[os/sf] The Sheltering Rain: All x Daehwi

ตอนที่ 7 : [SF] Falling Rain VI (Epilogue)

[SF] Falling Rain VI (Epilogue)

Minhyun x Jonghyun, Dongho x Daehwi, Guanlin x Seonho

#Shelterain101

16,965 words

BG Music: I'm in love - Narsha

ตอนสุดท้ายเรื่องของทั้งสามคู่จะเชื่อมกันนะคะ แบบว่ามาพบปะกันบ้างแร้ว โผล่ไปเจอกันและกันในสามพาร์ท ;___;

  

“Let the rain kiss you.

Let the rain beat upon your head with silver liquid drops.

Let the rain sing you a lullaby.”

– Langston Hughes

*

วันเวลาผ่านไปเกือบสี่เดือนที่อีแดฮวีเอาแต่หมกตัวซ้อมอยู่ในบริษัท การซ้อมร้องเพลงไม่เคยเป็นเรื่องที่น่าเบื่อ การได้เรียนรู้เทคนิคใหม่ๆพร้อมกับการได้พัฒนาตัวเองไปด้วยเป็นเรื่องที่น่าสนุก และตื่นเต้น ในโลกสีเทาของอีแดฮวีเสมอ

โลกสีเทาที่ตอนนี้มีใครบางคนพยายามแสดงให้ร่างบางเห็นว่าสีหลากสีของสายรุ้งก็สามารถเข้ามาอยู่ในโลกที่พังทลายลงนับครั้งไม่ถ้วนแห่งนี้ได้

คังดงโฮที่กลายเป็นความสบายใจ –

เป็นดนตรีที่ทำให้อีแดฮวีสบายใจทุกครั้งที่ได้รับฟัง

“พร้อมหรือเปล่า?”

นักร้องโซโล่ผู้ชายที่อายุน้อยที่สุดในบริษัทพยักหน้าหงึกหงัก วันนี้เขาถูกจับขึ้นมาแต่งหน้าตั้งแต่ตีสาม ผมสีดำสนิทตัดกับเสื้อสเวตเตอร์สีครีมที่สวมทับเสื้อเชิ้ตสียีนส์ได้เป็นอย่างดี กางเกงขายาวสีดำเข้ารูปกับรองเท้าหนังสีน้ำตาล ลุคอบอุ่นที่เข้ากับฤดูใบไม้ร่วงที่กำลังมาถึงได้เป็นอย่างดี

“ครับ"

พยักหน้าทั้งๆที่นัยน์ตากำลังสั่นไหว การอัดเพลงเป็นไปได้อย่างราบรื่นก็จริง แต่เขาค่อนข้างกลัวสำหรับการถ่ายเอ็มวี อาจเป็นเพราะอีแดฮวีไม่ค่อยได้ถ่ายรูปตัวเองหรือเอาตัวเองเขาไปอยู่ในกล้องซักเท่าไหร่

“ถ้าแต่งหน้าเสร็จแล้วก็ตามมาสิ พี่จะแนะนำคนให้รู้จัก"

ร่างบางพยักหน้าเดินตามอีกคนเข้าไปยังห้องแต่งตัวอีกห้องหนึ่ง เขาพบว่าจองแชยอนกำลังนอนหลับพักสายตาอยู่ เช่นเดียวกับไอดอลชายหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่ง แดฮวีอดทึ่งกับไอดอลทั้งสองคนไม่ได้ ความหน้าตาระดับนี้น่ะไปเป็นดาราได้สบายๆเลยล่ะ

“โอ๊ะ"

ยังไม่ทันได้ส่งเสียงอะไรไลควานลินก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา ราวกับอีกฝ่ายถูกอะไรบางอย่างในความฝันปลุกขึ้นมาให้ตื่น

“คุณแดฮวี?”

ส่งยิ้มทักทายแบบเห็นฟันครบทุกซี่มาให้ คนถูกทักรีบรุดตัวขึ้นไปจับมือทักทายคนที่เป็นรุ่นพี่ในวงการ แดฮวีค้อมศรีษะให้อีกฝ่ายอย่างนอบน้อม

“เรียกแดฮวีเฉยๆก็ได้ครับคุณควานลิน :)”

“ครับ ผมจะทำให้เต็มที่ :)”

“รบกวนด้วยนะครับ"

แดฮวีส่งยิ้มให้อีกฝ่ายอีกครั้ง ก่อนจะยกมือมาเกาหัวแกร่กๆอย่างไม่รู้จะทำยังไงต่อ ควานลินหัวเราะออกมาเมื่อภาพของคนตรงหน้ามันทำให้เขานึกถึงตัวเองสมัยที่ยังเป็นรุกกี้อยู่

“สวัสดีค่ะคุณแดฮวี :)”

แล้วเสียงของจองแชยอนทำให้ทั้งคู่ละสายตาออกจากกัน ร่างบางใช้มือขวารองข้อศอกซ้ายของตัวเองที่ยื่นออกไปจับมือรุ่นพี่คนดัง หญิงสาวส่งยิ้มมาให้ด้วยความเอ็นดู เธอส่งแขนเรียวออกมาจับมือน้องเล็กประจำค่ายคนใหม่

“มาประสบความสำเร็จไปด้วยกันนะคะ คุณแดฮวี :)”

“เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ รุ่นพี่แชยอน"

การทักทายเป็นไปได้ด้วยดี ทั้งสองคนเล่าประสบการณ์การทำงานในวงการให้แดฮวีฟังอย่างออกรส อาจเพราะแดฮวีเดบิวต์คนเดียวด้วย ซึ่งคงทำให้น้องคนเล็กของค่ายค่อนข้างเหงา ไม่เหมือนแชยอนและควานลินที่เดบิวต์ในวงบอยแบนด์และเกิร์ลกรุ๊ป และเพราะแบบนั้นเด็กผู้ชายที่เคยนั่งเกร็งอยู่บนโซฟามุมห้องก็เริ่มหัวเราะและผ่อนคลายขึ้น

แน่นอนว่าทุกๆอย่างอยู่ในสายตาคังดงโฮ

และทุกๆอย่างถูกคำนวนมาอย่างดีแล้ว :)

“กาแฟมาส่งคร้าบบ"

เสียงสดใสของใครอีกคนเรียกสติให้คังดงโฮ เขาเดินออกไปรับแก้วกาแฟกว่าสามสิบแก้วที่สั่งไว้ให้ทีมงาน นักร้องและนักแสดงทุกคน

“นี่ใบเสร็จฮะ"

“ฮยอง!!”

เสียงของไลควานลินดังแทรกขึ้นมาในขณะที่คังดงโฮกำลังรับใบเสร็จมาดู เจ้าไททั่นหน้าหล่อนั่นเรียกชื่อดงโฮเสียงดังลั่นสตูดิโอไม่พอ ยังวิ่งพรวดพราดมารับถุงกาแฟเหล่านั้นมาอีก

“ไม่ชอบหรอ? ก็เห็นนายชอบไปซื้อกาแฟที่ร้านนี้"

“ชอบครับๆๆ แฮ่" รีบพยักหน้ารัวๆให้ผู้บริหารที่ควบตำแหน่งพี่ชายคนสนิท "อันนี้แดฮวีเอาไปให้พี่ๆทีมงานนะ แล้วก็ฝากตัวแบบอ้อนๆ เอาให้ติดกับเลย"

แย่งมาถือเสร็จก็ส่งถุงเหล่านั้นไปให้น้องเล็กที่ยืนงง แต่ก็พยักหน้าหงึกหงักให้รุ่นพี่คนแรกที่เขาสนิทด้วย เจ้าของเพลงในวันนี้เดินไปแจกอเมริกาโน่ให้ทีมงานด้วยรอยยิ้ม และดวงตาชั้นเดียวและสองชั้นที่ถูกแต่งเป็นประกายสวย กับนัยน์ตาสีดำวาวนั่นน่ะ –

เอาทีมงานอยู่หมัดทุกคนเลยล่ะ

“มายังไงอ่ะ?”

เอ่ยถามราวกับคังดงโฮไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วย คนอายุมากสุดส่ายหัวให้กับอาการหางโผล่ของไอดอลในสังกัด เขายื่นบัตรเครดิตไปให้พนักงานร้านกาแฟด้วยรอยยิ้ม

“พี่มินฮยอนให้รถมาขับ"

“แล้วต้องรีบกลับป่ะ"

“ทำไมหรอ?”

“ก็ – "

ยืนส่งสายตาหาคุณลูกเจี๊ยบโดยไม่พูดอะไร พออีกฝ่ายไม่เข้าใจก็หันไปหาผู้บริหารคนสนิท คังดงโฮถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

“ถ้าว่างผมก็อยากเชิญให้คุณมานั่งดูการถ่ายทำด้วยน่ะครับ"

“เอ่อ – "

“เนี่ยๆๆเดี๋ยวก็เริ่มถ่ายแล้ว ดูห้านาทีก็ได้นะคุณลูกเจี๊ยบ"

“ผม – "

“แต่ถ้าที่ร้านยุ่งก็จะบอกว่าไม่เป็นไรก็ได้"

ยูซอนโฮยืนอยู่กลางสตูดิโอชื่อดังด้วยอาการกลืนไม่เข้าคลายไม่ออก เจ้าของเสื้อสเวตเตอร์สีเหลืองมัสตาร์ดมองไปมองมาระหว่างคนสองคนอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี

“โอ๊ะ คุณคือคุณซอนโฮใช่ไหมครับ?”

เป็นอีแดฮวีที่เข้ามาแก้สถานการณ์หน้าอึดอัดตรงหน้า เขาพอจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายคือใครตอนที่เห็นชื่อร้านกาแฟที่ถูกปริ้นท์ติดอยู่ในแก้วใส

“คุณ?”

“ผมชื่อแดฮวีครับ ทำงานที่Awaken แต่ทำกะดึก – กะพี่จงฮยอนน่ะ"

“โอ้ ผมได้ยินพี่จงฮยอนกับพี่มินฮยอนพูดถึงคุณบ่อยเลยล่ะครับ"

หัวใจกระตุกแกว่งไปชั่ววินาที ก่อนที่อีแดฮวีจะกลับมาส่งยิ้มให้คนตรงหน้าเหมือนเดิม

“แล้ว – ทั้งสองคนสบายดีไหมครับ พอดีผมไม่ได้กลับไปเยี่ยมเลย...”

“สบายดีครับ พี่มินฮยอนเป็นคนร้องแทนกะของคุณแดฮวีน่ะครับ"

“เอ๋?”

ส่งเสียงแสดงความไม่สบายใจออกไป ทั้งๆที่หูยังอื้อไปชั่วขณะ มันไม่ใช่ความเจ็บปวดแบบที่มักจะย้อนคืนกลับมาเหมือนฝนหลงฤดู

แต่มันการกระตุกของหัวใจที่รู้สึกอุ่นวาบอย่างบอกไม่ถูก

ดนตรีของฮวังมินฮยอนที่เคยนำทางอีแดฮวีออกจากความมืดมิดในวันที่ท้องฟ้าส่องแสงสว่างมากที่สุด

และที่ของเขาในร้านแห่งนั้น – เป็นสถานที่ที่อีแดฮวีรักมากที่สุดแห่งหนึ่ง

และเขาก็ดีใจ ที่มันถูกแทนที่ด้วยดนตรีที่สวยงามของฮวังมินฮยอน

“พอดีพี่จงฮยอนยังไม่เจอเสียงที่ถูกใจน่ะครับ แต่ตอนนี้ก็เปิดรับสมัครอยู่ตลอด :)”

“อ๋า ถ้าได้นักร้องคนใหม่แล้ว ผมก็อยากแวะไปดูซักครั้งแฮะ"

“กลับมาได้เสมอเลยครับ พี่ยองมินกับพี่เซอุนก็บ่นคิดถึงคุณตลอด:)”

พวกเขายืนคุยกันอยู่ซักพัก ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงาน รวมถึงซอนโฮที่ต้องรีบกลับเพราะต้องไปช่วยงานที่ร้านต่อ การถ่ายทำเอ็มวีเป็นไปได้อย่างราบรื่น ต้องให้เครดิตการแสดงที่ดีของแชยอนที่มีโอกาสแสดงซีรี่ย์มาหลายเรื่อง ความคล่องนั่นส่งอารมณ์ให้ควานลินรับต่อได้อย่างง่ายดาย ไหนจะสายตาเศร้าๆของแดฮวีที่เข้ากับตัวเพลงอยู่แล้วนั่นด้วย

เจ้าตัวเล็กเดินไปโค้งให้ทีมงานทุกคนไม่หยุดจนหลายคนต้องบอกให้นักร้องเตรียมเดบิวต์กลับไปพักผ่อนได้แล้ว เก่งมากๆแล้วนะพร้อมกับขยี้กลุ่มผมสีดำนั่นอย่างเอ็นดู

“งื้ออออออ"

เจ้าตัวร้องออกมาแบบเคลิ้มๆ พอมีคนมาลูบหัวแบบนี้แล้วแดฮวีก็รู้สึกง่วงยังไงไม่รู้ ทีมงานหัวเราะออกมาเมื่อพบว่าการลูบหัวเบาๆสามทีจะทำให้นักร้องตรงหน้าตาปรือได้

“กลับไปนอนได้แล้ว เจ้าหนู"

“ช่ายย ที่เหลือให้เป็นหน้าที่ของพวกพี่เอง"

“โหย ลุงชัดๆพี่อะไรล่ะลุงบอมซู"

แดฮวีหัวเราะออกมาเมื่อทุกคนกลับมาทะเลาะกันอีกแล้ว พี่ๆทีมงานเบื้องหลังน่ะดูจะมีพลังงานล้นเหลือจริงๆนั่นแหละ

“งั้นผมไปก่อนนะคร้าบบบ :)”

“จ้าา เจอกันที่บริษัทน้าา"

โค้งหัวให้เก้าสิบองศาอีกครั้ง ก่อนจะเดินตามแผ่นหลังกว้างๆของผู้บริหารที่เป็นทั้งพี่ชาย ทั้งเพื่อนสนิท เขาเดินขึ้นรถเฟอร์รารี่สปอร์ทสีแดงอย่างคุ้นเคย เอนหลังลงด้วยความเหนื่อยอ่อน

“งีบไปก่อน เดี๋ยวถึงแล้วพี่จะปลุก"

“ขอบคุณครับ"

กล่าวขอบคุณทั้งๆที่หลับตาลงไปแล้ว ดงโฮยิ้มให้กับเด็กน้อยที่แบตหมดชั่วคราว เขาหยิบผ้าห่มที่วางไว้แถวคอนโซลรถมาห่มให้เด็กที่เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว ดวงตาคู่คมแสดงความลังเลออกมาเล็กน้อย ก่อนมันจะแปรเปลี่ยนไปเป็นดวงที่ตั้งมั่นเหมือนเดิม

และเพราะแบบนั้นเท้าแกร่งจึงเหยียบคันเร่งไปยังจุดมุ่งหมายที่คิดไว้ในใจ

“แดฮวี อีแดฮวี"

“งื้อออ"

“ตื่นได้แล้วครับ"

ใช้ชายเสื้อที่กินมือมาขยี้ตาสองสามครั้ง ก่อนจะพยายามลืมตาขึ้นมาให้เต็มตา ร่างบางพบว่ามันเป็นถนนที่เขาคุ้นเคยเหลือเกิน

“พี่ดงโฮ?”

“พี่รู้ว่าเราอยากมา"

“ผม – "

“อีแดฮวีไม่ชอบทำอะไรค้างๆคา พี่รู้"

“...”

“และแดฮวีคงรู้ดีกว่า :)”

สายตาที่ส่งกำลังใจมาให้มันทำให้ร่างบางใจเต้นรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ความรู้สึกที่อีกฝ่ายมีให้เขามันมั่นคง เรียบง่าย ไม่ซับซ้อนเหมือนความรักที่เขาเคยสัมผัสมา

พวกเขายิ้มให้กัน ก่อนจะเดินลงจากรถ ก้าวเข้าไปในร้านที่เป็นจุดเริ่มต้นของอะไรหลายๆอย่าง

เสียงกระดิ่งข้างบนกลอนประตู กลิ่นของกาแฟและแอลกอฮอล์ที่ผสมกันอย่างสวยงามที่สุด

ประสานสายตาทันทีที่บาร์เทนเดอร์คนเก่งเงยหน้าขึ้นมา แดฮวีส่งยิ้มให้พี่ชายอีกคนที่คอยช่วยให้เขาผ่านช่วงเวลาแย่ๆมาหลายๆครั้ง อีกฝ่ายส่งยิ้มตอบกลับมา ก่อนจะกวักมือเรียกให้เขาไปนั่งที่ประจำตัว

“ไม่เจอกันนานเลยนะ แดฮวีอ่า"

“ครับ"

“สบายดีใช่ไหม?”

“สบายดีครั้ง แต่ตอนนี้ – "

“?”

“ผมหิวมากๆเลย แฮ่ ;__;”

“เฮ่ะๆ งั้นเรารอแป้ปนะ"

หัวเราะออกมาตามสไตล์เจ้าตัว หันมายิ้มให้เพื่อนสนิทอีกคน ก่อนจะเดินไปยังครัวข้างหลังร้าน

ถึงจะนั่งหันหลังให้คนที่กำลังร้องเพลงอยู่กลางร้าน แต่แดฮวีก็จำได้ดีว่ามันเป็นเสียงร้องเพลงของฮวังมินฮยอน เสียงหวานๆที่เคล้าคลอไปกับความนุ่มลึกของคีย์เปียโน

“มีจัมปงของโปรดเราพอดีเลย"

“ขอบคุณครับ"

“สนใจเพื่อนด้วยก็ได้นะ"

“ก็วางไว้ข้างหน้าแล้วไง กินดิ จะให้ป้อนหรอ?”

ท้าวเอวมองเพื่อนสนิทที่เข้ามาขัดจังหวะการคุยกันด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ คังดงโฮยกมือขึ้นสองข้างเป็นสัญญาณย้อมแพ้ เขานั่งฟังจงฮยอนที่เล่าเรื่องในร้านให้แดฮวีฟังไฟแล่บด้วยความเหนื่อย แต่คนตัวเล็กดูท่าว่าจะสนุกกับเรื่องที่ได้ฟังไม่น้อย ริมฝีปากบางนั่นหัวเราะไป เอาข้าวเข้าปากไปด้วยความสนุก

มันเป็นวินาทีที่คังดงโฮคิดว่าอีแดฮวีเป็นเด็กผู้ชายที่เก่งมากจริงๆ

การรับคนเข้ามาในชีวิตเป็นเรื่องง่าย

แต่การทำใครหล่นหายไประหว่างทางน่ะง่ายกว่านัก

ถึงแบบนั้นเด็กผู้ชายที่แหลกสลายคนนั้นกลับสามารถไขว่คว้าผู้คนเหล่านั้นเอาไว้

กล้าพอที่จะเดินไปรั้งคนสำคัญเหล่านั้นเอาไว้

มองข้ามความรู้สึกหลายๆอย่าง

เพียงเพราะไม่อยากสูญเสียความอบอุ่น ความรักที่เคยมี

“และวันนี้ผมมีข่าวดีมาบอกแขกผู้มีเกียรติทุกคนด้วยล่ะครับ"

เสียงของฮวังมินฮยอนดึงความสนใจจากทุกคนในร้าน รวมทั้งอีแดฮวีด้วย นักดนตรีที่นั่งอยู่หน้าเปียโนคนนั้นสง่างามราวกับภาพวาดของจิตรกรเอก

“นักร้องที่ทุกคนคิดถึงจะกลับมาร้องเพลงให้ทุกคนฟังในค่ำคืนนี้ครับ :)”

เสียงปรบมือดังขึ้นทั่วร้านทันทีที่มินฮยอนเอ่ยประโยคนั้นจบ แดฮวียกน้ำขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ก่อนจะกระโดดลงจากที่หนังด้วยความกระตือรือร้น เขาโค้งให้กับแขกประจำร้านหลายคนที่หันมาโบกมือทักทายให้ ร่างเล็กนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความตื่นเต้น ปรับระดับความสูงของไมค์ให้เหมาะกับตัวเอง ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ

“สวัสดีครับทุกคน:) ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ ผมขอโทษด้วยที่ไม่ได้มาลาทุกคนดีๆก่อนจะออกไปทำงานอื่น"

แดฮวีพยายามกวาดสายตาให้ทั่วร้าน มองใครหลายคนที่ทำให้เขามั่นใจดนตรีของตัวเอง

ใครหลายคนที่ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกว่าดนตรีที่ตัวเองทำอยู่มันมีคุณค่ามากขนาดไหน

“งานที่ว่าคือการไปเตรียมตัวเป็นนักร้องครับ ฮ่าๆ แต่ว่าๆ ถ้าพอมีเวลาว่างล่ะก็ผมจะกลับมาเล่นที่นี่แน่ๆ เพราะการร้องเพลงที่ Awaken เป็นหนึ่งในความภูมิใจ ความสบายใจและเป็นสิ่งที่ผมเรียกว่าความรัก"

ยกมือขึ้นมาวางไว้บนผมตัวเองด้วยความประหม่า แดฮวีไม่ค่อยได้พูดเป็นทางการแบบนี้ซักเท่าไหร่ ส่วนมากเขาแค่พูดอินโทรแนะนำเพลงเท่านั้น

“แน่นอนว่าการเป็นนักร้องก็เป็นความรักอีกรูปแบบหนึ่งเหมือนกัน ผมเลยอยากจะขอบคุณคนที่ทำให้ผมรู้จักโลกของดนตรี คนที่ทำให้ผมมั่นใจกับดนตรีของผม และคุณ – "

กวาดตามองตามลำดับจนมาหยุดอยู่ที่ผู้ชายร่างหน้าแต่หัวใจอ่อนโยนมากๆคนนั้น

คนที่มองตามอีแดฮวีเสมอ ไม่เคยละสายตาไปไหน ไม่เคยบอกให้หยุดหรือก้าวไปข้างหน้าให้เร็วขึ้น

คนที่รอคอยอย่างอดทน

“คนที่เข้าใจดนตรีของผมมากว่าตัวผมเอง"

คังดงโฮที่ทำให้การแต่งเพลงเศร้าไม่ได้มีแค่เรื่องของคนๆนั้น

คังดงโฮที่ทำให้การหลงอยู่ในโลกของดนตรีไม่ได้เป็นข้ออ้างในการกลบความเศร้า

“คนที่ทำให้ดนตรีของผมสดใสขึ้น"

คังดงโฮที่น่าจะกลายเป็นคำว่ารัก

ในช่วงฤดูที่กำลังจะมาถึง

“ผมพูดเยอะแล้วแฮะ มาฟังเพลงกันดีกว่าครับ :)”

เสียงโน๊ตดนตรีแรกที่ดังขึ้น

เป็นวินาทีที่พวกเขาหันมาสบสายตากัน

หัวเราะออกมา

มันเป็นความรู้สึกที่ดี

จนไม่จำเป็นต้องจำกัดความ

:)

*

ฮวังมินฮยอนกับคิมจงฮยอนยืนอยู่หน้าฮอลจัดงานของมหาลัยอีฮวาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งสบายใจ ภูมิใจ โหยหาและความรู้สึกผิดลึกๆที่ถูกความรู้สึกหลายอย่างตีจนมันเลือนลางและหายไป

งานโชว์เคสของ อีแดฮวี จบไปได้กว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว คนตัวเล็กที่มีแค่เปียโนหนึ่งหลังและไมค์หนึ่งตัวสามารถสะกดคนทั้งฮอล์ได้อย่างง่ายดายและอยู่หมัด

ดนตรีของอีแดฮวีเป็นเหมือนสายฝนที่ทั้งชำระจิตใจของคนฟัง

ทั้งยังสามารถทำให้รู้สึกหดหู่อย่างสูงสุดได้อีกด้วย

“หมดห่วงแล้วอ่ะดิ"

เสียงแหบๆของจงฮยอนดังขึ้น ส่งมือไปจิ้มแก้มขาวๆของอาตี๋ตรงหน้าอย่างกวนๆ ผลักให้อีกคนหลุดจากภวังค์ที่เคยซ้อนทับอยู่ตลอดเวลา

“อื้อ สบายใจมากๆเลยล่ะ :)”

“ยิ้มเป็นเต้าหู้เลยฮวัง พอเถอะ ขนลุก"

“ฮ่าๆ ไปกินข้าวกันเถอะ นี่จองร้านอาหารไว้แล้ว"

“เวอร์วัง"

“เอ้า ก็อุตส่าห์ปิดร้านทั้งที"

หันมาส่งยิ้มอาแปะเรียกคะแนนให้ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้ดูน่ารักเลยซักนิด

แต่สุดท้ายจงฮยอนก็ยิ้มออกมา

ยิ้มจนตาปิดเลยล่ะ

“ก็ไปดิ ใครว่าอะไร"

พูดแบบไม่สนใจอะไร แต่ก็ส่งมือไปจับร่างหนาไว้

“จับไว้เพราะหึงหรอจ๊ะ"

คนตัวเล็กสะบัดมือของอีกคนออกทันทีที่หน้าขาวๆนั่นขยับเข้ามากวนตีนแบบไม่ดูเวลา

“ล้อเล่นน่ะ จะจับมือน่ะ – "

ดวงตาของจงฮยอนน่ะไม่ใช่ดวงตาคู่ที่สวยงามที่สุดแบบที่มินฮยอนชอบพูดหรอกนะ

“ไม่ต้องมีเหตุผลหรอก"

เป็นมินฮยอนต่างหาก ดวงตาของฮวังมินฮยอน

“แค่จับต่อไปเรื่อยๆก็พอแล้ว"

ที่คอยนำทางให้คิมจงฮยอน

ร้านอาหารชั้นบนสุดของโรงแรมที่ตั้งอยู่ติดกับแม่น้ำฮันเป็นสถานที่ที่ฮวังมินฮยอนเลือก จงฮยอนไม่ค่อยจะแปลกใจเท่าไหร่ ในเมื่อเขารู้ดีว่าคนตรงหน้าเป็นคนโรแมนติกหน้า(ไม่)ตายขนาดไหน เสต็กชั้นดีกับไวน์ปีเก่าเป็นสิ่งที่มินฮยอนเลือกสำหรับเดทในวันเสาร์ ใบหน้าที่สมบูรณ์แบบนั่นส่งยิ้มมาให้จงฮยอนทุกครั้งที่เขาเงยหน้าขึ้นไปสบตาอีกฝ่าย

มันเป็นความลับ

ความลับที่คิมจงฮยอนเก็บเอาไว้ ไม่เคยคิดจะบอกฮวังมินฮยอน

ว่าเขาน่ะ

ว่าหัวใจของเขาน่ะ

มันเต้นแรงทุกครั้งที่มินฮยอนส่งยิ้มตาปิดมาให้

รอยยิ้มที่บ่งบอกว่าอีกฝ่ายมีความสุขขนาดไหนที่ได้อยู่ข้างกัน

“นี่ มินฮยอน"

“หืม"

ส่งเสียงตอบรับกลับมาทั้งๆที่กำลังใช้มีดหั่นเสต็กเป็นชิ้นเนื้อเล็กๆให้คนรักอยู่ นัยน์ตาคู่สวยนั่นเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นจนจงฮยอนอดจะยิ้มตามไม่ได้

“ขอบคุณนะ"

“เรื่อง?”

“ที่พาไปดู ที่ทำทุกอย่างให้ชัดเจน"

ส่งมือเล็กๆของตัวเองไปทาบกับฝ่ามือใหญ่ๆของใครอีกคน ฮวังมินฮยอนเงยหน้าขึ้นมามองผู้ชายตัวเล็กๆตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก ความเอ็นดู ความสบายใจและความมั่นใจ

“ที่ให้ความรักเรามากขนาดนี้"

“หืม? เราก็ได้ความรักของจงฮยอนคืนมาตั้งเยอะ"

“อื้อ"

“ได้คืนมาตั้งแต่ที่เรายังไม่ให้ทั้งความรัก ทั้งความชัดเจนกับจงฮยอน"

หยาดน้ำสีใสคลออยู่ข้างในดวงตาสีรัตติกาลของร่างบาง ความทรงจำที่ย้อนคืนกลับมาไม่เคยเป็นสิ่งที่เขาอยากลืมเลยซักชั่ววินาที เพราะทุกๆช่วงเวลาที่เขาได้ใช้มันไปกับมินฮยอนน่ะ มันงดงามมากจริงๆ เป็นความอบอุ่นที่ซ่อนอยู่ในฤดูฝน

“ได้กลับมาเยอะมากๆจนทำให้เรารู้สึกตัว รู้สึกว่าคงปล่อยให้จงฮยอนรอนานกว่านี้ไม่ได้"

“ไอ้บ้า"

“เพราะเรา – เพราะฮวังมินฮยอนคงปล่อยให้จงฮยอนไปเป็นความสบายใจที่สุดของคนอื่นไม่ไหวหรอก"

ประโยคธรรมดาๆที่กลายเป็นเสียงที่ไพเราะกว่าเพลงโปรด

ชื่อของฮวังมินฮยอนและชื่อของจงฮยอนที่ถูกเปล่งออกมาโดยริมฝีปากคู่นั้น

“เพราะงั้น ได้โปรด – "

มันสวยงามจนสลักเข้าไปในส่วนลึกที่สุดของหัวใจของคิมจงฮยอน

“รับมันไปได้ไหม?"

ร่างหนาล้วงมือขวาเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ท ก่อนจะส่งพลาสติกทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าออกมาข้างหน้า

“คีย์การ์ดบ้านของพวกเราน่ะ"

และจงฮยอนก็พึ่งรู้ตัว

ว่าเสียงที่ดังปนกันในร้านเหลือเพียงความเงียบที่โปรยตัวลงมา

“ไม่ต้องห่วงมันห่างจากร้านไปแค่สองบล็อกถนน"

ดวงตาโตๆที่สุกสกาวเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้าไม่กล้าเหลือบมองบรรยากาศรอบตัวซักเท่าไหร่

จงฮยอนก็แค่กลัวว่ามันจะมีลูกโป่งและดอกไม้ตกแต่งรอบเปียโนที่ถูกตั้งไว้กลางร้าน

จงฮยอนก็แค่กลัวว่าตอนนี้จะมีนักเปียโนสวมสูทแบบเป็นทางการนั่งรออยู่

จงฮยอนก็แค่กลัวว่านักเปียโนคนนั้นจะร้องเพลงรักหวานแหววที่ผู้คนมักใช้ในโอกาสนี้

จงฮยอนก็แค่กลัวว่าในกระเป๋าเสื้อโค้ทนั้นจะมีกล่องสีเหลี่ยมกำมะหยี่แอบซ่อนอยู่ในนั้น

“ตกแต่งแบบที่พวกเราชอบ พร้อมอยู่มากๆๆๆๆ เหลือแต่เจ้าของคีย์การ์ดอีกใบแหละ :)”

คิมจงฮยอนรวบรวมความกล้าทั้งหมด เพื่อกวาดสายตาไปรอบตัวร้าน

ก่อนจะพบว่าทุกอย่างที่เขากลัวมันกลายเป็นจริงทั้งหมด

ดอกไม้ ลูกโป่ง นักเปียโน ผู้คนที่ส่งสายตายินดีมาให้

“แล้วก็ชื่อคิมจงฮยอนมันเพราะมากๆๆๆก็จริง"

แววตาเจ้าหมาที่เขาชอบนักหนาได้แปรเปลี่ยนเป็นแววตาของจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์ซะแล้ว

ทำไมจงฮยอนถึงไม่สังเกตนะ ว่าวันนี้อีกฝ่ายสวมทั้งเสื้อสเวตเตอร์สีขาวตัวเก่ง กางเกงยีนส์ตัวเก่ง ไหนจะเสื้อโค้ทสีดำตัวเก่งที่อีกฝ่ายห่วงอย่างกับอะไรดี

รวมทั้งนาฬิกาเรือนหรูที่พ่อแม่ของมินฮยอนซื้อให้ในวันที่เรียบจบ

นาฬิกาที่ฮวังมินฮยอนจะใส่มันในโอกาสสำคัญเท่านั้น

“แต่ว่านะ – "

การเว้นจังหวะการพูดของฮวังมินฮยอนวันนี้มันน่าโมโหจริงๆนั่นแหละ

มันสวยงาม

แต่ก็ทำให้จงฮยอนตื่นเต้นชะมัด

“ถ้าถูกเรียกว่า ฮวังจงฮยอน น่าจะเพราะกว่า – "

อีกครั้ง

เป็นอีกครั้งที่มือคู่นั้นเอื้อมลงไปล้วงเอาของบางอย่างจากเสื้อโค้ทคู่โปรด

จงฮยอนหลับตาลง

ขอแค่หนึ่งวินาที

ให้เขาได้ตั้งสติ

ก่อนจะเป็นลมไปจริงๆ

ล้อเล่นน่า

เพื่อให้เขามีสติพอที่จะจดจำทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจนที่สุด

ให้มันเป็นความทรงจำที่ชัดเจนที่สุดของช่วงชีวิตนี้

“หรือเปล่านะ? :)”

ทันทีที่อีกฝ่ายยื่นกล่องสีแดงเบอกันดีมาตรงหน้า เสียงไวโอลินก็ดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงเปียโน แหวนทองเรียบๆที่ต้องแสงกับแสงไฟในร้านได้เป็นอย่างดี

แต่รอยยิ้มของฮวังมินฮยอนน่ะส่องแสงกว่าเยอะมากๆเลย

มากกว่าแสงสว่างจากดวงจันทร์และดวงดาวที่จงฮยอนชอบเสียอีก

“คิมจงฮยอน"

ไม่มีช่องว่างเร็ดรอดจากการประสานมือ

ไม่มีอีกแล้วความคลุมเครือที่ต้องอดทนกับมัน

ไม่มีอีกแล้วการยืนมองมินฮยอนจากอีกฟากหนึ่งของเส้นความสัมพันธ์

“Will you marry me?”

มีแต่ความชัดเจนที่สัมผัสได้แม้ยามหลับตา

มีแต่ทางเดินเส้นใหม่ที่พวกเขากำลังออกเดิน ฟันฝ่ามันไปด้วยกัน

มีแต่ความรักที่เอ่อล้นออกมาจนไม่ต้องการคำว่ารักมาเกี่ยวข้องในการเอ่ยขอครั้งนี้

“I DO”

ไม่มีเหตุผลต้องรีรอ

ไม่มีเหตุผลต้องคอยหา

ไม่มีเหตุผลที่ต้องตั้งคำถาม

ในเมื่อคำตอบทุกอย่างมันอยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว

จงฮยอนหัวเราะออกมาเมื่อพบว่ามีหยาดน้ำสีใสจำนวนมากไหลออกมาจากนัยน์ตาสีเฮเซลนัทของฮวังมินฮยอน

โดยที่ไม่รู้ตัวว่าภาพของจงฮยอนก็ทำให้มินฮยอนร้องไห้หนักกว่าเดิม

เพราะคิมจงฮยอนก็ร้องไห้ออกมาเหมือนกัน

น้ำตาแห่งความดีใจ

ที่ยิ่งไหลออกมา เพราะพวกเขาเอาแต่ปลอบโยนกันและกัน

แต่นั่นน่ะ การปลอบโยน ร้องไห้ และหัวเราะไปด้วยกัน

มันคือข้อดีที่สุด คือจุดประสงค์ของการมีความรัก การตกหลุมรักใครซักคนหรือเปล่า?

“ฮวัง! หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้นะ!”

“เจก็หยุดก่อนซี่ – "

อื้อ

นั่นแหละความรักสำหรับฮวังมินฮยอนและคิมจงฮยอน

*

ไลควานลินนั่งมองคุณลูกเจี๊ยบทำเครื่องดื่มมาสิบนาทีแล้ว การตื่นเช้ากว่าเวลาที่ควรตื่นซักสองชั่วโมงเพื่อมาดูความสดใสตรงหน้าน่ะ ไม่เคยเป็นเรื่องเหนือบ่ากว่าแรงของควานลินเลย ในเมื่อตอนนั้นเขาอยู่ในช่วงจำศีล

ตรงกันข้ามกันตอนที่ต้องซ้อมเตรียมคัมแบคและตอนที่อยู่ระหว่างการคัมแบค ตารางซ่อมที่หนักกว่าเดิม การออกอีเวนท์มากมายกลายเป็นระยะทางที่เขามากวีดขวางไม่ให้เขาได้พบคุณลูกเจี๊ยบทุกวัน แต่ไอดอลหนุ่มก็รู้ดีว่าเขาควรเว้นระยะให้ซอนโฮ ไม่ควรเข้าหาอีกฝ่ายมากเกินไปจนอึดอัด

อาจเพราะเขารับรู้ได้ว่ายูซอนโฮที่กำลังยืนยิ้มสดใสตรงหน้านั้นน่ะมีรอยแผลมากมายที่เขามองไม่เห็น

อาจเพราะเขารับรู้ได้ว่ายูซอนโฮที่เขาแอบรักมาตลอดคนนั้นน่ะ ยังลืมรักแรกที่ฝังอยู่ในหัวใจไม่ได้

ใช่

ไลควานลินแอบชอบยูซอนโฮมาตั้งแต่อีกฝ่ายเป็นเด็กฝึกที่บริษัท แต่เพราะการฝึกคนละคลาสคนละชั้นและคนละเวลา ทำให้พวกเขาไม่มีเวลามาเจอกัน

ถ้าพูดให้ถูกคือมีเพียงไลควานลินที่คอยแอบมองอีกฝ่ายอยู่เงียบๆ มันเป็นเรื่องปกติที่เด็กฝึกทุกคนจะรู้จักทั้งเด็กฝึกยูซอนโฮและเด็กฝึกจองแชยอน ในเมื่อทั้งสองคนน่ะมีชื่ือเสียงในหมู่เด็กฝึกด้วยกันขนาดไหน

เพราะงั้นเด็กจากไทเปจึงทำได้แค่แอบมองอีกฝ่ายอยู่เงียบๆ รอคอยเวลาที่จะได้เข้าไปในโลกของคนๆนั้น เขารอคอยและสังเกตุการณ์จนมั่นใจพอ

มั่นใจว่าความกล้าทั้งหมดที่รวบรวมได้จะไม่ไร้ประโยชน์

ว่าก้าวเดินที่ก้าวเข้าไปหาคนที่เป็นความรัก คนที่เป็นรักแรกน่ะจะมั่นคงพอที่จะสลักรอยเท้าของเขาไว้ในความคิด ในใจอีกฝ่ายได้

สัญญาณแม่เหล็กที่สั่นครืดเรียกสติไอดอลหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าเคาน์เตอร์ ร่างโปร่งเดินไปหยิบแก้วกาแฟทั้งหกแก้วที่สั่งไว้

แก้วกาแฟทั้งหก

กับมิ้นต์ช็อคที่สั่งให้บาริสต้าคนเก่ง

“ซอนโฮ"

“หืม?”

ร่างบางหยุดทำเครื่องดื่มที่อยู่ในมือ เพราะนานๆทีน่ะไลควานลินจะเรียกชื่อจริงของเขาแบบนี้ และมั่นคงเป็นเรื่องสำคัญในระดับหนึ่ง

จริงๆแล้ว

เรื่องของไลควานลินมันก็กลายมาเป็นเรื่องสำคัญมาซักพักแล้วล่ะ

“คือว่านะ – "

มันเป็นเรื่องที่ซอนโฮเองก็รู้ตัวได้ไม่นาน

ในตอนที่คนตัวสูงคนนั้นไม่ได้มาหาทุกวัน

เขาค้นพบว่าตัวเองกลับเป็นฝ่ายชะเง้อมองไปที่ประตูร้านบ่อยๆ

ชะเง้อจนโดนพี่มินฮยอนตบหัวเข้าให้ ข้อหาเอาแต่แกล้งไอดอลคนโปรดของตัวเอง ไอดอลคนโปรดที่ไปเล่นเอ็มวีให้ไอดอลคนโปรดมากๆๆอีกที พี่มินฮยอนเอาแต่เปิดเพลงในอัลบั้มของแดฮวีทุกวัน จนซอนโฮร้องได้ทุกเพลงแล้วล่ะ แต่เขาก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรหรอกนะ เพราะเพลงของแดฮวีน่ะเพราะมากจริงๆๆ วันไหนว่างๆซอนโฮก็ขายทั้งเครื่องดื่มขายทั้งเพลงให้พวกนูน่าเลยล่ะ! (แน่นอนว่าซอนโฮเอาเรื่องนี้ไปอวดพี่มินฮยอนกับแดฮวีอีกรอบด้วย)

“เอามือถือมาดิ"

แล้วก็เป็นเจ้าลูกเจี๊ยบที่ไม่เคยอยู่นิ่งยื่นมือออกไป กระดิกนิ้วขอมือถืออีกฝ่ายแบบคูลๆ ควานลินที่วันนี้สวมเสื้อกราฟฟิคเท่ๆ พร้อมกับเสื้อโค้ทลายแฟชั่นยื่นมือถือเครื่องหรูไปให้ด้วยความไม่เข้าใจนัก

“ปัดโถ่ ปลดล็อคให้ด้วยดิ"

“อ่า แป้ปๆๆ"

ยื่นมือที่ทั้งเรียวสวยทั้งหนาของตัวเองออกไป วางนิ้วโป้งที่ปุ่มแสกนก่อนจะดึงออกเมื่อมันปลดล็อคหน้าจอให้แล้ว ไอดอลคนดังยืนมองซอนโฮพิมพ์อะไรซักอย่างก่อนที่อีกฝ่ายจะส่งมือถือเครื่องบางกลับมา

“วันนี้ซอโนสอบเสร็จแล้วใช่ป่ะ?”

“อื้อ"

“เมื่อวันก่อนเราไปกินร้านพิซซ่าเปิดใหม่กับพวกฮยองมาอร่อยมากๆเลยล่ะ"

“หกโมง"

“ห๊ะ?”

“เดี๋ยวไปรอที่หลังตึกตอนหกโมง"

พูดประโยคกำกวมขณะที่หันไปทำเครื่องดื่มต่อแล้ว ทิ้งให้คนต่างชาติยืนงงอยู่พักหนึ่ง

“ซอโนนนนนนนนนนนนนนน"

ก่อนจะเรียกชื่ออีกฝ่ายออกมาอย่างยานคาง เมื่อพอจะเข้าใจแล้วว่าอีกฝ่ายหมายความว่าอะไร เจ้าของชายาเจ้าชายแห่งไทเปยิ้มออกมาจนเห็นเหงือกเมื่อพบว่าเขาสามารถขยับเข้าหาอีกฝ่ายได้ใกล้ขึ้นอีกก้าวแล้ว

“ย่าห์ ไลควานลิน"

แต่เสียงของมักเน่ประจำค่ายที่ดังขึ้นก็ทำให้ควานลินสะดุ้ง

“แดนฮยองบอกให้มาจิกหูนายกลับไปซ้อมได้แล้ว – "

“แดฮวีอ่าาาาาา"

ทันทีที่ได้ยินเสียงเพื่อนคนโปรด ซอนโฮก็รีบมุดหัวออกมาจากเคาน์เตอร์บาร์ พึ่งเข้ามากอดคนตัวเล็กกว่าจนอีกฝ่ายจมเข้าไปในอกเขา ซอนโฮน่ะชอบกอดแดฮวีที่สุดเลย เขาชอบเวลาที่แก้มนุ้มนิ่มนั่นถูกไปมากับอ้อมกอด ไหนจะกลิ่นหอมๆนั่นอีก

จริงๆแล้วซอนโฮชอบกอดแดฮวีเพราะเขารู้สึกว่ามันเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะแบ่งเบาความทุกข์ของอีกฝ่ายมา ทั้งยังเพิ่มพลังความสุขให้คนที่โตเกินตัวตรงหน้าด้วย

ถึงจะไม่รู้ว่าอีแดฮวีต้องผ่านอะไรมาบ้าง แต่เขาก็พอจะสัมผัสมาได้ว่ามันคงหนักหนากว่าสิ่งที่ซอนโฮเคยเผชิญมามากๆ

“ซอนโฮอ่า อย่ากอดแน่น เดี๋ยวกลับไปแล้วเราจะโดนเจ้าไททั่นนั่งทับแบน"

ถอนตัวออกมาจากอ้อมกอด ก่อนจะเบะปากเป็นการอ้อนซอนโฮ แดฮวีหันไปขยิบตาใส่ไลควานลินที่ตอนนี้ยืนทำหน้าเหวออยู่ข้างหลัง

“เห้ย เปล่านะ เราไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นเลย"

คลานลินทั้งส่ายหน้ารัวๆ ทั้งยกมือขึ้นมาปฏิเสธ นี่มันอะไรกันจริงๆแล้วเมื่อกี้เขายังงอนซอนโฮที่พุ่งตัวเข้าไปกอดแดฮวีอยู่เลย ทำไมตอนนี้เขากลายเป็นฝ่ายง้ออีกฝ่ายแทนไปแล้วล่ะ?

“แดฮวีรอก่อน เอาขนมปังไปกินด้วยๆๆ"

พูดเสร็จก็เตรียมวิ่งไปหลังครัว แต่ก็ไม่ทันใครบางคนที่เดินออกมาจากหลังครัวพอดี

ยูซอนโฮวิ่งไปชนแผงอกพี่มินฮยอนดังปั่ก

ลูกค้าประจำหลายคนในร้านหันมายิ้มให้กับภาพน่ารักๆที่เกิดขึ้นทุกวัน พี่มินฮยอนก็หัวเราะออกมาเมื่อพบว่าตอนนี้เจ้าพนักงานพาร์ทไทม์ประจำร้านกำลังทำหน้าตาประหลาดๆอยู่ การพองจมูกกับแก้มพร้อมกันนั่นมันอะไรกัน

“อ่ะ เอาไปกินกันนะเด็กๆ"

ยื่นถุงกระดาษที่น่าจะมีของกินเบาๆสำหรับมื้อเช้ามาให้แดฮวี คนตัวเล็กยิ้มก่อนจะยื่นมือออกไปรับด้วยความเคยชิน

“ขอบคุณมากฮะ ฮยอง"

ก็แค่กลับมาทำความรู้จักกันอีกครั้ง ในสถานะที่แตกต่างออกไป ถึงแม้อาจจะให้ความรู้สึกไม่สบายใจเท่าเดิม

“ด้วยความยินดีเสมอครับ :)”

แต่ก็อบอุ่นหัวใจเสมอ

คนที่เป็นรักแรกน่ะ

ส่องประกายตลอดในหัวใจได้ตลอดเวลาจริงๆนั่นแหละ

หันมายิ้มให้กันเสร็จแดฮวีก็สะกิดเรียกคลานลินที่เอาแต่มองหน้าซอนโฮ แต่ดูท่าว่าคนที่มีสถานะเป็นรุ่นพี่ในวงการจะไม่ให้ความร่วมมือเสียเท่าไหร่ คนตัวเล็กจึงตัดสินใจออกแรงลากคนตัวใหญ่กลับบริษัทก่อนที่พวกเขาทั้งสองคนจะถูกแดเนี่ยลฮยองกระโดดทับเพราะความโมโหหิว(กาแฟ)

“อ้ะ อรุณสวัสดิ์นะ คุณยู"

รั้งตัวเอาไว้สุดแรงเมื่อพบว่าวันนี้ตัวเองลืมพูดประโยคคลาสสิคมัดใจคุณยู ซอนโฮหัวเราะออกมาให้กับท่าทางที่เหมือนเด็กของคนตัวใหญ่แต่ตัวคนนั้น

“อื้อ อรุณสวัสดิ์ คุณไล :)”

มินฮยอนมองภาพของเด็กสองคนก่อนจะยิ้มออกมา เมื่อความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนี้มันน่ารักดี ค่อยๆขยับเข้าหากันแบบทีละนิดมากๆจนพวกเขาเองก็ไม่ได้สังเกตุดีๆว่ามันขยับเข้ามาใกล้กันขนาดนี้แล้ว

“วันนี้ผมไม่อยู่กินข้าวเย็นนะฮะ"

“อื้อ รู้แล้วล่ะ"

ยูซอนโฮน่ะโตแล้ว

โตพอที่จะไปกินข้าวเย็นกับใครอีกคนบ่อยๆ

ไม่ใช่เด็กน้อยที่วิ่งเข้าครัวตอนร้านปิดอีกแล้ว

:)

“นี่ควานลินอย่าเอาแต่จ้องมือถือได้ไหม เดินก่อนซี่ – ย่าห์! อีควานลิน"

แดฮวีท้าวเอวมองคนตัวโตกว่าที่ตอนนี้ยืนนิ่งอยู่กับที่จนเหมือนถูกแช่ฟรีซไว้แล้ว

“เป็นอะไร?”

“ซอนโฮ"

“ซอโนทำไม?”

“คาทก – แอดคาทกมา"

“ไม่ได้มีคาทกกันตั้งนานแล้วหรอ?”

แดฮวีเกาหัวอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก ในเมื่อเขาแลกไอดีกับซอนโฮตั้งแต่รู้จักกันอาทิตย์แรกๆแล้ว รวมทั้งโซเชียลมีเดียต่างๆด้วย (แน่นอนว่าเขาเอาแอคหลุมแลก ;__;)

“ไม่อ่ะ"

“งั้น – "

คนตัวเล็กเริ่มจะเดาทางเพื่อนคนใหม่ของตัวเองออกแล้ว นัยน์ตาชั้นเดียวข้างนั้นแสดงความเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างปิดไม่มิด

“ลองเช็คไอจีด้วยดิ"

“หืม?”

ไลควานลินทำตามที่ลูกพี่บอกอย่างไม่อิดออดและผลของการกระทำนั้นมันทำให้แดฮวีหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ เขาน่ะชอบชะมัด เวลาที่คนตัวโตๆหน้าตาหล่อเหมือนดาราแบบควานลินน่ะเขินจนหน้าแดงตัวแดงไปหมด

“แดฮวี T_________T”

“อย่าเวอร์ กลั้นน้ำตาไว้ ค่อยร้องตอนถึงห้องซ้อม"

พูดจบก็เปลี่ยนเป็นโหมดโหด มือเล็กๆนั่นจับข้อมืออีกคนก่อนจะออกแรงลากกลับค่ายที่ห่างไปแค่สามร้อยเมตร

แต่ถึงแบบนั้นไลควานลินก็ไม่สามารถกลั้นรอยยิ้มของตัวเองได้

ในเมื่อไอจีของคนๆนั้นมันก็ไม่ไ่ด้มีอะไรมากหรอก

ไม่ค่อยมีรูปถ่ายของเจ้าของไอจี มีแต่ของกินในแต่ละวันมากกว่า

และของกินในแต่ละวันที่่ว่านั่นน่ะ

ก็มีแต่มิ้นต์ช็อคปั่น

เครื่องดื่มที่มีแคปชั่นเป็นหน้ายิ้มกำกับเสมอ

หน้ายิ้มที่มีคำทักทายในตอนเช้ากำกับมาด้วย

‘อรุณสวัสดิ์ คุณรอยยิ้ม :)’

ยูซอนโฮน่ะน่ารักชะมัด 

         น่ารักกว่าเมนูในร้านจกบัลซะอีก 

         น่ารักกว่าการตกแต่งของมิ้นต์ช็อคปั่นด้วย

T________________________T

The END

Please comment or tag #Shelterain101

Talk: จบแย้ววว ฮื่อออ ยาวนานจนสงสารคนอ่าน ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่ตามอ่านมาจนถึงตอนนี้ ตอนรู้ตัวว่าแต่งจบแล้วก็แอบเศร้า รู้สึกผูกพันธ์กับเด็กๆในร้าน Awaken มากๆๆ

แล้วก็สุขสันต์วันเกิด(ย้อนหลัง)น้องแดฮวีผู้ทำงานหนัก อ่อนโยน น่ารักเป็นเด็กดีที่น่าจับมาหอมหัวฟัดแจ้มที่สุดในโลก ;___; พี่ดีใจที่ได้รู้จักหนูนะ ฮรุก หมวยคนเล็กของแม่ (นะโนนนว่าคนโตคือหมวยยัยเจ คนกลางคือหมวยแจน(ฮยอน) ละก็นุ้งจอโน ,___,)

ปล. พยายามจะแต่งให้ทันวันที่29 แร้วว แต่มันยาวมากจริงๆ พี่แต่งไม่ทัน .___.