[os/sf] The Sheltering Rain: All x Daehwi

ตอนที่ 4 : [SF] Falling Rain IV

[SF] Falling Rain IV

Minhyun x Jonghyun, Dongho x Daehwi, Guanlin x Seonho

Posted: 17/12/17

Edited: 19/12/17

#Shelterain101

14,235 words

BG Music: Epik high ft. Suhyun – The Benefits of Heartbreak

https://www.youtube.com/watch?v=ZO2IDA3xR9I

“The summer sun was not meant for boys like me.

Boys like me belonged to the rain.”

- Benjamin

*

(Flash Back) Our Story; Daehwi, Minhyun, Jonghyun

ตอนนี้จะเป็นเรื่องของ แดฮวี มินฮยอน แล้วก็จงฮยอนในอดีต-ปัจจุบันนะคะ

– Daehwi’s Part – Osaka, 2010-2014

การย้ายมาอยู่ที่ญี่ปุ่นเป็นเรื่องที่ค่อนข้างลำบากสำหรับคนที่ไม่มีพื้นฐานทางด้านภาษาแบบอีแดฮวีเลย ถ้าไม่ติดว่าเขามีพี่ชายข้างบ้านที่แสนใจดีล่ะก็นะ – พี่ชายที่มาจากประเทศเกาหลีใต้เหมือนกับเขา แต่อีกฝ่ายน่ะอยู่ตัวคนเดียวเพราะมาเรียนมหาลัยที่นี่เท่านั้น

พี่ชายคนนั้นมักจะเดินไปโรงเรียนพร้อมกับเขาเสมอ พวกเราทำงานพิเศษที่ร้านเดียวกัน มันเป็นร้านเบเกอรี่แถวๆอพาร์ทเม้น นั่นจึงทำให้พวกเขาสนิทกันเร็วมากๆ พวกเขาแทบจะรู้ทุกเรื่องของกันและกัน

มันอาจเป็นเพราะฮวังมินฮยอนเดินเข้ามาในช่วงเปลี่ยนผ่านในชีวิตของแดฮวีพอดี –

ช่วงเวลาที่ทำให้เขาแทบจมอยู่กับกองน้ำตาและสายฝนหลงฤดู

และอาจเป็นเพราะว่าพวกเราต้องเดินอย่างโดดเดี่ยวในประเทศที่มีแต่ความกดดันและการโทษตัวเอง

“ถ้าอยากร้องไห้ล่ะก็...”

“...”

“ออกไปเล่นน้ำฝนกับพี่ไหม?”

หนึ่งปีหลังจากที่แดฮวีรู้จักพี่ชายคนนั้น คุณพ่อของเขาก็เสีย คุณพ่อที่เป็นทุกอย่างสำหรับแดฮวีและคุณแม่

มันเป็นช่วงเวลาที่ทรมานจนเขาอยากจะลองโบยบินไปในอากาศ – สัมผัสความสูงของตึกสิบชั้นดูซักครั้ง

แดฮวีไม่ใช่เด็กที่สดใสตั้งแต่แรก อาการป่วยที่เรื้อรั้งของคุณพ่อทำให้เขาไม่สามารถยกยิ้มออกมาได้อย่างจริงใจเสียเท่าไหร่ อีแดฮวีที่ทำได้แค่พับนกกระดาษทุกวันเพื่อขอพร

และในขณะที่เขากำลังพับนกกระเรียนตัวที่เก้าร้อยเก้าสิบเก้า

คุณแม่ก็เดินเข้ามาทั้งน้ำตา

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาและน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ท้องฟ้าที่สดใส ไร้ก้อนเมฆใดๆ – ไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดของแดฮวีและคุณแม่

“พอแล้วล่ะลูก ...”

“….”

“เลิกพับเถอะแดฮวีอ่า"

มันเป็นครั้งแรกที่คุณแม่บอกให้แดฮวีล้มเลิกความตั้งใจในสิ่งที่ทำ

ทั้งๆที่แม่ของเขามักจะบอกเสมอว่าให้ทุ่มเทเต็มที่กับทุกๆอย่าง แม้ว่ามันจะช้าไป ไม่สมหวัง ไม่มีใครเห็นค่า

แต่ครั้งนี้มันเป็นมากกว่าเหตุผลสามข้อนั้น

เพราะว่าพระเจ้าเพิกเฉยต่อความพยายามตลอดหนึ่งปีของเด็กวัยสิบสามปี

“ครบแล้วล่ะ แดฮวีอ่า"

เสียงของผู้ชายที่มักอยู่เคียงข้างเขาเสมอ

คนที่มักจะเฝ้ามองแดฮวีพับกระดาษพวกนั้น

เสียงที่แสดงถึงความอ่อนโยน – มันอบอุ่นกว่าอากาศในฤดูใบไม้ผลิเสียอีก

“อธิษฐานซี่ – "

“ผมจะอธิษฐานอะไรได้อีก?"

“ได้สิ :)”

ใบหน้าที่หล่อเหลานั่นหันมายิ้มให้เขา ทั้งๆที่น้ำสีใสนั่นกำลังไหลลงมาจากนัยน์ตาสีดำขลับ มันกลมโตราวกับพระจันทร์เต็มดวง นัยน์ตาที่สะท้อนภาพของเด็กผู้ชายที่กำลังหลงทาง –

คนที่มองไม่เห็นทางเพราะหยาดน้ำสีใสที่ยังไหลลงมาไม่หยุด

“ขอให้คุณลุงได้หลับสบายๆ ขอให้คุณลุงมองเห็นแดฮวีประสบความสำเร็จ"

“...”

“หรือขอให้..ได้กลับมาเจอกันอีก – ถ้าชาติหน้ามีจริงล่ะก็นะ"

แดฮวียิ้ม .. เขาจำได้ว่ามันเป็นรอยยิ้มเดียวที่เขาทำได้ในวันนั้น

รอยยิ้มของอีแดฮวีที่เกิดขึ้นเพราะฮวังมินฮยอนเสมอ

อีแดฮวีหลับตาลง –

และวินาทีนั้นเขาก็สัมผัสได้ถึงความว่างเปล่ารอบตัว ความมืดมิดที่แสนน่ากลัว

มันเป็นที่ๆคุณพ่อของแดฮวีจะต้องไปอยู่จนตราบนิรันดร์งั้นหรือ?

ไม่ยุติธรรมเลย …

เจ้าของนัยน์ตาสีดำขลับลืมตาขึ้นมา เขามองสิ่งรอบตัวด้วยความเฉยเมย

ไม่มีน้ำตาไหลลงมาจากดวงตาสีรัตติกาลอีกเลยนับจากนั้น

จะมีก็แต่ความเข็มแข็งที่เปราะบางก็เท่านั้น

มันเป็นการเติบโตที่น่าเจ็บปวดสำหรับฮวังมินฮยอน

เด็กผู้ชายคนนั้นที่เพิ่งเริ่มยิ้มเป็น คนที่กำลังจะเรียนรู้ถึงความหมายของคำว่าความหวัง

กลับตกลงไปอีกครั้งในหลุมที่เขาแทบจะมองไม่เห็น

และมันก็ทำให้มินฮยอนแน่ใจ ว่าเขากำลังตกหลุมรักอีกฝ่าย

ความรักที่ไม่ใช่ความรักแบบพี่น้อง

เขายังจำได้ว่าวันนั้นหัวใจของมินฮยอนหมือนถูกเหยียบซ้ำๆในตอนที่อีกฝ่ายหายไปเกือบอาทิตย์

และสิ่งแรกที่ฮวังมินฮยอนทำตอนเจอหน้าอีกฝ่าย คือการบอกรักน้อง

คุกเข่าลงขอความรักจากคนที่ไม่อยากรักใครอีกแล้ว

คนที่เก็บทุกอย่างไว้กับตัวตลอดเวลา

เด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่แบกทุกอย่างไว้กับตัวเอง –

ความเศร้า ความโดดเดี่ยว ความพยายาม และความสิ้นหวัง

มินฮยอนตัดสินใจเข้าไปในโลกของแดฮวีอย่างเต็มตัว

ก้าวเข้าไปอย่างเห็นแก่ตัว – กลายเป็นโลกที่แตกสลายของอีแดฮวีอย่างมั่นใจ

มินฮยอนสอนให้น้องรู้จักดนตรี เขาใช้มันปลอบประโลมเด็กที่กำลังหลงทาง

และมันก็ได้ผล หลังจากนั้นเด็กน้อยของเขาก็ใช้เวลาหลังเลิกเรียนมาฝึกซ้อมแทน

อีกฝ่ายแทบไม่ได้นอน แต่เพราะใบหน้าที่ทั้งมุ่งมั่นทั้งมีความสุขนั่นทำให้ไม่มีใครห้าม

และมินฮยอนก็เลือกที่จะไปน่ังอยู่ข้างๆอีกฝ่ายแทน คอยส่งผ่านความอบอุ่นที่แดฮวีบอกว่ามันอบอุ่นกว่าเตาผิงในฤดูหนาวเสียอีก

ฮวังมินฮยอนเป็นครั้งแรกของอีแดฮวีในทุกๆอย่าง

ครั้งแรกที่มีแฟน

ครั้งแรกที่รักใครซักคนมากขนาดนี้

ครั้งแรกที่ยอมร้องไห้ต่อหน้าใครซักคน

ครั้งแรกที่ส่งยิ้มให้อย่างสดใสทั้งๆที่หัวใจกำลังแตกสลาย

      เป็นคนที่อีแดฮวีเลือกที่จะมอบครั้งแรกให้

เป็นคนแรกที่เขายอมให้นั่งอยู่ในโลกของตัวเอง ในตอนที่แดฮวีกำลังโลดแล่นอยู่ในโลกของดนตรี

เป็นคนแรกที่เขาอยากจะให้อีกฝ่ายเข้ามารู้จักในทุกมุม ทุกตัวตนของเขา

เป็นคนแรกที่แดฮวีอยากแสดงความรู้สึกเห็นแก่ตัว

เป็นคนแรกที่ทำให้แดฮวีอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป

พวกเขาส่งผ่านความอบอุ่นให้กันจนฤดูกาลผันเปลี่ยนไป –

เพราะแบบนั้นสำหรับอีแดฮวี ฮวังมินฮยอนน่ะไม่ใช่แค่ความรัก

ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบนั้นกลายเป็นโลกใบใหม่ของเขา

โลกที่พร้อมจะล่มสลายลงมาทุกเมื่อ –

ทันทีที่อีกฝ่ายเดินจากไป

ทุกอย่าง – ถล่มลงมาจนแตกละเอียด เหลือเพียงแต่เศษเสี้ยวที่จับต้องไม่ได้

มีเพียงแค่ฝุ่นผงที่ถูกหลอมหลวมจากหยาดน้ำตา

ผู้ชายที่สร้างสองเหตุผลให้อีแดฮวีมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างปวดร้าว

สาเหตุที่เรียกว่า ฮวังมินฮยอน และ ดนตรี

ฮวังมินฮยอนที่เลือกเดินออกไปทั้งๆที่พึ่งสร้างบ้านให้อีแดฮวีเสร็จ

อีกฝ่ายเดินจากไปพร้อมกับคำขอโทษและคำว่ารัก

ความรักที่มีจริง … แต่ไม่มากพอเมื่อเทียบกับความรักที่มินฮยอนมีให้เพื่อนสนิทคนนั้น

ใช่…

ฮวังมินฮยอนเดินจากไปเพื่อกลับไปสร้างบ้านหลังใหม่ให้เพื่อนสนิทคนนั้น

คนที่พึ่งเสียทั้งพ่อและแม่ไปในอุบัติเหตุ –

คนที่รอดกลับมาอย่างปฏิหาริย์

เป็นคนเดียวกับที่พรากปฏิหาริย์ในโลกแคบๆที่เต็มไปด้วยความมืดมิดของอีแดฮวี

โลกใบนั้นถล่มลงมา..

เพราะอีแดฮวีไม่สามารถสร้างบ้านต่อได้ด้วยตัวคนเดียว

และมันก็ไม่มีประโยชน์ที่จะสร้างบ้านหลังนั้นให้เสร็จ

ในเมื่อมันไม่มีคนที่เขาอยากกลับไปเจอแล้ว

และคนๆนั้นก็ไม่ได้รอคอยการกลับมาของเขาอีกต่อไป

      เพราะแบบนั้นอีแดฮวีจึงต้องเดินต่อไปทั้งๆที่ไม่มีบ้านให้กลับไป

      ฮวังมินฮยอนเดินจากไป 

      หลังจากนั้นอีกสามเดือนคุณแม่ของเขาก็เดินทางไปยังโลกที่แสนมืดมิดเหมือนกับคุณพ่อ

        อีแดฮวีจึงต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปโดยไม่มีบ้านให้กลับไป – มีเพียงแค่อีแดฮวีกับโลกที่ไม่ยุติธรรม

         แต่ถึงแบบนั้นฮวังมินฮยอนก็ยังคงเป็นความทรงจำที่สวยงามที่สุดเสมอ

คนๆนั้นที่อีแดฮวีอธิษฐานให้อีกฝ่ายเจอแต่ความโชคดี

คนที่เขาอยากจะเอาความโชคร้ายทุกอย่างบนโลกมาไว้กับตัวเอง

เพื่อให้ฮวังมินฮยอนได้เดินบนเส้นทางที่เต็มไปด้วยดอกไม้

แด่รักแรกที่ยังคงสวยงามที่สุดเสมอ –

ของอีแดฮวี

รักแรกที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของเขา ครั้งหนึ่งที่เคยมีอยู่จริง

ครั้งหนึ่งที่มิใช่นิรันดร – และจะไม่มีวันโคจรกลับมา

(The nights are still bright without you

And autumn, too, will turn into spring

But why am I like this?

What do I live for?)

*

– Jonghyun’s Part – Seoul, 2011, 2014-2017

“นี่"

“หืม?”

จงฮยอนส่งเสียงงัวเงียผ่านปลายสายโทรศัพท์ เพื่อนสนิทที่อยู่ดีๆก็หายไปเป็นอาทิตย์ แต่กลับโทรมาตอนตีสามของคืนวันอาทิตย์ เพื่อนสนิทคนเดียวที่ไปเรียนต่อมหาลัยที่ญี่ปุ่น

ฮวังมินฮยอนคือเพื่อนสมัยเด็กที่อยู่กับจงฮยอนมาในทุกช่วงเวลาของชีวิต

มันเป็นความคุ้นเคยที่อบอุ่นอยู่เสมอ

“ว่าไง โทรมาแล้วทำไมไม่พูด"

เขาได้ยินเพียงแค่เสียงสูดหายใจแรงๆ เหมือนว่ามินฮยอนคนเก่งจะเป็นหวัดแฮะ

“แค่จะโทรมาบอกอะไรบางอย่างนะ"

รูปประโยคที่กำกวมของอีกฝ่ายมักจะทำให้จงฮยอนมีความหวังเสมอ

ความหวังที่มีมาตลอด แต่ไม่เคยสมหวังนั่นแหละ

“อื้อ?”

“มินมีแฟนแล้วนะ"

จงฮยอนหัวเราะออกมา มันคงเป็นเสียงหัวเราะที่ตลกน่าดู –

แต่สำหรับเขาน่ะ มันเป็นเสียงหัวเราะที่เป็นเหมือนมีดนับร้อยเล่มกำลังทิ่มแทงทุกอย่างให้แตกละเอียด

หัวใจที่มีแต่ฮวังมินฮยอนบรรจุอยู่มาตลอด มันแตกละเอียดเป็นครั้งที่สิบสาม

“น้องแดฮวี?”

ในหัวนึกออกแต่เรื่องราวของเด็กข้างบ้านคนนึงที่มินฮยอนมันจะเล่าให้ฟังเสมอ เรื่องราวของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่แม้แต่จงฮยอนยังอยากปกป้อง แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นหน้าอีกฝ่ายก็เถอะ

“อื้อ"

“พึ่งขอเลย?”

“อ่า..จริงๆแล้วพ่อน้องพึ่งเสียน่ะ แล้วหายไปทั้งอาทิตย์เลย"

“มินฮยอนเลยรู้ใจตัวเองสินะ?”

ถามออกไปทั้งๆที่ร่างบางรู้สึกได้ถึงน้ำอุ่นๆที่ไหลลงมาอาบแก้มเนียน แสงสว่างจากดวงจันทร์ที่ส่องผ่านมายังหน้าต่างยังคงสวยงามเหมือนเดิม

เพียงแค่วันนี้ภาพเหล่านั้นมันพร่าเลือนเพราะความอ่อนแอของจงฮยอน

“อื้อ ขอโทษที่โทรมาตอนดึกๆนะ"

นี่..มินฮยอน – ฮวังมินฮยอน

“ทำไมอยู่ดีๆก็ขอโทษล่ะ ผีเข้าหรือไง?”

ถ้าเป็นเราบ้างล่ะ … ถ้าคิมจงฮยอนหายไปบ้าง

“นั่นสินะ – จริงๆเราก็แค่อยากแชร์ทุกช่วงเวลาดีๆกับเจ ตอนที่มีอะไรบางอย่างเปลี่ยนแปลงไปด้วย"

นายจะรู้ใจตัวเองบ้างไหม?

“เหมือนท่ีตอนนี้ฮวังมินฮยอนได้สละตำแหน่งคนที่โสดสนิทตลอดยี่สิบปี ฮ่าๆ"

คงไม่หรอก..

คงไม่มีทางรู้ใจตัวเอง

เพราะมันมีแต่คำว่าเพื่อนและมิตรภาพมาตั้งแต่แรกแล้ว

“ยินดีด้วยนะมินฮยอนอ่า"

จงฮยอนพยายามใช้น้ำเสียงที่สดใสที่สุด เขาพูดมันออกไปในจังหวะเดียวกับที่หิมะแรกกำลังตก

“นี่มินฮยอน – "

ความเชื่อที่ว่ากันว่าหากสารภาพรักในวันที่หิมะแรกตกจะสมหวัง

– จงฮยอนคงสารภาพไปไม่ได้

“หิมะแรกตกแล้วล่ะ"

แต่อย่างน้อย…

“งั้นหรอ ใส่ถุงเท้าแล้วห่มผ้าหนาวๆล่ะ อย่าดิ้นจนผ้าห่มหล่นไปกองกับพื้นด้วย"

ขอให้คิมจงฮยอนได้ลองอธิษฐานซักครั้ง

พูดออกไปในวินาทีเดียวกับที่มือเรียวกดตัดสายอีกฝ่าย

“เรารักกันแบบอื่นไม่ได้หรอมินฮยอนอ่า"

“เราเป็นแฟนกันไม่ได้หรอ – "

(The nights are still bright without you

And autumn, too, will turn into spring

But why am I like this?

Are you like this too?

Why me?)

มันเป็นคำอธิษฐานที่ใช้เวลาสามปีในการทำให้มันเป็นจริงครึ่งนึง

คำอธิษฐานที่ต้องแลกมากับความสูญเสียเกินกว่าที่คิมจงฮยอนจะรับมันไหว

มันเป็นคืนหลังจากที่หิมะแรกได้ตกไปแล้ว และครอบครัวของเขากำลังขับรถกลับบ้าน

น่าตลก – ที่มันเป็นการขับรถกลับบ้านที่มีจงฮยอนเพียงคนเดียวที่กลับมาถึงบ้าน

บ้านที่เหลือเพียงแต่โครงสร้าง ไร้ความอบอุ่น และไร้ความหมาย

ความเจ็บปวดจากร่างกายที่ได้รับมันเทียบไม่ได้กับภาพของบุคคลอันเป็นที่รักสองคน

คนสองคนที่ใช้เวลาช่วงสุดท้ายในชีวิตหันมาบอกรักเขา บอกให้รอดกลับไปและอย่าโทษตัวเอง

คนที่บอกว่าได้รับของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตแล้ว และมันคือวินาทีที่จงฮยอนลืมตาขึ้นมาดูโลก

และเพราะว่าพวกท่านได้รับของขวัญที่ดีที่สุดมา พวกเขาจึงต้องรีบกลับไปตอบแทนพระเจ้า

น่าตลกสิ้นดี ทั้งๆที่ตอนนั้นเขาอยากพูดอะไรกลับไปบ้าง

แต่กลับพูดอะไรไม่ออก ไม่มีแม้แต่เสียงร้องไห้ที่ดังออกมา

มีแค่น้ำตาโง่ๆที่ไหลออกมาไม่หยุด –

และโลกก็ดับใบ

จงฮยอนตื่นขึ้นมาเพื่อพบกับความว่างเปล่า ที่มีเสียงร้องไห้ของฮวังมินฮยอนดังอยู่ข้างๆ

อีกฝ่ายจับมือเขาไว้และพร่ำบอกว่าเขาหลับไปนานแค่ไหน บอกว่ารักเขามากแค่ไหน บอกกับจงฮยอนว่ามินฮยอนกลัวว่าเขาจะไม่ตื่นขึ้นมาแค่ไหน

จงฮยอนเหลือบไปเห็นนกกระดาษที่เต็มขวดโหล

แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“นี่ – จงฮยอนอ่า"

“...”

“วันนี้วันที่เก้าสิงหาล่ะ"

“...”

“ของขวัญวันเกิดปีนี้"

“...”

“ขอให้คิมจงฮยอนมีชีวิตอยู่ข้างๆฮวังมินฮยอนตลอดไป"

ฮวังมินฮยอน

คนที่อบอุ่นและอ่อนโยนเสมอ

คนที่เดินจากไปเพื่อไปเป็นบ้านของเด็กผู้ชายคนนั้น

เดินกลับมาเป็นบ้านให้คิมจงฮยอนแทน

คนที่เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของจงฮยอนมาตลอด

คนที่เป็นความทรงจำในทุกๆช่วงชีวิตของจงฮยอน

กลายมาเป็นโลกทั้งใบของเขาจริงๆ

“ช่วยรออีกซักนิดนะ"

“...”

“ขอให้เรามั่นใจกว่านี้อีกซักนิด – "

อีกสามเดือนต่อมาที่หิมะแรกตก –

จงฮยอนขอให้แดฮวีพบเจอแต่ความสุข

ขอโทษอีกฝ่ายในทุกๆวันที่ตื่นขึ้นมาพบมินฮยอนยิ้มอยู่ข้างๆ

ขอบคุณที่เด็กผู้ชายที่แตกสลายคนนั้นไม่รั้งมินฮยอนไว้ –

และนั่นอาจเป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ฮวังมินฮยอนตกหลุมรักคนๆนั้นภายในเวลาไม่กี่เดือน

*

– Jonghyun’s Part – Seoul, 2017

มันเป็นคือวันศุกร์ที่ผู้คนหลากหลายวัยต่างผลัดกันเดินเข้าออกร้าน ร้านที่เป็นของจงฮยอนและมินฮยอน ร่างบางก้มหน้ามิกซ์เครื่องดื่มด้วยความตั้งใจ แต่แล้วเสียงใสๆที่เข้มแข็งของใครบางคนก็ทำให้เขาต้องเงยหน้าขึ้นมา

ร่างเล็กที่กำลังนั่งเล่นเปียโนที่ตั้งอยู่กลางร้าน คนที่ร้องเพลงสนุกๆให้กลายเป็นเพลงเศร้าได้ โน้ตดนตรีที่ถูกเล่นให้ช้าลง คอร์ดที่ถูกปรับให้ต่ำลงสองคอร์ด นัยน์ตาคู่สวยที่ถ่ายทอดความเศร้ามาได้มากกว่าใบหน้าสวย

ราวกับถูกต้องมนต์ –

หลังจากนั้นจงฮยอนก็รอให้อีกฝ่ายเดินเข้ามาหา

“ขอเบียร์หนึ่งทาวเวอร์ฮะ แล้วก็ Whisky Rebellion”

อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เขาหนึ่งที – รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ก่อนจะชี้ไปทางโต๊ะที่ตัวเองนั่ง

“เอ่อ.. น้อง?”

จงฮยอนรั้งอีกฝ่ายไว้ทั้งๆที่ยังไม่แน่ใจนักว่าทำไมตัวเองถึงอยากฟังดนตรีของอีกฝ่ายอีกครั้ง

“ครับ? แดฮวี อีแดฮวีฮะ"

แต่คำตอบที่ได้รับกลับมามันทำให้จงฮยอนรู้สึกหนักอึ้งอย่างบอกไม่ถูก เขาใช้สายตาสำรวจคนตรงหน้าอีกครั้ง ตาชั้นเดียวและตาสองชั้นอาจทำให้อีกฝ่ายมองโลกได้ต่างจากคนอื่น สเน่ห์ที่มาพร้อมกับนัยน์ตาสีดำที่ถึงจะดูหม่นหมองแต่ก็ยังส่องประกายสวยกว่าดวงตาคู่ไหนๆ

คนที่ยิ้มแล้วทำให้คนดูรู้สึกว่าโลกกำลังแตกสลายได้มากที่สุด

คนที่หลงไหลในโลกของดนตรีมากกว่าใครๆ

วินาทีนั้นจงฮยอนมั่นใจแล้ว –

ว่าอีกฝ่ายต้องเป็นคนในคำอธิษฐานเมื่อสองปีที่แล้ว

คนที่เขาเคยขอให้อีกฝ่ายพบเจอแต่ความสุข

“สนใจมาเล่นดนตรีที่ร้านพี่ไหม"

“ครับ?”

คนที่จงฮยอนกำลังจะผลักให้อีกฝ่ายกลับมาพบเจอกับความสับสนอีกครั้ง

“วันไหนก็ได้ที่เราสะดวก – พอดีพี่กำลังหานักดนตรีมาเล่นดนตรีสดประจำร้านน่ะ"

เพียงเพราะเขาอยากจะแน่ใจในความรู้สึกของมินฮยอน –

ว่าถ้าได้พบกันอีกครั้ง ในตอนที่ทั้งจงฮยอนและแดฮวีสามารถอยู่ได้ด้วยตัวเองแล้ว

“ได้สิครับ ผมชอบบรรยากาศของร้านนี้มากๆ :)”

ฮวังมินฮยอนจะเลือกเป็นโลกของใคร

โลกที่หมายความว่ารัก

รักแบบที่อีกฝ่ายอยากให้มันคงอยู่ชั่วกัลปาวสาน

“ขอบคุณนะ คุณแดฮวี :)”

“ด้วยความยินดีครับ พี่?”

“จงฮยอน – คิมจงฮยอนน่ะ"

ทุกอย่างมันเริ่มต้นจากวันนั้น

วันที่จงฮยอนอยากจะกลายเป็นคนเห็นแก่ตััวอีกครั้ง

ทั้งๆที่เขาก็กำลังเห็นว่าเด็กผู้ชายตรงหน้าแทบจะยืนด้วยตัวเองไม่ไหว

ใช่..

เขารู้

แต่คิมจงฮยอนก็กำลังจะแตกสลายเหมือนกัน

กับความรักที่ไม่มีเส้นความสัมพันธ์

กับความรู้สึกผิดที่มีให้คนที่ไม่เคยเห็นหน้า

เขาก็แค่อยากให้มินฮยอนเลือกอีกครั้ง

แค่อยากให้มินฮยอนมั่นใจกับทางที่เลือก

เพราะฮวังมินฮยอนไม่สามารถเป็นโลกของคนสองคนได้พร้อมๆกัน

อีกฝ่ายเป็นเพียงแค่มนุษย์คนหนึ่ง และอีแดฮวีกับคิมจงฮยอนไม่ใช่กลุ่มดาวเคราะห์

และเพราะฮวังมินฮยอนเป็นคนที่จงฮยอนอยากจะให้อีกฝ่ายพบเจอแต่ความสุขเสมอ

เป็นคนที่จงฮยอนอยากจะถือร่มให้ในวันฝนตกเสมอ

แต่มันก็ไม่เป็นไร – ไม่เป็นไรจริงๆ

หากอีกฝ่ายเลือกที่จะกลับไปถือร่มให้คนอื่น

คิมจงฮยอนก็แค่จะถือร่มตามอีกฝ่ายเงียบๆ

ฮวังมินฮยอนที่เป็นรักแรก รักเดียว

เป็นความรักที่ไม่เคยหายไป –

เช่นเดียวกับความขมปร่าในใจ

เช่นเดียวกับความสุขที่ห้อมล้อมในทุกห้วงขณะที่มีอีกฝ่ายอยู่ข้างๆ

      ขอโทษนะแดฮวี พี่ไม่ใช่พี่ชายที่ใจดีที่สุดในโลกหรอก..

*

Minhyun’s Part, 2017

ฮวังมินฮยอนเป็นคนเห็นแก่ตัว

เขาเป็นคนโลภที่เลือกจะเป็นบ้านให้คนสองคน –

บ้านหนึ่งที่เขาเลือกเดินจากมา เพื่อกลับมาบ้านหลังเก่าที่เขาเคยสร้างไว้

ความรักที่เขามีให้อีแดฮวีมันคือความสัตย์จริง

เช่นเดียวกับความรักที่เขามีให้คิมจงฮยอน เพื่อนสนิทของตัวเอง

ความรักมันเป็นเรื่องที่น่าพิศวงเสมอ

เคยมีคนบอกกับเขาว่าเราไม่สามารถรักใครพร้อมกันได้สองคน –

แต่มินฮยอนก็อยากเดินกลับไปถามคนๆนั้นว่า

นั่นเป็นเพราะอีกฝ่ายไม่เคยสัมผัสความรู้สึกนั้นหรือเปล่า?

โอเค ถึงสุดท้ายแล้วเขาจะชั่งน้ำหนักได้ว่าความรักที่มีให้ฝั่งไหนมันมากกว่ากัน

แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นเหตุผลที่หนักแน่นพอที่จะเปลี่ยนให้อีกฝั่งกลายเป็นความไม่รักหรือเปล่า

“มินฮยอนฮยอง"

เสียงใสๆที่ไม่เคยเปลี่ยนไป นัยน์ตาที่ดูเศร้ากว่าวันวาน แต่กลับเข้มแข็งขึ้นจนมินฮยอนรู้สึกภูมิใจ

อีแดฮวีที่ผอมลงกว่าช่วงเวลานั้นทำให้เขารู้สึกแตกสลาย

นัยน์ตาที่ยังมีฮวังมินฮยอนเป็นโลกทั้งใบนั่นมองมาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก

ไร้ซึ่งความเกลียดชังใดๆ แม้สิ่งที่เขาเคยทำไว้กับคนตรงหน้าจะเรียกได้ว่าความเลวร้ายที่สุด

“ยังชอบเดินตากฝนเหมือนเดิมเลยนะ"

เป็นการทักทายที่ดีที่สุดเท่าที่ฮวังมินฮยอนจะทำได้

ส่งรอยยิ้มโง่ๆไปให้กับคนที่เคยเป็นครึ่งหนึ่งของชีวิตเขา

อีกฝ่ายพยักหน้าก่อนจะส่งรอยยิ้มมาให้ –

เป็นครั้งแรกที่อีแดฮวีส่งรอยยิ้มที่แตกสลายมาให้ฮวังมินฮยอน

ทั้งๆที่เขาเคยเป็นข้อยกเว้นเดียวของอีกฝ่ายแท้ๆ

แต่มันคงไม่แปลกอะไร สำหรับคนที่เดินเข้าไปและเดินออกมาอย่างไร้เยื่อใยแบบเขา

“แต่ตอนนี้พี่กำลังถือร่ม"

น้องพยายามส่งรอยยิ้มมาให้เขาอีกครั้ง

สายฝนที่โปรยปรายลงมาคงเป็ยข้ออ้างของอีแดฮวีอีกครั้ง

ร่างบางที่ไร้เรี่ยวแรง –

ราวกับอีกฝ่ายพร้อมจะปลิวไปกับสายลม

กลับไปยังท้องฟ้าที่อีแดฮวีเคยบอกว่าอยากจะไปสัมผัสมันซักครั้ง

“พี่คงไม่ชอบเดินตากฝนแบบผมแล้ว"

ได้ผล…

คราวนี้มันเป็นรอยยิ้มแบบที่อีกฝ่ายมักจะส่งมาให้เขาอย่างสดใส

เปลือกตาที่ลู่ลงหนึ่งข้างกับร่างกายที่สั่นไหว

แสงจากพระจันทร์ทำให้ฮวังมินฮยอนมองเห็นความอ่อนแอของอีกฝ่ายชัดขึ้น

และถึงจะเป็นแบบนั้น

“อื้อ มันคงเป็นเพราะพี่โตขึ้นน่ะ"

ฮวังมินฮยอนได้เลือกแล้ว

เลือกที่จะเป็นแค่ความทรงจำของเด็กผู้ชายคนนั้น

เลือกที่จะร่วมกันสร้างความทรงจำกับใครอีกคนไปเรื่อยๆ

“เพราะงั้นอย่าเดินตากฝนอีกเลย "

ฮวังมินฮยอนที่เคยสอนข้ออ้างในการร้องไห้ให้อีแดฮวี

กลับบอกให้เขาหาเหตุผลอย่างอื่น

“เอาร่มพี่ไป แล้วเดินกลับดีๆนะ"

มินฮยอนยิ้ม ก่อนจะเดินผ่านอีกฝ่าย

เขากระซิบบอกคำๆเดิม – ประโยคเดียวกับที่เคยใช้เป็นข้ออ้างในการเดินออกมาจากชีวิตของอีแดฮวี

ขอบคุณ ขอโทษ และ รัก

“ฝากขอบคุณเจ้าของร่มด้วยนะครับ"

ให้อีแดฮวี – เด็กผู้ชายคนนั้นที่ยังรู้จักฮวังมินฮยอนดีกว่าตัวเอง

กลิ่นหอมของกาแฟ แอลกอฮอล์ และกลิ่นฝนเป็นสิ่งที่ทำให้เขายิ้มออกมา

การเป็นคนเห็นแก่ตัว กลายเป็นเรื่องที่ทำได้ง่ายๆ

เพียงแค่ตัวแปรหนึ่งในนั้นมีผู้ชายที่ชื่อว่าคิมจงฮยอนเป็นองค์ประกอบ

“ฮยอนอ่า"

คนที่กำลังยืนเช็ดแก้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เขา นัยน์ตาที่คลอไปด้วยหยาดน้ำสีใส กระตุกบางอย่างในใจเขาจนมันแตกละเอียดไปหมด

มันอาจจะดูเห็นแก่ตัว

ที่มินฮยอนรักคนสองคนพร้อมๆกัน

แต่คิมจงฮยอนเป็นคนที่เขาอยากจะเฝ้ามองอีกฝ่ายเติบโตและแตกสลาย อะไรก็ได้ ตราบใดที่ข้างๆอีกฝ่ายยังมีฮวังมินฮยอนอยู่

“มั่นใจหรือยัง"

เสียงสูงที่แหบขึ้นจมูกนั่นดังขึ้น มันแสดงความหวาดกลัว และหวั่นไหว

ที่เห็นชัดที่สุดคงเป็นความรัก

“ไม่ว่าทางไหนที่มินเลือก"

“...”

“เราก็จะยังอยู่ที่เดิม"

การที่เขาถูกปลุกให้ออกไปซื้อยานอนหลับให้จงฮยอน ทั้งๆที่เขาเองก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายยังมียาเหลือเยอะขนาดไหน ไหนจะเด็กคนนั้นที่เดินออกมาจากร้านของพวกเขา

และคำถามที่กำลังถูกถามออกมาจากปากอีกฝ่ายเมื่อครู่ มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะทำความเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องราวทั้งหมด

“ขอโทษนะ"

ร่างโปร่งเดินเข้าไปสวมกอดคนที่อยู่เคียงข้างเขามาตลอด สัมผัสที่เปียกชื้นตรงหน้าอก ทำให้้มินฮยอนรู้ว่าอีกฝ่ายร้องไห้เพราะเขาอีกแล้ว

“ขอโทษที่ต้องให้นายใช้ความกล้าทั้งหมดกับเรื่องแบบนี้"

ฮวังมินฮยอนทำให้คิมจงฮยอนเปลี่ยนไปขนาดไหนกันนะ?

ฮวังมินฮยอนทำให้คิมจงฮยอนต้องร้องไห้กี่ครั้งต่อวันกันนะ?

“แต่หลังจากนี้นายไม่ต้องทำอะไรแบบนั้นแล้วล่ะ"

แต่ไม่ว่าจงฮยอนจะเปลี่ยนไปในทางไหน

ทางทีดีกว่าหรือทางที่มืดมนกว่านี้

“เพราะเรามั่นใจแล้ว"

ฮวังมินฮยอนก็จะไม่ปล่อยมือคู่นี้

ไม่ปล่อยให้คิมจงฮยอนคนนี้หลุดลอยไปไหนอีกแล้ว

“เรารักจงฮยอน"

ถ้าผู้คนนิยามความรักว่ามันคือการที่เราอยากอยู่กับอีกฝ่ายไปจนช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต

หากความรักคือการชั่งน้ำหนัก

ความรักของฮวังมินฮยอนคือคิมจงฮยอน

ความรักของเขาที่เป็นตลกร้ายสำหรับอีแดฮวี

และฮวังมินฮยอนคงเป็นคนที่ใจร้ายและใจดีที่สุดในความทรงจำของเด็กผู้ชายคนนั้น

คนใจร้ายคนนั้นเงยหน้าขึ้น ก่อนจะพบว่าคนที่มีดวงตาที่เศร้าที่สุดอีกคนกำลังมองมา

อีกฝ่ายสะดุ้งเล็กน้อยในตอนที่ดวงตาของพวกเราประสานกัน

คนเป็นพี่ตัดสินใจขยับปาก เพื่อบอกสิ่งที่เขาอยากพูดออกไป

แต่สายฝนที่โปรยปรายลงมาเมื่อครู่ มันทำให้แรงโน้มถ่วงมีมากเกินกว่าพลังของเขาที่จะเปล่งมันออกไป

‘ยินดีที่ได้พบอีกครั้งนะ’

อีแดฮวียังยิ้มตาปิดเหมือนเดิม

เด็กผู้ชายคนนั้นยังยิ้มให้เขาเหมือนกับวันที่มินฮยอนเดินออกจากชีวิตอีกฝ่าย

‘ลาก่อนครับ’

ฮวังมินฮยอนส่งยิ้มกลับไปเมื่อเขารับรู้สิ่งที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อ

เขาเป็นคนเลว

ที่รู้สึกโล่งใจ

กับการรับรู้ว่าใครบางคนที่รักเขามากที่สุดคนหนึ่ง

กำลังเดินออกไป- และไม่หันกลับมารอเขาอีกแล้ว

“คิมจงฮยอน"

เขาดันให้อีกฝ่ายยืนตรงๆ เพื่อที่จะได้มองเข้าไปนัยน์ตาสีดำสนิท- ดวงตาที่เขามักจะพบทุกครั้งที่หันหลังกลับไป มันไม่ใช่ความสงสาร เหงา หรืออะไรทั้งนั้น

มันเป็นแค่ความรู้สึกที่บริสุทธิ์จนเขาไม่สามารถรู้สึกถึงมันได้

เพราะมันเป็นความรู้สึกที่ไม่มีอะไรมาเจือปน

และเพราะแบบนั้นมันจึงอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้มินฮยอนต้องใช้เวลานานเหลือเกิน-

นานจนเกือบจะทำคนที่สำคัญที่สุดผลัดหลงออกไป

“รักนะครับ"

มินฮยอนยิ้ม

ขณะที่ใครอีกคนที่รอฟังคำๆนั้นมาตลอด กลับนิ่งจนเขาไม่แน่ใจเสียแล้วว่าอีกฝ่ายยังมีสติอยู่ไป

มีเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลลงมาจากนัยน์ตาคู่สวยนั่น ที่ทำให้มินฮยอนแน่ใจว่าจงฮยอนยังได้ยินและเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นอยู่

“ขอโทษที่ต้องใช้เวลาขนาดนี้"

มินฮยอนใช้มือที่จงฮยอนบอกว่ามันสวยที่สุด เมื่อมันบรรเลงเพลงเพื่อจงฮยอน

“ขอโทษที่ต้องทำให้เสียใจ"

ค่อยๆเกลี่ยหยาดน้ำที่ไหลออกมาให้เบาที่สุด

“ขอโทษที่ทำให้ร้องไห้ ไม่ว่าจะเพราะความดีใจหรือปวดใจ"

ใช้ริมฝีปากของตัวเองจูบซับน้ำตาอีกข้าง ขยับขึ้นไปกดจูบบนหน้าผากอย่างรักใคร่

“ขอโทษที่กดดันให้นายทำในสิ่งที่เมื่อก่อนนายคงไม่มีวันทำ"

เสียงสะอื้นไห้ที่ดังขึ้นกว่าเดิม ทำเอามินฮยอนแทบขาดใจ และเขายังรับรู้ได้ถึงสายตาจากลูกค้าขาประจำอีกสองสามคนที่มองมาตาขวาง

“อย่าโทษตัวเอง และอย่าคิดว่าความเปลี่ยนแปลงเล็กๆน้อยนี่ จะทำให้เราหยุดรักจงฮยอนได้"

กดจูบลงไปบนริมฝีปากอิ่มที่คอยทำให้เขารับรู้ถึงคุณค่าของตัวเองเสมอ- ริมฝีปากที่ทำให้มินฮยอนรู้สึกราวกับเป็นพระเจ้า

“ขอบคุณที่ไม่เคยหยุดรักมินฮยอน"

“...”

“ขอบคุณมากจริงๆที่ไม่เคยหันหลังให้เราซักครั้ง"

พวกเรามองหน้ากัน หัวเราะออกมา และจับมือกัน

“อื้อ ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ มินฮยอนอ่า"

มือที่ประสานกันแน่นขึ้นกว่าครั้งไหนๆ ทำให้จิตใจของมินฮยอนสงบลง มันเป็นความสุขที่สงบสุขอย่างที่เขาไม่คิดมาก่อน

“มันจะไม่แน่นไปกว่านี้"

“...”

“แต่ก็จะไม่หลวมไปมากกว่านี้แล้วนะ จงฮยอนอ่า"

และวันนี้มินฮยอนก็พบว่าคิมจงฮยอนน่ะ เหมาะกับรอยยิ้มที่สว่างใส มากกว่านัยน์ตาหมองๆนั่นจริงๆ :)

ถึงฮวังมินฮยอนจะใจร้ายกับแดฮวีขนาดไหน แต่เขาก็ยังหวังให้อีกฝ่ายประสบความสำเร็จ

และจากสายตาของคังดงโฮวันนี้ ร่างโปร่งก็ค่อนข้างมั่นใจแล้ว

ว่าอย่างน้อยความฝันที่ครั้งหนึ่งอีกฝ่ายเคยมี จะกลายเป็นจริง

และถ้าวันนั้นมีโอกาสมาถึงจริงๆ

ฮวังมินฮยอนกับคิมจงฮยอนคงเป็นเจ้าของที่ข้างหลังสุดของการแสดง

เพื่อเฝ้ามองรอยยิ้มที่กลับมาสดใสเหมือนเดิม –

รอยยิ้มที่สวยไม่แพ้ใครๆ

แด่รักแรกที่ยังคงเป็นความทรงจำที่สุกสว่างเสมอ

แด่รักแรกอีกคนที่ต้องใช้เวลานานเหลือเกินกว่าความรู้สึกพวกนั้นจะสะกิดใจเขา

จากฮวังมินฮยอนที่ใช้คำว่ารักทำให้หัวใจทั้งสองดวงหนาวเหน็บกว่าสายฝน

จากฮวังมินฮยอนที่เลือกจะเดินจากรักแรกคนนั้นตลอดไป

ฮวังมินฮยอนที่เลือกจะใช้คำว่านิรันดรกับรักแรกอีกคน –

TBC

Please comment or tag #Shelterain101

Talk: ขอโทษที่หายไปนานนะคะ แอบหลบไปบิ๊ว+สร้างกำลังใจให้ตัวเองมา;__;

จริงๆแอบตกใจที่อยู่ดีๆก็มีคนมาเม้นเพิ่ม ขอบคุณคุณคนที่แนะนำฟิคเรานะคะ

(ถึงจะไม่เห็นต้นตอทวิตก็ก็ตาม ฮื่ออ ดีใจมากจริงๆค่ะ .___.)

ตอนนี้ไม่มีหลินโฮนะคะ เดี๋ยวจะไปเน้นหนักให้ตอนหน้าฮับ(ถ้าใส่มาคงตัดmoodไป)

คิดว่าอีกไม่เกินสองตอนก็น่าจะจบแล้วค่ะ :) เราจะพยายามแต่งให้จบนะคะ .__.

ปล. ความหน่วงทั้งหมดจะจบลงแร้วว ตอนหน้าเราจะสดใสไปด้วยกันนะคะ ฮื่อออ ;___;

ปล2. ไม่แน่ใจว่าเราสามารถสื่อความรู้สึกของมินฮยอนได้ออกมาดีพอหรือเปล่า แต่มันมีจริงๆนะคะความรู้สึกแบบนี้ ฮวังไม่ได้อยากทำร้ายใครทั้งนั้นค่ะ (ไรท์ด้วย ฮื่ออ ;––;)