จินตนาการ วันวาน อนาคต...

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่2 โรงเรียน(2)

 และแล้วก็ถึงห้องเรียน
 
“กิ๊ง ก่อง กาง ก๊อง ก่อง กิ๊ง กิ๊ง ก่อง…” ทันทีที่ทั้งสามอยู่หน้าประตูห้องซึ่งถูกเปิดอ้าไว้ เสียงออดเข้าเรียนของโรงเรียนก็ดังขึ้นทันที
 
“เฮ้ย โชคดีไป ครูรินยังไม่มาวะ”เคโระหันไปเอ่ยบอกเพื่อนทั้งสอง ก่อนจะเดินนำเข้าไป ตามมาด้วยเรย์และไนน์ ก่อนจะแยกย้ายไปยังที่ของตนเอง ไนน์หันมองไปยังที่ของลูน่าและตนซึ่งอยู่ติดกัน แต่เขาเห็นเพียงลูน่าที่กำลังนั่งก้มอ่านหนังสืออยู่หน้าต่างข้างกายเธอก็ถูกปิดไว้ ในใจของเด็กน้อยนึกเสียดาย เขาอยากเห็นหน้าเธอแบบเมื่อกี้อีกครั้ง... จากนั้น เขาก็เดินไปยังที่ของตนข้างๆเธอ พลางหยิบกระเป๋าขึ้นมา หยิบหนังสือเรียนที่จะเรียนในคาบต่อไป
 
“ครืด”เสียงประตูถูกเปิดออก พร้อมกับครูคาริน ซึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อโชกที่ไม่มีแว่นตากรอบสี่เหลี่ยมบดบัง มาพร้อมกับเสื้อสีฟ้าแขนสั้น และกระโปรงสั้นสีชมพู ทำให้เห็นหน้าเธออย่างชัดเจน เธอสยายผมสีชมพูที่ยาวถึงก้น เธอทอดสายตาสีฟ้าที่แสนอ่อนโยนมองนักเรียนทั้งห้องที่นั่งเตรียมพร้อมอยู่ก่อนแล้ว นักเรียนชายทั้งห้องที่เห็นเธอในร่างแบบนี้หัวใจแทบจะละลายไปทีเดียว เธอเดินมายังโต๊ะซึ่งวางออยู่กลางหน้าชั้นเรียน ก่อนจะพยายามเก็บความเหน็ดเหนื่อยเอาไว้ และทอดสายตามองนักเรียนอีกครั้ง
 
“ช่วงบ่ายนี้ครูไม่ว่าง ขอให้นักเรียนทำความรู้จักกันในห้องไปก่อน หรืออ่านบทเรียนทบทวนอะไรก็แล้วแต่ มีข้อแม้นว่าห้ามออกจากห้องเด็ดขาด ถ้าครูจับได้ จะโดนทำโทษอย่างหนัก ไม่ว่ากรณีไหนก็ตาม”เมื่อเอ่ยจบ เธอก็หันเดินออกจากห้องพร้อมปิดประตูทันที เธอได้จากไปพร้อมทิ้งความงุนงงให้กับนักเรียนทั้งห้องนั้นเอง
 
“ฉันว่าครูเขา xxx อยู่แน่เลยวะ มาซะเหงื่อโชกขนาดนั้น” เรย์กระซิบกับเคโระ ก่อนที่ทั้งสองจะหัวเราะคิกๆออกมาพร้อมกัน ทันใดนั้น ครูรินก็เปิดประตูห้องขึ้นมา ทำให้นักเรียนทั้งห้องสะดุ้งอีกครั้ง
 
“เธอคนที่ผมฟูกับนักเรียนที่แสนทะเล้นผมสีแดง พรุ่งนี้ เตรียมรับโทษกับครูไว้ด้วย”ทันทีที่เธอเอ่ยจบก็จากไปพร้อมกับเสียงปิดประตูดังตึง และเสียงย่ำเท้าเดินไปอย่างแรงตามทางจนเงียบลง
 
“แกทำฉันซวย”เคโระเอ่ยขึ้นพร้อมกับใบหน้าซีดขาวไม่ต่างกับเรย์ แทบจะนึกไม่ออกเลยว่า การลงโทษของครูสุดสวยคนนี้จะมาในแนวแบบไหน
 
ไม่นานนักทั้งห้องก็เต็มไปด้วยเสียงพุดคุยเจี๊ยวจ๊าว ของเด็กนักเรียน ลูน่าเปิดหน้าต่างออก ก่อนมองไปข้างนอกอีกครั้ง
 
“เอ่อ ลูน่า”ไนน์เริ่มเปิดบทสนทนา แต่สายตาของลูน่า ก็ยังทอดมองออกไปยังนอกหน้าต่างดังเดิม
 
“ขอโทษนะ แต่ว่า ทำไมเธอชอบมองออกไปนอกหน้าต่างจังเลยล่ะ”ไนน์เริ่มถามในสิ่งที่เขาไม่รู้ว่าจะถามไปทำไม แต่กลับได้คำตอบมาสั้นๆว่า
 
“ความสุข…” จากนั้น ทั้งสองก็เต็มไปด้วยความเงียบอีกครั้ง ก่อนไนน์จะพยายามเอ่ยถามไปอีกครั้ง
 
“แล้วทำไมเธอถึงไม่ไปคุยกับเพื่อนผู้หญิงในห้องดูบ้างเลยล่ะ”เด็กชายยังพยายามให้เธอพูดกับเขาให้มากกว่านี้ซักนิดก็ยังดี พลางหันมองไปรอบๆห้อง ซึ่งมีเหล่าหญิงชายกว่า40ชีวิต ในนั้นเป็นหญิงเสียส่วนใหญ่ด้วยซ้ำ ไม่นานนักลูน่าก็หันมามองหน้าไนน์ด้วยสายตาที่เย็นชา และแฝงไปด้วยความเศร้า
 
“ไว้ถึงเวลา เธอก็จะรู้เอง แต่ตอนนี้ ช่วยไปไกลๆฉันหน่อยได้ไหม”เธอเค้นเสียงดุๆใส่ไนน์ ทำให้เด็กชายสะดุ้ง และยอมลุกจากไปแต่โดยดี เขานำหนังสือเรียนใส่กระเป๋าก่อนจะเดินไปหาเคโระกับเรย์ที่นั่งหน้าซีดดั่งถูกถอดวิญญาณออกไป
 
“ไม่เป็นไรนะเพื่อนเอ๋ย อยู่ๆครูก็มาพูดแบบนั้นใส่นาย”ไนน์เอ่ยปลอบเพื่อนทั้งสอง ก่อนที่เคโระจะหันมามองไนน์ ลางเอ่ยช้าๆ
 
“เรย์กระซิบกับฉันว่าครูรินอาจจะไป xxx มา”ได้ยิน เท่านั้นไนน์ก็ค้างไปพักหนึ่ง ก่อนเอื้อมมือไปตบหลังเรย์เบาๆ
 
“ชอบกินอะไรล่ะ ข้าวขาหมู หรือ หมี่หุ้นดี เดี๋ยวจะจุดธูปไปให้”สิ้นเสียงร่างของเรย์กระตุกขึ้น ก่อนหันไปมองไนน์ด้วยสายตาอาฆาตแค้น
 
“ทีใครทีมันไอบ๊อง แกยังไม่โดนลูน่าเก็บทีก็แล้วไป ถึงคราวนั้น ฉันจะจุดพลุส่งให้แกทุกวันเลย”สิ้นเสียงเรย์ก็ฟุบลงไปกับโต๊ะ ส่วนเคโระก็นั่งพิงเก้าอี้แบบหมดอาลัยตายอยาก
 
“เออนา มันเรื่องของพรุ่งนี้ เวลาเหลือตั้งชั่วโมงกว่าๆ หาอะไรทำให้มันมีความสุขก่อนไม่ดีกว่าเหรอ”ไนน์เอ่ยชวนทั้งสอง ก่อนจะหยิบเครื่องเกมส์เครื่องเล็กๆสีฟ้าขึ้นมาจากกระเป๋า
 
“ก็ดีวะ”เคโระนำมันขึ้นมา ก่อนจะสะกิดเรย์ให้นำขึ้นมาเช่นกัน
 
“เอาล่ะ เริ่มกันเถอะ”ไนน์เอ่ย ก่อนทั้งสามจะจ่มดิ่งสู่เกมส์ของพวกเขา...
 
...........................................................................................................................................
 
และแล้วก็ถึงเวลากลับบ้าน...
 
ทั้งสามเดินกันออกมาจนถึงหน้าประตูโรงเรียน ก่อนเคโระและเรย์จะแยกไปทำธุระในอีกทาง
 
“ไว้พรุ่งนี้เจอกันนะเพื่อน”สิ้นเสียง ทั้งเรย์และเคโระก็เดินจากไนน์ไป ก่อนจะโบกมือลาให้กับเด็กชาย เมื่อพ้นระยะสายตา ไนน์ก็หันเดินไปกลับสู่บ้านของตน
 
ในเมืองที่ไนน์อยู่ เป็นทางที่ไม่ค่อยมีรถป่าน และเป็นทางลาดไม่มีสิ่งกีดขวางอะไรมากมาย ถือได้ว่าเป็นเมืองที่เหมือนหมูบ้านที่สงบสุขเสียมากกว่า น้อยครั้งนักที่จะเห็นรถผ่านไปมา เพราะคนส่วนใหญ่จะใช้จักรยานเป็นพาหนะ เพราะในปัจจุบัน พลังงานเชื้อเพลิงถือเป็นสิ่งที่หายากอย่างมาก น้ำดื่มก็ทำจากการนำน้ำทะเลมาสกัดให้บริสุทธิ์เสียส่วนใหญ่ อาจมีรดฝาดไปบ้าง แต่ก็เป็นสิ่งที่จำเป็น พลังงานNuclearถูกนำมาผลิตกระแสไฟฟ้าใช้ไปทั่วโลก ถึงแม้นจะอันตรายถ้าหากมีสารเล็ดลอดออกมาภายนอก แต่หากไม่ใช้แล้ว ก็ยากนักที่โลกนี้จะเหลือพลังงานไฟฟ้าใช้
 
 สองข้างทางเต็มไปด้วยบ้านเรือนที่ถูกจัดวางอย่างเหมาะสม ดั่งมีสถาปนิกมาจัดวางแผนผังก่อนสร้างทั้งเมือง ต้นไม้และดอกไม้ถูกแซมไว้ตามทาง ทั้งบ้านบางหลังแทบปลูกไว้เป็นเหมือนป่าไปเลยด้วยซ้ำ มีตรอก ซอก ซอย ไว้ลัดเส้นทางอยู่มากมาย ผู้คนมีให้เห็นอยู่บางตา ไนน์ยังคงเดินหน้าต่อไป อีกไม่นานเขาก็ถึงบ้านของเขา แต่สายตาได้เหลือบไปเห็นในซอกเล็กๆซอกหนึ่ง ซึ่งมีผู้ชายตัวโตสามคนในชุดเครื่องแบบนักเรียนโรงเรียนเขา รุมล้อมเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่ยืนชิดกำแพงอยู่ เด็กน้อยเห็นดังนั้นในใจก็คิดว่าจะไปช่วยดีหรือไม่ และสายตาหนึ่งในสามคนนั้นก็จ้องมองมายังเขา
 
 สองเท้าของเขากำลังคิดที่จะก้าวหนีไปให้พ้นๆแต่สายตาก็ไปปะทะกับนัยน์ตาที่คุ้นเคยของคนที่เขาเพิ่งเคยเจอวันนี้ ทำให้เขาเริ่มคิดเปลี่ยนใจที่จะเดินเข้าไปในตรอกนั้น ไม่นานนักก็ถึงตรงหน้าทั้งสามคนซึ่งรุมล้อมเด็กผู้หญิงคนนั้นอยู่ ทั้งหมดหันจ้องมองมายังเขา
 
“ไม่อยากตายก็ไปไกลๆฝ่าพระบาทเถอะไอเตี้ย”หนึ่งในสามที่ดูเหมือนเป็นหัวโจก ตัวใหญ่ที่สุด ซึ่งสูงพอที่จะให้ไนน์ต้องชะโงกหน้ามองได้ อีกทั้งร่างกายที่ดูอวบใหญ่ไม่แพ้กับอีกสองคนที่ดูเหมือนเป็นผู้ติดตาม (หรือลูกน้อง)
 
 ไม่ต้องพุดอะไรอีกแล้ว ไนน์เริ่มง้างหมัดต่อยไปยังชายตรงหน้าอย่างสุดแรง ตามสุภาษิตนักเลงที่ว่า “ใส่ก่อนได้เปรียบ” แต่ก็ไม่ทำให้ชายร่างยักษ์สะดุ้งแม้นแต่น้อย
 
“อย่าคิดทำอะไรไม่เจ้าท่า”สิ้นเสียง ชายร่างใหญ่ในชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกับเขาก็ประเคนเท้าหนักๆลงบนท้องน้อยๆของไนน์ ทำให้ร่างเขาแทบปลิวกระเด็นไปเลยเด็กชายทรุดลง ก่อนจะไอแค๊กๆ ด้วยความจุก
 
“[ฉันอัดแกเละแน่ ถ้าเจอแกในความฝันเมื่อวานนะ]”เด็กน้อยได้เพียงคิด แต่ไม่ทันทำอะไรต่อ ก็ได้ยินเสียงขายร่างยักษ์ที่ประเคนเท้าหนักๆสั่งชายอีก2คน
 
“ไปจับมันยืนขึ้นสิ”ชายร่างยักษ์2คนไปจับไนน์ลุกขึ้นยืน เด็กชายแทบจะสิ้นสติตั้งแต่เท้าที่ถูกประเคนเข้าหน้าท้องอย่างจัง ร่างกายที่อ่อนแอและแทบไม่ได้ออกกำลังของเขา ก็ยังฝืนทน เพื่อคิดจะช่วยผู้หญิงข้างหลัง
 
“หนีไปเร็วเข้า”สติที่ยังคงเหลือ พยายามเค้นเสียงร้องเตือนเด็กหญิงข้างหลัง ก่อนที่หมัดหนักๆจะถูกประเคนเข้าท้องของเขาแทบจะสิ้นสติ ร่างของไนน์ถูกปล่อยทิ้งลงพื้น หน้าคว่ำลงแทบจะหมดแรง สายตาพร่ามัวไปหมด เหลือเพียงประสาทรับเสียงที่แทบจะดับ เขาก็ได้ยินเสียงร้อง3เสียงของชายสามคนที่ร้องอย่างเจ็บปวด ก่อนโสตประสาททั้งหมดของเขาจะดับหายไป...
 
…………………………………………………………………………………………
 
“อัค...”เด็กชายตื่นขึ้นมาอยู่ในห้องของเขา ความเจ็บที่ท้องของเขายังไม่หายไป นัยน์ตาที่ลืมขึ้นมาก็ได้เห็นภาพที่คุ้นเคย นี่ห้องนอนของเขานั่นเอง เขาพยายามสุดความสามารถที่จะลุกขึ้นนั่งและยืนขึ้น มือยังกุมท้องอยู่ ดั่งมันพึ่งเกิดไม่นาน เขาหันมองนาฬิกา...
 
“ตอนนี้สองทุ่มแล้ว เวลาผ่านไป4ชั่วโมงกว่าๆแล้วหรือนี่” เด็กน้อยคิดในใจ ก่อนจะถ่อสังขารตัวเองลงไปข้างล่าง ก็พบแม่กับพ่อของเขากำลังนั่งทานข้าวกันอย่างปรกติ
 
“ตื่นแล้วเหรอลูก”เสียงแม่ของเขาเอ่ยทักขึ้น ก่อนพ่อของเขาจะหันมามอง และยิ้มให้เขา ก่อนจะทานข้าวต่อ เด็กชายเดินลงมานั่งเก้าอี้ประจำของเขา ก่อนจะเอ่ยถามแม่ของเขา
 
“ทำไมผมมาอยู่ที่ห้องของผมได้ครับ”แม่ของเจาส่ายหัว พลางหันไปยังพ่อของเขา จากนั้นจึงลุกไปตักข้าวให้กับไนน์ พ่อของไนน์หันมาสบตาของเขาก่อนจะเอ่ยขึ้น
 
“เพื่อนของลูกแบกลูกมา บอกว่าลูกพยายามช่วยเธอ แล้วถูกซ้อมจนสลบไปนะ”พ่อของเขาเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ ยังคงทานข้าวต่อไป
 
“เพื่อนคนไหนหละครับ”เด็กชายเอ่ยถามต่อ ข้าวร้อนๆถูกนำมาวางไว้ข้างหน้าของไนน์ กลิ่นหอมหวนฟุ้งกระจายไปในอากาศ
 
“เธอบอกว่า เธอชื่อลูน่า…”สิ้นเสียง ทั้งโต๊ะก็เงียบสงัด ก่อนทั้งหมดจะนั่งทานข้าวและทำกิจกรรมบนโต๊ะอาหารของตัวเองกันต่อไป
 
...........................................................................................................................................
 
“ลูน่า แบกเรามางั้นเหรอ”ไนน์เอ่ยเบาๆก่อนทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆของเขานั้นเอง วันนี้เขานอนเร็วกว่าปรกติ เพราะความเหนื่อยล้า และความเจ็บที่ท้องซึ่งยังไม่หายไป
 
“อย่างนั้นเหรอ...”สิ้นสุดความคิด ห้วงคิดเขาก็ดับลง พร้อมนำตัวเองลงสู่ ห้วงแห่งภวังค์ ความฝัน และจินตนาการ...
 
...@@@@@@@@@@๑๑๑๑๑๑๑@@@@@@@๑๑๑๑๑๑๑@@@@@@@@...
 
*แอฟโฟร่ ทรงผมฟูๆ เหมือนพึ่งโดนฟ้าผ่า-*-
..................................@@@@@@@@@@@@@@@@@@@...................................
 
Profile Character
 
ลูน่าซี รอฟ
 
เด็กผู้หญิงปริศนา พูดน้อย ชอบส่งสายตาเย็นชาที่ดูดุดันให้คนรอบข้างพึ่งย้ายเข้าโรงเรียนมาตอนม.2 มิตรสัมพันธ์ไม่ค่อยดีซักเท่าไร ไนน์จำเป็นต้องไปนั่งข้างๆเธอเพราะไม่เหลือที่ให้คนมาสายอย่างเขาเท่านั้นเอง
 
ลักษณะต่างๆ... นัยน์ตาดำ ผมยาวที่ถูกมัดรวบสีดำ ใบหน้ารี จมูกกับริมฝีปากที่ดูอวบอิ่มเข้ารูป ทำให้เธอดูสวยมากเลยทีเดียว(ถ้าเธอไม่ส่งสายตาดุตลอดเวลา)
 
ส่วนสูง 157   น้ำหนัก 44
 
อายุ13ปี x เดือน
 
วันเกิด 17/09/25xx
 
สิ่งที่ชอบSecret
 
สิ่งที่เกลียดSecret
 
สีที่ชอบSecret
 
สีที่เกลียดSecret
 
งานอดิเรก Secret
 
 
 
เรย์ เคร์มอร์
 
เพื่อนสนิทคนหนึ่งของไนน์ ผมซึ่งดูไม่เป็นทรงถูกย้อมด้วยสีแดง นัยน์ตาแดงเช่นเดียวกับสีผม ชอบทำสายตาทะเล้น ดูเป็นคนขี้เล่น ชอบหลีสาวเป็นที่สุด
 
 
ส่วนสูง 165   น้ำหนัก 53
 
อายุ14ปี x เดือน
 
วันเกิด 23/09/25xx
 
สิ่งที่ชอบ เกมส์ และสาวๆสวยๆ
 
สิ่งที่เกลียด สิ่งที่ดูหยึยๆในสายตาเขา? ศิลปะต่างๆที่เขาดูไม่ออก??
 
สีที่ชอบ แดง
 
สีที่เกลียด-
 
งานอดิเรก หลีสาว
 
 
 
เคโระ โอโม๊ะจิ
 
เด็กชายผมฟูทรงแอฟโฟร่สีดำ นัยน์ตาสีคราม ดูเผินๆเป็นคนไม่ค่อยน่าสนใจ แต่หากได้คบเขาเป็นเพื่อน จะได้รู้ว่าเขาคนนี้มีอะไรน่าสนใจซ่อนอยุ่มากมาย
 
ส่วนสูง 164 น้ำหนัก 50
 
อายุ13ปี x เดือน
 
วันเกิด 18/04/25xx
 
สิ่งที่ชอบ เกมส์ การได้ทำอะไรที่ตัวเองชอบ?
 
สิ่งที่เกลียด งู
 
สีที่ชอบ เขียว
 
สีที่เกลียด แดง???(แล้วทำไมไปอยู่กับไอเรย์ล่ะ)
 
งานอดิเรก เดินเล่นตามห้าง โทรหาเพื่อน ดูหนัง ฟังเพลง ฯลฯ
 
-----------------๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑@@@@@@@@๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑--------------
 
จบไปอีกตอนแล้วครับ ถ้าใครปวดตา ผมแนะนำให้Copyลงเวิร์ดละอ่านนะครับมันสบายตากว่านิดหน่อย (สำหรับผม) แต่อย่าลอกไปเป็นผลงานตัวเองนะ มันไม่ดี ^^
 
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนะครับ หวังว่าคงจะสนุก(มั้ง) จะตั้งใจต่อไปครับ สำหรับคนที่จะเสนอชื่อตัวละคร(ถ้ามี)ก็ได้นะครับ จะรับพิจารณา ขอเป็นชื่อที่จำง่ายๆ ลักษณะงานอดิเรกอะไรว่าไปเลย - - แต่เน้นว่าขอเป็นชื่อที่จำง่ายๆเนอะ เอิ๊กๆ
 
ก็ไม่มีอะไรแล้ว ขอบคุณทุกๆคนที่ให้กำลังใจครับ
Tei…^^