบอร์เจอ แล้วทำไมไม่ติดต่อมาบ้างล่ะ)
“ลืม” ผมตอบง่ายๆ ไม่รู้จะโกหกกันไปทำไม เพราะผมก็ลืมจริงๆ นั่นแหละ
(เออ ให้ได้อย่างนี้ดิ)
“ฮ่าๆ เออว่าแต่ปิดเทอมนี้ว่างปะ” ไหนๆ ซีก็โทร. มาแล้ว ผมอาจได้เพื่อนรักไปเที่ยวทะเลด้วยกันก็ได้
(มีโครงงานวิทย์ต้องทำ ทำไมเหรอ)
ผมไม่แปลกใจสักนิดที่คนเรียนได้เกรดสี่ทุกเทอมอย่างไอ้ซี มีอะไรแบบนี้ต้องทำ ผิดกับผมล่ะ...
“ฉันจะไปวาดรูปที่ทะเลน่ะ หาเพื่อนอยู่”
(จริงเหรอ งั้นฉันฝากน้องฉันไปด้วยได้มั้ย)
“ยัยปลาดาวขี้งอน โกรธง่ายหายเร็ว น่ะเหรอ?”
(ใช่ ฝากไปด้วยคนสิ คือฉันบอกไว้ว่าจะพาไปเที่ยวทะเลน่ะ ไม่คิดว่าจะมีโครงงานวิทย์ต้องทำ นี่ก็กำลังหาข้อแก้ตัวดีๆ อยู่)
“ได้สิ แล้วนายสัญญากับยัยปลาดาวไว้วันไหนล่ะ” ผมตอบโดยไม่ต้องคิดให้เปลืองค่าโทรศัพท์ของอีกฝ่าย เพราะผมก็สนิทกับปลาดาวน้องสาวของซีครามพอๆ กับที่สนิทกับซีครามนั่นแหละ
(พรุ่งนี้)
นัดพรุ่งนี้ วันนี้จะหาข้อแก้ตัวนี่นะ... ผมนึกออกเลยว่าปลาดาวจะทำหน้าโกรธแบบไหน
“ได้สิ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปรับ” ผมตอบง่ายๆ ไม่คิดอะไรมาก ก็ตอนที่ผมวาดรูปให้ปลาดาวไปเล่นน้ำทะเลตามเรื่องก็จบ ไม่น่ามีปัญหาอะไร
(ขอบใจมากเพื่อนรัก) เสียงซีครามดูสดใสขึ้นมาทันที...
“ว่าแต่นาย... คิดว่าไว้ใจฉันได้เหรอ” ผมถามเล่นๆ อยากทดสอบว่ามันเปลี่ยนไปบ้างหรือเปล่า และคำตอบที่ได้กลับมาก็ทำให้ผมไม่ผิดหวัง
(หึๆ นายก็รองทำอะไรดาวสิ... ถึงจะเป็นนายก็เถอะ)
มันไม่ได้ล้อเล่น
1.1 (ปลาดาว)
ฉันเดินออกจากโรงเรียนอย่างปลอดโปล่งโล่งสบายใจ ในที่สุดช่วงเวลาที่ฉันรอมาทั้งเทอมก็มาถึง...ปิดเทอม รู้สึกดีอย่างประหลาด หลังจากใช้เวลาหลายเดือนนั่งในห้องสี่เหลี่ยม ฟังครูบรรยายสิ่งที่เรียนมาหมดแล้วตั้งแต่ปิดเทอมครั้งก่อน จนบางทีฉันอยากขออาจารย์สอบก่อนเลยด้วยซ้ำ
ฉันควรแนะนำตัวใช่มั้ยคะ ฉันชื่อ ปลาดาว เรียนอยู่ ม. 4 ในโรงเรียนแห่งหนึ่ง โดยใช้เวลาในห้องกับความเบื่อ เพราะเรียนพิเศษมาหมดแล้ว ตามเด็กสมัยนี้ทั่วๆ ไป และคิดว่าจะใช้เวลาปิดเทอมไปกับการเที่ยวทะเลกับพี่ชายล่ะ เพราะทุกปิดเทอมฉันจะเรียนพิเศษ ปิดเทอมนี้เลยจะลองไม่เรียนดู เผื่อฉันจะได้รู้สึกกระตือรือล้นกับการเรียนในห้องเรียนบ้างไง ฉันมีเพื่อนสนิทก็หลายคนนะ แต่ทุกคนไม่มีใครว่างเลย ดังนั้นฉันจึงต้องหาเรื่องไปเที่ยว
“ฮ่าๆ ขอบใจมากเพื่อนรัก”
ทันทีที่เท้าของฉันก้าวเข้าไปในบ้านที่พักอยู่ด้วยกันกับพี่ชายและพ่อแม่ ซึ่งยังอยู่ที่ทำงานฉัน ก็ต้องชะงักเท้า นิ่งฟังด้วยความสนใจ นานมากแล้วที่พี่ซีครามไม่ได้หัวเราะเสียงดังแบบนี้ ตั้งแต่... เราย้ายบ้าน และไม่ได้เจอ ‘เขา’ อีก
ฉันอดยิ้มออกมาขณะเดินเลี่ยงเข้าห้องไปไม่ได้ เมื่อนึกถึง เขา พี่ชายใจดีคนนั้น
และคงเกิดจากการนึกถึงเขา หลังจากที่ฉันวางกระเป๋าแล้ว ฉันจึงเดินเลยไปหยิบกล่องเหล็กฝุ่นเขรอะบนชั้นหนังสือออกมาเปิดดู ภายในนั้นบันจุกระดาษจำนวนมาก
คนทั่วๆ ไปอาจจะมองกระดาษเหล่านี้ว่ามันเก่า ไม่มีค่า แต่สำหรับฉันแล้วกระดาษเหล่านี้กลับเป็นสิ่งที่มีค่ามากๆ เพราะมันคือความทรงจำดีๆ ตอนวัยเด็ก ตอนที่ฉันยังอยู่ข้างบ้านกับเขา... นานมากแล้วสินะที่ฉันไม่ได้ดูภาพวาดระบายสีเหล่านี้ เพราะมันมักจะทำให้ฉันรู้สึกเสร้า และร้องไห้ออกมาในที่สุด อย่างเช่นครั้งนี้
“คิดถึงพี่เขาเหรอ”
ฉันสะดุ้งเฮือก รู้สึกถึงความอบอุ่นของแขนพี่ซีครามที่โอบฉันอยู่ พอๆ กับน้ำจากตาที่ไหลลงตามกฎแรงโน้มถั่วงของโลก ฉัน... เป็นแบบนี้อีกแล้ว
“ค่ะ” ไม่มีประโยชน์ที่จะโกหก เพราะยังไงพี่ซีครามก็รู้คำตอบอยู่แล้ว
“ถ้าพี่บอกอะไรเราดีๆ แล้วเราจะหยุดไหม” รอยยิ้มอบอุ่นใจดี ถึงจะดูขัดกับหน้ากวนๆ ก็เถอะ
“อะไรคะ”
พี่ซีครามเอียงหน้ามากระซิบข้างหูฉันเบาๆ ... ทว่ามันดังมากในความคิดฉัน
“ทะเล...พรุ่งนี้ไปทะเลกับฟรีดอมนะ พี่... ไม่ว่าง”
“จริงเหรอคะ พรุ่งนี้ดาวจะได้เจอพี่ฟรีดอมจริงๆ ใช่ไหม” ฉันเบิกตากว้างด้วยความตื่นเต้น นี่คือความจริงเหรอ... พี่ฟรีดอม พี่ชายคนนั้น... ฉันจะได้เจอเขาจริงๆ เหรอ
“นี่ไม่สนใจพี่เลยใช่มั้ย” พี่ซีครามทำหน้างอๆ ดูน่ารักดีนะ...
“ฮ่าๆ ก็ดาวดีใจนี่คะ จะได้เจอพี่ฟรีดอม ที่ไม่ได้เจอมาหลายปี”
“เมื่อกี๊ใครกันที่นั่งร้องให้” พี่ซีครามพูดพลางขยี่ผมฉันเล่นอย่างอารมณ์ดี ฉันก็รู้สึกดีนะที่จะได้เจอเขาอีก...
นี่น้ำตาฉันหยุดไหลเมื่อไหร่...
จริงๆ นะที่ฉันพูดแบบนี้ เพราะฉันไม่เห็นอนาคต สาบานได้เลยว่าถ้าฉันรู้ว่าเขาเป็นยังไง ฉันไม่มีวันดีใจแบบนี้แน่
อัพช้ามากเลย... ไม่รู้มีใครรออ่านอยู่มั้ย 55
ยังไงก็ติชมด่าว่า อะไรตามใจเลยนะคะ
เจอตอนใหม่เสาร์หน้าจ้า
ปล. โหวดหรือ add fav. ได้เลย~
ความคิดเห็น