จินตนาการ วันวาน อนาคต...

ลำดับตอนที่ #2 : เปิดม่าน... การผจญภัยไม่มีวันจบ

เปิดม่าน... จินตนาการที่ไม่มีวันจบ

 

 หลายคนต่างมีจินตนาการของตัวเอง มีความคิดของตัวเอง มีอนาคตของตัวเอง และมีอดีตทั้งดีและร้ายของตัวเองทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นคนที่มียศสูง มีเงินตราล้นฟ้า มีบริวารมากมาย หรือคนธรรมดาเดินดินไปวันๆ ต่างคนต่างมีจินตนาการ มีความคิดที่หลากหลาย

และมีมุมมองที่แตกต่างในการดำเนินชีวิตทั้งสิ้น...

 

 เหมือนดั่งเด็กน้อยคนนี้ ผู้มีผมสีน้ำตาลแดง แววตาออกจะเย็นชา รูปร่างออกจะผอมแห้งแรงน้อยไปซักหน่อย และไม่สูงมากนัก แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังมีกำลังอยู่มิใช่น้อยเลยทีเดียว เขาเคยมีเรื่องกับพวกนักเลงตัวใหญ่มาแล้วหลายต่อหลายครั้ง แน่นอน ผู้ที่ชนะก็คือพวกนักเลงนั้นแหละ แต่เขาก็ไม่เคยยอมแพ้ โดยคิดเพียงแค่ว่า 

“วันนี้แพ้ วันหน้ายังมี” แต่เขาก็ยังแพ้เสียทุกครั้งเสียนี่สิ

 

“กริ๊งๆ... แอ๊ด....”เสียงกระดิ่งแบบที่ได้ยินตามร้านทั่วไปดังขึ้น และเสียงประตูเปิดเข้าไปในร้านกาแฟของครอบครัวเขา

 

 “กลับมาแล้วครับ...” เด็กชายเอ่ย พลางมองสำรวจทั่วร้าน  

 

 ภายในร้านกาแฟ ที่มีบริเวณไม่กว้างนัก ประดับไปด้วยดอกไม้บานสะพรั่งหลากสีตามหัวเสาและบนโต๊ะ โต๊ะเหลี่ยม4ตัวถูกวางเรียงเป็นแนวติดกระจกของร้านพร้อมกับเก้าอี้ไม้สีสันสวยสะดุดตายาวพอๆกับโต๊ะ วางอยู่2ด้านของตัวโต๊ะ และที่เคาน์เตอร์ซึ่งเป็นจุดชำระเงิน มีบาร์และเก้าอี้หมุนอีก2-3ตัว

 แต่ภายในร้านที่ตกแต่งน่าสนใจเช่นนี้ กลับมีน้อยครั้งนักที่จะมีลูกค้าให้เห็นเต็มร้าน เช่นเดียวกับวันนี้ ที่มีเพียงชายแก่ๆนั่งจิบกาแฟอยู่ที่เคาน์เตอร์กับพ่อของเขาเท่านั้น

 

“ขอต้อนรับกลับบ้านลูกรัก”เสียงเอ่ยดูเป็นมิตรของชายวัยกลางคนที่เคาน์เตอร์ชำระเงิน ดูจากรูปร่างหน้าตาแล้ว อายุราว30ปลายๆ ผมสีฟ้า แววตาดูสดใส ต่างจากเด็กชายลิบลับ แต่เขาก็เป็นพ่อของเด็กคนนี้จริงๆ

 

“ผมขอตัวนะครับ มีอะไรให้ช่วยก็เรียกแล้วกัน”เด็กชายเอ่ยตอบแบบไม่ใส่ใจ พลางเปิดประตูเข้าไปยังด้านหลังร้าน

 

“ลูกของคุณเป็นแบบนี้ตลอดเลยนะ ฮะฮะ” ชายแก่เอ่ยคุยกับเจ้าของร้านอย่างสนิทสนม

 

“จะให้ทำยังไงล่ะครับ ก็ทั้งผมแล้วก็แม่ของเขาไม่ค่อยจะมีเวลาให้ วันๆก็ทำแต่งาน ความสุขสิ่งเดียวที่เขามีคงจะเป็นการได้เปิดคอมเล่นเกมส์ของเขามั้ง” ชายวัยกลางคนพูดด้วยเสียงเศร้าๆ แต่ก็ยังมีรอยยิ้มอยู่เสมอ

 

“แล้วคุณไม่กลัวว่าลูกคุณจะมีปัญหาในอนาคตบ้างเลยเรอะ”ชายแก่ถามต่อ พลางมองสีหน้าของชายผู้เป็นพ่อ แต่ไม่นานนักคำตอบก็ออกมาจากปากชายผู้นั้น

 

“ไม่หรอกครับ ผมมั่นใจ ว่าแกจะวางแผนชีวิตของแกเองได้.... ชีวิตที่ดีนะ ไม่ได้มีแค่คำสอนหรอก” ชายผู้เป็นพ่อเอ่ยตอบชายชรา ก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องคุยกัน

 

...........................................................................................................................................

 

“ปิ้วๆ ตูม!! แกร๊กๆๆ เพี๊ยะๆ บอมส์… นี่แนะ ตายไปซะเจ้าบ้า” เด็กน้อยที่กำลังเล่นเกมส์อย่างเมามันส์ ภาพที่ฉายบนกรอบสี่เหลี่ยม และการรัวคีย์บอร์ดเป็นระยะๆ แสดงให้เห็นถึงการบังคับหุ่นยนต์ในเกมส์อย่างเชี่ยวชาญ แต่ไม่นานนัก เด็กน้อยก็เล่นจบ ก่อนจะเอนตัวลงพนักเก้าอี้ของเขาอย่างอ่อนใจ

 

“ไม่มีอะไรที่ทำแล้วสนุกกว่านี้บ้างเลยหรือไงนะ” เด็กน้อยทำได้เพียงแค่บ่น และมองไปยังเพดานบ้านของเขาเท่านั้น แววตาเริ่มหรี่ลงทีละนิดๆ ดั่งมีมนต์สะกดให้เขาเข้าไปสู่ภวังค์

 

“ไนน์ได้เวลาทานข้าวแล้วลูก” เสียงผู้หญิงเรียกดังมาจากชั้นล่างของบ้าน เด็กน้อยสะดุ้ง ก่อนที่จะขยี้ตาพร้อมตอบกลับไป

 

“ครับแม่” สิ้นสุดเสียง เด็กน้อยรีบวิ่งลงไปชั้นล่างของบ้านทันที

 

ที่ชั้นล่างของบ้าน (หลังร้านนั่นแหละ) เป็นห้องครัว มีโต๊ะกลมอยู่กลางห้องและเก้าอี้สามตัววางล้อมอยู่ ภายในห้องไม่ได้จัดเรียงด้วยอะไรมากมาย มีเพียงเตาแก๊สไฟฟ้า ชุดเครื่องปรุงวางอยู่บนโต๊ะที่ยื่นออกจากกำแพงปูทับด้วยกระเบื้องหลากสี และตู้เย็นวางอยู่มุมหนึ่งของห้อง ใกล้ๆกันนั้นเอง มีโทรทัศน์อยู่เครื่องหนึ่ง ซึ่งพ่อของเขาเปิดข่าวดูอยู่เป็นประจำในระหว่างทานอาหาร ส่วนใต้บันได มีห้องน้ำและห้องอาบน้ำอยู่อย่างละห้อง

 

เด็กน้อยเมื่อลงมาถึงก็เดินไปล้างมือที่อ่างล้างจานใกล้ๆเตรียมกับข้าวก่อนจะนั่งเก้าอี้ที่ตนนั่งประจำ ซึ่งตอนนี้ เก้าอี้ตรงข้ามโทรทัศน์ก็มีพ่อนั่งเปิดทีวีตามปกติทุกวัน ส่วนแม่ก็กำลังยกอาหารมาวางบนโต๊ะ ซึ่งมีแก้วน้ำและข้าวสวย ทั้งสองข้างมีช้อนและซ้อมวางพร้อมอยู่แล้ว

 

“เอาล่ะ ทานกันได้แล้ว” แม่ของเขาเอ่ยเรียบๆ พลางนั่งลง และเริ่มทานอาหารทันที

 

“วันนี้เป็นไงบ้างครับแม่” เด็กน้อยเอ่ยถามแม่ของเขา พลางใช้ซ้อมจิ้มผักสีเขียวเข้าปาก

 

“ก็ปกติธรรมดาเหมือนทุกวันแหละ งานที่บริษัทก็ยุ่งแบบนี้ประจำ”แม่ของเขาเอ่ยก่อนตักข้าวพร้อมกุ้งทอดสีเหลืองทองเข้าปาก

 

“แล้วยังต้องมาทำอาหารอีก ไม่ให้พ่อทำล่ะครับ วันๆผมก็เห็นแต่พ่อนั่งเฝ้าร้านกาแฟที่ไม่ค่อยจะมีคนนี่ทุกวัน” เด็กน้อยเอ่ยพลางมองหน้าพ่อของเขาซึ่งทานข้าวพร้อมกับดูข่าวไปด้วย ชายวัยกลางคนหันมาสบตาเด็กน้อยก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

 

“ลูกก็รู้นิว่าพ่อทำกับข้าวได้ห่วยขนาดไหน” เอ่ยพลางทานข้าวต่อ เด็กน้อยก็สวนขึ้นทันควัน

 

“ถ้าไม่พยายามแล้วมันจะดีได้เหรอครับ”เด็กน้อยยังเถียงต่อ...

 

 

“แม่เป็นคนบอกพ่อเองแหละว่าแม่จะทำเอง อย่าไปว่าพ่อเขาเลย งานแบบนี้เป็นของผู้หญิงมาตั้งนานแล้ว เมื่อก่อนนะ ผู้ชายจะดูผู้หญิงก็ที่ฝีมือทำกับข้าวนี่แหละ เขาเรียก

เสน่ห์ปลายจวัก ไม่รู้รวมถึงพ่อของเธอด้วยหรือเปล่านะ มาขอแม่แต่งงานหลังจากทานกับข้าวฝีมือแม่ครั้งแรกนั้นแหละ” แม่เขาเอ่ยพลางหัวเราะคิกๆ สีหน้าพ่อเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ ทำให้เขาดูหนุ่มกว่าเดิมหลายปีเชียวล่ะ

 

“มันบังเอิญนะแม่ พ่อจะขอแม่แต่งงานอยู่แล้วแหละ ทานข้าวต่อเถอะ เดี๋ยววันนี้ทานไม่หมดกันพอดี” พ่อของเขาพูดตัดบทพลางทานข้าวต่อไป เด็กน้อยทิ้งคำถามของตนไว้ พร้อมทานข้าวต่อด้วยสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย

 

...........................................................................................................................................

 

“4ทุ่มแล้วหรือนี่” ไนน์ดูนาฬิกาที่ห้อยอยู่ที่ผนังห้องห้องของเขา ก่อนจะปิดเกมส์ และปิดคอมของเขาไป

 

“ได้เวลานอนแล้วซิ” ภายในห้องนอนเล็กๆดูเรียบง่าย มีคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่ง พัดลมอีกตัวหนึ่ง บริเวณมุมห้องติดริมหน้าต่างมีเตียงเดี่ยวสำหรับเขา หมอนข้างและหมอนที่เขาใช้หนุนเป็นประจำกับผ้าห่มผืนใหญ่ มุมเพดานมีเครื่องปรับอากาศอยู่เครื่องหนึ่ง ส่วนอีกมุมหนึ่งใกล้กับประตูก็มีตู้เสื้อผ้าและราวตากผ้าขนหนูที่ตอนนี้ตากผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่สีฟ้าไว้

 

เด็กน้อยทิ้งตัวลงบนเตียงของเขาเพียงเท่านั้น ไฟที่สว่างจ้าในห้องก็ดับลง พร้อมกับเสียงกรนของเด็กน้อย....

 

..................................................@@@@@@@@@@@@@.........................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Profile Character

 

ไนน์ <ด.ช. ตะวัน ยามดึก> ฉายา [บ๊อง]

 

 ลูกชายคนเดียวของเจ้าของร้านกาแฟ นิสัยเอื่อยเฉื่อย มีชีวิตอยู่ไปวันๆ ชอบเล่นเกมส์คอมพิวเตอร์เป็นที่สุด เพื่อนน้อย แต่เขาก็ชอบเอาใจเพื่อนของเขาอยู่เสมอ และคิดไว้ว่า ซักวันเขาจะเป็นผู้ครอบครองทั้งจักรวาล (แต่ชีวิตติดอยู่กับเกมส์....) มีผมสีน้ำตาลแดง แววตาออกจะเยนชา รูปร่างผอมแห้งแรงน้อย

 

ส่วนสูง 160   น้ำหนัก 45

 

อายุ13ปี x เดือน

 

วันเกิด 19/01/25xx

 

สิ่งที่ชอบ สัตว์ทุกชนิด เกมส์ และ อาหารทุกอย่างที่เข้าปากแล้วท้องไม่เสีย???

 

สิ่งที่เกลียด งู พวกปรสิต และไวรัสทั้งหลาย

 

สีที่ชอบ เหลือง แดง เขียว น้ำเงิน ดำ ขาว

 

สีที่เกลียด ม่วง และ รุ้ง

 

..........................................@@@@@@@@@@@@@.................................................

เริ่มเปิดม่านการผจญภัย หลายๆคนคงรู้แล้วใช่ไหมครับ ว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไง เอิ๊กๆ เริ่มเรื่องอาจดุน่าเบื่อซักเล็กน้อย ก็อย่างว่า เพิ่งหัดครับ

ขอให้ช่วยเป็นกำลังใจและติดตามต่อไปนะครับ จะพยายามให้ดียิ่งขึ้นไปเรื่อยๆครับ

tei ...^^