ตอนที่ 11 : [os] Strawberries On Top Of Me (Jihoon x Daehwi)
[os]Strawberries On Top Of Me
Park Jihoon x Lee Daehwi
#Shelterain101
14,047 words
BG Music: DJ-CHIN-LU SELECTION & Adina Howard - Strawberries On Top Of Me
Daniel Caesar – Best Part
Posted: 17/06
!!ฟิคแก้บนจ้า ฮืออ น้องแดฮวีพี่ขอโทษ
พี่จีฮุนคะ ขอบคุณที่ทำให้นุ้งสมหวัง ไม่นกบัตรนะคะ;___; !!
*
“คุณแดฮวี อย่ามองกล้อง ให้มองทะลุเลนส์แล้วสบตากับผมใช่ แบบนั้นแหละ ไม่ต้องกัดริมฝีปาก ส่งทุกอย่างผ่านทางสายตาแทน นั่นแหละครับ เยี่ยม"
มันเป็นการถ่ายแบบที่ใช้เวลารวดเร็วที่สุดตั้งแต่อีแดฮวีเป็นไอดอลมา ทั้งการถ่ายรูปทั้งวงหรือการถ่ายเดี่ยว คนตรงหน้าก็ดูจะจัดการและออกคำสั่งที่ทำให้ผลลัพธ์ออกมาได้น่าพึงพอใจเป็นที่สุด ตากล้องที่หน้าตาดีมากจนแดฮวีหรือพี่ๆในวงเองยังตกใจตอนที่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นช่างกล้อง (ตอนแรกพวกเขานึกว่ามันเป็นการถ่ายแบบร่วมกับนักแสดงหน้าใหม่เสียอีก)
อวัยวะที่มีเสน่ห์ที่สุดนั่นโผล่พ้นตัวกล้องออกมา ดวงตาที่สุกสกาวส่องแสงสว่างให้กับกาแล็กซี ทว่าดวงตาสีดำขลับนั่นกลับมีพลังดึงดูดเหมือนหลุมดำ ไม่จำเป็นต้องเข้าไปใกล้จนเกินไป แค่ยืนอยู่ในรัศมีที่อีกฝ่ายสามารถส่งสายตามาหาได้ รูปหน้าที่ค่ายเพลงหลายค่ายก้มลงเพื่อร้องขอให้อีกฝ่ายเข้ามาอยู่ในสังกัด
เมื่อการถ่ายทำจบลง พวกเขาก็เดินมาขอบคุณตากล้องคนเก่งของวันนี้พร้อมกับรอยยิ้ม พี่ยองมิน พี่ดงฮยอนและพี่อูจินเดินออกไปแล้ว เป็นอีแดฮวีที่เดินมาหยุดลงตรงหน้าผู้ชายที่เก่งเกินกว่าอายุ อัจฉริยะของวงการม้วนฟิล์ม
“ขอบคุณมากนะฮะคุณจีฮุน"
“ด้วยความยินดีครับ:)”
พวกเขาจับมือแทนการกล่าวลากัน ก่อนจะเดินแยกออกไปทำธุระของตัวเอง
ใช่
มันควรจะจบลงเพียงเท่านั้น –
ถ้าไม่ติดว่ารูปถ่ายที่อีกฝ่ายถ่ายออกมา มันถูกจับจองจนสำนักพิมพ์สั่งผลิตเพิ่มแทบไม่ทัน ทั้งๆที่ยังไม่ถูกวางแผง และดูท่าว่าคนที่ถูกใจรูปเหล่านั้นจะไม่ใช่แค่แฟนคลับเสียด้วยสิ
“ฮยองงงงงงงฮะ"
เอ่ยออดอ้อนผู้จัดการตัวเอง เข้าไปควงแขนอย่างออเซาะจนคนเป็นผู้จัดการไม่สามารถกลั้นรอยยิ้มได้อีกแล้ว เด็กผู้ชายที่เปล่งประกายคนนี้น่ะเป็นที่รักของผู้คนรอบตัวทั้งนั้นแหละ
“ว่าไงตัวดื้อ คราวนี้จะขออะไรฮยองอีก"
“ง่าา ทำไมต้องรู้ทันด้วยยย"
“บอกมาเร็ว เดี๋ยวฮยองต้องเข้าไปคุยเรื่องโซโล่อัลบั้มเราต่อแล้ว"
“เรื่องนี้แหละๆๆๆ"
ส่งยิ้มหวานๆพร้อมกับหลับตาพริ้มแบบที่รู้ว่าถ้าทำแล้วฮยองคนเก่งต้องยอมตามใจตัวเองแน่ๆ แดฮวียกมือหยาบกร้านเพราะการทำงานหนักนั่นมาลูบๆนวดๆให้หายเหนื่อย
“หืม?”
“ผมขอคอนแทกต์ของคุณตากล้องหน่อยได้ไหมง่ะ?”
“ขอทำไม เดี๋ยวเราก็เจอวันถ่ายปก"
“ไม่ๆๆ คือผมอ่ะจะขอเปลี่ยนคนถ่าย"
ผู้จัดการคนเก่งหยุดเดิน มองเข้ามานัยน์ตาของแดฮวีก่อนจะถอนหายใจ เขาพอจะรู้ตั้งแต่เห็นรูปที่ถูกปล่อยออกมาแล้วว่าเด็กดื้อตรงหน้าจะต้องถูกใจรูปเซตนั้นขนาดไหน
“ไปคุยกับเขาเองละกันปาร์คจีฮุนน่ะรับงานน้อยจะตาย"
พูดด้วยเสียงที่แผ่วลงนิดนึงก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาส่งคอนแทกต์ให้เด็กที่อยู่ในความดูแล
“เดี๋ยวพี่ลองเอาไปเสนอในที่ประชุมให้ก่อน แต่รีบๆล่ะ เพราะเพลงก็อัดไปแล้ว เหลือ – "
“รู้แล้วค้าบบบบบ"
เอ่ยขึ้นตัดบทอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะควงแขนพาคุณผู้จัดการไปส่งถึงหน้าห้องประชุม จนอีกคนอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกมา หันมาดึงแก้มไอ้ตัวแสบอย่างมันเขี้ยว
“ไปไปตกบ่วงมาให้ได้"
เอ่ยให้กำลังใจอย่างแข็งขันเพราะมาคิดๆดู ถ้าได้ปาร์คจีฮุนที่ไม่เคยถ่ายปกอัลบั้มให้ไอดอลคนไหนมาถ่ายอัลบั้มโซโล่ของแดฮวีได้ล่ะก็ –
และอีแดฮวีน่ะเป็นเด็กที่ใครๆก็เอ็นดู หากมองด้วยหัวใจที่ปราศจากอคติแล้วล่ะก็ การตกหลุมรักเด็กคนนี้น่ะเป็นความรู้สึกที่ธรรมชาติจริงๆ
“อื้อ เชื่อมืออีแดฮวีได้เลย"
ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้ ก่อนจะหันหลังเดินกลับไป
พร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสนุก
*
“โอ๊ะ คุณจีฮุน :)”
เอ่ยทักพลางส่งยิ้มแสนสดใสไปให้คนที่อายุมากกว่าตัวเองเกือบแปดปี อีแดฮวีที่กำลังจะขึ้นชั้นมัธยมปลายปีสุดท้าย กับปาร์คจีฮุนในวัยยี่สิบหกปี
“สวัสดีครับ คุณแดฮวี :)”
การเจอกันที่ร้านกาแฟด้วยความบังเอิญในย่านคนรวยไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรสำหรับไอดอลและตากล้องชื่อดัง เช้าวันอาทิตย์ที่ไร้ผู้คนกับไอซ์อเมริกาโน่สองแก้ว กลิ่นกาแฟที่ฟุ้งอบอวลไปทั่วตัวร้าน แสงไฟสีส้มที่หยอกล้อกับตัวเฟอร์นิเจอร์
“ให้พี่เลี้ยงนะครับ"
ยื่นบัตรเครดิตมาจากด้านหลัง ไอดอลคนดังเอี้ยวตัวหันไปมองก่อนจะเอียงคอทำหน้าลำบากใจเล็กน้อย กัดริมฝีปากเล็กๆนั่นแสดงทั้งความลังเลและประหม่าออกมา
“นะครับ:)”
ให้ตายสิ ปาร์คจีฮุนนี่ใช้สายตาสวยๆนั่นได้เด็ดขาดชะมัด คิดในใจก่อนจะพยักหน้าออกมา เขยิบไปยืนข้างๆเพื่อให้คนอายุมากกว่าได้จัดการออเดอร์ของพวกเขาทั้งสองคน
“ขอบคุณมากๆนะฮะพี่จีฮุน – คุณจีฮุน"
เท้าแขนไปกับเคาน์เตอร์บาร์ก่อนจะส่งยิ้มกว้างๆไปให้ ไม่มีการหลบสายตาแบบที่คนอื่นมัดจะทำ อีแดฮวีเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ไม่ถอนหรือละสายตาจากจีฮุนหลังจากที่สบตากันเป็นเวลานาน นัยน์ตาที่บรรจุความสวยงามแบบลึกลับนั่นจ้องกลับมา สะท้อนภาพของตัวเขาเอง ประกายความพึงพอใจบางอย่างสถิตลงข้างในดวงตาคู่สวย
“ให้ผม – "
กลิ่นน้ำหอมเย็นๆที่ถูกตัดด้วยกลิ่นหวานอ่อนๆของดอกไม้ผสมกับกลิ่นอาฟเตอร์เชฟของไอดอลตรงหน้าน่ะ มันไม่ธรรมดาเลยซักนิด องศา ท่าทางที่จงใจจัดวาง รอยยิ้มที่สวยและสง่าเกินกว่าจะห้ามใจ
“เลี้ยงข้าวเช้าเป็นการตอบแทนนะครับ:)”
และปาร์คจีฮุนก็ไม่รู้ว่าจะห้ามใจไปทำไม ในเมื่อสายตาของพวกเขามันแลกเปลี่ยนข้อความที่ต้องการจะสื่อไปแล้ว:)
ไข่คน ขนมปังปิ้ง สลัดและข้าวผัดกิมจิเป็นเมนูที่เจ้าของห้องเป็นคนเลือก อีแดฮวีในชุดเสื้อแขนยาวสีขาวกับกางเกงวอร์มสีดำกำลังยืนทำอาหารในห้องครัวด้วยความชิว จนจีฮุนแอบทึ่งในใจไม่ได้ ระดับความสามารถในการปรับตัวเข้าหาสถานที่และผู้คนของแดฮวีน่ะไม่ใช่เล่นๆจริงๆนั่นแหละ
“เอาน้ำปั่นอะไรพวกนี้ไหม?”
ถามขณะที่เปิดตู้เย็นที่เต็มไปด้วยของสดและอาหารสำเร็จรูป
“มีสตอรว์เบอร์รี่ปั่นไหมครับ?”
ละสายตาจากกระทะก่อนจะส่งยิ้มบางๆมาให้เจ้าของห้องด้วยความเกรงใจ แต่อีแดฮวีก็เป็นคนแบบนี้ ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่เสมอ พร้อมที่จะกระโดดเข้าหาความเสี่ยงทุกรูปแบบเพื่อทำให้ผลงานของตัวเองออกมาเต็มร้อย ขังตัวเองเพื่อฝึกซ้อมจนร่างกายจดจำความเจ็บปวด ก้าวออกมายังโลกภายนอกเมื่อทุกอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว
‘แพ้ไม่เป็น’ นั่นอาจเป็นสิ่งที่ผู้คนภายนอก — คนที่ใช้อคติมองทะลวงเข้ามาและเรียกว่ามันเป็นข้อเสีย แต่สำหรับอีแดฮวีแล้ว สิ่งนั้นเป็นขุมพลังที่แข็งแกร่งที่สุดที่จะผลักดันให้เขาก้าวไปข้างหน้า ก้าวเดินออกไปทั้งๆที่เจ็บจนแทบจะยืนไม่ไหว ออกเดินไปข้างหน้าทั้งๆที่กำลังโดนเหยียดยาม ดูถูกและเยาะเย้ย จากทางสายตาและวาจา แต่ไม่ว่าจะถูกทำร้ายแค่ไหนหัวใจก็ยังไม่อาจด้านชาได้
เลือดไหลลงมาทุกครั้งที่ได้ยิน
กรีดแทงทุกครั้งที่คิดถึงมัน
แต่แน่ล่ะ แอนตี้แฟนน่ะ ไม่มีวันสนใจหรอก มองข้ามมันไปยิ่งกว่าตอนที่คนพวกนั้นมองข้ามความสามารถของเขา
การทุ่มเทนั่นก็รวมถึงการเข้ามาขอร้องปาร์คจีฮุนในรูปแบบอ้อมๆนี่ด้วย และอีแดฮวีก็มั่นใจว่าอีกฝ่ายรู้ว่าเขาต้องการอะไร ถึงจะอายุยังน้อยแต่แดฮวีก็ไม่ใช่คนที่เดินเกมแบบทะเล่อทะล่า เขาศึกษาประวัติของอีกฝ่ายมาเป็นอย่างดีก่อนที่จะเข้ามาขอร้องคนๆนี้
ว่าปาร์คจีฮุนชอบคนที่มีความพยายาม – ที่พอดีและมีมารยาท เพราะงั้นการแอดคาท่กอีกฝ่ายเพื่อขอร้องในสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นจึงกลายเป็นการกระทำต้องห้าม
“มีครับ ปั่นนมหรือกล้วยดี?”
“แฮ่ ทั้งสองอย่างเลยได้ไหมครับ?”
ส่งยิ้มแห้งๆกลับมาก่อนจะเดินไปรับสตอรว์เบอร์รี่จากมืออีกฝ่ายมาล้างโดยไม่ต้องรอให้บอก หรี่ความแรงของเตาให้เหลือระดับเบา
“คุณจีฮุนนน"
ส่งเสียงเรียกเพื่อบอกว่าทำหน้าที่ของตัวเองเสร็จแล้ว เจ้าของห้องในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว พับแขนเสื้อขึ้นอย่างลวกๆ กับกางเกงยีนสีเข้ม
“ไหน"
เดินอ้อมเข้ามาซ้อนจากข้างหลัง กลิ่นอาฟเตอร์เชฟแบบที่ชวนให้ขนลุกทำให้แดฮวีรู้สึกแปลกๆ สองมือที่ยกขึ้นมาเช็คความเรียบร้อยของผลงานทำให้คนอายุน้อยกว่ายกยิ้มออกมา
“โอเคไหมครับ?”
อีแดฮวีกล้าพอที่จะหันกลับไปชูสตอรว์เบอร์รี่ให้ปาร์คจีฮุนดู ยกยิ้มอย่างมั่นใจทั้งๆที่การกระทำแบบบนั้นมันทำให้พวกเขาเข้าใกล้กันมากขึ้น ไม่มีใครถอนสายตาจากใครก่อน แต่ถึงแบบนั้นอีแดฮวีก็ยังคงเป็นแค่เด็กน้อย
“ขอชิมก่อนสิ"
อ้าปากเข้าไปรับผลไม้สีแดงสดทั้งลูก ขณะที่ยังไม่ละสายตาจากอีกฝ่าย กัดและเคี้ยวผลไม้ลูกนั้นช้าๆ ใช้ปลายลิ้นทำความสะอาดน้ำที่ไหลลงมา สายตาที่ส่งมามันยั่วยวนและปั่นปวนความรู้สึกได้มากกว่าครั้งแรกที่แดฮวีมองลงมาจากเวทีเสียอีก
คนคนหนึ่งสามารถก่อให้เกิดความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ได้ขนาดนี้เชียวหรอ?
“คุณจีฮุน"
“หืม?”
เอียงคอในองศาแบบที่กะทำให้คนอายุน้อยกว่าจนมุม โลมเลียด้วยสายตา ปราศจากการสัมผัสทางร่างกาย ช่องว่างที่อากาศสามารถแทรกผ่านดูจะไร้ประโยชน์ทันทีที่แดฮวีสบตากับคนๆนี้
“ผม – อีแดฮวี"
มือที่เท้าไว้รอบเอวบางค่อยๆขยับไปปิดเตาแก๊สที่คงไม่มีใครสนใจอีกแล้ว การสื่อสารทางสายตาดูจะเป็นสิ่งที่ง่ายที่สุดสำหรับคนสองคน – ดวงตาที่สวยงาม ดึงดูดราวกับหลุมดำ และดวงตาที่ทอประกายเส้นคู่ขนานของความใสสดและความโศกเศร้า
“อยากเป็นนายแบบของคุณจีฮุน"
เจ้าของห้องกระตุกยิ้มเมื่อพบว่าเด็กยังไงก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี เมื่อเจออะไรรุกเร้าเข้าเยอะๆหน่อย ก็เลือกจะบอกอะไรออกมาตรงๆ ลืมการควบคุมเกมแบบที่พยายามทำมาโดยตลอด
“อืม..”
กลับมามองอีกฝ่ายตรงๆ ขยับหน้าเข้าไปใกล้ขึ้นราวกับจะเช็คว่าเด็กน้อยตรงหน้าลืมวิธีหายใจไปแล้วหรือยัง
“งั้นคุณแดฮวีคงต้องแสดงให้พี่เห็นแล้วล่ะ"
และวินาทีนั้นนักร้องชื่อดังก็รับรู้ได้ว่าปาร์คจีฮุนน่ะอันตรายขนาดไหน
“ว่าคอนเซ็ปต์ของอัลบั้มนี้มันน่าสนใจขนาดไหน :)”
ว่าการตกอยู่ในภวังค์ที่เรียกว่าปาร์คจีฮุนน่ะ เป็นเรื่องที่ง่ายกว่าการตกหลุมรักตัวเองเสียอีก
“ว่าไงครับ? คุณไอดอลชื่อดัง:)”
ถูกเรียกสติด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มและดูน่าขนลุก สายตาที่เต็มไปด้วยความมั่นคง ร้อนแรง ทว่าอบอุ่นนั่นทำให้แดฮวีสับสนไปหมด แต่คนเด็กดีของพี่ๆก็เก่งพอที่จะเรียกสติตัวเอง
“เป็นคอนเซ็ปต์ความเศร้าครับ – "
ใช้มือโอบรอบลำตัวตัวเองด้วยมือที่สั่น โอบกอดลำตัวของตัวเองทั้งๆที่ยังเปิดตาทั้งสองข้างให้กว้าง ราวกับต้องปกป้องตัวเองจากทุกๆอย่างรอบตัว ทั้งๆที่กำลังอยู่ในช่วงเวลาที่ตัวเองแตกสลายที่สุด – ถึงแบบนั้นอีแดฮวีคนนั้นก็ยังไม่มีเวลาหยุดพัก
“เหมือนเอเลี่ยนที่เก่งพอจะเข้าใจภาษาของมนุษย์"
“แต่ปรับตัวเข้าหาพวกเขาไม่ได้"
ก่อนจะเลื่อนมือไปคว้าอากาศเอาไว้ อากาศที่อยู่ใกล้เคียงกับมือขวาของปาร์คจีฮุนที่สุด ประคองมันขึ้นมาเพื่อปิด แนบชิดไปกับนัยน์ตาอีกข้าง แสดงให้เห็นถึงความอ่อนล้า เจ็บปวด ทว่ายังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
“เอเลี่ยนที่มีเสน่ห์ ปกปิด ทว่าเย้ายวน"
ทิ้งมือลงไว้ข้างลำตัว ไร้ซึ่งเกราะป้องกันใดๆ มีเพียงนัยน์ตาทั้งสองคู่ที่มองตรงมา ถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกที่ผสมปนเปกันไปทั้งหมด กองพะเนินด้วยเส้นความรู้สึกที่พัน ผสมยุ่งเหยิงไปหมด ทว่ามีเพียงความรู้สึกเดี่ยวที่ชัดเจนกว่าความรู้สึกอื่น
ความมุ่งมั่น
เด็กผู้ชายที่แตกต่างจากคนอื่นในวงการเหลือเกิน ไม่ได้โดดเด่นหรือสะดุดตาเท่าวิชวลของวง ทว่าเมื่อเขาได้ลองสบตา เฝ้ามองอีกฝ่ายแล้ว
ปาร์คจีฮุนกลับพบว่าการละสายตาจากศิลปะตรงหน้าเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถทำได้ – ไม่สามารถยอมรับได้
“ยินดีที่ได้ร่วมงานอีกครั้งนะ คุณแดฮวี"
ยื่นมือออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ สัมผัสความอบอุ่นที่แล่นผ่านร่างกายทำให้หัวใจเต้นเร็วกว่าตอนซ้อมเต้น เส้นความสัมพันธ์ที่ถูกขีดไว้อย่างชัดเจน การให้เกียรติที่อีกฝ่ายมอบให้ นัยน์ตาที่มองเข้ามา ความรู้สึกที่ตีวนราวกับกำลังเล่นเครื่องเล่นในสวนสนุก
“แดฮวี – เรียกแดฮวีเฉยๆก็ได้ครับ"
รอยยิ้มยังถูกคงไว้บนใบหน้าของคนอายุมากกว่า
“น้องแดฮวี:)”
เอ่ยเรียกอีกคนด้วยสรรพนามที่แตกต่างออกไป สรรพนามธรรมดาๆที่ทำให้หัวใจเด็กน้อยแทบหยุดเต้น
“ครับ พี่จีฮุน :)”
และกลับมาเต้นเร็วกว่าเดิมเมื่อลองเรียกชื่ออีกฝ่ายออกไปด้วยสรรพนามที่เคียงคู่ไปด้วยกัน
“ว่าไงครับ?น้องแดฮวี – นายแบบของพี่จีฮุน :)”
บ้าชะมัด
เพราะประโยคนั้นประโยคเดียว
เพราะสายตาที่ส่งมาเพียงเสี้ยววินาที
เพราะปาร์คจีฮุนคนเดียว
“อื้ออ"
อีแดฮวีจึงต้องโอบรอบลำคอของคนอายุมากกว่า และอีกฝ่ายก็ให้ความร่วมมือโดยการโน้มตัวลงมาอย่างใจดี สบตากันอีกครั้ง ก่อนจะหลับตาลง ปล่อยให้ริมฝีปากทำความรู้จักกันและกัน หยอกเย้า บดขยี้ แลกเปลี่ยนความหอมหวานที่ทำให้แสบลำคอไปหมด รสจูบกลิ่นสตอรว์เบอร์รี่ที่ทำให้จิตใจรุ่มร้อนราวกับเปลวเพลิง
Cut:รบกวนอ่านชื่อตอนก่อนใส่รหัสนะคะ ไม่งั้นใส่ผิดตอนก็เข้าไม่ได้น้าาาาาาา
Bio @Tearsfate
Pass: JihoontheHusband
*
“ผลงานของคุณจีฮุนนี่สุดยอดจริงๆนะคะ"
นักข่าวสาวหันมายกนิ้วให้กับอัจฉริยะของวงการบันเทิง ภาพถ่ายจากอัลบั้มโซโล่ของอีแดฮวีได้รับความสนใจอย่างล้นหลาม ตัวเพลงที่ถูกสื่ออารมณ์ได้ชัดขึ้นเพราะการกำกับเอ็มวีที่จีฮุนลงมาควบคุมทุกอย่าง
“ไม่หรอกครับ เป็นเพราะคุณแดฮวีเองก็เป็นศิลปินที่มากความสามารถด้วย:)”
ยิ้มรับอย่างสุภาพ
“แต่คุณถ่ายทอดอารมณ์ออกมาได้ดีมากจริงๆนะคะ จนคนเรียกอัลบั้มชุดนี้ว่าเป็นผลงานชิ้นเอกร่วมของคุณจีฮุนและคุณแดฮวีเลย"
“โอ้ว ถ้าเป็นเช่นนั้น ผมก็อยากจะฝากผลงานของพวกเราไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ฮ่าๆ"
ผายมือออกไป ก่อนจะส่งวิ้งค์ให้กล้องหนึ่งครั้งอย่างแพรวพราว พิธีกรประจำรายการตบมืออย่างชอบใจ
“มีสกิลในการขายของนะคะเนี่ย"
“นิดหน่อยครับ ฮ่าๆ ก็อยู่ในวงการมานานนี่ครับ"
“ถ้าอย่างงั้น ทางรายการขอให้คุณจีฮุนกล่าวอะไรปิดท้ายหน่อยค่ะ"
“อ่า"
เผลอกัดริมฝีปากอย่างลืมตัวเพราะใช้ความคิดอย่างหนัก ก่อนจะยกยิ้มออกมาเมื่อนึกอะไรขึ้นได้
“เหมือนที่ตัวเพลงพยายามจะสื่อออกมา ผมอยากส่งกำลังใจให้คนที่กำลังหาสถานที่ที่เป็นของตัวเอง safe place, comfortable zone สถานที่ที่เป็นอ้อมกอดของคนๆหนึ่ง ไม่ใช่แค่การก่อสร้างที่หยาบโลน”
ดวงตาที่สุกสกาวกว่าดาวเหนือ
“อย่าพึ่งปิดหัวใจ ถ้าคุณยังไม่เจอคนๆนั้น"
ส่องสว่างเพื่อนำทางให้แก่คนเพียงคนเดียว
“และอย่าปล่อยให้คนๆนั้นถูกคลื่นซัดไปยังทิศทางอื่น – ถ้าคุณเจอเขาแล้ว"
รอยยิ้มบางๆที่ปรากฏขึ้น อบอุ่นและพอดีกับใจเสมอ
และริมฝีปากอวบอิ่มคู่นั้นก็ยกยิ้มกว้างขึ้นในตอนที่มือถือสั่น
เสียงตัดจบรายการดังขึ้นพร้อมกับท่ีข้อความจากใครบางคนปรากฏขึ้นสู่สายตา
‘Brought you some strawberries, in our place
with of course, me as your main course :)
Sincerely, YOURS’
คนที่ปาร์คจีฮุนเมมชื่ออีกฝ่ายว่า
MINE :)
THE END
Please comment or tag #Shelterain101
Talk: ฮืออ น้องแดฮวี คูมพี่ขอโทษษษ;______:อินโทรยาวมากก คือ เราไม่เคยแต่งฉากคัทน้องฮวีอ่ะค่ะ ทำใจไม่ค่อยได้ เลยต้องปูเรื่องยาวหน่อย แงงง เรื่องอาจจะแปร่งๆหน่อยนะคะ ฮรุก
ปล.ก็คือแอบใส่ความโกรธที่คนอื่นชอบมองน้องไว้นิดนึง แบบน้องเป็นเด็กดีอ่ะ น้องสมควรที่จะได้รับแต่ความรักนะคะ ได้โปรดเข้าใจและเห็นใจ แงง น้องแดฮวี พี่รักหนูมากนะคะลูกT_____T
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ชอบมากๆเลยค่ะ
แงงงง จาเปงลม คือดีมั่กกกก ฮื่อออ พี่จีนฮุนกะดีแล้ววว แด๊ดดี้นี่สุดยอดเรยยยยย