[os/sf] The Sheltering Rain: All x Daehwi

ตอนที่ 25 : #Fictober2019 Day 3: Moonlight (Minhyun x Daehwi)

#Fictober2019

Day 3: Moonlight

Pairing: Minhyun x Daehwi

          กลิ่นชื้นของฝนหลงฤดู ผสานกับกลิ่นเฉพาะตัวของต้นไผ่นับร้อยต้น เสียงรองเท้าผ้าใบราคาแพงค่อยๆเหยียบย่ำบนใบไม้อย่างสะเปะสะปะ มือเรียวกำสายสะพายกระเป๋าไว้แน่น ใบหน้าเล็กสะท้อนแต่ความกังวลใจ ตาชั้นเดียวข้างซ้ายลู่ลงเหมือนเจ้าหมาตกน้ำ ตาสองชั้นด้านขวาพยายามเบิกให้กว้างขึ้น เพื่อมองทางข้างหน้า

          “ให้ตายสิ"

          ใครจะไปรู้ว่าคนอย่างอีแดฮวีหรือ ไดกิ จะหลงทาง ขณะเดินทางมาทัศนศึกษากับที่ฮิโรชิม่า มือถือที่ไร้สัญญาณนอนแอ้งแม้งอยู่ในกระเป๋า ความรู้สึกกลัวประดังประเดเข้ามาในหัว

          ป่าในวัดมันลึกขนาดนี้เลยหรอ?

          “ชู่วว"

          เสียงของใครบางคนดังมาจากด้านหลัง พร้อมกับสัมผัสที่แตะเบาๆตรงข้อมือเล็ก กลิ่นหอมสะอาด เหมือนดอกกุหลาบที่ลอยบนทะเลสาบที่ถูกแช่แข็ง

ใจเต้นแรงจังแฮะ

          “คุณ?”

          ตัดสินใจหันกลับไปมอง ก่อนจะพบผู้ชายตัวสูงและหุ่นสมส่วน ผิวพรรณขาวผุดผ่องราวกับไม่ใช่คน เครื่องหน้าชัดและลงตัวราวกับพระเจ้าบรรจงสร้างคนๆนี้ขึ้นมา นัยน์ตาชั้นเดียวที่โตกว่าคนที่มีตาสองชั้นเสียอีก อีกฝ่ายก้มลงมามองแดฮวี ทำให้ผมเห็นดวงตาคู่นั้นชัดๆ มันสว่างกว่าแสงจากจันทราเสียอีก

          “เดินไหวไหม?”

          อีกฝ่ายมองหน้าแดฮวีด้วยความกังวลและห่วงใย ไม่แน่ใจว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่า แต่อีกฝ่ายมองเขาด้วยความโหยหา ราวกับรอคอยเวลานี้มานาน – เมื่อคิดได้ดังนั้น แดฮวีก็รู้สึกกังวลใจขึ้นมา

          แต่ก็ส่ายหน้าจนกลุ่มผมสีดำขลับสะบัดไปมา เหลือบตามองคนแปลกหน้าด้วยสายตาออดอ้อน

          “ขี่หลังผมไหม?”

          การกระทำกับความคิดตีกันไปหมด – อีแดฮวีเป็นคนฉลาด ใครหลายคนต่างก็เรียกเขาว่าเป็นอัจฉริยะ เพราะงั้นการที่คนๆหนึ่งจะโผล่มาอยู่ข้างหลังโดยเขาไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ใบหน้าที่ดูดีเกินคนนั่น ไหนจะสายตาที่ดูอาลัยอาวรณ์อย่างน่าประหลาดนั่นอีก

          ทุกอย่างดูน่าสงสัยไปหมด – ดูยังไงก็เป็นสถานการณ์อันตราย ที่เขาไม่ควรถลำลึกไปมากกว่านี้

          “ผมเชื่อใจคุณได้ใช่ไหมครับ?”

          แดฮวีขยับไปใกล้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า รู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด แสงอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าไปตอนไหนก็ไม่รู้ ทำให้บรรยากาศรอบข้างเย็นขึ้นจนรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว แต่หัวใจกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด

          “ลองมองตาผมสิ"

          แดฮวีมองตาอีกฝ่ายทันทีที่ฟังประโยคนั้นจบ เด็กที่โตมากับความมั่นใจเต็มร้อย ไม่รู้สึกกลัวกับคำขอที่ดูน่าหวาดหวั่นนั่น คนตัวเล็กพินิจใบหน้าหล่อเหลานั้น โดยมีแสงจากดวงจันทร์ตกกระทบลงบนดวงหน้านั้น

          “ผมเห็นศตวรรษในดวงตาคุณ"

          “แล้วคุณเห็นอะไรอีก?”

          “ผมเห็นความอาลัยอาวรณ์ แล้วก็ – ความรัก?”

          “คุณยังเก่งเหมือนเดิมเลย"

          แดฮวีหยุดชะงัก เป็นจังหวะเดียวกับที่อีกฝ่ายยื่นมือมาจับมือของเขาไว้ มือนั้นประสานเข้าหามือแดฮวีอย่างคุ้นเคย ความรู้สึกแปลกประหลาดที่แล่นไปทั่วร่างกาย ชวนให้หัวใจเต้นจนแทบหลุดออกมา

          “คุณ?”

          “มินฮยอน"

          อีกฝ่ายแนะนำชื่อของตัวเองอย่างสบายๆ ทั้งๆที่นัยน์ตาสีดำราวกับรัตติกาลเมื่อครู่ แปรเปลี่ยนเป็นนัยน์ตาสีเทาอ่อน ดวงตาโตขขึ้นและมีลักษณะเหมือนหมาป่า หางสีเขาเหลือบเทาสวย ขยับไปมาด้านหลังตัวมินฮยอน

          “เทพจิ้งจอกต่างหาก"

          หันมายิ้มให้ราวกับจะบอกว่า ตัวเองไม่ใช่หมาป่าอย่างที่แดฮวีคิดในใจ มุมปากกระตุกยิ้มกว้าง ราวกับดีใจมากๆจนไม่สามารถเก็บอารมณ์ได้

          “เดี๋ยวนะ คุณอ่านใจผมได้?”

          “ได้สิ คุณเจ้าสาวของผม :)”

          “เจ้าสาว?”

          “อื้อ ผมน่ะ รอคอยคุณมาตลอดเลยนะ"

          มินฮยอนยิ้ม แต่ไม่ได้ขยับเข้ามาใกล้แดฮวีมากไปกว่านี้ เว้นระยะและจังหวะราวกับจะรอให้ผมเป็นคนตัดสินใจเอง ราวกับว่าตอนนี้แดฮวีกำลังยืนอยู่บนเขตแดนระหว่างโลกคู่ขนาน

          โลกแห่งความจริงสองแห่ง – โลกที่แดฮวีเป็นอัจฉริยะ กับโลกที่อีแดฮวีกลายเป็นเด็กอัจฉริยะที่หายสาบสูญไป

          กลิ่นหอมของกุหลาบแตะลงบนตัว ความรู้สึกอาวรณ์ดับสูญ

          และการหลงทางนี้

          ก็จบลง

THE END

Please comment or tag #Shelterain101

Talk:พึ่งลองแต่งfictoberปีนี้เป็นปีแรก ฮือออ ก็จะสลับมาลงกับฟิคโดแจนะคะ (เป็นสลับโดแจ + ออลฮวี) ส่วนวันไหนจะลงคู่ไหน ก็แล้วแต่พล็อตที่เด้งเข้ามาในหัวเลยค่ะ ฮรุกก ฝากตัวด้วยนะคะ ;w; ! 

ปล. ติชมได้เสมอเลยนะคับ คนเขียนจะได้พัฒนางานขึ้นคับบ qwq