[os/sf] The Sheltering Rain: All x Daehwi

ตอนที่ 5 : [os] Snowflake (MinJ)

[os] Snowflake

Minhyun x Jonghyun

#มินเจโปรเจค – Winter Project

#Shelterain101

12,987 words

BG Music: Park HyoShin – Snow Flower

Genre: Fantasy, Melodrama

   

“วันสุดท้ายของปี

จุดเริ่มต้น ใกล้เคียง และยืนขนาน

สู่ชั่วกัลปวสาน”

*

คิมจงฮยอนลืมตาตื่นขึ้นมากลางดึกด้วยความรู้สึกที่เอ่อล้นในหัวใจ ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจว่ามันเกิดจากอะไรก็ตาม ร่างบางหันไปมองคนข้างๆก่อนจะยิ้มออกมา – มันไม่มีเหตุผลที่แน่นอน มีเพียงแค่ความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ข้างใน

อาจเป็นเพราะใบหน้าที่สมบูรณ์แบบราวกับเป็นผลงานที่พระเจ้าตั้งใจสร้างขึ้น ผมสีบลอนด์สวยที่ดูเป็นธรรมชาติ จมูกโด่งที่รับกันได้ดีกับริมฝีปากได้รูปสีชมพูสวย ไหล่หนาที่ดูน่าซบหรือแม้แต่ร่างกายท่ีดูสมชายชาตรีนั่นอีก ทุกอย่างเสริมสร้างให้คนที่นอนอยู่ข้างจงฮยอนดูสมบูรณ์แบบเกินกว่าจะเป็นมนุษย์ธรรมดา

ใบหน้าที่ทำให้เขารู้สึกหายจากอาการปวดหัวที่เกิดขึ้นกลางดึก

“ตื่นแล้วหรอ?”

โดยเฉพาะนัยน์ตาสีฟ้าที่ทอดมองลงมา – ดวงตาที่มีเพียงภาพของจงฮยอนสะท้อนกลับมา

ภาพของคิมจงฮยอนที่มีนัยน์ตาสีดำสวยราวกับรัตติกาล ทว่ามันกลับส่องประกายสวยกว่าดวงดาวทุกดวงที่ฮวังมินฮยอนเคยสัมผัสมาตลอดเวลาหลายพันปี ผิวเนียนละเอียดที่ตัดกับชุดนอนสีน้ำเงินเข้ม ริมฝีปากที่น่าขบกัดนั่นยกยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ ร่างบางยื่นมือออกมาสัมผัสใบหน้าของคนที่นอนอยู่ข้างๆด้วยความโหยหา

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ฮยอนอ่า :)”

ผ่านมาสิบกว่าปีแล้วที่ฮวังมินฮยอนกับคิมจงฮยอนสัมผัสและแลกเปลี่ยนความหมายคำว่ารัก ผ่านทั้งการกระทำและคำพูด

ร่างบางปล่อยให้หยาดน้ำสีใสไหลออกมาจากนัยน์ตาคู่นั้น

“ย่า จะร้องไห้ทำไมล่ะ จงฮยอนอ่า"

มินฮยอนหัวเราะออกมาก่อนจะยื่นมือไปเช็ดคราบน้ำตาอย่างแผ่วเบา

“ก็แค่ดีใจที่มีนายอยู่ข้างๆ – เสมอ"

โทนเสียงแหลมๆแหบจมูกของร่างบางเป็นสิ่งที่มินฮยอนโปรดปรานที่สุด มันอาจไม่ใช่เสียงที่ไพเราะที่สุด แต่เขาสัมผัสได้ถึงความรักที่ฝังอยู่ในทุกๆอณู มินฮยอนดึงคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมกอด กดจูบลงบนกลุ่มผมสีดำ มันนุ่มราวกับปุยเมฆ ถึงแบบนั้นมันก็ยังเทียบไม่ได้กับสัมผัสจากริมฝีปากของคนในอ้อมกอด

“อื้อออ"

คนถูกขโมยจูบร้องออกมาเมื่อร่างหนาไม่ยอมถอนริมฝีปากออกซักที อีกฝ่ายเอาแต่ขบเม้ม ส่งลิ้นเข้าไปสำรวจภายในโพรงปากอย่างกระหาย ไหนจะมือใหญ่ที่กำลังแกะกระดุมเสื้อเขาออกอย่างรีบร้อนนั่นอีก

“ใจเย็นซี่ๆ – ฮยอนอ่า :)”

คนตัวเล็กกว่าพูดออกมาอย่างก๋ากั่นก่อนจะเป็นฝ่ายลุกขึ้น สะบัดเสื้อและกางเกงทิ้งลงอย่างไม่ใส่ใจนัก จงฮยอนนั่งทับลงไปกลางตัวของมินฮยอน ส่งสายตาลงมาราวกับกำลังมองสิ่งมหัศจรรย์ – นัยน์ตาคู่สวยนั่นเต็มไปด้วยทั้งความรัก ความโหยหา และความหลงใหล

ความอบอุ่นที่มาจากเตาผิงในห้องนอนโล่งๆและกิจกรรมอันแสนเร่าร้อนที่คนสองคนกำลังสอดประสานกันอยู่ทำให้อุณหภูมิของห้องสูงขึ้น จนไม่รับรู้ถึงความหนาวจากอากาศภายนอก เตียงสีขาวสั่นคลอนไปตามแรงกระแทก ผ้าปูที่นอนถูกเลิกขึ้นจนไม่เป็นทรง

“อื้อ! อย่าพึ่งกระเด้งสวนมาซี่!”

คนตัวเล็กกว่าตระโกนออกมาอย่างเหลืออดเมื่อคนเอาแต่ใจข้างล่างดันสวนแก่นกายขึ้นมาทั้งๆที่เขากำลงขย่มตัวลงไป มันเข้าไปข้างในได้มากเกินไปจนจงฮยอนรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่

“หืม? ทำไมล่ะ ก็ดีออกนี่นา"

มินฮยอนยกยิ้มขณะนอนมองภาพของร่างบางที่ก้มลงมองมาที่เขาเท่านั้น ร่างกายสวยนั่นขยับไปตามจังหวะความต้องการ เสียงครางกระเส่าที่ดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง ความร้อนในตัวของจงฮยอนที่โอบกอดแก่นกายของมินฮยอนไว้อย่างแน่นหนาและเร่าร้อน

หยาดเหงื่อที่ไหลลงมาตามลำคอระหงศ์ ลำตัวบาง และเรียวขาที่ถูกใช้เป็นฐาน

เป็นภาพที่สวยงามจนทำให้เขาต้องยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

หยาดน้ำสีใสนั่นไหลลงมาในจังหวะเดียวกับที่เกล็ดหิมะเริ่มตกลงมา

เกล็ดหิมะที่ไม่ว่าจะมีรูปร่างสวยแค่ไหน

แต่ทันทีที่มันตกลงสู่พื้นโลก – รูปลักษณ์พวกนั้นก็จะถูกทำลาย

กลายเป็นเพียงหยาดน้ำที่ไหลลงไปตามพื้นซีเมนต์หรือพื้นหญ้า

ไร้รูปร่าง – และไร้บ้าน

ร่างบางทิ้งตัวพิงใครอีกคนขณะที่กำลังเล่นมือที่ใหญ่กว่ามือของตัวเองอย่างเพลิดเพลิน ร่างเปลือยเปล่าที่พิงทับกันไม่ได้ก่อให้เกิดอารมณ์เท่าตอนแรก ตรงกันข้ามมันมีแต่ความอบอุ่นที่เขาคอยตามหามาตลอด

“นี่ ร้องเพลงให้ฟังหน่อยสิ"

จงฮยอนร้องขอออกมาอย่างออดอ้อน ไถกลุ่มผมนุ่มไปกับแผงอกกว้างๆอย่างเคยชิน คนถูกอ้อนหัวเราะออกมา ก่อนจะร้องเพลงให้คนรักฟังอย่างไม่อิดออด เสียงหวานใสนั่นไพเราะราวกับเป็นบทเพลงที่ถูกขับกล่อมในสรวงสวรรค์ มันดูบริสุทธิแต่ก็ทรงพลัง

ร่างบางเปลี่ยนไปนอนหนุนตักหนาแทน เพราะมันจะทำให้เขาสามารถมองเห็นใบหน้าของคนรักขณะกำลังขับกล่อมบทเพลงให้เขาฟัง มินฮยอนยกยิ้ม ประสานมือเข้ากับมือที่คอยสร้างความสุขให้เขามาตลอด –

มือเล็กๆคู่นี้ที่เลือกจะจับมือของมินฮยอนไว้เสมอ

มือเล็กๆคู่นี้ที่สามารถยึดเหนี่ยวปาฏิหาริย์ไว้ได้

“สบายดีใช่ไหม?” มันเป็นเสียงที่แหบพร่ากว่าปกติ

“อื้อ ที่นั่นยังเหมือนเดิม ไม่ค่อยมีอะไรให้ทำหรือนึกถึงเสียเท่าไหร่หรอก"

“อ๋า ดีแล้วล่ะ มินฮยอนจะได้คิดถึงผมเยอะๆไง"

มินฮยอนหัวเราะออกมา ส่งมือไปลูบที่กลุ่มผมหนา เขาแตะเบาๆที่รอยแผลตรงหน้าผากมน คิ้วของร่างหนาขมวดขึ้นมาทันทีที่สัมผัสได้ถึงรอยแผลนั้น

“ดูแลตัวเองดีๆหน่อยสิจงฮยอนอ่า อย่าฝืนตัวเองขนาดนั้น ถ้ามินช่วยไว้ไม่ทันจะเป็นยังไง?”

ร่างบางเบะริมฝีปากออกมาอย่างออดอ้อน หวังจะให้คนที่ก้มมองลงมาเห็นใจ

“ง่า ก็ใครจะไปรู้ว่าของมันจะหล่นลงมาหมดเล –"

แต่ก็ไม่สำเร็จ เขาถูกมินฮยอนดึงขึ้นมาจูบซะอย่างงั้น –

หวานกว่าช็อคโกแล็ตทุกชิ้นบนโลก

นุ่มละมุนกว่ากาแฟร้อนๆในตอนเช้าวันอาทิตย์

อบอุ่นกว่าอ้อมกอดใดๆในโลกใบนี้

“อื้อ!”

ฮวังมินฮยอน –

นิยามความรักของคิมจงฮยอน :)

*

ริมทะเลสาบในตอนตีห้านั้นไร้ผู้คน –

“เห็นบ่นว่าอยากไปมานานแล้วน่ะ :)”

มินฮยอนหันมาบอกเหตุผลให้เขาฟังพร้อมกับรอยยิ้ม นัยน์ตาสีไพลิณนั่นยังดูเหงาเหมือนเดิม – ไม่สิ ความโดดเดี่ยวของมินฮยอนมันเพิ่มขึ้นทุกครั้งที่จงฮยอนได้พบกับอีกฝ่าย

ความโดดเดี่ยวที่เพิ่มไปพร้อมๆกับความรักที่เอ่อล้นขึ้นทุกวัน

ความรักที่มีกาแล็กซี่เป็นภาชนะ – แต่ก็ไม่อาจกักเก็บทุกความรู้สึกของพวกเขาไว้ได้

“นี่ อย่าตามใจผมฝั่งเดียวสิ ทำสิ่งที่คุณอยากทำด้วยซี่"

ร่างบางพูดขณะที่เอนคอซบไหล่กว้างไปด้วย เขาชอบที่จะเล่นมือคู่ใหญ่ๆของมินฮยอน ทั้งจับ ทั้งใช้มือวาดเขียนลงไป ไล้เบาๆเป็นการปลอบประโลมมือคู่ที่คอยปกป้องจงฮยอนมาตลอด

“จงฮยอนอ่า :)”

ร้องไห้

จงฮยอนร้องไห้ออกมาอีกแล้ว

แต่เขาก็ยิ้มออกมา เมื่อพบว่าคนที่แสนยิ่งใหญ่ตรงหน้ากำลังคุกเข่าลง

ดอกแดฟโฟดิลสีขาวหนึ่งดอกที่หมายความว่า 'พระอาทิตย์จะส่องสว่างเสมอตราบใดที่มีคุณอยู่เคียงข้าง’

เสียงคลื่นกระทบฝั่งที่เป็นเหมือนเพลงสดุดีความรักของพวกเขา

ท้องทะเลสาบ ภูเขา ท้องฟ้าสีน้ำเงิน และหาดทรายกลายเป็นพยานแห่งความรัก

สัตย์สาบานที่ถูกกล่าวออกมาผ่านทางสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความโหยหา

ไม่มีบาทหลวง

ไม่มีช่อดอกไม้ช่อใหญ่

ไม่มีแขกใดๆเป็นพยาน

      ไม่มีโบสถ์เพื่อประกอบพิธี

ไม่มีการขับร้องบทเพลงแห่งความรัก

มีเพียงแค่คิมจงฮยอนและฮวังมินฮยอน

กับความรักที่ยิ่งใหญ่กว่าหัวใจของมนุษย์และเทวดา

“ครับ ฮวังมินฮยอน :)”

ร่างเล็กกล่าวตอบรับ

แหวนเงินเกลี้ยงๆถูกสวมเข้าที่นิ้วนางข้างขวา

พวกเขาส่งยิ้มให้กัน

แสงแดดที่ส่องกระทบลงมาทำให้พวกเขาสามารถเห็นความรู้สึกของกันและกันได้ชัดเจนกว่าเดิม

พระอาทิตย์ขึ้น เป็นจังหวะเดียวกับที่หยาดน้ำสีใสหล่นลงมาจากนัยน์ตาสีฟ้า

ตกกระทบลงบนผืนทราย

“ขอบคุณนะครับ จงฮยอนอ่า :)”

คนตัวเล็กส่ายหัวเพื่อเป็นการปฏิเสธคำขอบคุณนั้น สิ่งที่เขาสามารถให้อีกฝ่ายได้มันเล็กน้อยยิ่งนัก เมื่อเทียบกับทุกๆอย่างที่มินฮยอนทำให้เขามาตลอด

เล็กน้อยเหลือเกินเมื่อเทียบกับความรักที่ไม่มีวันสิ้นสุด

ของคนที่อยู่เหนือกาลเวลา

“เสกแหวนอีกวงให้ผมด้วยซี่"

คิมจงฮยอนผู้ที่สว่างไสวกว่าดาวเหนือ

คนที่เป็นแหล่งพลังความสุขทั้งหมดของมินฮยอน

ใครคนนั้นที่มีจันทราครึ่งเสี้ยวอยู่ตรงรอยยิ้ม

ใครคนนั้นที่มีจักรวาลอาศัยอยู่ในดวงตากลมโต

ใครคนนั้นที่มีผิวเนียนละเอียดราวกับกลุ่มก้อนเมฆ

ใครคนนั้นที่มีกลิ่นหอมของทุ่งดอกไม้ประดับอยู่ในร่างกาย

แหวนเกลี้ยงๆปรากฏบนมือเล็กนั่นๆทันทีที่อีกฝ่ายเอ่ยขอ

คิมจงฮยอนยิ้มออกมา คุกเข่าลงกับพื้นทรายอย่างไม่อิดออด

ส่งรอยยิ้มที่สว่างไสวกว่าจันทราในยามราตรี

“ฮวังมินฮยอน :)”

สัตย์สาบานของคิมจงฮยอนนั้นช่างสว่างไสวนัก

สวยงามจนเขาอยากจะขอร้องกับพระเจ้าให้หยุดเวลาไว้ที่ตรงนี้ –

หรือขังให้ฮวังมินฮยอนติดอยู่ในห้วงเวลานี้ตราบชั่วนิรันดร

ให้มันเป็นบทลงโทษที่หอมหวานที่สุดในเทวตำนาน

“ครับ คิมจงฮยอน :)”

เขารู้ – รู้ดีว่าพระเจ้าทรงได้ยินคำขอของมินฮยอน

แต่มันเป็นคำขอที่อีกฝ่ายไม่อาจทำให้มันเป็นจริงได้

ไม่เป็นไรหรอก

มันไม่เป็นไรจริงๆ

หากเขามิสามารถหยุดเวลาไว้ที่ตรงนี้ตลอดกาล

ฮวังมินฮยอนจะทำให้มันคงอยู่ชั่วนิรันดรเอง –

ให้มันมีชีวิตอยู่ในความทรงจำที่มีระยะอนันต์

ของผู้ที่มีชีวิตนิรันดร์

*

พวกเขาอยู่ด้วยกันมาสิบสองชั่งโมงแล้ว ไม่มีใครคิดอยากจะหลับตาลงให้เสียเวลา ทั้งสองคนใช้เวลาที่กำลังเดินไปข้างหน้าให้คุ้มค่าที่สุด

คิมจงฮยอนที่รู้ดีว่าต่อให้เขาจะใช้เวลาจดจำใบหน้าอันสมบูรณ์แบบนั่นนานแค่ไหน

มนุษย์ธรรมดาแบบเขาก็จะลืมทุกสิ่งทุกอย่างทันทีที่ลืมตาขึ้นมาในเช้าวันถัดไป

ตื่นขึ้นมาบนเตียงสีน้ำเงินกับชีวิตธรรมดาๆแบบเดิม

“ฮ่าๆ เทวดาที่ไหนเขากลัวความสูงกัน"

เสียงหัวเราะเล็กๆแหลมๆของจงฮยอนดังออกมาเมื่อตอนนี้คุณเทวดาสุดหล่อหมดคราบคนสมบูรณ์แบบ อีกฝ่ายศิโรราบให้กับเครื่องเล่นของมนุษย์ที่เรียกว่าไวกิ้ง

ใช่แล้ว – ตอนนี้พวกเขากำลังอยู่ในสวนสนุก มินฮยอนบอกว่าอยากจะลองมาที่นี่หลายครั้งแล้ว ดังนั้นทั้งสองคนจึงตัดสินใจใช้เวลาทั้งบ่ายที่นี่

“มองไม่คลาดสายตาขนาดนี้ เพราะผมหล่อมากล่ะสิ?”

จงฮยอนส่งมือไปขยี้กลุ่มผมสีบลอนด์นั่นทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ สภาพฮวังมินฮยอนที่สวมแค่เสื้อเชิ้ตสีดำกับเกงยีนส์และทับด้วยเทร้นช์โค้ทสีดำน่ะ มันไม่ได้น่ามองขนาดนั้นหรอกน่า –

ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังสีหน้าพะอืดพะอมล่ะก็นะ

“อื้อ หล่อมากกกกกๆๆเลยล่ะ"

ลากเสียงอย่างกวนอารมณ์

ใช่ จงฮยอนชอบจะมองมินฮยอนในตอนนี้

ตอนที่คนตรงหน้าดูไม่สมบูรณ์แบบ เหมือนมนุษย์ทั่วๆไป

เพราะมันทำให้จงฮยอนรู้สึกว่าเขาสามารถเข้าใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น

“งั้นพาคนหล่อไปขึ้นอันนู้นนนหน่อยค้าบบบ"

ร่างหนาพูดพลางเอาคางมาวางตรงไหล่บางนั่นอย่างออดอ้อน รวบเอวบางเข้ามากอดด้วยความรัก แต่อีกฝ่ายกลับส่งสายตาค้อนกลับมา ไหนจะการถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายนั่นด้วย

“ม้าหมุนสวรรค์? โอเค ได้ ฮวังมินฮยอนได้"

มินฮยอนหัวเราะออกมาเมื่อพบว่าตอนนี้คนในอ้อมกอดกำลังขู่ฟ่อออกมาราวกับแมว อีกฝ่ายคงคิดว่าเขาอยากกลับไปสวรรค์อะไรเทือกนั้นสินะ เด็กน้อยของเขายังน่ารักเสมอ

คิมจงฮยอนไม่เคยพลาดที่จะทำให้ฮวังมินฮยอนยิ้มออกมาราวกับคนบ้า

“แค่อยากไปนั่งบนสวรรค์กับจงฮยอนน่ะ :)”

ร่างบางกดหน้าลง

แต่นั่นก็ยังไม่สามารถปิดบังใบหน้าที่กำลังขึ้นสีแดงเพราะมินฮยอนได้

“เจ้าฮวัง!! บ้า!”

สะบัดตัวออกจากอ้อมกอด ก่อนจะก้าวเท้ายาวๆเหมือนหุ่นยนต์ไปยังที่ตั้งของม้าหมุนสวรรค์

มินฮยอนยิ้ม – ยิ้มอีกครั้งและอีกครั้ง

ยิ้มเผื่ออีกสามร้อยหกสิบสี่วันที่เหลือ

“ว่าไง – เจ้าจงฮยอน :)”

วิ่งไปคว้าไหล่อีกคนอย่างเคยชิน สัมผัสของร่างกายที่ลงล็อคราวกับสร้างมาคู่กัน

ท้องฟ้าวันนี้สดใสกว่าเมื่อวาน

ราวกับเป็นการเยาะเย้ยของพระเจ้า

“ฮ่าๆ ไม่ได้ซี่ เจ้าจงฮยอนต้องไปนั่งบนกวางเรนเดียร์"

มินฮยอนดันร่างบางให้ขึ้นไปนั่งบนกวางเรนเดียร์ที่เขาเล็งไว้

นัยน์ตาสีรัตติกาลนั้น – สวยกว่าตาสีดำขลับของสิ่งมีชีวิตที่สวยงามนี้เสียอีก

“งั้นเจ้าฮวัง จงไปนั่งบนมนุษย์แคระซะ!”

สั่งออกมาด้วยเสียงแหลมๆ พร้อมกับนิ้วที่ชี้ไปยังเป้าหมาย ใบหน้าน่ารักนั้นแสดงความจริงจัง ริมฝีปากหนาเบะออกอย่างลืมตัว ขาที่ชี้ออกไปข้างหน้าด้วยความตื่นเต้นที่ได้ออกคำสั่งกับคนขี้ดื้อ ขี้เก๊กตรงหน้า

“ตามบัญชาเลยค้าบบบบบ นายท่านคิม!”

ครั้งที่หนึ่งร้อยสิบสาม –

จำนวนครั้งที่ฮวังมินฮยอนยิ้มออกมาตลอดสิบหกชั่วโมง

*

ภพนภาแปลเปลี่ยนเป็นสีส้มและม่วงในตอนเย็น

ภาพของคิมจงฮยอนที่นั่งอยู่บนม้านั่ง เหม่อมองออกไปยังสุดขอบฟ้า แสงแดดหยอกเหย้าและตกกระทบลงบนใบหน้าน่ารักนั่น ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะมินฮยอนจ้องมองแค่อีกฝ่ายจนมึนหัวหรือเปล่า แต่เขารู้สึกได้ว่าใบหน้าของคิมจงฮยอนกำลังส่องประกายระยิบระยับราวกับกลิตเตอร์

พวกเขาเลือกจะทานแค่แฮมเบอร์เกอร์ เฟรนช์ฟราย และน้ำอัดลมท่ีสวนสาธารณะยออิโด มินฮยอนยื่นมือไปเช็ดคราบมายองเนสที่ติดอยู่บนริมฝีปากสีพีชอย่างเบามือ

“ไม่เหนื่อยเกินไปใช่ไหม?”

ประโยคคำถามที่คลุมเครือ – เป็นประโยคที่ฮวังมินฮยอนใช้เวลากลั่นกรองมาตลอดหลาดปี

มินฮยอนรู้ดีว่าความรักของพวกเขาทั้งสองคนมันไม่ได้อยู่บนความถูกต้อง –

ไม่ได้เป็นไปตามศีลธรรมที่สังคมจารึกไว้

ไม่ใช่ความรักที่ควรคงอยู่ตลอดไป

“จะเหนื่อยได้ยังไง"

ราวกับโลกหยุดหมุน

ไม่สิ – ราวกับคนตัวเล็กมีความสามารถในการหยุดเวลา

ทันทีที่ริมฝีปากอวบอิ่มนั่นแตะลงบนอวัยวะเดียวกันของเขา

ท้องฟ้าไล่สี เสียงกีตาร์ที่ปลิวมาตามทิศทางลม

มือที่สอดประสานกัน – ส่งมอบความอบอุ่นยิ่งกว่าเตาผิงและกาแฟร้อนๆ

      ทุกอย่างสวยงามยิ่งกว่าสรวงสวรรค์ที่ผู้คนกล่าวขานว่าเป็นอาณาจักรที่งดงามที่สุด

“ในเมื่อการได้พบมินฮยอนคือการชาร์ตพลังของผม"

ผีเสื้อบินในท้อง?

มินฮยอนเข้าใจแล้วว่าทำไมเหล่ามนุษย์ถึงใช้มันเพื่อเปรียบเทียบกับความรู้สึกตกหลุมรัก

มันล่องลอยอย่างไม่สิ้นสุดราวกับความรู้สึกนี้จะไม่มีวันจบลง

“ให้มันเป็นหนึ่งวันจากสามร้อยหกสิบห้าวัน – ก็ยังดีกว่าไม่ได้พบและเจอกันอีกเลย :)”

เคยมีคนบอกว่าเราไม่ได้รักใครเพราะสิ่งที่ตาเห็น

แต่เป็นเพราะสิ่งที่เราสัมผัสได้ต่างหาก

เหมือนกับที่จงฮยอนมักจะรู้สึกว่ามีใครบางคนคอยอยู่ข้างๆ คอยเฝ้ามองเขาจากที่แสนไกลเสมอ

“คุณที่เป็นความรักของผม"

ความรักเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่จริงๆ

มันทำให้เทวดาที่ควรจะเสพแต่ความสุขบนดินแดนแห่งนิรันด์ เลือกจะทิ้งความสุขเหล่านั้นเพื่อลงมาโอบกอดความรักของตัวเอง

ในขณะที่มนุษย์ – สิ่งมีชีวิตที่คิดว่าตัวเองประเสริฐที่สุด แท้จริงแล้วกลับอ่อนแอและเปราะบางกว่าสิ่งมีชีิวิตใดๆ

กลับถูกผลักดันออกมาจากลิมิตของตัวเอง อดทนกับทุกการรอคอย เพื่อคนรักผู้เป็นนิรันดร์

“คุณที่เป็นสาเหตุให้ผมชอบเหม่อมองท้องฟ้าทั้งๆที่ไม่รู้เหตุผล – มอง ยิ้มและร้องไห้ ทั้งๆที่ข้างในมันว่างเปล่า เพราะคุณ – คุณที่หายไป"

ท้องฟ้าในวันฝนพรำ

ท้องฟ้าในวันที่หิมะตก

ท้องฟ้าที่ประดับด้วยสายรุ้ง

ท้องฟ้าที่ไร้ก้อนเมฆและดวงดาว

ท้องฟ้าที่จันทรายืนอยู่ด้วยความโดดเดี่ยว

ท้องฟ้าในวันที่แดดแรงเกินกว่าจะเงยหน้ามอง

“และถึงแม้ว่าผมจะจำไม่ได้ แต่ความว่างเปล่า การไม่มีตัวตนของคุณในชีวิตของผม มันทำให้ผมรู้สึกราวกับว่าตัวเองมีความสุขได้อย่างไม่เต็มที่ ทั้งๆที่ไม่รู้สาเหตุที่ทำให้รู้สึกแบบนั้น ทั้งๆที่ทุกคนต่างก็อิจฉากับเส้นทางชีวิตที่โรยด้วยกลีบดอกไม้ของผม"

ทั้งหมดนั่นคือคุณ คุณที่แปลว่าความรักของผม

ความรักของผมที่ไม่อาจเป็นนิรันดร์

ความรักของคุณที่บอกว่ามันจะคงอยู่ชั่วกัลปวสาน

“ถึงแม้ว่าผมจะเติบโตขึ้น มีความรักและสร้างครอบครัวที่อบอุ่นตามที่พ่อแม่คาดหวัง"

คุณที่บอกว่าอยากมีชีวิตอยู่อย่างคนธรรมดา

คุณที่หนึ่งปีต่อมาบอกว่าให้ผมใช้ชีวิตแบบคนทั่วไปบ้างและบอกกับผมว่า

‘มีชีวิตอยู่อย่างไม่ต้องมาเสียใจทีหลังซี่ คิดเสียว่าผมกำลังใช้ชีวิตผ่านตัวคุณ – โดยการเฝ้ามองคุณ’

“แต่รู้อะไรไหม มินฮยอนอ่า – "

หนึ่งวันก่อนวันแต่งงาน ผมลุกขึ้นกลางดึกเพื่อย้อมผมให้เป็นสีบลอนด์

มันช่างน่าขำนัก เมื่อตอนนี้ผมได้รู้เหตุผลของตัวเอง

หนึ่งเดือนก่อนงานแต่ง ผมเลือกจะตกแต่งตัวงานด้วยสีฟ้าน้ำทะเล –

มันช่างน่าขันนัก เมื่อรู้ว่ามันเป็นเพราะนัยน์ตาคู่นั้นของคุณ

หนึ่งชั่วโมงหลังจากที่ลูกชายคนแรกของผมถือกำเนิดมา

มันเป็นตลกร้ายชะมัด ที่ผมกลับตั้งชื่อลูกว่ามินฮยอน

ชื่อของคุณที่มันอาจสลักไว้อยู่ในส่วนลึกที่สุดในจิตใจของผม

ส่วนที่แม้แต่พระเจ้ายังไม่อาจหาเจอ

“ท่ามกลางวันเหล่านั้นที่ผมไม่มีคุณ"

ผมอยากขอบคุณพระเจ้าที่นำพาพวกเรามาเจอกัน

แม้จะพรากจากกันในช่วงเวลาหนึ่ง

แต่ก็จะกลับมาพบกันเสมอ – ตลอดไป

“การแหงนมองท้องฟ้ากลายเป็นความสุขที่แท้จริงของผมไปแล้ว"

จะถือว่าเป็นการทำบาปหรือเปล่านะ?

การทำให้เทวดาร้องไห้เป็นครั้งที่สองของวันน่ะ

“ขอบคุณนะจงฮยอนอ่า"

แต่ให้ตายสิ

ผลึกน้ำตาที่หยดลงมาจากนัยน์ตาคู่นั้น

มันสวยงามราวกับเกล็ดหิมะในคืนที่ท้องฟ้าปิดตัวจากทุกสรรพสิ่ง

เกล็ดหิมะที่ล่องลอยไปตามทิศทางลม

ตกลง และ ละลายหายไป

“ผมจะเป็นท้องฟ้าที่สวยที่สุดให้กับคุณเอง – "

แต่ถึงแบบนั้น

ชั่วขณะที่ผมได้เฝ้ามองคุณ – ผู้เป็นดั่งเกล็ดหิมะ

สง่างาม มีเอกลักษณ์ และจับต้องไม่ได้

ชั่วขณะที่ได้เชยชมและสัมผัสถึงการมีอยู่ของคุณ

"คุณ คิมจงฮยอนเท่านั้น"

เป็นชั่วขณะที่กลายเป็นสาเหตุให้ผมมีชีวิตอยู่

ไม่สิ – เป็นห้วงเวลาที่ทำให้ผมเข้าใจว่ามนุษย์เราจะมีชีวิตอยู่ไปทำไม

*

จุดสูงสุดของโซลทาวเวอร์ในช่วงเวลาห้าทุ่มห้าสิบนาทีนั้นไร้ผู้คน –

ต่างกับชั้นลอยนัก ที่เหล่าคู่รักมากมายส่งมอบความอบอุ่นผ่านอ้อมกอด การจับมือและรสจูบ

ฮวังมินฮยอนรวบตัวจงฮยอนเข้ามากอด ส่งมอบความอบอุ่นให้คนที่เป็นดั่งดวงใจของตัวเอง ไม่แม้แต่จะผละออกมาแม้แต่ชั่ววินาที เพราะเขาไม่อยากให้เวลาผ่านไปโดยที่ไม่ได้สัมผัสคนตรงหน้า

ฮวังมินฮยอนที่คอยเฝ้ามองคิมจงฮยอนมาตลอด ยี่สิบเก้าปี

ฮวังมินฮยอนที่คอยเฝ้ามองคิมจงฮยอนมาตลอด หนึ่งหมื่นห้าพันแปดสิบห้าวัน

เฝ้ามองมาตลอด

เทวดาคนโปรดของพระเจ้าที่ตกหลุมรักมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งตั้งแต่แรกพบ

คอยดูแลและปกป้องมาตลอด – โดยมีกลุ่มก้อนเมฆและชั้นบรรยากาศเป็นปราการกั้น

เฝ้ามองทุกการเจริญเติบโตของจงฮยอน

เฝ้ามองทุกความสุข ความเจ็บปวด ความผิดหวัง และความรักของอีกฝ่าย

เฝ้ามองแม้แต่วันที่คิมจงฮยอนสวมชุดสูทและจุมพิตเจ้าสาวของตัวเองด้วยความรัก

สามร้อยหกสิบห้าวันหรือสามร้อยหกสิบหกวันในหนึ่งปี

จะมีเพียงหนึ่งวัน – คืนวันสุดท้ายของปีที่ความรักของมินฮยอนจะสามารถจดจำเขาได้

คำขอเดียวที่มินฮยอนขอแก่พระบิดาผู้เป็นคนสร้างสรรพสิ่งในโลกใบนี้

แลกกับความทรมานที่มินฮยอนต้องเฝ้ามองคนที่เขารักค่อยๆสร้างฐานความรัก –

สิ่งที่เรียกว่าครอบครัว

เอเดล – เพื่อนสนิทของมินฮยอนเคยเอ่ยด้วยความตลก

‘สวรรค์เป็นสถานที่ปราศจากความเจ็บปวด ความหลงไหล และริษยา ทุกความรู้สึกใดๆแท้ แล้วทำไมเล่า? ทำไมเจ้าต้องดิ้นรนหาความเจ็บปวด – ความเจ็บปวดที่จะคงอยู่กับเจ้าตลอดกาล มินฮยอน?’

มินฮยอนหัวเราะ เขาส่งยิ้มให้กับคนที่เต็มไปด้วยอำนาจและบารมี นัยน์ตาคู่สวยนั่นเหม่อมองลงไปข้างล่าง ภาพของมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งที่กำลังร้องไห้เพราะความเครียดจากการทำงานสะท้อนกลับมา เทวดาที่แสนโง่เขลายิ้มก่อนจะตอบออกไป

‘เพราะนอกจากความเจ็บปวดที่จะอยู่กับข้าตลอดกาล‘

‘ความรักของข้าก็จะเป็นนิรันดร์เฉกเช่นเดียวกับความเจ็บปวดนั้น’

ช่างโง่เขลานัก

เป็นถึงสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหาร

      A Thousand Year เพลงที่มินฮยอนเลือกจะร้องให้เขาฟังก่อนจะจากไป

     เพลงที่ถูกขับร้องในงานแต่งงานของจงฮยอน 

        มันไพเราะราวและกังวาลอยู่ในใจมากกว่าวันที่เขากล่าสัตย์สาบาน มีพิธีที่แต่งงานที่ยิ่งใหญ่ มากกว่าวันนั้นที่มีแขกเหรื่อมากมายต่างมาแสดงความยินดี 

         เป็นครั้งแรกที่คิมจงฮยอนเข้าใจความหมายที่แท้จริงของเพลงๆนี้ 

         เป็นครั้งแรกที่คิมจงฮยอนเข้าใจว่าเพลงรักมีเพื่อออะไร 

         เป็นครั้งแรกที่คิมจงฮยอนเข้าใจว่าทำไมผู้คนถึงตามหาสิ่งที่เรียกว่าชีวิตอมตะในนิทานปรัมปรา 

         เป็นครั้งแรกที่คิมจงฮยอนรู้สึกไม่พอใจในชีวิตที่แสนสั้นของตัวเอง

     เป็นครั้งแรกที่คิมจงฮยอนกลัวกับบาปที่เคยกระทำลงไป กลัวว่ามันจะทำให้เขาไม่อาจกลับไปหาใครคนนั้นหลังการจบชีวิตในชาตินี้     

         เป็นครั้งที่หนึ่งพันสามร้อยสิบสาม ที่คิมจงฮยอนขอพร ไม่ให้ครั้งสุดท้ายที่พวกเขาจะพบกันเวียนมาถึง 

         เป็นครั้งที่สิบเก้าที่ตกหลุมรักคนๆเดิมจากการใช้ชีวิตในฐานะคิมจงฮยอนตอนยี่สิบเก้าปี – ตกหลุมรักทันทีที่ลืมตาตื่นขึ้นมาเจอฮวังมินฮยอนอยู่ข้างๆ 

          แต่ถึงแบบนั้นคิมจงฮยอนก็ไม่เคยขอพรใดๆจากพระเจ้าเลย

          เพราะเขามีพรสุดท้ายที่อยากจะขอ ในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต

          เพราะฉะนั้นตอนนี้คิมจงฮยอนจะอดทนรอ อย่างที่ฮวังมินฮยอนทำมาตลอด 

          ทำสุขภาพให้แข็งแรงเพื่อรอให้วันสิ้นปีเวียนมาถึง

“สุขสันต์วันปีใหม่นะมินฮยอนอ่า"

ผู้ชายที่มีนัยน์ตาเป็นเหมือนหลุมดำ ลึกลับ สวยงามและมีแรงดึงดูมหาศาล – 

      คนที่เป็นโลกทั้งใบของเทวดาคนโปรดของพระเจ้า

นัยน์ตาแห่งรัตติกาลที่ตอนนี้สะท้อนเพียงแต่ภาพของเกล็ดหิมะขนาดใหญ่

มินฮยอนจากไปแล้ว –

เหลือเพียงแต่เกล็ดหิมะรูปทรงสวยที่กำลังจะตกลงสู่พื้นดิน จากความสูงกว่าสองร้อยสามสิบเจ็ดเมตร

แต่คิมจงฮยอนก็ทำอะไรไม่ได้ – ได้แต่รอให้มันตกลงและละลายหายไป

ถึงแบบนั้นคราวนี้จงฮยอนก็ตัดสินใจยื่นมือของตัวเองไปสัมผัสกับเกล็ดหิมะที่เป็นตัวแทนของใครอีกคน มันหนาวเหน็บ – ไม่ได้อบอุ่นเหมือนอ้อมกอดหรือสัมผัสจากคนรักของเขา

แต่อย่างน้อยคราวนี้จงฮยอนก็จะไม่ให้มันตกลงถึงพื้นดิน

ไม่ปล่อยให้ตัวแทนใครคนนั้นต้องละลายและไหลไปตามพื้นดินให้คนเหยียบย่ำ

อย่างน้อยให้มันละลายในมือของเขา –

ให้คิมจงฮยอนโอบกอดมันจนกว่ารุ่งเช้าจะมาถึง

ให้มันซึมลงไปตามผิวหนัง เผื่อว่ามันจะกลายเป็นส่วนหนึ่งในร่างกายของเขา

“เจอกันปีหน้านะครับ – จงฮยอนของผม:)"

เสียงทุ้มที่ดังมาจากข้างในหัว ไม่สิ ข้างๆใบหูจงฮยอนต่างหาก

มันดังขึ้นพร้อมๆกับที่เข็มสั้นและเข้มยาวของนาฬิกาชี้เลขสิบสอง

คำบอกลาที่ไม่มีคำลาในนั้น

คำบอกลาที่ไม่มีคำว่ารักบรรจุอยู่

คำบอกลาที่บอกว่าเราจะพบกันใหม่อีกครั้ง

เจอกันใหม่ เพื่อพบ รัก และ จากกันอีกครั้ง

เสียงจุดพลุดังขึ้นพร้อมๆกับที่สติสัมปชัญญะของจงฮยอนค่อยๆหายไป

และก่อนที่โลกจะกลายเป็นความมืด ก่อนที่ความทรงจำทั้งหมดจะถูกรีเซ็ตอีกครั้ง

ก่อนที่คิมจงฮยอนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในเช้าวันใหม่

ลืมเลือนทุกเรื่องราวที่เกี่ยวกับคนที่เขารักอย่างสุดหัวใจ

ไร้ร่องรอย – ไม่แม้แต่จะปรากฏในห้วงนิทรา

เป็นแค่เช้าที่ตื่นมาด้วยความว่างเปล่าในหัวใจ

รับรู้ถึงความว่างเปล่า – รับรู้ว่าสิ่งที่เคยเติมเต็มหัวใจนั้นหายไป

ถึงแบบนั้นก็ไม่อาจรับรู้เหตุผลที่ทำให้หัวใจของจงฮยอนวูบโหวงได้แบบนี้

ก่อนที่คิมจงฮยอนจะกลับไปใช้ชีวิตราวกับไม่เคยมีฮวังมินฮยอนในชีวิต

ก่อนที่คิมจงฮยอนจะกลับไปใช้ชีวิตราวกับไม่เคยมีฮวังมินฮยอนในสมอง

ก่อนที่คิมจงฮยอนจะกลับไปใช้ชีวิตราวกับไม่เคยมีฮวังมินฮยอนในหัวใจ

ภาพของฮวังมินฮยอนที่ส่งยิ้มกลับมาช่างสวยงามนัก

สวยงามและเป็นเอกลักษณ์เหมือนเกล็ดหิมะที่มีรูปทรงต่างกันไป

ความสวยงามที่มาพร้อมกับชั่วขณะสั้นๆ –

ถึงแบบนั้นพวกเขาก็จะขยายห้วงเวลานั้นไปเรื่อยๆ

จนกว่าคำว่าชั่วกัลปวสานจะมาถึง

“Love is like a snowflake,

it can come to you in any shape or size,

and from any direction”

– Jennifer LeBlanc

End

Please comment or tag #Shelterain101

Talk: ตอนแรกมีชื่อภาษาอังกฤษให้มินฮยอนแล้วนะคะ แต่มันไม่ถึงอารมณ์เท่าชื่อเกาหลี ฮื่ออ จริงๆไม่ควรมีนามสกุลด้วย แต่ก็อดใส่ลงไปไม่ได้ รู้สึกว่ามันให้พลังไม่เท่า ขอโทษสำหรับความไม่สมจริงในส่วนนี้นะคะ T__T

        หวังว่าเรื่องราวของทั้งสองคนจะสามารถเติมเต็มช่วงเวลาก่อนปีใหม่ของทุกคนได้บ้างนะคะ:)

Happy New Year ล่วงหน้าค่ะ ^^

ปล. สำหรับคนที่รอ Falling Rain เราขอฮึบหากำลังใจก่อนนะคะ ;__;

ปล2. ม้าหมุนสวรรค์นั้นนน ก็คือม้าหมุนนั่นแหละค่ะ แฮ่ .___.