จินตนาการ วันวาน อนาคต...

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่1 สงครามดาวอังคาร

ตอนที่1 สงคราม!!

 

 “ตูม! ตูม!” เสียงระเบิดดังเป็นระยะๆ เด็กน้อยอยู่ในชุดเกราะเหล็กกล้าซึ่งทำเลียนแบบชุดนักบินอวกาศรวมถึงหมวกและถังก๊าซออกซิเจน ในมือ ถือปืนขนาดใหญ่รูปร่างแปลกประหลาดไว้ รอบๆกายของเด็กน้อยมีผู้ที่ใส่ชุดแบบเดียวกันอยู่เต็มไปหมด ต่างวิ่งไปข้างหน้า และยังคงมีเสียงระเบิดเป็นระยะๆอยู่

 

 “ฟิ้ว... ตูม !!!” ครั้งนี้เสียงระเบิดดังข้างๆตัวเขา ทำให้เขาลอยละลิ่วไปบนอากาศ ก่อนจะตกลงบนพื้นทรายนุ่มๆ

 

 “แอ๊ค !!!.... อะไรกัน....ที่นี่ที่ไหนเนี่ย ” เด็กน้อยสบถพลางมองซ้ายขวา และข้างหน้า ตอนนั้นเอง เขาได้เห็น ตัวประหลาดรูปร่างคล้ายกิ้งกือขนาดยักษ์ ชูคอขึ้นและกำลังจะเขมือบเขา แต่ทันใดนั้นเอง คอของมันก็หลุดออกจากบ่า โดยมีแสงสีแดงตัดคอมันออกไป

 

 “ทำอะไรอยู่พลทหาร เรากำลังอยู่ในสงครามกันอยู่นะ ถ้ากลัวนักก็กลับไปที่ยานซะไป” เด็กน้อยได้ยินดังนั้น ก็มีกำลังใจ  ฮึดสู้  หันหลังกลับและวิ่งสวนคนในชุดแบบเดียวกับตน  เพราะเขามั่นใจว่า ยานต้องอยู่ทางนั้นแน่นอน

 

 “นี่มันอะไรกันนี่…” สิ้นสุดเสียงเด็กน้อย ก็ปรากฏร่างงูขนาดยักษ์ขึ้นมาดักหน้าเขา กวาดเหล่าทหารที่กำลังมุ่งหน้าไปปราบศัตรูในอีกทิศ เด็กน้อยมีท่าทีหวาดหวั่น อาจจะเป็นเพราะกะทันหันเกินไปที่เขาเจออะไรแบบนี้ แต่ตอนนั้นเอง เขาก็นึกได้ว่า ในมือเขา มีปืนกระบอกโตอยู่ เขาลองจับมันเหนี่ยวไกไปยังงูยักษ์ด้านหน้าทันที

 

 “ตายซะ !!!” เด็กน้อยเหนี่ยวไกปืน ก็ปรากฏแสงสีแดงออกจากกระบอกปืนพุ่งไปยังงูยักษ์เบื้องหน้า แน่นอน!! งูยักษ์ไม่เป็นอะไรเลย และหันมามองเด็กน้อยเพื่อจะเอาชีวิต

 

 “ซวยแล้ว ใครก็ได้ช่วยด้วยครับ !!!”เด็กน้อยวิ่งหน้าตั้ง ไปอีกทิศ แต่ภายหน้าก็มีพวกสัตว์ประหลาดรูปพรรณต่างๆมากมาย ด้านหลังก็มีงูยักษ์เพชฌฆาตอยู่ เด็กน้อยคิดอะไรไม่ออก ได้แต่เพียงนึกว่า เราต้องรอด เขาตั้งลำกล้องปืนไปข้างหน้า และยิงฝ่าวงล้อมของพวกตัวประหลาดขนาดยักษ์แบบที่เคยเล่นในเกมส์เป็นประจำ

 

“นี่แนะ ตายให้หมด หลีกทางให้ผมเดี๋ยวนี้ ผมยังไม่อยากตาย~” เอ่ยตะโกนพลางเหนี่ยวไก สัตว์ประหลาดภายหน้าหลายตัวสลายไปกับปืนของเขา แต่ข้างหลังเด็กชายนั้นยังมีเจ้างูยักษ์ยังที่เลื้อยตามเขาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยอยู่ ตามข้างทางมีเศษซากของสัตว์ประหลาด และ ศพทหารหรือผู้บาดเจ็บอยู่มากมาย แต่เจ้างูยักษ์ที่ตามเขามานั้น ก็ทับเหล่าทหารพวกนั้น เด็กน้อยเห็นดังนั้นจึงคิดจะทำอะไรซักอย่างกับเจ้างูยักษ์ตัวนั้น

 

เขาหยิบสิ่งที่เหน็บอยู่ที่เอวขึ้นมาดู รูปร่างเหมือนเป็นระเบิดของในเกมไม่มีผิด เขาโยนไปยังงูที่ตามเขามา มันอ้าปากกลืนระเบิดเข้าไปทันที

 

 “ตูม!!!” เจ้างูตัวนั้นแหลกละเอียดเหลือเพียงเศษซาก เหล่าสัตว์ประหลาดที่เห็นดังนั้นต่างหนีไปตัวละทิศละทาง เด็กน้อยทรุดตัวนั่งลงกับพื้น

 

 “เรากำลังทำอะไรอยู่กันนี่...” เมื่อเด็กน้อยเอ่ยจบก็สลบไป...

 

...........................................................................................................................................

 

ภายในห้องสีขาวดูปลอดโปร่ง เด็กน้อยฟื้นขึ้นมา แต่...ตอนนี้อยู่ในชุดสีขาวบางๆธรรมดา ซึ่งปิดตั้งแต่คอถึงเท้า ไม่มีทั้งหมวกและถังออกซิเจน เขาฟื้นขึ้นมาบนเตียงสีขาวซึ่งเหมือนมันจะนุ่มมาก เพราะมันยุบตัวลงเป็นเป็นหลุมขนาดพอๆกับร่างของเขาเลยทีเดียว แต่เมื่อเขาลุกขึ้นนั่ง มันก็ปรับสภาพกลายเป็นเรียบดังปกติ เด็กน้อยลุกยืนก่อนบิดไปมา สำรวจรอบๆห้อง ซึ่งเป็นห้องขนาดเล็ก มีเพียงเตียงที่เขานอนละอุปกรณ์รูปร่างแปลกๆบนโต๊ะข้างๆเขามากมาย

 

“ฟิ้ว... วิ๊บ...” เสียงหนึ่งดังมาจากฝากหนึ่งของห้อง ดูเหมือนจะเป็นเสียงเปิดปิดประตูเหล็กที่สามารถเลื่อนเปิดปิดได้อัตโนมัติ เหมือนที่เขาเคยดูในหนังแนววิทยาศาสตร์ที่กล่าวถึงเทคโนโลยีอันล้ำยุคในอนาคต ผู้ที่เข้ามาคือหญิงสาวแปลกหน้าที่เดินเข้ามาในชุดขาว ดูเรียบร้อย บนหัวสวมหมวกสีขาวที่มีตราพยาบาลที่เขาเคยเห็นตามโรงพยาบาลทั่วไป ผมสีดำของหญิงสาวถูกถักเป็นเปียลากยาวถึงกลางหลัง หน้าตูดูจิ้มลิ้ม นัยน์ตากลม ดวงตาของหล่อนเป็นประกายสีฟ้า หรือว่าผู้หญิงตรงหน้าเขาคือนางพยาบาลนะ

 

“ฟื้นแล้วหรือค่ะ คุณ...”หญิงคนนั้นเงียบไปพักหนึ่ง เด็กชายงุนงงอยู่ซักพักก่อนจะตั้งสติได้

 

“ไนน์ครับ”เด็กน้อยเอ่ยบอก พลางดูการตอบสนองของพยาบาลตรงหน้า

 

“ค่ะ ฉันลูน่าค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก คือ...หัวหน้าให้ฉันมาเรียกคุณไปพบค่ะ ตามฉันมาเลยค่ะ”เอ่ยจบนางพยาบาลก็เดินนำเขาไป เด็กน้อยยังคงงุนงงแต่ก็เดินตามออกไป เสียงประตูเหล็กเลื่อนเปิด และปิดทันทีหลังจากที่เขาตามนางพยาบาลออกไปแล้ว

 

ทางเดินภายนอก ดูเหมือนเป็นทางเดินธรรมดา สองข้างทางมีห้องเรียงอยู่มากมาย และประตูต่างๆก็ดูเหมือนกันหมดเสียด้วย เพียงแต่มีเลขห้องกำกับไว้

 

 “ที่นี่ที่ไหนเหรอครับ” เด็กน้อยเริ่มเปิดบทสนทนา นางพยาบาลจึงเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า”ชั้นพยาบาลค่ะ”

 

“ผมหมายถึงตอนนี้ผมกำลังอยู่ที่ไหนนะครับ” นางพยาบาลหยุดกึก ก่อนหันมองหน้าเขา

 

“คุณกำลังล้อฉันเล่นอยู่เหรอค่ะ” เธอถามพลางมองตาของไนน์ เขาส่ายหัวเบาๆ

ลูน่าถอนหายใจก่อนจะเอ่ยบอก “ฐานทัพบนดาวอังคาร ของหน่วยสตาร์แพลน ของทางสหพันธรัฐโลกค่ะ”

 

“สตาร์แพลน!!?!...”เขาทวนคำ พลางนึกถึงอะไรบางอย่าง...?.. ใช่แล้ว! มันคือเกมส์ที่เขาเพิ่งเล่นจบไปนั่นเอง ตอนนี้เด็กน้อยเริ่มปะติดปะต่อเรื่องได้แล้ว เขาคิดว่าเขากำลังอยู่ในความฝัน ฝันว่าตัวเองเป็นพลทหารในเกมส์ที่ตัวเองเพิ่งเล่นไป

 

“ถ้าอย่างนั้นพาผมไปหาหัวหน้าเลยครับ ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว”ไนน์เริ่มยิ้ม เขาเริ่มจะมีความมั่นใจขึ้นมาแล้ว ในความฝัน เขาสามารถโลดแล่นไปตามสิ่งที่เขาต้องการจะทำได้ และคงไม่ได้รับบาดเจ็บ เขาเริ่มนึกสนุกขึ้นมาแล้วสิ

 

...........................................................................................................................................

 

ณ ห้องของผู้บัญชาการรบ

 

“พามาแล้วค่ะหัวหน้า”เสียงพยาบาลคนนั้นเอ่ยบอกกับผู้ที่นั่งพิงพนักบนเก้าอี้ตัวใหญ่ที่อยู่กลางห้องซึ่งหันหน้าออกไปยังหน้าต่างของห้อง หน้าต่างถูกเปิดโล่งเพื่อให้เห็นทิวทัศน์อวกาศด้านนอกอย่างชัดเจนกับโต๊ะซึ่งทำจากเหล็กกล้าแวววาว บนโต๊ะเต็มไปด้วยแฟ้มรายงานและกระดาษมากมาย

 

เด็กน้อยกวาดสายตามองรอบๆห้องภายในห้องดูเรียบๆ บนผนังมีรูปผลงาน ตราต่างๆ และรูปถ่ายของหัวหน้าในแต่ละสมัย เขาไล่ดูเรื่อยๆจนถึงหัวหน้าคนปัจจุบัน... [ผู้หญิง]

 

เขานึกในใจ พลางหันมองไปยังเก้าอี้ที่วางอยู่กลางห้อง ก่อนจะเดินไปยืนข้างๆนางพยาบาลคนนั้น

 

 

“เชิญนั่งก่อนสิ”ไนน์งง แต่ทันทีที่สิ้นเสียงของหญิงสาวผู้ได้ชื่อว่าเป็น หัวหน้า ก็มีเก้าอี้โผล่ขึ้นมาจากพื้นเพื่อที่อยู่ข้างหลังพยาบาลสาวกับเขาพอดี ไนน์นั่งลงพร้อมๆกับพยาบาลสาว

 

“ฉันได้เห็นการตัดสินใจที่ฉับไวของเธอแล้ว เธอสามารถปราบหัวหน้าของเหล่าปีศาจบนดาวนี้ได้โดยใช้ไหวพริบ...ฉันขอชมเชยนะ” สิ้นเสียงเก้าอี้ก็หมุน180องศา ทำให้เขาได้เห็นหน้าของผู้ที่ได้ชื่อว่า หัวหน้า อย่างชัดเจน ผมของเธอช่างยาวและตรงมากทีเดียวสีผมที่ขาวสะอาดตาดูจะเหมาะกับผิวอมชมพูของเธอเป็นที่สุด ทรงผมที่ถูกหวีให้เรียบ ใบหน้าที่เรียวน่าสัมผัส ดวงตากลมโต นัยน์ตาสีฟ้าคราม และริมฝีปากอันอวบอิ่ม ช่างเข้ากับใบหน้านั้นอย่างพอเหมาะ เด็กหนุ่มเห็นก็อดกลืนน้ำลายไม่ได้ เขาแทบไม่เคยเจอใครสวยขนาดนี้ เด็กน้อยคิดว่าอายุเธอคงราวๆ18

 

“ฉันคาริน ยินดีที่ได้รู้จัก ฝีมือเจ้าไม่น่าจะเป็นพลทหารเลยนะ... มาจากหน่วยไหนล่ะ หญิงสาวคนนั้นเอ่ยถาม ทำเอาเด็กน้อยชะงักไป ก่อนจะส่ายหัวช้าๆ

 

“ไม่ทราบครับ” คำกล่าวง่ายๆ ออกจากปากของเด็กน้อย

 

“ถ้าอย่างนั้นไม่เป็นไร ก่อนอื่นฉันจะบอกสถานะตอนนี้ของฝ่ายเราให้รู้ก่อน เธอคงเห็นพวกสัตว์ประหลาดยักษ์พวกนั้นแล้วใช่ไหม มันถูกส่งมาจากโลก เพื่อรบกวนการทำงานบนดาวอังคารของพวกเรา” เอ่ยจบก็มองหน้าของไนน์ ซึ่งกำลังดูเหมือนว่าฟังอย่างใจจดใจจ่อ

 

“นี่เธอคงไม่รู้อะไรเลยซินะ ถ้าอย่างนั้นฉันจะเล่าให้ฟังต่อ สัตว์พวกนี้มาจากการทดลองขององค์กรลับแห่งหนึ่งบนพื้นผิวโลก เพื่อขัดขวางการสร้างชั้นบรรยากาศ พื้นผิว และการสร้างสิ่งมีชีวิตต่างๆบนดาวดวงนี้ หรือเรียกว่า ทำให้ดาวดวงนี้สามารถอยู่ได้แบบโลกนั้นแหละ” ทันทีที่เอ่ยจบ เด็กน้อยก็ถามขึ้น

 

“คุณจะให้ผมไปทำลายองค์กรลับนั่นใช่ไหมครับ”เด็กน้อยพูดเหมือนรู้ทัน คารินพยักหน้า

 

“ดูเหมือนงานนี้อาจจะใหญ่เกินไป ฉันจึงจะให้ลูน่าเป็นผู้ช่วยในการทำงานครั้งนี้” เธอพูดก่อนจะหันไปมองลูน่า พยาบาลสาวยิ้มก่อนพยักหน้าตอบรับ

 

“พยาบาลเหรอครับ เอาไปช่วยรักษาตอนสู้รบรึไง” เด็กน้อยพูดขึ้นปนขำแต่หัวหน้าของเขาหัวเราะเบาๆ

 

“ลูน่าได้ชื่อว่าเงาดวงจันทร์เชียวนะ เธอได้เป็นอันดับหนึ่งเรื่องการลอบสังหารของทางเราเลยก็ว่าได้ เพื่อไม่ให้เสียเวลา ฉันจะให้ยานความไวแสงแก่เธอและอาวุธซึ่งถูกเตรียมไว้ในตัวยานนั้นแล้ว ไม่น่าจะเกินครึ่งชั่วโมงคงถึงฐานทัพศัตรู ขอให้โชคดีทั้งสองคน ฉันจะรอฟังข่าวดี”

 

 

…………………………………………………………………………………………...

 

 

ภายในยานอวกาศที่มุ่งหน้าไปยังโลก...

 

ยานมีขนาดลำเล็ก ซึ่งภายในมีเพียง2ห้อง คือห้องบังคับ และห้องเก็บอุปกรณ์ของยาน เด็กน้อยอยู่ในห้องเก็บอุปกรณ์ ซึ่งในนั้นมีห้องแต่งตัวขนาดเล็ก เด็กน้อยหยิบชุดที่เหมือนกับยุคปัจจุบันที่เขาใส่ซึ่งถูกเรียงไว้ที่ราวในห้องเล็กๆนั้นเอง ก่อนที่จะไปเปลี่ยนในห้องแต่งตัวเล็กๆนั้น

 

“อะไรกันนี่!” เด็กน้อยเอ่ยขึ้น พลางมองตัวเองในกระจก ผมสีทองยาวประบ่า นัยน์ตาสีแดงเพลิง และใบหน้าที่ดูดีนั้นถูกแทนที่ร่างของเด็กน้อยที่อ่อนปวกเปียก ร่างกายสูงชะลูด และดูกำยำยิ่งนัก เขายิ้ม และคิดได้เพียงว่า นี่เราแค่ฝัน

 

เมื่อแต่งตัวเรียบร้อย ก็ดูเหมือนยานจะจอดลงพอดี ไม่เกินครึ่งชั่วโมงที่คารินบอกนั้น มันเหมือน5นาทีเท่านั้นเอง เขาเตรียมหยิบไฟฉาย ปืนพก ซึ่งดูเหมือนเป็นปืนยิงเลเซอร์กระบอกหนึ่ง ระเบิด2ลูก ก่อนจะใส่ทั้งหมดลงในเข็มขัด ที่มีช่องไว้ใส่ของเล็กๆที่ถูกคาดไว้ที่เอว และหยิบปืนกระบอกใหญ่ที่เขาใช้ในการต่อสู้บนดาวอังคารมาถือไว้

ไม่นานนัก ประตูก็เปิดออก มีแสงเลเซอร์นับสิบถูกยิงเข้ามายังยานของเขาอย่างไม่ขาดสาย แต่ซักพักก็เงียบไป ไนน์ชะโงกหน้าออกไปดู พบเพียงหญิงสาวในชุดสีดำซึ่งเข้ากับผมสีดำที่ปล่อยยาวของเธอยิ่งนัก พร้อมกับซากหุ่นยนต์หลาย10ตัว

 

“ลงมาได้แล้วไนน์ เราต้องถล่มมันให้ได้เร็วที่สุดนะ” เสียงที่ฟังคุ้นหูนั้นมันทำให้เขาแทบไม่เชื่อว่านั่นคือลูน่า เธอลงไปตอนไหนเขาก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ สมแล้วที่ได้ชื่อว่าเงาจันทร์จริงๆ

 

ไนน์ วิ่งตามเธอไปซึ่งตลอดทางมีศัตรูออกมาไม่ขาดสาย แต่ด้วยทักษะที่ไนน์ ฝึกมาในเกมส์ และความรวดเร็วของลูน่า ทำให้ทั้งสองผ่านไปได้ไม่ยากนัก จนถึงข้างในสุด เป็นเพียงห้องโล่งกว้าง ดุเหมือนจะเป็นห้องว่างที่เตรียมพร้อมไว้เพื่อจะเป็นสนามประลองอะไรซักอย่าง

 

“อะไรกัน”ไนน์เอ่ยขึ้นพลางเงยหน้ามองหุ่นขนาดใหญ่กว่าเขาประมาณ3เท่า ซึ่งจ้องมองมาทางเขา ภายหลังคือผู้ใส่ชุดเหมือนกับพวกดอกเตอร์ตามที่เขาเคยเห็นในหนังหลายๆเรื่อง ในมือ ถือสิ่งที่ดูคล้ายรีโมท ไว้บังคับหุ่นตัวนั้น แต่ไม่ทันที่จะนึกอะไรไปมากกว่านี้ หุ่นนั้นก็เริ่มปล่อยลำแสงออกมาจากตาทันที ลูน่ากระโดดหลบอย่างรวดเร็ว แต่ไนน์ใช้ปืนป้องกันเอาไว้ ทำให้สามารถป้องกันเลเซอร์นั้นได้ แต่ต้องแลกกับการเสียสละปืนกระบอกโตนั้นไป เขาโยนปืนทิ้ง ก่อนจะโยนระเบิดทั้งสองลูกไปยังหุ่นยักษ์ตรงหน้า...

 

“Boom!”เสียงระเบิดดังขึ้น แต่หุ่นยักษ์ไม่สะทบสะท้านอะไรเลย

 

“อะไรกันเจ้านี่” เด็กน้อยสบถ ก่อนจะหยิบปืนพกเลเซอร์ของเขาออกมา ยิงรัวไปยังหุ่นตัวนั้น แต่มันก็ไม่ได้รับความเสียหายอันใดแม้แต่นิดเดียว หุ่นตัวนั้นยกขาขึ้น ก่อนจะเตะไนน์ออกไปอย่างแรง!!! เขาโดนเข้าไปเต็มๆ จนร่างติดกำแพง ปืนพกเลเซอร์ก็พังไปอีกอัน แต่หุ่นตัวนั้นยังไม่หยุด ดูเหมือนมันกำลังจะใช้ตายิงเลเซอร์ใส่เขา ไนน์ได้เพียงหลับตารับชะตากรรม

 

“ปิ๊ว...”หุ่นยนต์ตัวนั้นดูเหมือนจะหมดพลังงานลง เด็กชายลืมตาขึ้น ก็ได้เห็นลูน่าซึ่งยืนอยู่บนหุ่นพร้อมกับถอดปลั๊กของหุ่นตัวนั้นออกเรียบร้อย เธอยิ้มให้ไนน์ก่อนจะหันไปมองผู้ที่อยู่ตรงที่นั้นอีกคนหนึ่ง

 

“ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก”เสียงชายแปลกหน้าที่บังคับหุ่นเอ่ยขึ้น พลางใช้รีโมทชี้ไปยังลูน่า ก่อนมันจะเกิดประกายไฟทิ่มทะลุตัวลูน่าไป ร่างของลูน่าตกลงจากหลังของหุ่นตัวนั้นลงพื้นดังตุ๊บ!

 

“ไม่นะ ลูน่า แก! บังอาจนัก”เด็กน้อยเอ่ยขึ้นอย่างเคียดแค้น แต่อาวุธตอนนี้เขามีแต่ไฟฉาย แต่เขาก็หยิบมันขึ้นมาและวิ่งไปยังดอกเตอร์คนนั้นทันที

 

“ย๊าก!!!” เด็กน้อยวิ่งพุ่งไปสุดตัว ง้างไฟฉายเต็มที่ แต่คนภายหน้ายกรีโมทนั้นขึ้นพร้อมเล็งมาที่เขา

 

“ตายซะ เจ้าเด็กน้อย” ลำแสงแบบเดียวกับที่ลูน่าโดนพุ่งมายังเขา เขาตวัดไฟฉายขึ้นก่อนจะกดปุ่มที่สามารถกดได้เพียงปุ่มเดียว ปรากฏลำแสงออกมา มันเหมือนกับดาบที่เขาเคยดูในหนังเก่าๆ เมื่อสมัยก่อนไม่มีผิด เลเซอร์พุ่งวิถีเข้าดาบนั้นพอดี เกิดการสะท้อนกลับไปเข้าหัวดอกเตอร์คนนั้นสงบนิ่งคาที่ไป

 

“เอาล่ะ ตอนนี้ก็เหลือแค่ระเบิดฐานนี่ทิ้ง” เสียงของลูน่าพูดขึ้นมา ไนน์หันไปอย่างตกใจ แผลที่ลูน่าโดนยิงหายไปแล้ว [มันเรื่องอะไรกัน << เขาคิดในใจ]

 

“ไม่ต้องสงสัยหรอก ฉันเป็นพยาบาล แผลนี้แค่แตะก็หายแล้ว ออกไปกันเถอะ” สิ้นเสียงลูน่า เธอลุกแล้ววิ่งออกไปทันที ไนน์ได้แต่ตามไปเท่านั้น

 

“ไหนว่าต้องวางระเบิดอีกล่ะ” เขาถามลูน่า เธอยิ้มมุมปากพลางตอบกลับมาสั้นๆว่า

“วางไปแล้ว”

 

เมื่อออกไปได้ ทั้งสองก็ขึ้นยานที่พาเขามาที่นี้ ยานลำนั้นบินขึ้นเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่เสียงระเบิดจะดังขึ้น

 

“ตูม !!!” เสียงดังกังวานทั่วทั้งสถานที่ที่พวกเขาออกมา เหลือเพียงเปลวเพลิงปกคลุม...

 

...........................................................................................................................................

 

“กริ๊งงงงง” เสียงดังแสบแก้วหูดังขึ้น เด็กน้อยงัวเงียขึ้นจากที่นอน ก่อนจะควานหานาฬิกาปลุกที่ตนตั้งไว้ที่หัวเตียง แล้วกดปิดมันทันที

 

“เช้าแล้วหรือนี่ ฝันมะกี้มันอะไรกัน” เขาขยี้ตา ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูไปอาบน้ำ...

 

สู่เช้าวันใหม่...

 

----------------๑๑@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@๑๑------------------

 

เหอๆ เหมือนจะเร่งเรื่องเร็วไปไหมหนอ แต่ก็นะ มีอะไรก็ช่วยติไว้ด้วยนะครับ เพื่อที่ผมจะได้เอาไปแก้ไขให้ดียิ่งขึ้นต่อไป ขอบคุณทุกคนที่ติดตามครับ

 

ตอนต่อไป โรงเรียน....

 

ขอบคุณทุกๆคนที่แวะมาชมครับ

 

Tei ...^^