จินตนาการ วันวาน อนาคต...

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่2 โรงเรียน

ความเดิมตอนที่แล้ว   ไนน์ ได้หลุดเข้าไปในห้วงของความฝัน และได้พบเจอกับลูน่า หญิงสาวพยาบาลที่แสนจะน่ารักและสดใส ซึ่งในภายหลังได้มาเป็นผู้ช่วยของไนน์ในการร่วมแผนการกอบกู้ดางอังคารจากเหล่าผู้ที่ขัดขวางแผนการทำลายชั้นบรรยากาศที่ดาวอังคาร โดยมีคารินเป็นหัวหน้าแผนการกอบกู้ครั้งนี้.... แล้ว....!! เขาก็ตื่นจากห้วงความฝันนั้น ด้วยเสียงนาฬิกาปลุกรับอรุณในวันใหม่…

 

ตอนที่2 โรงเรียน

 

   ~ ~ รุ่งอรุณแห่งวันใหม่ได้เริ่มขึ้น เด็กน้อยเดินไปตามทางในเสื้อสีขาว และกางเกงขาสั้นสีกากี มือขวาถือกระเป๋าสีดำใบใหม่ ดูเหมือนเครื่องแบบนักเรียน และ ผมสีน้ำตาลแดงถูกหวีแบบเร่งรีบ

 วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดภาคเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่2ของเขา ดูท่าทางเขาจะตื่นเต้นอยู่บ้าง ในระหว่างปิดภาคเรียนที่ผ่านมา เขาแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากไปเที่ยวแถวๆบ้าน และ เล่นเกมส์อยู่ในห้องของเขา

 ถึงแม้นที่โรงเรียนจะมีเพื่อนอยู่ไม่กี่คนก็ตาม แต่...ก็คงดีกว่าการที่เขาสถิตอยู่ที่บ้านนั่นแหละ

 

“เฮ้ยไอบ๊อง” เสียงดังมาจากทางด้านหลังของเขา ไนน์หันไปพบกับเด็กผู้ชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขาในเครื่องแบบแบบเดียวกัน ใบหน้าดูยิ้มแย้มพร้อมกับทรงผมแอฟโฟร่*เมื่อได้เห็นทีไรเป็นต้องขัดใจทุกที ไม่นานนักเขาก็วิ่งมาอยู่ตรงหน้าของไนน์

 

“เป็นไงบ้างวะปิดเทอมนี้ คงไม่ได้ทำอะไรเหมือนเดิมซินะ” เขาเอ่ยอย่างเป็นมิตร ไนน์ยิ้มให้พลางเอียงคอ

 

ไนน์ทำท่าเกาหัวเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยกลับ “ก็ตอบเหมือนกันทุกปีไม่ใช่เหรอ! ทำเป็นถาม.... ก็คุยกันในเกมส์ทุกวันอยู่แล้วนิ”

 

“ก็ถามไปงั้นแหละ ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวสาย”เอ่ยจบเขาก็เดินนำหน้าไนน์ไป ไนน์ยิ้มๆก่อนเดินตาม ไม่นานนัก ก็เห็นป้ายโรงเรียนอยู่ข้างหน้า ไนน์และเพื่อนเดินไปตามทางจนถึงรั้วโรงเรียน

ภายหน้าของเขาคือทางเดินซึ่งถูกลากตรงไปยังอาคาร6ชั้นซึ่งตั้งอยู่ข้างหน้าพวกเขา พื้นถูกปูด้วยอิฐตัวหนอน วางเรียบไปเป็นแนวทางเดิน สองข้างทางมีต้นไม้ปลูก แต่ที่น่าแปลกคือ ไม่มีใครอยู่แถวนั้นแม้นแต่คนเดียว

 

“กิ๊ง ก่อง กาง ก๊อง ก่อง กิ๊ง กิ๊ง ก่อง…” เมื่อถึงโรงเรียน เสียงออดที่คุ้นหูก็ดังขึ้นทันที ไนน์และเพื่อนของเรารีบวิ่งไปที่ตึกที่อยู่หน้าเขาทันที

 

“ซวยชะมัดเลย วันแรกเจอนายก็เข้าเรียนสายแล้ว!” เด็กชายผมแอฟโฟร่วิ่งไปพลางบ่นไปตลอดทาง

ไนน์เบ้หน้าหนี ก่อนจะตะโกนกลับว่า “นายมากกว่าที่ทำฉันซวยนะ” ทั้งสองโยนความผิดให้กันตลอดทาง แต่ไม่นานนักก็ถึงห้องเรียน ซึ่งอยู่ที่ชั้น2ของตัวตึก และป้ายเหนือห้องมีตัวเลข 2/3ติดไว้ทั้งสองหยุดหอบแฮ๊กๆอยู่หน้าห้อง ก่อนจะเคาะประตู และเปิดเข้าไป

 

“ขออนุญาตเข้าห้องครับ” สองคนพูดพร้อมกัน สายตาของนักเรียนทั้งชั้นหยุดจ้องมองมายังเขาสองคนรวมทั้งผู้ที่ยืนอยู่หน้าห้อง ซึ่งดูเหมือนว่าจะเป็นครูประจำชั้นของปีนี้ เป็นผู้หญิงอายุราวๆ20ต้นๆ ผมยาวสลวยสีชมพู ตากลมโต นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่ง เรียวปากที่สวยได้รูป ใบหน้ากลมที่ดูจะออกเรียวรีคล้ายรูปไข่ หุ่นดูผอมเพรียวยังกับนางแบบ แต่...บนใบหน้าของเจ้าหล่อนกลับมีแว่นกรอบสี่เหลี่ยมหนาเตอะปกปิดใบหน้าอันสวยงามไว้อีกทีหนึ่ง

 

“ขนาดวันแรกยังมาสายได้นะเธอสองคนนะ รีบๆไปนั่งที่ได้แล้ว ครูจะเริ่มแจกตารางสอน และกิจกรรมของปีนี้แล้ว” เธอพูดเสียงเรียบ พลางมองไปยังเด็กทั้งสองพร้อมกับส่ายหัว

 

ทั้งสองคนรีบเดินเข้าห้องและไปยังโต๊ะว่างที่เหลือสองตัวข้างหลังห้องทันที แต่ห่างกันคนละฟากเลย เด็กชายผมแอฟโฟร่เดินไปนั่งฟากที่ติดกับประตูหลังห้อง ซึ่งมีเด็กผู้ชายผมแดงนั่งอยู่ คงเป็นเพื่อนของทั้งสองอีกทีหนึ่ง ส่วนไนน์ซึ่งไม่มีทางเลือกก็ต้องไปนั่งอีกฟาก เป็นหน้าต่างที่มองเห็นภายนอกซึ่งเป็นทิวทัศน์ได้อย่างชัดเจน ซึ่งที่เดียวกันนั้นมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้ว

 

“ขอนั่งด้วยคนนะครับ” ไม่มีเสียงตอบกลับ แต่เขาก็วางกระเป๋าไว้ข้างโต๊ะไม้ของเด็กหญิงคนนั้น ซึ่งต่อจากนี้ไปโต๊ะตัวนี้คงจะเป็นโต๊ะประจำของเขา เขาทิ้งตัวนั่งเก้าอี้ไม้ ก่อนจะหันไปมองเด็กผู้หญิงข้างๆ ซึ่งกำลังทอดสายตามองออกไปภายนอกหน้าต่างที่ถูกเปิดไว้ ที่มีต้นไม่ใหญ่ สูงพอๆกับชั้นเรียนนี้ ใบไม้เขียวขจีสะพรั่งเต็มต้น สายลมอ่อนๆพัดอยู่ตลอดเวลาทำให้

ผมสีดำที่ถูกมัดรวบอย่างเรียบร้อยของเด็กผู้หญิงคนนั้นปลิวไหวไปตามสายลม เด็กชายน้อยมองภาพนั้นอย่างไม่ละสายตา

 

“เฮ้ยไอบ๊อง รับกระดาษไปด้วย” เด็กโต๊ะข้างหน้าเรียกเขาพร้อมยื่นกระดาษให้เขาสี่แผ่น ไนน์ยื่นมือไปรับไว้ ก่อนจะทอดสายตาอย่างรวดเร็วเพื่อวิเคราะห์กระดาษทั้งสี่แผ่นนั้น

 

สองแผ่นเป็นตารางเรียนของภาคเรียนนี้ ส่วนอีกสองแผ่นคือกิจกรรมที่ทางโรงเรียนจะจัดตลอดภาคเรียน เขาสะกิดนักเรียนหญิงข้างๆ ก่อนจะส่งกระดาษทั้งสองใบให้

 

“เธอครับ รับด้วยครับ” เด็กผู้หญิงคนนั้นหันมาช้าๆ ทันทีที่ไนน์เห็นใบหน้าเด็กผู้หญิงคนนั้นก็ชะงักไปพักหนึ่ง ใบหน้าเรียวรีเข้ารูป และสายตาที่คมกริบ ทำให้เธอดูมีอำนาจ ผมสีดำตัดกับผิวสีขาวของเธอ จมูกและริมฝีปากอมชมพูที่เข้ารูปของเธอทำให้เขาไม่สามารถจะละสายตาจากเธอได้ เด็กหญิงหยิบกระดาษที่ไนน์ยื่นให้ ก่อนสอดไว้ใต้โต๊ะอย่างไม่ใส่ใจแต่ไนน์ ยังคงจ้องมองอยู่เช่นนั้น โดยแทบไม่กระพริบตาเลย

 

“หน้าฉันมีอะไรติดอยู่อย่างนั้นเหรอ” เด็กหญิงคนนั้นเอ่ย ทำให้ไนน์ตื่นจากภวังค์ ก่อนจะรีบสะบัดมือทั้งสองข้างอย่างร้อนรน และพูดว่า

 

“ไม่มีอะไรครับ” สิ้นเสียงเขาก็มองไปยังหน้าห้อง ซึ่งดูเหมือนครูกำลังเขียนชื่อตนเองบนกระดานเพื่อแนะนำตัวอยู่พอดี

 

“ครูชื่อ คาริน สแลช เรียกสั้นๆว่า ริน ต่อจากวันนี้จะมาเป็นครุประจำชั้นห้องของพวกเธอ ขอให้ตั้งใจฟัง และตั้งใจเรียนด้วย การทำโทษของครูไม่หนัก แต่ใครอยากลองดีวันนี้ก็บอกมาได้นะ จะจัดให้ตามที่ขอเลย” เสียงที่ดูเรียบๆกับใบหน้าที่อมยิ้มเล็กน้อย เป็นการแนะนำตัวพร้อมกับขู่นักเรียนไปในตัวด้วย ทำเอาทั้งห้องเงียบกริบ แต่ละคนต่างอึ้งไปในทันที ภายหน้าครูที่มีหน้าตาสวยๆปานนางฟ้าที่มาพร้อมกับความน่ากลัวที่ทำให้นักเรียนในห้องต่างผวา รวมทั้งไนน์ เด็กชายผู้อ่อนแอด้วย แต่ชื่อคารินสะกิดใจเขาอยู่เล็กน้อย เหมือนกับเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหนมาก่อน

...........................................................................................................................................

 

“กิ๊ง ก่อง กาง ก๊อง ก่อง กิ๊ง กิ๊ง ก่อง…” เสียงออดของโรงเรียนดังขึ้นเป็นเสียงเตือนเวลาพักเที่ยงของเหล่านักเรียน ครูคารินได้ปล่อยตัวนักเรียนในห้องของตนไปพัก ทุกคนเอ่ยทำความเคารพ ก่อนครูคารินจะเดินออกไป ไนน์เดินไปหานักเรียนผมทรงแอฟโฟร่ และหัวแดง

 

“ไปทานข้าวกัน” ไนน์ เอ่ยชวนทั้งสองไปทานข้าว พวกเขาพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นตามกันไปโรงอาหาร...

 

...........................................................................................................................................

 

ณ โรงอาหาร

 

ทั้งสามสนทนากันไประหว่างทางจนมาถึงโรงอาหาร ซึ่งอยู่ด้านหลังของอาคารเรียน ตรงข้ามกับโรงอาหารมีลู่วิ่งซึ่งล้อมสนามฟุตบอลอยู่ ข้างๆลู่วิ่งก็ยังมีอาคารซึ่งดูเหมือนมีไว้ซ้อมกีฬาบางประเภทอยู่ด้วยทั้งสามเดินไปยังแถวซึ่งมีนักเรียนยืนเรียงรอรับข้าวอยู่

 

โรงอาหารขนาดใหญ่สองชั้นนี้ คงพอที่จะรับนักเรียนกว่าสี่พันคนได้ทั้งหมด มีโต๊ะหลากหลายแบบถูกวางเรียงไว้ตามมุมต่างๆ และมีเก้าอี้เรียงไว้ตามโต๊ะซึ่งมีจำนวนแตกต่างกันไป ทางโรงเรียนคงทราบอยู่แล้วว่า เด็กนั้นจะจับกลุ่มกัน และแต่ละกลุ่มก็มักจะมีจำนวนไม่เท่ากันเสมอไป

 

“เด็กผู้หญิงเข้าใหม่ที่นั่งข้างๆนายเป็นไงมั่งวะ ดูเธอสวยอยู่นี่ แต่ตาน่ากลัวชะมัด ยังกะจะฆ่าคนที่นั่งด้วยตลอดเวลาเลย ตอนเช้ามีคนจะไปนั่งกับเธอตั้งหลายคน แต่โดนปฏิเสธออกมาหมด แกนี่โชคดีชะมัด ” เด็กชายผมแดงหันไปพูดพลางยิ้มให้กับไนน์ เขาเบ้ปากก่อนเอ่ยตอบ

 

“โชคดีกับผีซิ ฉันชวนคุยด้วยดันเงียบตลอด ดูไปก็สวยดีอยู่หรอก แต่นิสัย อาจไม่ดีแบบหน้าตาก็ได้ ใครจะไปรู้ ไอ เคโระนี่ดิ วิ่งไปนั่งกับแกเร็วเชียว” เด็กน้อยเอ่ย พลางยักไหล่ ทำหน้าเซ็ง แต่ลึกๆแล้วเขาก็คิดว่าตัวเองโชคดีอยู่เหมือนกัน ถึงแม้น...ตลอดครึ่งวันมานี้ยังไม่รู้จักชื่อเธอก็ตาม ไนน์พยายามหันมองเธอเป็นระยะๆเพื่อไม่ให้เธอรู้ตัว แต่เด็กผู้หญิงคนนั้นกลับมองออกนอกหน้าต่างตลอดเวลา

 

“เออนา ซักพักก็ชินไปเอง ไม่แน่นะ เธออาจจะเขินแกอยู่ก็ได้ ใครจะไปรู้ล่ะ เรย์ รับอาหารได้แล้ว” เด็กชายผมทรงแอฟโฟร่มีชื่อว่าเคโระเอ่ย พลางชี้ให้เด็กชายผมแดงซึ่งมีชื่อว่าเรย์รับถาดอาหารด้านหน้าเขา ก่อนจะเดินไปรับอาหารที่มีแม่ครัวตักให้ตลอดทาง และทั้งสามก็เดินไปหาโต๊ะนั่ง พลางจัดแจงอาหารของตนลงบนโต๊ะวงกลม ซึ่งมีเก้าอี้ล้อมไว้4ตัว ก่อนจะนั่งกันคนละมุม โดยเหลือเก้าอี้ว่างข้างไนน์หนึ่งตัววางไว้

 

“นั่งด้วยคนได้ไหม” เสียงคุ้นหูดังขึ้นข้างหลังเก้าอี้ที่ไนน์นั่ง เขาหันไปมองก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อย เด็กผู้หญิงที่นั่งโต๊ะข้างๆเขานั่นเอง

 

“เชิญครับ”เรย์ รีบลุกขึ้นเลื่อนเก้าอี้ให้เจ้าหล่อนทันที

 

“ขอบคุณ” เด็กผู้หญิงคนนั้นตอบห้วนๆพลางนั่งลงวางอาหารไว้บนโต๊ะ เช่นเดียวกับพวกไนน์   เรย์กลับไปนั่งที่ของตนทันที

 

“ผมเรย์ครับ ไอหัวฟูนี่เคโระ ส่วนข้างๆคุณมันชื่อไนน์ครับ เรียกมันว่าบ๊องก็ได้ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรเหรอครับ”เรย์รีบแนะนำตัว พลางถามชื่อของเด็กหญิงตรงหน้า ส่งสายตาขี้หลีเล็กน้อย เด็กหญิงคนนั้นมองไปยังเรย์ สายตาอันคมกริบทำเอาเรย์สะดุ้งโหยงทีเดียว

 

“ลูน่า... ลูน่า ซีรอฟ” เอ่ยจบ เจ้าหล่อนก็จัดแจงนำอาหารเข้าปาก จากนั้นทุกคนก็เริ่มทานกัน และทั้งโต๊ะเต็มไปด้วยความเงียบ แต่ในใจของไนน์ กลับคิดถึงชื่อของเด็กผู้หญิงคนนั้นอยู่ตลอดเวลา “ลูน่า...เหมือนเคยได้ยินที่ไหนนะ...”

 

……………………………………………………………………………………...........

 

หลังทานอาหารเสร็จ ลูน่าก็ลุกขึ้นไป ทิ้งให้ทั้งสามคนอยู่บนโต๊ะอาหารกันอย่างนั้น

 

“โคตรกดดันเลยครับ แกจะทนได้จบเทอมนี้ไหมวะไอบ๊อง”เรย์เริ่มเปิดฉากพูดหลังจาก

ลูน่าเดินออกไปนอกรัศมีสายตาแล้ว

 

“ก็ฉันบอกแกแล้ว โชคดีกับผีอะไรล่ะ ผู้หญิงแบบนั้นดูน่ากลัวจะตายไป แถมทำให้โต๊ะเราเงียบได้ด้วย ปรกติไปนั่งยั่วสาวตลอด เป็นไงล่ะเจ้าเรย์ คราวนี้พูดไม่ออกเลยสิ”ไนน์พูดพลางมองหน้าเรย์ซึ่งนั่งบูดเป็นตูดลิงอยู่ เคโระหัวเราะเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเสริม

 

“ใช่เลย เรย์นักเกี้ยวสาวแห่งโรงเรียนเราได้ตกกระป๋องก็คราวนี้แหละ”ไนน์หัวเราะตาม ก่อนที่ทั้งสามจะหัวเราะกันลั่นโรงอาหารอย่างไม่ได้นัดหมาย

 

“เอาล่ะ กลับห้องเรียนกันดีกว่า เดี๋ยวไปช้าโดนครูรินจอมเฮี้ยบจิกเอา”พลางลุกขึ้นหยิบถากไปไว้ที่เก็บถาดตรงบริเวณทางออกของโรงอาหาร

 

“เออจริงด้วย ครูรินดุสวยอยู่หรอก ดุไม่ออกเลยนะนี่ว่าจะเฮี้ยบขนาดนั้นจะดุซะขนาดนี้   ไปกันได้แล้วล่ะ ส่งไอบ๊องมันไปสู่นรกที่อยู่ข้างกายดีกว่า ฮ่าๆ”เรย์เริ่มหัวเราะก่อนที่

เคโระจะหัวเราะตาม มีเพียงไนน์เท่านั้น ที่ทำหน้ามุ่ยอยู่...

 

 ทั้งสามใช้ทางเดิมเดินไปยังห้องเรียน ระหว่างทาง มีภาพต่างๆให้เห็นอยู่มากมาย ทั้งคู่หนุ่มสาวที่นั่งป้อนข้าวที่เก้าอี้สาธรณของทางโรงเรียน พวกรุ่นพี่ที่เล่นฟุตบอลอยู่ในสนาม ใบไม้ที่หมดอายุขัยร่วงลงจากต้นไม้สู่ผืนดินที่ให้การโอบอุ้มพวกมันอย่างดี ดอกไม้ต่างๆที่ถูกปลูกไว้ตามทางเดิน และ พวกรุ่นน้องที่วิ่งไล่จับกัน มันเป็นภาพที่คุ้นเคยตาพวกเขาอยู่มาตลอด เพียงแต่ปีนี้เขาโตกว่าปีที่แล้ว1ปีเท่านั้นแหละ ไนน์เงยหน้ามองบนท้องฟ้า สายลมอ่อนๆพัดเบาๆ แสงแดดอุ่นๆที่ส่องจากดวงอาทิตย์มายังโลก เหล่าฝูงวิหกซึ่งบินถลาลมอยู่มากมาย เขาไม่ได้เห็นบรรยากาศแบบนี้มานานเหลือเกิน...

 

 จากนั้น เขาก็ได้คิดทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ ปรับมองสายตาไปยังห้องเรียนของตนเอง สิ่งแรกที่เขาเห็นคือ ลูน่า... เธอกำลังยิ้ม ผมที่ถูกมัดพลิ้วไสวไปตามสายลม สายตามองทอดยาวออกไปยังท้องฟ้าที่แสนไกล รอยยิ้มที่แสนสดใสของเธอ ทำให้ไนน์ต้องยืนค้างเหมือนดั่งต้องมนต์สะกดดั่งที่เจอกันครั้งแรก

 

 “เฮ้ย บ๊อง มัวยืนมองอะไรอยู่ ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวสายนะ”เสียงเรียกของเรย์ทำให้ไนน์หลุดพ้นจากภวังค์ ก่อนจะละสายตาจากลูน่า ทอดมองไปยังเพื่อนทั้งสองที่ยืนคอยเขาอยู่ ไม่ไกลนัก

 

 “เออ ไปเดี๋ยวนี้แหละ”เด็กชายเอ่ยพลางวิ่งไปยังเพื่อนทั้งสอง แต่ในห้วงคิดยังคงมีภาพของลูน่าวนเวียนอยู่ตลอดเวลา

 

...........................................................................................................................................