ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่4 ความฝันหรือความจริง
ความเดิมตอนที่แล้ว
ไนน์ได้หลุดเข้าไปในความฝันของเขาอีกครั้ง ครั้งนี้เขาได้อยู่ในยุคสมัยของซามูไรและอัศวินเมื่อหลายพันปีก่อน และเมื่อเริ่มเดินทาง เขาได้พบกับหมู่บ้านเซทซึนะที่รายล้อมไปด้วยธรรมชาติที่สวยงาม โดยมีหัวหน้าหมู่บ้านนามว่าชิโนบุคอยต้อนรับเขาอย่างดี
ชิโนบุได้พบปะสนทนากับไนน์ในเรื่องการรุกรานของกษัตริย์ ผู้หมายจะยึดครองแผ่นดินทั้งหมดให้เป็นของตน และ ได้กล่าวถึงเรื่องราวอีกมากมายที่เขาทำได้เพียงแค่คิดไว้เท่านั้น หลังจากนั้นเขาได้พาไนน์เดินชมหมู่บ้านได้ไม่นาน ก็ได้เจอะกับกองทัพของกษัตริย์จากแดนไกลนามว่า อาเธอร์ ได้หมายจะบุกหมู่บ้านเซทซึนะ
ไนน์ได้อาสาขอท้ากษัตริย์พระองค์นั้นสู้ตัวต่อตัว แต่กษัตริย์ทรงกลับคำ ส่งมือซ้ายและมือขวาออกมาแทน
หากแต่.....ทั้งหมดเป็นคนที่ไนน์รู้จักในโลกแห่งความจริง?
ในที่สุดไนน์ก็ปะทะกับกษัตริย์ เขาเป็นผู้ชนะจากดาบที่ชิโนบุโยนไปให้ แต่กษัตริย์กลับบอกให้เหล่าอัศวินของเขาถล่มหมู่บ้านนั้นให้ราบคาบ ทันใดนั้น ร่างของชิโนบุและภรรยาของเขา ลูน่า ได้ส่องแสงขึ้น ก่อนเปลี่ยนร่างเป็นมังกรขนาดยักษ์
ไนน์ก็ตื่นขึ้นมาก่อนเดินทางไปโรงเรียน เขาได้พบกับเคโระระหว่างทาง ซึ่งเคโระได้ทักเมื่อเห็นแผลจางๆที่เกิดขึ้นอย่างปริศนากับไนน์ ซึ่งเขาเชื่อว่าเกิดจากที่ลูน่าฟันในฝันนั่นเอง...
V
V
V
V
V
V
ตอนที่4 ความฝันหรือความจริง...
ไนน์และเคโระได้แต่ยืนตัวแข็งอยู่อย่างนั้น ลมหนาวได้พัดผ่านพวกเขาไปช้าๆ เสียงลมหวิวๆนั้นชวนให้อารมณ์หลอนยิ่งนัก
“ใกล้จะสายแล้ว ไปถึงโรงเรียนแล้วเราค่อยคุยเรื่องนี้กัน...” เคโระเอ่ยขึ้น ทำให้ไนน์หลุดพ้นจากภวังค์ และพากันเดินไปยังโรงเรียน ตลอดทางเขาได้แต่คิดว่า มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...
ไม่นานนักพวกเขาก็ถึงหน้าประตูโรงเรียน น่าแปลก ที่วันนี้เรย์ก็มาช้าเช่นกัน พวกเขาทั้งสามถึงหน้าประคูของโรงเรียนพร้อมๆกัน ก่อนทั้งหมดจะหยุดครู่หนึ่ง
“แกมาสายครั้งแรกตั้งแต่คบกันมาเลยใช่ไหมนี่”เคโระเอ่ยทักพร้อมทำตาโต เรย์หัวเราะแห้งๆพลางขยี้ตา
“เออ! นา เมื่อวานฝันแปลกๆ เจอแกกับบ๊องในฝันด้วย” สิ้นเสียงเรย์ ทั้งเคโระและไนน์ต่างสะดุ้งด้วยความตกใจ
“โกหกนา เมื่อวานฉันก็ฝันเห็นแกกับไอบ๊องเหมือนกันนะ แล้วฉันก็เห็นรอยแผลจางๆที่แขนขวาบ๊อง ตรงที่ลูน่าฟันมันด้วย” เคโระเอ่ยขึ้นบ้าง ทั้งสามตกอยู่ในความเงียบงัน
“กิ๊ง ก๊อง กาง ก่อง ก่อง กิ๊ง กิ๊ง ก๊อง” ทันทีที่เสียงออดดังขึ้น ความเงียบงันของ
ทั้งสามก็โดนทำลายทันที เรย์รีบวิ่งเข้าไปโรงเรียนตามด้วยเคโระวิ่งตามไปติดๆกัน ต่างตรงที่ไนน์กลับเดินอย่างร่างที่ไร้วิญญาณเข้าไปในโรงเรียนแทน...
...........................................................................................................................................
ไม่นานนักทั้งหมดก็ยืนอยู่หน้าห้องเรียน ประตูห้องถูกปิดไว้ เรย์และเคโระเตรียมพร้อมรับบทลงโทษที่เขามาสาย และ สิ่งที่เขาทั้งสองปากพล่อยพูดออกไปแต่ครูคารินบังเอิญได้ยินพอดี(เป็นครูที่หูดีมาก 0oO!) ทั้งสองหันมองหน้ากัน ก่อนหันไปมองไนน์ที่ยืนอยู่ด้านหลังเรย์และเคโระ ไนน์ยังคงมีสีหน้าครุ่นคิด ไตร่ตรองบางสิ่ง แล้วทันสังเกตทั้งสองที่หันมองมาด้วยสาตาเป็นห่วง ไนน์ยิ้มให้ก่อนพยักหน้า...
ทันทีที่ได้รับสัญญาณจากไนน์ เรย์และเคโระเปิดประตูของห้องเรียนทันที...
ทันใดนั้นสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ในห้องเรียน มีเพียงนักเรียนเท่านั้นที่นั่งอยู่ ครูคารินมาสายอย่างนั้นหรือ?
ทั้งเรย์และเคโระรีบวิ่งไปนั่งที่นั่งของตนทันที ส่วนไนน์ก้าวเท้าเดินไปอย่างช้าๆ เขาหยุดอยู่ที่ประตูห้อง ก่อนมองไปยังโต๊ะของเขาซึ่งอยู่ติดริมหน้าต่างหลังห้อง...
ทั้งสองที่ว่างเปล่า! ลูน่ายังไม่มาที!!!... ไนน์ก้าวเดินช้าๆไปยังที่นั่งของตน...
เขาจัดแจงสัมภาระของตน สมุดเล่มหนึ่งถูกหยิบขึ้นมาจากประเป๋าแล้ววางลงบนโต๊ะ พร้อมกับปากกาอีกด้ามหนึ่ง ก่อนกระเป๋าจะถูกวางลงข้างโต๊ะเรียนของเขา จากนั้นเขาค่อยๆทิ้งตัวลงนั่ง เขาเอนพนักเก้าอี้ก่อนจะหลับตาลง
“[ตกลงแล้วเมื่อคืนที่เราฝันมันคืออะไรกันแน่ อาการปวดเมื่อยตามร่างกายนี่อีก แล้วการที่เราเจอคนรู้จักในฝัน และเขาก็ฝันเหมือนกัน ทั้งครูคารินและลูน่าที่ยังไม่มา... มันคืออะไรกันแน่นะ....]” เด็กน้อยตกอยู่ในห้วงของความคิด ชะตาชีวิตเหมือนเล่นตลก หลายๆอย่างที่เกิดขึ้น ทำให้เขายิ่งไม่เข้าใจอะไรซักอย่างเลย ไนน์เริ่มรู้สึกว่าโลกนี้มีอะไรมากมายกว่าที่เขาคิดไว้
“ครืด !” เสียงประตูห้องถูกเปิดออก เผยใบหน้าผู้ย่างก้าวเข้ามา เด็กสาวนัยน์ตาคมกริบ ผมสีดำยาวสยาย นามลูน่า เธอเดินเข้ามาอย่างมาดมั่น ก่อนจะมองหาที่นั่งของเธอ และเดินมุ่งไปยังจุดหมาย และครูคารินก็ตามเข้ามาติดๆ เธอเดินไปหน้าชั้นเรียน ก่อนหันมองนักเรียนรอบห้อง ทันทีที่ลูน่านั่งเธอก็เริ่มเอ่ยขึ้นทันใด
“ขอโทษด้วยที่วันนี้ครูมาสาย เพราะฉะนั้น โทษของเธอสองคนครูยกให้แล้วกัน”เธอหันไปมองเคโระและเรย์ ทั้งสองคนถอนหายใจเฮือกใหญ่ จากนั้นเธอก็เริ่มเอ่ยต่อ
“เรามาเริ่มบทเรียนของวันนี้กันเลยดีกว่า...”สิ้นเสียง ครูคารินเริ่มหยิบปากกาไวท์บอร์ดมาเขียนกระดาน... แต่ไนน์กลับมัวแต่ครุ่นคิดในเรื่องเมื่อคืนอยู่ตลอด...
..........................................................................................................................................
พักเที่ยง...
“พวกนายคิดว่าเรื่องเมื่อคืนที่เราฝัน มันต้องการจะบอกอะไรพวกเรารึป่าว” ไนน์เริ่มตั้งคำถามทันทีหลังจากนั่งลงตรงโต๊ะเมื่อวานที่ดูเหมือนจะกลายเป็นโต๊ะประจำของพวกเขาไปซะแล้ว
“ไม่รู้สิ แต่รอยแผลจางๆที่แขนนายเนี่ย ฉันพึ่งจะเคยเห็นนี่แหละ อีกอย่างนะ มันตรงกับรอยแผลในความฝันที่แกโดนลูน่าฟันอีก เพียงแต่ไม่มีเลือดออกก็เท่านั้น” เคโระพูดขึ้น เรย์นั่งจ้องมองรอยแผลที่เคโระบอก ก่อนจะมองไนน์แล้วพูดต่อ
“เออฉันก็ฝันแบบเดียวกับเคโระวะ รู้สึกมันจะรอยเดียว ที่เดียวกันเลย ยังกะก็อปปี้มายังงั้นละ” สิ้นเสียงเรย์ ถาดอาหารอีกถาดก็ถูกวางเพิ่มขึ้นบนโต๊ะของพวกเขา พร้อมกับการมาของสมาชิกที่เคยร่วมโต๊ะด้วยกันเมื่อวาน ลูน่า ซีรอฟ เธอเลื่อนเก้าอี้ก่อนทิ้งตัวลงนั่ง สายตาของชายทั้งสามจับจ้องมาที่เธอ
“นั่งไม่ได้เหรอ!” คำพูดเอ่ยอย่างหาเรื่อง เด็กชายทั้งสามรีบส่ายหัว เรย์และเคโระรีบทำท่าสวาปามอาหารตรงหน้าอย่างร้อนรน แต่ไนน์ยังมองหน้าของลูน่า นัยน์ตาแฝงไปด้วยความสงสัย
“มีอะไร” คำถามฟังดูห้วนๆจากเด็กสาวถูกยิงใส่ไนน์ เรย์และเคโระหยุดทานอาหาร แล้วหันมาฟังการสนทนาของทั้งสอง
“ฉันกับเธอเคยเจอกันมาก่อนหรือป่าว” ไนน์เริ่มถาม ลูน่ายิ้มมุมปากก่อนเอ่ยตอบ
“เคยซิ เมื่อวานไง” คำตอบกวนๆของสาวน้อยเป็นประโยคที่โดนใจของผู้ฟัง เรย์และเคโระเริ่มหัวเราะคิกๆ แต่ทันทีที่ลูน่าใช้หางตาซึ่งดูน่ากลัวมองมาทางทั้งสอง เสียงหัวเราะก็เงียบลงทันที.....
“ฉันหมายถึงก่อนหน้านั้นต่างหาก”ไนน์เริ่มเค้นเสียง ไนน์ดูจะจริงจังมากเพราะเขาได้แต่ครุ่นคิดเรื่องนี้มาตั้งแต่เช้า จึงทำให้เขารู้สึกเครียดขึ้นเรื่อยๆ นัยน์ตาของลูน่าหรี่ลง
“เคยสิ” คำตอบสั้นๆจากปากของสาวน้อย ไนน์หลับตาลง หัวเขาเริ่มตื้อขึ้นทันที เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่จากนั้น ทั้งโต๊ะก็เงียบลง ก่อนที่ทั้งหมดจะเริ่มทานอาหารของตัวเองต่อ...
...........................................................................................................................................
ไนน์ เคโระ และเรย์ ได้มาพักนั่งอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ของโรงเรียน ไนน์หลับตาลงเอนพิงพนักม้านั่ง ใบหน้าแหงนขึ้นมองท้องฟ้า โดยมีเรย์และเคโระนั่งขนาบข้างเขา
ไนน์ครุ่นคิดแต่เรื่องเดิมๆของเมื่อคืน เขาแทบจะไม่มีสมาธิในการเรียนด้วยซ้ำ
“มันอาจเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้” เรย์เริ่มพูดขึ้น พลางหันไปมองหน้าไนน์ ตลอดครึ่งวันมานี้เรย์รู้สึกได้ว่าเพื่อนของเขาคนนี้ดูเครียดเกินกว่าที่จะเป็นคนเดิม ที่เคยหัวเราะเฮฮาเสียส่วนใหญ่
“นั่นดิ แผลในความฝันจะเกิดขึ้นในความจริงได้ไง นายคิดมากไปแล้วนา อีกอย่าง มีหลายคนนะที่เจอกันในฝัน แล้วยังฝันเหมือนกันอีก”เคโระรีบเอ่ยเสริม เรย์พยักหน้าเห็นด้วยแต่ไนน์กลับยังคงเหม่อลอย สายตาเหม่อมองท้องฟ้าอย่างเคว้งคว้าง
“แต่ว่า มันเป็นแผลแบบที่ฉันโดนลูน่าฟัน ก่อนหน้านั้นฉันก็เคยเจอเธอจริงๆ แต่...ในความฝันเท่านั้นนะ และการที่ครูคารินกับลูน่ามาสายพร้อมๆพวกเรามันหมายความว่าไงล่ะ”ไนน์เริ่มระบายความคิดของตัวเองออกมา เคโระและเรย์มองหน้ากันพลางส่ายหัว
“ขึ้นห้องเรียนเถอะ เดี๋ยวนายก็ไปถามลูน่าตรงๆซะเลย” เรย์ยืนพลางเอ่ยชวนทั้งคู่ขึ้นห้อง เคโระและไนน์ยืนขึ้น ก่อนทั้งหมดจะเดินขึ้นห้องไป ทั้งสามตกอยู่ในความเงียบงัน ทั้งเคโระและเรย์อยากให้ไนน์ทิ้งความคิดนี้ไปซะ เพราะมันอาจไม่มีอะไรแฝงอยู่เลยก็ได้…
...........................................................................................................................................
ในวันนี้ ก็เหมือนดั่งวันวาน ครูคารินรีบวิ่งมาบอกนักเรียนของหล่อนให้ปล่อยตัวตามสบาย อยู่แต่ในห้อง เพราะเธอมีธุระอีกเช่นเคย แต่สองสหายนามเรย์และเคโระไม่เอ่ยปากใดๆออกมาแม้นแต่นิดเดียว ดูท่าคงจะเสียวโดนขู่แบบเมื่อวาน ทั้งสองหันมองไปยังลูน่าและไนน์ ไนน์ซึ่งนอนฟุบอยู่บนโต๊ะ และลูน่าซึ่งทอดมองออกไปนอกหน้าต่างเฉกเช่นทุกวัน
“ท้องฟ้าที่นี่สวยดีนะ ไม่ว่าจะวันไหน มันก็ยังคงสีฟ้าอยู่ตลอด...” ลูน่าเอ่ยลอยๆ ทำให้ไนน์เงยหน้าขึ้น เขารวบรวมความกล้าก่อนที่จะถามออกไป
“เธอคิดว่ารอยแผลที่เกิดที่แขนฉันนี่ เกิดจากความฝันที่เธอฟันฉันไหม”ไนน์ถามอย่างเจาะจงตรงประเด็นแต่เขากลับไม่หันมองหน้าของลูน่า ลูน่าทำหน้างงๆ
“ความฝันกับความจริงคือต่างโลก ไม่มีวันที่เรื่องในความฝันจะมาสู่ความเป็นจริงได้หรอกนะ” ลูน่าเอ่ยขึ้นพลางเว้นช่วง ไนน์หันมามองเธอก่อนจะเริ่มทำหน้าตั้งใจฟัง
“แผลนั่น เกิดจากที่เธอไปช่วยฉันเมื่อวานต่างหากล่ะ” ทันทีที่สิ้นเสียงลูน่า ไนน์ก็ฉุดคิดขึ้นได้ เมื่อวานตอนกลับบ้าน เขาได้เข้าไปช่วยผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งถูกชายสามคนรุม ใช่!..จริงด้วย เขามุ่งไปช่วยลูน่านั้นเอง แต่เขากลับโดนอัดยับกลับมา ความปวดเมื่อยและรอยแผลคงเกิดขึ้นในตอนนั้น...
“แล้วเรื่องที่เราเจอกันในความฝัน...” ยังไม่ทันเอ่ยจบ ลูน่าก็พูดแทรกขึ้นมาทันที
“เรื่องนั้นฉันไม่รู้หรอกนะ แต่วันก่อนที่ฉันจะมาโรงเรียนนี้ ฉันก็ฝันเห็นเธอ เมื่อวานด้วย ดูเหมือนมันจะเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่า ที่วันแรกฉันก็ได้เจอเธอ และครูซึ่งชื่อคารินเหมือนที่ฉันเจอในฝันครั้งแรก... และ... ฉันก็ทำเหมือนพวกเธอทั้งสาม เล่นไปตามน้ำเท่านั้นเอง” ทันทีที่ลูน่าเอ่ยจบ ไนน์ก็เริ่มโล่งใจขึ้น เรื่องในความฝันคงอาจไม่กระทบกับความจริงได้จริงๆหรอก คงเป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้นแหละ...
“สิ่งที่เกิดในความฝัน มันมิอาจแปรเปลี่ยนเป็นความจริงได้หรอกนะ แต่การที่เราอยู่ในโลกแห่งความจริงนี่สิ ที่เราต้องทำตามที่เราใฝ่ฝันไว้”หล่อนเอ่ยขึ้นพลางหันมองออกไปยังท้องฟ้าที่กว้างไกล ไนน์นิ่งอึงอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่เจ้าหล่อนจะหันมามองเขา
“ขอบคุณนะที่คิดจะไปช่วยฉันนะ ถึงโลกความจริงเธอจะไม่เก่งแบบในความฝันก็เถอะนะ” เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินคำนี้จากลูน่าไนน์เกาหัวตนเองแก้เขิน ก่อนเอ่ยตอบกลับไป
“ไม่หรอก ฉันโดนกระทืบซะอ่วมเลย เธอน่าจะไปขอบคุณคนที่มาช่วยเธอจากนั้นต่างหาก” ลูน่าหัวเราะเบาๆ พลางใช้มือทั้งสองตนเองปิดปากไว้ ไนน์เริ่มตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง รอยยิ้ม...เสียงหัวเราะของเธอ ทำให้เขาต้องมนต์สะกดได้เสียทุกครั้งจริงๆ
“ฉันซัดพวกมันเองแหละ ฮ่าๆๆๆ เห็นแบบนี้ฉันก็เทควันโด้สายดำเชียว” สิ้นเสียงลูน่า ไนน์ทำตาโต อ้าปากค้าง นิ่งอึ้งไปพักใหญ่ และในใจต่างคิดว่า เขาไม่ควรแหย่ผู้หญิงคนนี้เลย ลูน่าเริ่มหัวเราะเสียงดังขึ้น ใบหน้าไนน์ที่เธอเห็นตอนนี้ดูตลกสำหรับเธอนัก
“หัวเราะอะไรของเธอนะ” ไนน์เปลี่ยนสีหน้าโดยฉับพลัน ก่อนจะทำแก้มป่องเหมือนเด็กๆ ครั้งนี้ลูน่าหัวเราะเสียงดังจนทั้งห้องต้องหันมอง ไนน์พยายามทำให้ลูน่าหยุดหัวเราะอย่างเกร็งๆ เพราะกลัวอายุตนจะสั้นลงเสียมากกว่า...
ถือเป็นการเริ่มมิตรภาพของเขาและเธอในขั้นต้น ซึ่งดูจะเป็นไปด้วยดีกว่าการสนทนาวันแรกๆ นั้นซินะ...
........................................................................................................................................
ลูน่า ซีรอฟ 2
ลักษณะต่างๆ... นัยน์ตาสีดำ ผมยาวที่ถูกมัดรวบแบบไม่แน่นจนเกินไป ใบหน้าเรียวรี จมูกโด่งดูจะเหมาะกับริมฝีปากอมชมพูที่ดูอวบอิ่ม ทำให้เธอดูสวยมากเลยทีเดียวดูเหมือนเธอจะเป็นคนเส้นตื้นอีกด้วย
ส่วนสูง 158 น้ำหนัก 45
อายุ13ปี x เดือน
วันเกิด 17/09/25xx
สิ่งที่ชอบ น้ำส้ม(น้ำนางเอก^.^) กีฬาทุกประเภท(หญิงอึด 555)
สิ่งที่เกลียด การโกหก คำพูดหลอกลวง (ยิ่งเธอจับได้ละก็…คงไม่ต้องบอกนะ
ว่าจะเกิดอะไรขึ้น > <)
สีที่ชอบ แดง ดำ ขาว
สีที่เกลียด สีเทา
งานอดิเรก ฝึกซ้อมเทควันโด หรือ เล่นกีฬาต่างๆ (....แล้วแต่อารมณ์ของเจ้าหล่อน)
...........................................................................................................................................
จบไปอีกตอนแล้วเนอะ ^ v ^
ในช่วงแรกๆของความเดิมตอนที่แล้ว อาจจะยาวไปซักหน่อยนะครับ
อีกอย่างผมทิ้งปริศนาไว้มากมาย ไม่รู้จะมีใครแอบเห็นรึป่าว ^^
คนอ่านดูจะไม่เยอะเอาเสียเลย TwT เศร้าเล็กน้อย
แต่ไม่ว่ายังไงก็จะพยายามต่อไปนะ ^^
ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่มีให้ครับ ^0^
Tei …^^
ไนน์ได้หลุดเข้าไปในความฝันของเขาอีกครั้ง ครั้งนี้เขาได้อยู่ในยุคสมัยของซามูไรและอัศวินเมื่อหลายพันปีก่อน และเมื่อเริ่มเดินทาง เขาได้พบกับหมู่บ้านเซทซึนะที่รายล้อมไปด้วยธรรมชาติที่สวยงาม โดยมีหัวหน้าหมู่บ้านนามว่าชิโนบุคอยต้อนรับเขาอย่างดี
ชิโนบุได้พบปะสนทนากับไนน์ในเรื่องการรุกรานของกษัตริย์ ผู้หมายจะยึดครองแผ่นดินทั้งหมดให้เป็นของตน และ ได้กล่าวถึงเรื่องราวอีกมากมายที่เขาทำได้เพียงแค่คิดไว้เท่านั้น หลังจากนั้นเขาได้พาไนน์เดินชมหมู่บ้านได้ไม่นาน ก็ได้เจอะกับกองทัพของกษัตริย์จากแดนไกลนามว่า อาเธอร์ ได้หมายจะบุกหมู่บ้านเซทซึนะ
ไนน์ได้อาสาขอท้ากษัตริย์พระองค์นั้นสู้ตัวต่อตัว แต่กษัตริย์ทรงกลับคำ ส่งมือซ้ายและมือขวาออกมาแทน
หากแต่.....ทั้งหมดเป็นคนที่ไนน์รู้จักในโลกแห่งความจริง?
ในที่สุดไนน์ก็ปะทะกับกษัตริย์ เขาเป็นผู้ชนะจากดาบที่ชิโนบุโยนไปให้ แต่กษัตริย์กลับบอกให้เหล่าอัศวินของเขาถล่มหมู่บ้านนั้นให้ราบคาบ ทันใดนั้น ร่างของชิโนบุและภรรยาของเขา ลูน่า ได้ส่องแสงขึ้น ก่อนเปลี่ยนร่างเป็นมังกรขนาดยักษ์
ไนน์ก็ตื่นขึ้นมาก่อนเดินทางไปโรงเรียน เขาได้พบกับเคโระระหว่างทาง ซึ่งเคโระได้ทักเมื่อเห็นแผลจางๆที่เกิดขึ้นอย่างปริศนากับไนน์ ซึ่งเขาเชื่อว่าเกิดจากที่ลูน่าฟันในฝันนั่นเอง...
V
V
V
V
V
V
ตอนที่4 ความฝันหรือความจริง...
ไนน์และเคโระได้แต่ยืนตัวแข็งอยู่อย่างนั้น ลมหนาวได้พัดผ่านพวกเขาไปช้าๆ เสียงลมหวิวๆนั้นชวนให้อารมณ์หลอนยิ่งนัก
“ใกล้จะสายแล้ว ไปถึงโรงเรียนแล้วเราค่อยคุยเรื่องนี้กัน...” เคโระเอ่ยขึ้น ทำให้ไนน์หลุดพ้นจากภวังค์ และพากันเดินไปยังโรงเรียน ตลอดทางเขาได้แต่คิดว่า มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...
ไม่นานนักพวกเขาก็ถึงหน้าประตูโรงเรียน น่าแปลก ที่วันนี้เรย์ก็มาช้าเช่นกัน พวกเขาทั้งสามถึงหน้าประคูของโรงเรียนพร้อมๆกัน ก่อนทั้งหมดจะหยุดครู่หนึ่ง
“แกมาสายครั้งแรกตั้งแต่คบกันมาเลยใช่ไหมนี่”เคโระเอ่ยทักพร้อมทำตาโต เรย์หัวเราะแห้งๆพลางขยี้ตา
“เออ! นา เมื่อวานฝันแปลกๆ เจอแกกับบ๊องในฝันด้วย” สิ้นเสียงเรย์ ทั้งเคโระและไนน์ต่างสะดุ้งด้วยความตกใจ
“โกหกนา เมื่อวานฉันก็ฝันเห็นแกกับไอบ๊องเหมือนกันนะ แล้วฉันก็เห็นรอยแผลจางๆที่แขนขวาบ๊อง ตรงที่ลูน่าฟันมันด้วย” เคโระเอ่ยขึ้นบ้าง ทั้งสามตกอยู่ในความเงียบงัน
“กิ๊ง ก๊อง กาง ก่อง ก่อง กิ๊ง กิ๊ง ก๊อง” ทันทีที่เสียงออดดังขึ้น ความเงียบงันของ
ทั้งสามก็โดนทำลายทันที เรย์รีบวิ่งเข้าไปโรงเรียนตามด้วยเคโระวิ่งตามไปติดๆกัน ต่างตรงที่ไนน์กลับเดินอย่างร่างที่ไร้วิญญาณเข้าไปในโรงเรียนแทน...
...........................................................................................................................................
ไม่นานนักทั้งหมดก็ยืนอยู่หน้าห้องเรียน ประตูห้องถูกปิดไว้ เรย์และเคโระเตรียมพร้อมรับบทลงโทษที่เขามาสาย และ สิ่งที่เขาทั้งสองปากพล่อยพูดออกไปแต่ครูคารินบังเอิญได้ยินพอดี(เป็นครูที่หูดีมาก 0oO!) ทั้งสองหันมองหน้ากัน ก่อนหันไปมองไนน์ที่ยืนอยู่ด้านหลังเรย์และเคโระ ไนน์ยังคงมีสีหน้าครุ่นคิด ไตร่ตรองบางสิ่ง แล้วทันสังเกตทั้งสองที่หันมองมาด้วยสาตาเป็นห่วง ไนน์ยิ้มให้ก่อนพยักหน้า...
ทันทีที่ได้รับสัญญาณจากไนน์ เรย์และเคโระเปิดประตูของห้องเรียนทันที...
ทันใดนั้นสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ในห้องเรียน มีเพียงนักเรียนเท่านั้นที่นั่งอยู่ ครูคารินมาสายอย่างนั้นหรือ?
ทั้งเรย์และเคโระรีบวิ่งไปนั่งที่นั่งของตนทันที ส่วนไนน์ก้าวเท้าเดินไปอย่างช้าๆ เขาหยุดอยู่ที่ประตูห้อง ก่อนมองไปยังโต๊ะของเขาซึ่งอยู่ติดริมหน้าต่างหลังห้อง...
ทั้งสองที่ว่างเปล่า! ลูน่ายังไม่มาที!!!... ไนน์ก้าวเดินช้าๆไปยังที่นั่งของตน...
เขาจัดแจงสัมภาระของตน สมุดเล่มหนึ่งถูกหยิบขึ้นมาจากประเป๋าแล้ววางลงบนโต๊ะ พร้อมกับปากกาอีกด้ามหนึ่ง ก่อนกระเป๋าจะถูกวางลงข้างโต๊ะเรียนของเขา จากนั้นเขาค่อยๆทิ้งตัวลงนั่ง เขาเอนพนักเก้าอี้ก่อนจะหลับตาลง
“[ตกลงแล้วเมื่อคืนที่เราฝันมันคืออะไรกันแน่ อาการปวดเมื่อยตามร่างกายนี่อีก แล้วการที่เราเจอคนรู้จักในฝัน และเขาก็ฝันเหมือนกัน ทั้งครูคารินและลูน่าที่ยังไม่มา... มันคืออะไรกันแน่นะ....]” เด็กน้อยตกอยู่ในห้วงของความคิด ชะตาชีวิตเหมือนเล่นตลก หลายๆอย่างที่เกิดขึ้น ทำให้เขายิ่งไม่เข้าใจอะไรซักอย่างเลย ไนน์เริ่มรู้สึกว่าโลกนี้มีอะไรมากมายกว่าที่เขาคิดไว้
“ครืด !” เสียงประตูห้องถูกเปิดออก เผยใบหน้าผู้ย่างก้าวเข้ามา เด็กสาวนัยน์ตาคมกริบ ผมสีดำยาวสยาย นามลูน่า เธอเดินเข้ามาอย่างมาดมั่น ก่อนจะมองหาที่นั่งของเธอ และเดินมุ่งไปยังจุดหมาย และครูคารินก็ตามเข้ามาติดๆ เธอเดินไปหน้าชั้นเรียน ก่อนหันมองนักเรียนรอบห้อง ทันทีที่ลูน่านั่งเธอก็เริ่มเอ่ยขึ้นทันใด
“ขอโทษด้วยที่วันนี้ครูมาสาย เพราะฉะนั้น โทษของเธอสองคนครูยกให้แล้วกัน”เธอหันไปมองเคโระและเรย์ ทั้งสองคนถอนหายใจเฮือกใหญ่ จากนั้นเธอก็เริ่มเอ่ยต่อ
“เรามาเริ่มบทเรียนของวันนี้กันเลยดีกว่า...”สิ้นเสียง ครูคารินเริ่มหยิบปากกาไวท์บอร์ดมาเขียนกระดาน... แต่ไนน์กลับมัวแต่ครุ่นคิดในเรื่องเมื่อคืนอยู่ตลอด...
..........................................................................................................................................
พักเที่ยง...
“พวกนายคิดว่าเรื่องเมื่อคืนที่เราฝัน มันต้องการจะบอกอะไรพวกเรารึป่าว” ไนน์เริ่มตั้งคำถามทันทีหลังจากนั่งลงตรงโต๊ะเมื่อวานที่ดูเหมือนจะกลายเป็นโต๊ะประจำของพวกเขาไปซะแล้ว
“ไม่รู้สิ แต่รอยแผลจางๆที่แขนนายเนี่ย ฉันพึ่งจะเคยเห็นนี่แหละ อีกอย่างนะ มันตรงกับรอยแผลในความฝันที่แกโดนลูน่าฟันอีก เพียงแต่ไม่มีเลือดออกก็เท่านั้น” เคโระพูดขึ้น เรย์นั่งจ้องมองรอยแผลที่เคโระบอก ก่อนจะมองไนน์แล้วพูดต่อ
“เออฉันก็ฝันแบบเดียวกับเคโระวะ รู้สึกมันจะรอยเดียว ที่เดียวกันเลย ยังกะก็อปปี้มายังงั้นละ” สิ้นเสียงเรย์ ถาดอาหารอีกถาดก็ถูกวางเพิ่มขึ้นบนโต๊ะของพวกเขา พร้อมกับการมาของสมาชิกที่เคยร่วมโต๊ะด้วยกันเมื่อวาน ลูน่า ซีรอฟ เธอเลื่อนเก้าอี้ก่อนทิ้งตัวลงนั่ง สายตาของชายทั้งสามจับจ้องมาที่เธอ
“นั่งไม่ได้เหรอ!” คำพูดเอ่ยอย่างหาเรื่อง เด็กชายทั้งสามรีบส่ายหัว เรย์และเคโระรีบทำท่าสวาปามอาหารตรงหน้าอย่างร้อนรน แต่ไนน์ยังมองหน้าของลูน่า นัยน์ตาแฝงไปด้วยความสงสัย
“มีอะไร” คำถามฟังดูห้วนๆจากเด็กสาวถูกยิงใส่ไนน์ เรย์และเคโระหยุดทานอาหาร แล้วหันมาฟังการสนทนาของทั้งสอง
“ฉันกับเธอเคยเจอกันมาก่อนหรือป่าว” ไนน์เริ่มถาม ลูน่ายิ้มมุมปากก่อนเอ่ยตอบ
“เคยซิ เมื่อวานไง” คำตอบกวนๆของสาวน้อยเป็นประโยคที่โดนใจของผู้ฟัง เรย์และเคโระเริ่มหัวเราะคิกๆ แต่ทันทีที่ลูน่าใช้หางตาซึ่งดูน่ากลัวมองมาทางทั้งสอง เสียงหัวเราะก็เงียบลงทันที.....
“ฉันหมายถึงก่อนหน้านั้นต่างหาก”ไนน์เริ่มเค้นเสียง ไนน์ดูจะจริงจังมากเพราะเขาได้แต่ครุ่นคิดเรื่องนี้มาตั้งแต่เช้า จึงทำให้เขารู้สึกเครียดขึ้นเรื่อยๆ นัยน์ตาของลูน่าหรี่ลง
“เคยสิ” คำตอบสั้นๆจากปากของสาวน้อย ไนน์หลับตาลง หัวเขาเริ่มตื้อขึ้นทันที เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่จากนั้น ทั้งโต๊ะก็เงียบลง ก่อนที่ทั้งหมดจะเริ่มทานอาหารของตัวเองต่อ...
...........................................................................................................................................
ไนน์ เคโระ และเรย์ ได้มาพักนั่งอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ของโรงเรียน ไนน์หลับตาลงเอนพิงพนักม้านั่ง ใบหน้าแหงนขึ้นมองท้องฟ้า โดยมีเรย์และเคโระนั่งขนาบข้างเขา
ไนน์ครุ่นคิดแต่เรื่องเดิมๆของเมื่อคืน เขาแทบจะไม่มีสมาธิในการเรียนด้วยซ้ำ
“มันอาจเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้” เรย์เริ่มพูดขึ้น พลางหันไปมองหน้าไนน์ ตลอดครึ่งวันมานี้เรย์รู้สึกได้ว่าเพื่อนของเขาคนนี้ดูเครียดเกินกว่าที่จะเป็นคนเดิม ที่เคยหัวเราะเฮฮาเสียส่วนใหญ่
“นั่นดิ แผลในความฝันจะเกิดขึ้นในความจริงได้ไง นายคิดมากไปแล้วนา อีกอย่าง มีหลายคนนะที่เจอกันในฝัน แล้วยังฝันเหมือนกันอีก”เคโระรีบเอ่ยเสริม เรย์พยักหน้าเห็นด้วยแต่ไนน์กลับยังคงเหม่อลอย สายตาเหม่อมองท้องฟ้าอย่างเคว้งคว้าง
“แต่ว่า มันเป็นแผลแบบที่ฉันโดนลูน่าฟัน ก่อนหน้านั้นฉันก็เคยเจอเธอจริงๆ แต่...ในความฝันเท่านั้นนะ และการที่ครูคารินกับลูน่ามาสายพร้อมๆพวกเรามันหมายความว่าไงล่ะ”ไนน์เริ่มระบายความคิดของตัวเองออกมา เคโระและเรย์มองหน้ากันพลางส่ายหัว
“ขึ้นห้องเรียนเถอะ เดี๋ยวนายก็ไปถามลูน่าตรงๆซะเลย” เรย์ยืนพลางเอ่ยชวนทั้งคู่ขึ้นห้อง เคโระและไนน์ยืนขึ้น ก่อนทั้งหมดจะเดินขึ้นห้องไป ทั้งสามตกอยู่ในความเงียบงัน ทั้งเคโระและเรย์อยากให้ไนน์ทิ้งความคิดนี้ไปซะ เพราะมันอาจไม่มีอะไรแฝงอยู่เลยก็ได้…
...........................................................................................................................................
ในวันนี้ ก็เหมือนดั่งวันวาน ครูคารินรีบวิ่งมาบอกนักเรียนของหล่อนให้ปล่อยตัวตามสบาย อยู่แต่ในห้อง เพราะเธอมีธุระอีกเช่นเคย แต่สองสหายนามเรย์และเคโระไม่เอ่ยปากใดๆออกมาแม้นแต่นิดเดียว ดูท่าคงจะเสียวโดนขู่แบบเมื่อวาน ทั้งสองหันมองไปยังลูน่าและไนน์ ไนน์ซึ่งนอนฟุบอยู่บนโต๊ะ และลูน่าซึ่งทอดมองออกไปนอกหน้าต่างเฉกเช่นทุกวัน
“ท้องฟ้าที่นี่สวยดีนะ ไม่ว่าจะวันไหน มันก็ยังคงสีฟ้าอยู่ตลอด...” ลูน่าเอ่ยลอยๆ ทำให้ไนน์เงยหน้าขึ้น เขารวบรวมความกล้าก่อนที่จะถามออกไป
“เธอคิดว่ารอยแผลที่เกิดที่แขนฉันนี่ เกิดจากความฝันที่เธอฟันฉันไหม”ไนน์ถามอย่างเจาะจงตรงประเด็นแต่เขากลับไม่หันมองหน้าของลูน่า ลูน่าทำหน้างงๆ
“ความฝันกับความจริงคือต่างโลก ไม่มีวันที่เรื่องในความฝันจะมาสู่ความเป็นจริงได้หรอกนะ” ลูน่าเอ่ยขึ้นพลางเว้นช่วง ไนน์หันมามองเธอก่อนจะเริ่มทำหน้าตั้งใจฟัง
“แผลนั่น เกิดจากที่เธอไปช่วยฉันเมื่อวานต่างหากล่ะ” ทันทีที่สิ้นเสียงลูน่า ไนน์ก็ฉุดคิดขึ้นได้ เมื่อวานตอนกลับบ้าน เขาได้เข้าไปช่วยผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งถูกชายสามคนรุม ใช่!..จริงด้วย เขามุ่งไปช่วยลูน่านั้นเอง แต่เขากลับโดนอัดยับกลับมา ความปวดเมื่อยและรอยแผลคงเกิดขึ้นในตอนนั้น...
“แล้วเรื่องที่เราเจอกันในความฝัน...” ยังไม่ทันเอ่ยจบ ลูน่าก็พูดแทรกขึ้นมาทันที
“เรื่องนั้นฉันไม่รู้หรอกนะ แต่วันก่อนที่ฉันจะมาโรงเรียนนี้ ฉันก็ฝันเห็นเธอ เมื่อวานด้วย ดูเหมือนมันจะเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่า ที่วันแรกฉันก็ได้เจอเธอ และครูซึ่งชื่อคารินเหมือนที่ฉันเจอในฝันครั้งแรก... และ... ฉันก็ทำเหมือนพวกเธอทั้งสาม เล่นไปตามน้ำเท่านั้นเอง” ทันทีที่ลูน่าเอ่ยจบ ไนน์ก็เริ่มโล่งใจขึ้น เรื่องในความฝันคงอาจไม่กระทบกับความจริงได้จริงๆหรอก คงเป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้นแหละ...
“สิ่งที่เกิดในความฝัน มันมิอาจแปรเปลี่ยนเป็นความจริงได้หรอกนะ แต่การที่เราอยู่ในโลกแห่งความจริงนี่สิ ที่เราต้องทำตามที่เราใฝ่ฝันไว้”หล่อนเอ่ยขึ้นพลางหันมองออกไปยังท้องฟ้าที่กว้างไกล ไนน์นิ่งอึงอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่เจ้าหล่อนจะหันมามองเขา
“ขอบคุณนะที่คิดจะไปช่วยฉันนะ ถึงโลกความจริงเธอจะไม่เก่งแบบในความฝันก็เถอะนะ” เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินคำนี้จากลูน่าไนน์เกาหัวตนเองแก้เขิน ก่อนเอ่ยตอบกลับไป
“ไม่หรอก ฉันโดนกระทืบซะอ่วมเลย เธอน่าจะไปขอบคุณคนที่มาช่วยเธอจากนั้นต่างหาก” ลูน่าหัวเราะเบาๆ พลางใช้มือทั้งสองตนเองปิดปากไว้ ไนน์เริ่มตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง รอยยิ้ม...เสียงหัวเราะของเธอ ทำให้เขาต้องมนต์สะกดได้เสียทุกครั้งจริงๆ
“ฉันซัดพวกมันเองแหละ ฮ่าๆๆๆ เห็นแบบนี้ฉันก็เทควันโด้สายดำเชียว” สิ้นเสียงลูน่า ไนน์ทำตาโต อ้าปากค้าง นิ่งอึ้งไปพักใหญ่ และในใจต่างคิดว่า เขาไม่ควรแหย่ผู้หญิงคนนี้เลย ลูน่าเริ่มหัวเราะเสียงดังขึ้น ใบหน้าไนน์ที่เธอเห็นตอนนี้ดูตลกสำหรับเธอนัก
“หัวเราะอะไรของเธอนะ” ไนน์เปลี่ยนสีหน้าโดยฉับพลัน ก่อนจะทำแก้มป่องเหมือนเด็กๆ ครั้งนี้ลูน่าหัวเราะเสียงดังจนทั้งห้องต้องหันมอง ไนน์พยายามทำให้ลูน่าหยุดหัวเราะอย่างเกร็งๆ เพราะกลัวอายุตนจะสั้นลงเสียมากกว่า...
ถือเป็นการเริ่มมิตรภาพของเขาและเธอในขั้นต้น ซึ่งดูจะเป็นไปด้วยดีกว่าการสนทนาวันแรกๆ นั้นซินะ...
........................................................................................................................................
ลูน่า ซีรอฟ 2
ลักษณะต่างๆ... นัยน์ตาสีดำ ผมยาวที่ถูกมัดรวบแบบไม่แน่นจนเกินไป ใบหน้าเรียวรี จมูกโด่งดูจะเหมาะกับริมฝีปากอมชมพูที่ดูอวบอิ่ม ทำให้เธอดูสวยมากเลยทีเดียวดูเหมือนเธอจะเป็นคนเส้นตื้นอีกด้วย
ส่วนสูง 158 น้ำหนัก 45
อายุ13ปี x เดือน
วันเกิด 17/09/25xx
สิ่งที่ชอบ น้ำส้ม(น้ำนางเอก^.^) กีฬาทุกประเภท(หญิงอึด 555)
สิ่งที่เกลียด การโกหก คำพูดหลอกลวง (ยิ่งเธอจับได้ละก็…คงไม่ต้องบอกนะ
ว่าจะเกิดอะไรขึ้น > <)
สีที่ชอบ แดง ดำ ขาว
สีที่เกลียด สีเทา
งานอดิเรก ฝึกซ้อมเทควันโด หรือ เล่นกีฬาต่างๆ (....แล้วแต่อารมณ์ของเจ้าหล่อน)
...........................................................................................................................................
จบไปอีกตอนแล้วเนอะ ^ v ^
ในช่วงแรกๆของความเดิมตอนที่แล้ว อาจจะยาวไปซักหน่อยนะครับ
อีกอย่างผมทิ้งปริศนาไว้มากมาย ไม่รู้จะมีใครแอบเห็นรึป่าว ^^
คนอ่านดูจะไม่เยอะเอาเสียเลย TwT เศร้าเล็กน้อย
แต่ไม่ว่ายังไงก็จะพยายามต่อไปนะ ^^
ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่มีให้ครับ ^0^
Tei …^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น