[os/sf] The Sheltering Rain: All x Daehwi

ตอนที่ 3 : [SF] Falling Rain III

[SF] Falling Rain III

Minhyun x Jonghyun, Dongho x Daehwi, Guanlin x Seonho

#Shelterain101

ขอเริ่มด้วยการท้าวความตอนที่แล้วก่อนนะคะ                                                                                                                                                                          13,802 words

BG Music – Love Story : Epik High ft. IU

https://www.youtube.com/watch?v=JgtUl9-kD70

“It didn’t rain for you,

maybe, but it always rains for me.

The sky shatters and rains shards of glass.”

(บางที สายฝนอาจไม่ได้ตกลงมาเพื่อคุณ

แต่สายฝนพวกนั้นโปรยปรายลงมาเสมอเพื่อผม

ท้องฟ้าแตกร้าว เพื่อโปรยเศษแก้วที่แตกละเอียดลงมา)

                  - Daniel Armand Lee, Pieces of you

*

“มินฮยอนฮยอง"

ราวกับถูกดูดเข้าไปในหลุมดำที่เขากำลังจะคลานออกมาได้

โดนดึงกลับไปยืนในจุดๆเดิม

กลับไปตกหลุมรักคนๆเดิม

คนที่มีนัยน์ตาที่ทำให้เขารู้สึกสบายใจเสมอ

คนที่ยังส่งรอยยิ้มอันอบอุ่นมาให้ในวันที่ฝนกำลังตก

“ยังชอบเดินตากฝนเหมือนเดิมเลยนะ"

ร่างกายที่เขาโหยหาถึงมากที่สุดเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

พร้อมกับร่มสีดำที่ดูน่าคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด

ความทรงจำที่เต็มไปด้วยความหอมหวานในอดีตประดังเข้ามาในช่วงวินาทีสั้นๆ

มันอบอุ่นจนแทบจะทำให้เขาล้มลงไปกับพื้นเย็นๆที่เปียกน้ำพวกนี้

เผื่ออย่างน้องมันจะทำให้อีแดฮวีตื่นจากความฝัน

“ครับ"

ความฝันที่บอกว่าฮวังมินฮยอนยังไม่ได้จากเขาไปไกล

ความเชื่อที่ว่าวันหนึ่งใครอีกคนอาจจะวิ่งกลับมาหาเขา

อีแดฮวีที่เคยนั่งรอใครคนนั้นอีกเกือบสองปี

“แต่ตอนนี้พี่กำลังถือร่ม"

มันคงเป็นรอยยิ้มที่ประหลาดน่าดู แต่คนตัวเล็กก็พยายามที่สุดแล้วในการปั้นรอยยิ้มที่อีกคนเคยบอกว่ามันสวยหนักสวยหนา

พยายามส่งมันไปให้คนที่เป็นข้อยกเว้นสำหรับทุกอย่าง

คนที่เขาอยากให้อีกฝ่ายได้รับเพียงแต่ความสุข

เพราะแบบนั้นเขาได้แต่หวัง..ว่าสายฝนที่แดฮวีชอบมันนัก

จะช่วยเบลอรอยยิ้มอันบิดเบี้ยวนี้ ไม่ให้ฮวังมินฮยอนรู้สึกถึงความเศร้า

“พี่คงไม่ชอบเดินตากฝนแบบผมแล้ว"

หยดน้ำฝนอุ่นๆไหลผ่านใบหน้าเล็กนั่น เขายิ้ม

ยิ้มให้กับการกระทำโง่ๆของตัวเอง

ยังโง่เขลาเหมือนเดิมเลยนะ

อีแดฮวี

อีแดฮวีที่ไม่เคยโตขึ้นซักวินาที

หลังจากคนที่เคยมองเขาเติบโตไปในทุกๆก้าว

คนที่เดินจากไปพร้อมร่ม

ทิ้งเขาไว้กับสายฝนที่สาดลงมา

“I always like walking in the rain,

so no one can see me crying.”

(ผมชอบเดินตากฝน

เพราะมันทำให้หยาดน้ำตาของผม

กลายเป็นแค่หยดหนึ่งของสายฝน)

- Charlie Chaplin

“อื้อ มันคงเพราะพี่โตขึ้นน่ะ"

กลิ่นดินจากสายฝนที่ปลิวมาไม่อาจปกปิดกลิ่นน้ำหอมเย็นๆที่ลอยมาจากตัวพี่มินฮยอนได้ รอยยิ้มของคนๆนี้ยังคงเป็นรอยยิ้มที่ใจดีที่สุดในโลกของอีแดฮวีเสมอ

แต่ประโยคแฝงความนัยเมื่อครู่มันก็คงบอกทุกอย่างได้ดีพอแล้ว

“เพราะงั้นอย่าเดินตากฝนอีกเลย"

ว่าต่อให้ฮวังมินฮยอนจะใจดีแค่ไหน

“เอาร่มพี่ไป แล้วเดินกลับดีๆนะ"

แต่คนที่อีกฝ่ายพร้อมจะเผชิญทุกๆอย่างในชีวิตไปด้วยน่ะ

ไม่ใช่อีแดฮวี

ฮวังมินฮยอนจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเขา

แต่เส้นทางของพวกเราไม่มีวันหวนกลับมาเป็นเส้นทางเดียวกันอีกแล้ว

“ครับ"

อีแดฮวีรู้ดี เขารู้ดีตั้งแต่วันที่อีกฝ่ายเดินจากไป ..

แต่ใครๆก็รู้ ว่ารักครั้งแรกที่มักไม่สมหวังน่ะ..

“ฝากขอบคุณเจ้าของร่มด้วยนะครับ"

จะติดตัวเราไปยิ่งกว่าบาปที่เคยกระทำ

รอยยิ้มที่เกิดจากริมฝีปากอิ่มคู่นั้นยกยิ้มขึ้นอย่างลำบากใจー ฮวังมินฮยอนเดินจากไปพร้อมกับรอยยิ้มนั้นที่ส่งมาให้เขา แผ่นหลังกว้างๆนั่นดูกว้างขึ้นกว่าเมื่อสองปีที่แล้วยิ่งนัก

มันอาจเป็นเพราะตอนนี้เจ้าของหลังคู่นั้นมีใครอีกคนคอยพักพิงอยู่เสมอ

“เบียร์ซักขวดไหม?”

เสียงทุ้มที่ดังขึ้นข้างกายทำให้อีแดฮวีนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว และเมื่อกี้เขาไม่ได้คุยกับพี่มินฮยอนแค่สองคน

“อ่า.. หรือซักสามขวดดีー จริงๆควรเป็นโซจูไหม แต่ถ้าพรุ่งนี้มีเรียนนายจะไปไหวหรือเปล่า?”

คนตัวบางกว่าหัวเราะออกมาเมื่อพบว่าผู้ชายหน้าโหดๆที่พูดน้อยมากๆ กลับพูดไม่หยุดในตอนที่เขากำลังร้องไห้ー เอ่อ แดฮวีหมายถึงว่าฝนกำลังตกลงมาอย่างหนักน่ะ

“ถ้าอยากเดินตากฝนก็ส่งร่มมาให้พี่"

“…”

“เดี๋ยวพี่จะถือー แล้วเดินไปพร้อมๆกับแดฮวีเอง"

เอาจริงๆอีแดฮวีก็ไม่ค่อยแน่ใจแล้ว ว่าคนตรงหน้าน่ะจีบเขาเข้าสังกัดー หรือจีบแบบอื่นด้วย

“เบียร์ห้าขวด"

“อื้อ"

“แต่พี่ช่วยไปที่ๆนึงกับผมก่อนได้ไหมครับ?”

“อื้อ" คนที่ใจดีกว่าหน้าตาที่แสดงออกมานั่นส่งยิ้มมาให้เขา จนตาปิดเป็นเส้นเดียว "เดินนำไปสิ"

อีแดฮวียิ้ม ก่อนที่เจ้าของใบหน้าเล็กๆนั่นจะก้าวเดินย้อนกลับไปทางที่พวกเขาเคยเดินผ่านมา

ใช่…

เขาก็แค่อยากพิสูจน์ทฤษฎีของตัวเองー ว่ามันจะเป็นจริงอย่างที่เขาเคยคิดหรือเปล่า

และถ้ามันเป็นเรื่องจริง จริงๆล่ะก็

อีแดฮวีก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะรู้สึกยินดี หรือถูกหักหลังมากกว่ากัน

แต่ที่แน่ๆ

แดฮวีกำลังอธิษฐาน…

เขาขอให้ฝนตกลงมาตลอดคืนแห่งฤดูใบไม้ร่วงนี้

“ตลกเนอะ"

เสียงแหบๆที่ขึ้นจมูกนั่นพูดออกมาเมื่อพวกเขาเดินมาหยุดที่ร้าน Awaken สถานที่ที่พวกเขาพึ่งเดินออกมาเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ภายในร้านยังมีลูกค้าเหลือประปรายบ้างก็จริง

แต่ที่ตรงนั้น ที่ๆเขาพึ่งยืนเมื่อไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก่อน กำลังมีร่างของผู้ชายคนหนึ่งยืนข้างๆเจ้าของร้านー เจ้านายที่ใจดีที่สุด

กับผู้ชายที่ยังคงใจดีกับแดฮวีที่สุด

รอยยิ้มที่ส่งให้กันกับอ้อมกอดของพี่มินฮยอนที่คงยังอุ่นเหมือนเดิม โอบรอบร่างที่ผอมบางของพี่จงฮยอน มันดูเหมาะสมー สมบูรณ์แบบขนาดที่ว่าอีแดฮวีได้แต่หัวเราะออกมา

ทำไมแดฮวีจะจำไม่ได้..ว่าพี่มินฮยอนน่ะ มีแต่ร่มสีใส

และร่มสีดำคันนั้นมันก็คุ้นเกินกว่าที่ร่างโปร่งจะจำไม่ได้

และในขณะที่อีแดฮวีจะถอนสายตาออกจากภาพบาดใจนั่น

นัยน์ตาที่เศร้าที่สุดสองดวงก็สบตากัน มันเป็นวินาทีที่ค่อนข้างยาวนานในความรู้สึก

และในวินาทีถัดมานักดนตรีประจำร้านก็นึกขึ้นได้ว่าพี่จงฮยอนเคยบอกเขาเมื่อนานมาแล้ว ว่าพี่เขาแอบหลงรักเพื่อนสนิทมาตั้งแต่ช่วงมัธยมต้น ใช่ และมันอาจจะเริ่มมาก่อนหน้านั้นー ก่อนที่พี่เขาจะรู้ตัว

ริมฝีปากที่คอยปลอบประโลมแดฮวีเสมอนั่นยกขึ้น ขยับปากー มันเป็นคำสี่พยางค์ที่มีน้ำหนักกดทับตัวเขามากกว่าที่คิด

แต่พอมาคิดดูดีๆ ถ้าอีแดฮวีเป็นพี่จงฮยอนล่ะก็ หมายถึงว่าตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น แดฮวีก็คงจะทำแบบที่อีกฝ่ายกำลังทำเหมือนกัน

‘ขอบคุณー ขอโทษ‘

ความไม่แน่ใจ กับความไม่มั่นคงน่ะ

เป็นสิ่งที่ไม่ว่าใครก็ไม่ชอบทั้งนั้นแหละ ไม่ว่าคนๆนั้นจะใจดีขนาดไหน

‘ฝากด้วยนะครับ'

เด็กผู้ชายที่ตอนนี้ดูตัวเล็กลงกว่าเดิมมากนัก ขยับปากเพื่อตอบกลับไป มันเป็นประโยคๆเดียวที่เขาสามารถพูดกลับไปได้ー เป็นประโยคเดียวที่อีแดฮวีมีสิทธิ์จะพูดออกไป

ก่อนที่เขาจะหันหลังกลับไป

หันหลังให้กับคนที่เคยทำให้แดฮวีต้องเดินกลับหลังー

เผื่อจะได้เห็นทันที ว่าใครคนนั้นกำลังวิ่งตามเขามาหรือเปล่า

และในวันนี้ีอีแดฮวีก็พบว่ามันเปล่าประโยชน์

ที่จะเฝ้ารอให้ดาวที่เคลื่อนเข้าไปในวงจรของกาแล็คซี่อื่นー

กลับมาหมุนรอบวงโคจรที่เขากำลังอยู่

“คุณดงโฮ"

ฝนที่ตกแรงขึ้นทำให้แดฮวีตัดสินใจก้าวเข้าไปอยู่ใต้ร่มที่ใครอีกคนกำลังถืออยู่

“วิวตรงระเบียงห้องคุณน่ะ"

“...”

“มองเห็นแม่น้ำฮันไหมครับ?”

“เห็นซี่"

ยิ้มー คังดงโฮส่งยิ้มมาให้เป็นรอบที่ร้อยของวัน แขนหนาภายใต้เสื้อโค้ทสีดำสนิทยกขึ้นเพื่อเรียกแท็กซี่ที่กำลังขับผ่านมา พวกเขาย้ายตัวที่เปียกปอนไปด้วยน้ำฝนขึ้นไปนั่งบนยานพาหนะที่กำลังเคลื่อนออกจากสถานที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำ

บางทีอีแดฮวีก็รู้สึกว่าเขาเป็นเหมือนแท็กซี่

มีชีวิตอยู่ เพื่อขยับไปตามทิศทางใดๆก็ตามที่คนอื่นบอก

หยุดลง และเริ่มต้นใหม่อีกครั้งー ทั้งๆที่เขาเองก็ยังไม่คุ้นชินกับเส้นทางเหล่านั้น

ให้ตายสิ..

แล้วฝนก็ตกลงมาอีกครั้ง ทั้งๆที่ข้างในนี้มีเหล็กคอยเป็นปราการคุ้มกันจากสายน้ำบนฟ้า

ฝนที่ตกลงมาー ทำให้ใบหน้าเล็กนั่นเปียกปอนไปหมด

ห้องของคุณดงโฮเป็นห้องสตูดิโอแบบที่เกือบจะเป็นเพ้นท์เฮ้าส์แล้ว ตัวผนังห้องทั้งหมดเป็นแบบเก็บเสียง นั่นอาจเป็นเพราะว่าเกือบทุกส่วนในห้องน่ะมีเครื่องดนตรีหลายชนิดวางอยู่ แต่ที่แดฮวีชอบที่สุด ก็คงเป็นเปียโนสีดำสนิทที่ตั้งอยู่กลางห้อง

รองลงมาก็คงเป็นห้องแต่งเพลงที่มีขนาดใหญ่กว่าห้องนอนอีกฝ่ายอีก นั่นคงบอกได้เป็นอย่างดีว่าคนตัวสูงกว่าเขาคงใช้เวลาในห้องนั้นมากกว่าห้องนอน หรือไม่ก็อาจจะเป็นทั้งห้องแต่งเพลงทั้งห้องนอนเลยก็ได้

“ถ้าอยากเล่นก็ลองเล่นดูสิ"

เจ้าของห้องสบตาเขา ก่อนจะส่งสายตาไปยังเปียโนที่ตั้งอยู่กลางห้องー สิ่งไม่มีชีวิตที่สะกดอีแดฮวีได้เสมอ เขาพยักหน้า ก่อนจะก้าวเดิน และนั่งลงบนเก้าอี้หนังสีดำอย่างมั่นใจ

จริงๆเขาเป็นคนขี้อาย แบบที่ว่าถ้ามีใครหันมาสบสายตาเขาตามถนน อีแดฮวีจะเป็นฝ่ายก้มหน้าลง แต่นั่นใช่ไม่ได้กับตอนที่เขากำลังอยู่ตรงหน้าสิ่งที่เขารักที่สุด มันเป็นสิ่งที่ทำให้เขามีความมั่นใจขึ้นมาเสมอ

นิ้วเรียวสวยนั่นไล่คอร์ดไปเรื่อยๆ เขาสาบานว่ามันเป็นเปียโนหลังที่ส่งเสียงไพเราะที่สุดเท่าที่เขาเคยเล่นมาตลอดชีวิต แดฮวีรู้ว่าราคามันต้องแพง แต่ที่มากกว่าราคาー คงเป็นความรักและความใส่ใจที่เจ้าของมีให้มัน

“อ่ะ"

เขาหันไปรับเบียร์หนึ่งกระป๋อง ที่ส่งมาพร้อมกับ ผ้าขนหนูสีดำ เสื้อฮู้ดสีเทาตัวใหญ่ กับกางเกงวอร์มสีดำที่ให้ทายว่ามันยาวกว่าขนาดขาเขาแน่ๆ

“ถึงจะชอบตากฝนแค่ไหน"

“...”

         "ก็อย่าป่วยเพราะมันเลย"

บางทีเขาก็สงสัย ว่าพวกนักแต่งเพลงกับนักเขียนนี่ต้องพูดอะไรที่มีนัยยะแฝงเสมอเลยหรือเปล่า? ทั้งๆที่มันควรเป็นแค่บทสนาโง่ๆ ก่อนที่พระอาทิตย์กำลังจะขึ้นในอีกสามชั่วโมงข้างหน้าแท้ๆ

“คุณเข้าห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนนะ ห้องน้ำข้างนอกไม่มีพวกเครื่องอาบน้ำ"

แดฮวีพยักหน้า เขาโอบรอบข้าวของที่อีกฝ่ายส่งมาให้ รวมทั้งเบียร์กระป๋องนั้นด้วย ร่างบางปิดประตูห้องน้ำ เขามองเข้าไปในกระจก และมันทำให้พบกับใครอีกคนที่ห่างหายไปนาน อีแดฮวีที่แสดงความอ่อนแอทุกอย่างออกมา

นิ้วเรียวที่เคยสรรสร้างค์เสียงดนตรีที่ทำให้ผู้คนหลงรักนั่นเปิดประป๋องเบียร์อย่างเคยชิน เพียงแต่ครั้งนี้มันทำให้เขาเลือดออก เขาเปิดก๊อกน้ำ ปล่อยให้สายน้ำชะละล้างความเจ็บปวดที่เกิดจากโลหะเล็กๆนั่น ใบหน้าสวยนั่นมองแผลบนนิ้วชี้อย่างเฉยเมย

ถ้าเป็นนักเปียโนคนอื่นคงตกใจกันบ้างล่ะ..

เพราะมือสำหรับนักเปียโนน่ะ สำคัญยิ่งกว่าสิ่งใดๆในโลก

มากกว่าดวงตา ขาที่จะก้าวไปข้างหน้า

หรือแม้แต่หัวใจー

“คุณอาบน้ำนานจนผมเกือบหลับ"

คนถูกกล่าวหาไหวไหล่ เขากะไว้แล้วว่าต้องโดนแซวเรื่องนี้ เพราะอีกฝ่ายคงไม่พูดเรื่องที่ตาเขาบวมขึ้นค่อนข้างมาก เจ้าของเสื้อฮู้ดสีเทาตัวคร่อมนั่งลงบนเก้าอี้เปียโนข้างๆเจ้าของห้อง มือซ้ายกระดกเบียร์พลางใช้มือขวาไล่โน้ต Sonata เพลงโปรด

“No. 8?”

ถามทั้งๆที่อีกฝ่ายก็เดาได้ตั้งแต่เขายังกดโน้ตห้องที่สามไม่เสร็จ คังดงโฮใช้มือซ้ายเล่นประสานกับเขาอย่างน่าอัศจรรย์- มันเป็นเพลงแรกๆของ Beethoven ที่แดฮวีได้ลองเล่น เป็นเพลงที่ดึงเขาเข้าสู่หลุมดำที่ไม่มีทางออก

เพลงที่มีความยาวกว่ายี่สิบนาที แต่มันก็ดูไม่ใช่เรื่องยากสำหรับคนทั้งสองคนที่จะจดจำทุกตัวโน้ตนั้นได้ และมันทำให้อีแดฮวีรู้ว่าเพลงนี้เป็นโซนาต้าเพลงโปรดของคุณดงโฮเหมือนกัน

พวกเราไม่จำเป็นต้องดูเนื้อเพลง

พวกเราหลับตาลง ปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของนิ้วมือที่จะส่งความรู้สึก

และในวินาทที่นิ้วชี้และนิ้วก้อยของแดฮวีสัมผัสโน้ตตัวสุดท้าย

เขาก็พึ่งรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของนิ้วที่กำลังบาดเจ็บ

“เจ็บใช่ไหม"

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ใบหน้าของคุณดงโฮเข้ามาใกล้เขาขนาดนี้

“บางทีการละเลยแผลของตัวเอง"

“...”

"มันก็ทำให้ตัวนายเจ็บกว่าเดิมนะแดฮวี"

แดฮวีหลับตาลงเมื่อเขาได้รับสัมผัสที่ประกบลงเบาๆบนริมฝีปาก มันไม่ได้ลึกซึ้งขนาดจะเรียกว่ามันคือการจูบ แต่มันก็ทำให้เขาได้กลิ่นลมหายใจที่เต็มไปด้วยแอลกอฮอล์ของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน

“ได้โปรด"

“...”

"ร้องเพลงที่พี่แต่ง"

มันเป็นครั้งที่สองหลังจากวันแรกที่ร้านนั้น ท่ีอีกฝ่ายเข้ามาชวนเขาเข้าสังกัด

มันคือการขอร้องครั้งที่สองจากคนแปลกหน้า

คนแปลกหน้าที่ช่วยถือร่มให้เขาในวันที่แดฮวีต้องการเดินตากฝน

คนแปลกหน้าที่เข้าใจดนตรีของอีแดฮวีมากกว่าอาจารย์ที่ปรึกษาเสียอีก

“แลกกับการที่ผมสามารถมาเล่นเปียโนหลังนี้เมื่อไหร่ก็ได้"

นัยน์ตาของอีกฝ่ายขยายขึ้นนิดหน่อย และนั่นทำให้แดฮวีเกือบกลั้นขำไว้ไหม่ไหว

“เมื่อไหร่ก็ได้"

พวกเขายิ้ม ก่อนที่พวกเราจะเล่นเพลงถัดไปเรื่อยๆー จนถึงเช้า

ไม่เห็นเป็นไรเลย.. แดฮวีบอกกับตัวเอง

ในเมื่อเขาก็เดินผ่านเส้นทางที่ไม่แน่นอนมาตั้งเยอะแล้ว

ก็แค่เดินต่อไป

จนกว่าจะเจอทางที่ฝนตกน้อยลง

“Waiting for you is like waiting for rain in this drought.

Useless and disappointing."

(การรอคอยคุณเป็นเหมือนการเฝ้ารอคอยให้สายฝนโปรยปรายลงมา 

ทั้งๆที่อยู่ในหน้าแล้งー เปล่าประโยชน์และน่าผิดหวัง)

          - Hilary Duf

*

ฮวังมินฮยอนเดินตากฝนเป็นครั้งแรกในรอบสองปี

นัยน์ตาที่เคยเป็นประกายกว่านี้ หมองลงเหมือนครั้งแรกที่เขาได้พบกับแดฮวี

ไม่สิー มันหมองลงกว่าครั้งแรกที่ได้พบด้วยซ้ำ

เขาหลับตาลงเพื่อประมวลทุกอย่าง และมันใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีในการเข้าใจเรื่องทั้งหมด

มือแกร่งผลักประตูที่เป็นเสมือนทางเข้าสู่โลกของพวกเขา

กลิ่นหอมของกาแฟ แอลกอฮอล์ และกลิ่นฝนเป็นสิ่งที่ทำให้เขายิ้มออกมา

การเป็นคนเห็นแก่ตัว กลายเป็นเรื่องที่ทำได้ง่ายๆ

เพียงแค่ตัวแปรหนึ่งในนั้นมีผู้ชายที่ชื่อว่าคิมจงฮยอนเป็นองค์ประกอบ

“ฮยอนอ่า"

คนที่กำลังยืนเช็ดแก้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เขา นัยน์ตาที่คลอไปด้วยหยาดน้ำสีใส กระตุกบางอย่างในใจเขาจนมันแตกละเอียดไปหมด

“มั่นใจหรือยัง"

เสียงสูงที่แหบขึ้นจมูกนั่นดังขึ้น มันแสดงความหวาดกลัว และหวั่นไหว

แต่ที่เห็นชัดที่สุดคงเป็นความรัก

“ไม่ว่าทางไหนที่มินเลือก"

“...”

“เราก็จะยังอยู่ที่เดิม"

การที่เขาถูกปลุกให้ออกไปซื้อยานอนหลับให้จงฮยอน ทั้งๆที่เขาเองก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายยังมียาพวกนั้นเหลือเยอะขนาดไหน ไหนจะเด็กคนนั้นที่เดินออกมาจากร้านของพวกเขา

และคำถามที่กำลังถูกถามออกมาจากปากอีกฝ่ายเมื่อครู่ มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะทำความเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องราวทั้งหมด

“ขอโทษนะ"

ร่างโปร่งเดินเข้าไปสวมกอดคนที่อยู่เคียงข้างเขามาตลอด สัมผัสที่เปียกชื้นตรงหน้าอก ทำให้มินฮยอนรู้ว่าอีกฝ่ายร้องไห้เพราะเขาอีกแล้ว

“ขอโทษที่ต้องให้นายใช้ความกล้าทั้งหมดกับเรื่องแบบนี้"

ฮวังมินฮยอนทำให้คิมจงฮยอนเปลี่ยนไปขนาดไหนกันนะ?

“แต่หลังจากนี้นายไม่ต้องทำอะไรแบบนั้นแล้วล่ะ"

แต่ไม่ว่าจงฮยอนจะเปลี่ยนไปในทางไหน

ทางทีดีกว่าหรือทางที่มืดมนกว่านี้

“เพราะเรามั่นใจแล้ว"

ฮวังมินฮยอนก็จะไม่ปล่อยมือคู่นี้

ไม่ปล่อยให้คิมจงฮยอนคนนี้หลุดลอยไปไหนอีกแล้ว

“เรารักจงฮยอน"

“...”

“รักแค่จงฮยอนมาตลอด"

มันเป็นเรื่องโหดร้าย สำหรับอีแดฮวี

หลังจากที่เขาพบอีกฝ่ายอีกครั้ง มันเหลือเพียงแค่ความหวังดีเท่านั้นที่เขารู้สึกกับอีกฝ่าย

มันไม่เหลืออะไรอีกแล้วจนมินฮยอนไม่แน่ใจว่าที่ผ่านมามันคือความรักหรือเปล่า

ทั้งๆที่เขามั่นใจว่า ฮวังมินฮยอนคือความรักสำหรับอีแดฮวี

แต่ในตอนนี้มันเหลือเพียงแค่ความหวังดี

และความโหยหาที่จะเห็นอีกฝ่ายประสบความสำเร็จและสบายดี

คนใจร้ายคนนั้นเงยหน้าขึ้น ก่อนจะพบว่าคนที่มีดวงตาที่เศร้าที่สุดอีกคนกำลังมองมา

อีกฝ่ายสะดุ้งเล็กน้อยในตอนที่ดวงตาของพวกเราประสานกัน

คนเป็นพี่ตัดสินใจขยับปาก เพื่อบอกสิ่งที่เขาอยากพูดออกไป

แต่สายฝนที่โปรยปรายลงมาเมื่อครู่ มันทำให้แรงโน้มถ่วงมีมากเกินกว่าพลังของเขาที่จะเปล่งออกไป

‘ยินดีที่ได้พบอีกครั้งนะ’

อีแดฮวียังยิ้มตาปิดเหมือนเดิม

เด็กผู้ชายคนนั้นยังยิ้มให้เขาเหมือนกับวันที่มินฮยอนเดินออกจาชีวิตอีกฝ่าย

‘ลาก่อนครับ’

ฮวังมินฮยอนส่งยิ้มกลับไปเมื่อเขารับรู้สิ่งที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อ

เขาเป็นคนเลว

ที่รู้สึกโล่งใจ

กับการรับรู้ว่าใครบางคนที่รักเขามากที่สุดคนหนึ่ง

กำลังเดินออกไปー และไม่หันกลับมารอผู้ชายใจร้ายอีกแล้ว

          ถึงฮวังมินฮยอนจะใจร้ายกับแดฮวีขนาดไหน แต่เขาก็ยังหวังให้อีกฝ่ายประสบความสำเร็จ

และจากสายตาของคังดงโฮวันนี้ ร่างโปร่งก็ค่อนข้างมั่นใจแล้ว

ว่าอย่างน้อยความฝันที่ครั้งหนึ่งอีกฝ่ายเคยมีー จะกลายเป็นจริง

และถ้าวันนั้นมีโอกาสมาถึงจริงๆ

ฮวังมินฮยอนกับคิมจงฮยอนคงเป็นเจ้าของที่ข้างหลังสุดในการแสดง

เพื่อเฝ้ามองรอยยิ้มที่กลับมาสดใสเหมือนเดิมー

รอยยิ้มที่สวยไม่แพ้ใครๆ

“คิมจงฮยอน"

เขาดันให้อีกฝ่ายยืนตรงๆ เพื่อที่จะได้มองเข้าไปนัยน์ตาสีดำสนิทー ดวงตาที่เขามักจะพบทุกครั้งที่หันหลังกลับไป มันไม่ใช่ความสงสาร ความเหงา หรืออะไรทั้งนั้น

มันเป็นแค่ความรู้สึกที่บริสุทธิ์จนเขาไม่สามารถรู้สึกถึงมันได้ในตอนแรก

เพราะมันเป็นความรู้สึกที่ไม่มีอะไรมาเจือปน

และเพราะแบบนั้นมันจึงอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้มินฮยอนต้องใช้เวลานานเหลือเกินー

นานจนเกือบจะทำคนที่สำคัญที่สุดผลัดหลงออกไป

“รักนะครับ"

มินฮยอนยิ้ม

ขณะที่ใครอีกคนที่รอฟังคำๆนั้นมาตลอด กลับนิ่งจนเขาไม่แน่ใจเสียแล้วว่าอีกฝ่ายยังมีสติอยู่หรือเปล่า

      "ฮวังมินฮยอนรักคิมจงฮยอน"

มีเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลลงมาจากนัยน์ตาคู่สวยนั่น ที่ทำให้มินฮยอนแน่ใจว่าจงฮยอนยังได้ยิน และเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นอยู่

“ขอโทษที่ต้องใช้เวลาขนาดนี้"

มินฮยอนใช้มือที่จงฮยอนบอกว่ามันสวยที่สุด เมื่อมันบรรเลงเพลงเพื่อจงฮยอน

“ขอโทษที่ต้องทำให้เสียใจ"

ค่อยๆเกลี่ยหยาดน้ำที่ไหลออกมาให้เบาที่สุด

“ขอโทษที่ทำให้ร้องไห้ ไม่ว่าจะเพราะความดีใจหรือปวดใจ"

ใช้ริมฝีปากของตัวเองจูบซับน้ำตาอีกข้าง ขยับขึ้นไปกดจูบบนหน้าผากอย่างรักใคร่

“ขอโทษที่กดดันให้นายทำในสิ่งที่เมื่อก่อนนายคงไม่มีวันทำ"

เสียงสะอื้นไห้ที่ดังขึ้นกว่าเดิม ทำเอามินฮยอนแทบจะขาดใจ และเขายังรับรู้ได้ถึงสายตาจากลูกค้าขาประจำอีกสองสามคนที่มองมาตาขวาง

“อย่าโทษตัวเอง และอย่าคิดว่าความเปลี่ยนแปลงเล็กๆน้อยนี่ จะทำให้เราหยุดรักจงฮยอนได้"

กดจูบลงไปบนริมฝีปากอิ่มที่คอยทำให้เขารับรู้ถึงคุณค่าของตัวเองเสมอ ริมฝีปากที่ทำให้มินฮยอนรู้สึกราวกับเป็นพระเจ้า

“ขอบคุณที่ไม่เคยหยุดรักมินฮยอน"

“...”

“ขอบคุณมากจริงๆที่ไม่เคยหันหลังให้เราซักครั้ง"

พวกเรามองหน้ากัน หัวเราะออกมา และจับมือกัน

“อื้อ ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ มินฮยอนอ่า"

มือที่ประสานกันแน่นขึ้นกว่าครั้งไหนๆ ทำให้จิตใจของมินฮยอนสงบลง มันเป็นความสุขที่สงบสุขอย่างที่เขาไม่คิดมาก่อน

“มันจะไม่แน่นไปกว่านี้"

“...”

“แต่ก็จะไม่หลวมไปมากกว่านี้แล้วนะ จงฮยอนอ่า"

วันนี้มินฮยอนก็พบว่าคิมจงฮยอนน่ะ เหมาะกับรอยยิ้มที่สว่างใส มากกว่านัยน์ตาหมองๆนั่นจริงๆ :) 

          ฮวังมินฮยอนก็อยากจะมองรอยยิ้มนั้นในทุกๆเช้าที่ลืมตาขึ้นมาพบรอยยิ้มที่สดใสกว่าแสงสว่างยามเช้า

          และเห็นรอยยิ้มสวยๆของคิมจงฮยอนก่อนที่ความมืดจะพาเขาเข้าสู่ห้วงนิทรา

*

“คุณลูกเจี๊ยบ"

เสียงทุ้มๆที่คุ้นเคยทำให้พนักงานพาร์ทไทม์ประจำร้านเงยหน้าขึ้นไปมองลูกค้าประจำอีกคน เขาเงยหน้าไปสบตากับพี่มินฮยอนที่วันนี้อารมณ์ดี(มากกว่าปกติ) อีกฝ่ายเลิกคิ้วเป็นเชิงถามกลายๆว่าคนๆนี้คือใคร

“คุณควานลิน วันนี้รับอะไรดีครับ?”

วันนี้คุณไอดอลชื่อดังสวมเพียงเสื้อฮู้ดฮิปฮอปสีดำเรียบๆ มีลายกราฟฟิคเล็กน้อย กางเกงยีนส์สีขาวขาดเข่า กับหมวดแก้ปสีเดียวกับเสื้อ

“เอาคาปูชิโน่เย็นครับ"

“ทั้งหมด 5000 วอนฮะ"

ซอนโฮยื่นมือออกไปรับบัตรและรูดอย่างคล่องแคล่ว วันนี้เขาไม่ได้หันไปทำเครื่องดื่มให้อีกฝ่าย เพราะพี่มินฮยอนอยู่ด้วย และนั่นคงทำให้คุณไอดอลประหลาดใจ

แต่อีกฝ่ายสุภาพเกินไปกว่าที่จะถามมันออกมาตรงๆ

“อ๋า จริงๆปกติพี่มินฮยอนเป็นคนทำเครื่องดื่มที่เป็นกาแฟน่ะครับ พี่เขาทำอร่อยม๊ากกกมากกกเลย คุณควานลินจะต้องตกใจแน่ๆ"

คุณลูกค้าคนดังพยักหน้าหงึกหงัก เสียงโทรศัพท์ของเจ้าตัวที่ดังขึ้นทำเอาอีกฝ่ายอดพูดสิ่งที่กำลังจะพูดออกไป หน้าจอท่ีแสดงชื่อคนที่โทรมาทำเอาเจ้าตัวเบ้ปากออกมา พวกๆพี่ต้องฝากเขาซื้อของเยอะๆอีกแน่ๆ

“ผมมาซื้อกาแฟเฉยๆ"

ซอนโฮเดินถอยหลังไปพิงเคาน์เตอร์ เสียงที่ลอดออกมาจากโทรศัพท์มันดังพอที่จะทำให้คนที่ยืนคนละฝั่งกับคุณควานลินอย่างเขายังได้ยิน และซอนโฮก็ไม่อยากจะเสียมารยาทแอบฟังคนอื่นคุยโทรศัพท์นัก

“ห้ะ พี่ เยอะขนาดนั้นพี่สั่งเองเถอะ"

คุณควานลินเอาโทรศัพท์ออกจากตัว ก่อนจะกวักมือเรียก ซอนโฮจึงเดินกลับไปยืนที่เดิม

“คุณช่วยจดออร์เดอร์ตามที่ได้ยินหน่อยนะครับ เดี๋ยวผมจะเปิดสปีคเกอร์

“ครับๆ"

“สวัสดีค้าบบบ เอาอเมริกาโน่สี่แก้ว เค้กชาเขียวสอง ช็อตเค้กอะไรก็ได้สาม"

“เห้ยๆๆ พี่ผมขอสตอร์เบอรี่ปั่นด้วยๆๆ"

“ชาเขียวปั่นหวานน้อยด้วยค้าบบบบ"

“เอาเค้กด้วยยย ช็อคโกแล็ตสองชิ้นเลยครับบบบ"

ควานลินมองหน้าพนักงานพาร์ทไทม์ที่ตอนนี้ขมวดคิ้วยุ่งไปหมด มื้อเรียวนั่นก็ยุ่งกับการกดออร์เดอร์ใส่เครื่องคอมพิวเตอร์ คิ้วหนาๆนั่นขมวดหนักเข้าไปอีกตอนที่ทวนออร์เดอร์ของทั้งหมด แต่ดูเหมือนพี่ตัวดีทั้งหลายที่สั่งของเยอะแยะไปหมดจะไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่

“ทั้งหมดเป็น 58,000 วอนฮะ"

คราวนี้เป็นตาของพนักงานหนุ่มบ้างที่จะหัวเราะคืนไอดอลคนดัง มือหนานั่นยื่นบัตรมาให้เขารูดอย่างไม่เต็มใจนัก ซอนโฮส่งบัตรคืนก่อนจะหันหลังกลับไปช่วยพี่มินฮยอนทำเครื่องดื่มและจัดเค้กใส่กล่อง

เขาเหลือบมองคุณควานลินที่วันนี้ไม่ไปนั่งรอบนเก้าอี้ตัวเดิม วันนี้อีกฝ่ายกลับยืนพิงเคาน์เตอร์รอ เคาะนิ้วไปตามจังหวะเพลงที่เปิดคลอในร้าน ซอนโฮกับพี่มินฮยอนเร่งมือทำเครื่องดื่มและจัดมันลงถุงกระดาษ เพราะไม่อยากให้คุณไอดอลรอนานนัก (เดี๋ยวแฟนคลับมาเจอแล้วจะวุ่นวายอีกด้วย)

“คุณควานลิน ออเดอร์ที่สั่งเสร็จแล้วครับ"

คนดังเหลือบมองถุงกระดาษทั้งเจ็ดถุงแล้วได้แต่ถอนหายใจออกมา โอเค ถึงเขาจะเป็นผู้ชายที่แข็งแรง แต่ทั้งหมดนี่มันก็เป็นน้ำเกือบหมดนี่นา

“ซอนโฮ เดินไปส่งคุณเขาสิ" พนักงานพาร์ทไทม์หันมามองหน้าคุณเจ้าของร้านด้วยความตระหนก

“คุณควานลินจะไปตึก xx ใช่ไหมครับ?”

“ครับ"

“งั้นให้ซอนโฮเดินไปด้วยดีกว่าครับ ใกล้ๆเอง"

เจ้าของเสื้อสเวตเตอร์สีดำพยักหน้าให้เจ้าของร้านที่เขาพึ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก เขามองดูคุณลูกเจี๊ยบถอดผ้ากันเปื้อนสีดำที่ปักชื่อร้านออก ก่อนจะเดินอ้อมออกมายืนฝั่งเดียวกับเขา

พวกเราเดินไปยังจุดมุ่งหมายโดยไม่ได้คุยอะไรกัน มันมีแต่ความเงียบー ที่ไม่น่าอึดอัดเท่าไหร่ แต่ควานลินรู้สึกได้ว่าคุณพนักงานไม่ชอบสถานที่ที่พวกเขากำลังจะเดินเข้าไปด้วยกันนัก

และทฤษฎีของไลควานลินก็ชัดเจนมากขึ้น ในตอนที่พวกเขาเดินเข้ามาใกล้ตัวตึกเรื่อยๆ และคนตัวเล็กกำลังสั่น มันไม่ใช่อาการที่ดีนัก และมันก็ไม่ใช่จังหวะที่ดีที่เขาจะถามอีกฝ่ายถึงสาเหตุนั้น

“ขอบคุณมากนะครับคุณลูกเจี๊ยบ"

“อ่า ไม่เลยครับๆๆ ด้วยความยินดี"

“ส่งตรงนี้ก็พอครับ เดี๋ยวผมให้สต๊าฟมาช่วยยกต่อ"

เขามองท่าทีลังเลของอีกฝ่าย ตัดสินใจแย่งถุงกระดาษจากมือของตัวเล็กกว่ามาถือจนหมด

“ถ้ารู้สึกผิด...”

“...”

“ก็แลกกับคาท๊กของคุณแล้วกัน"

ตาของยูซอนโฮที่โตอยู่แล้วกับโตขึ้นไปอีก อ่า..มันเกือบจะเรียกได้ว่าตาเหลือกเลยแหละ

ไลควานลินขำ มันเป็นเสียงหัวเราะที่ทุ้มที่สุดเท่าที่ซอนโฮเคยได้ยินมาเลยล่ะมั้ง

“เผื่อผมจะสั่งเครื่องดื่มอีกน่ะครับ"

“อ๋าาาา"

ซอนโฮหัวเราะตามพลางเอามือตีหัวตัวเองที่เผลอคิดอะไรไปไกลเกินกว่าเหตุ

“แล้วก็..”

“...”

“จะได้จีบคุณลูกเจี๊ยบด้วย :)”

ให้ตายสิ..

เขาจะโดนแฟนคลับคุณไลควานลินรุมกระทืบไหมนะ?

"ที่สำคัญกว่านั้น....คราวหน้าผมอยากให้คุณเป็นคนชงกาแฟให้ผมมากกว่า:)"

อ่า..

แต่ก็ต้องยอมรับ ว่าประโยคเมื่อกี้กับหน้าหล่อๆ

ดวงตาที่เต็มไปด้วยความจริงใจและจริงจังนั่นมันทำให้ใจเขาหวั่นไหวพอสมควร

TBC

Please comment or tag #Shelterain101

Talk : ไม่รู้จะยังมีใครรออยู่หรือเปล่า ฮื่อออ จะพยายามแต่งให้จบนะคะ

ทุกๆคอมเม้นมีผลต่อกำลังใจเรามากจริงๆ ถ้าเกิดอ่านแล้วชอบ แล้วเม้นให้เรารู้ด้วย

ก็จะดีต่อใจคนแต่งมากๆเลยค่ะ ;__; เราผ่านจุดดราม่าสูงสุดของฟิคละค่ะ เย้ะ! 555555

ปล. คิดว่าไม่เกินสองตอนก็จะจบแล้วค่ะ

ปล2. เราชอบคาแรคเตอร์แดฮวีกับยัยเจเรื่องนี้มาก .__.

ปล3. เรากำลังคิดจะแต่ง วันช็อต คู่มินฮยอนแดฮวี เป็นตอนที่ทั้งสองคนยังคบกันอยู่มาคั่นน่ะค่ะ (เลยจะมาถามว่าอยากอ่านกันหรือเปล่า หรือแค่ให้ปนๆมาในเรื่องหลักแบบ flash back)