ตอนที่ 55 : #Fictober2019 Day 8: Warm Mugs
#Fictober2019
Day 8: Warm Mugs
Pairing: Doyoung x Jaehyun
ผมมองไออุ่นของน้ำชาตรงหน้า กลิ่นหอมกรุ่นของชาเอิร์ลเกรย์ ช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายจากความเหนื่อยล้า ผมขยับเท้าตามจังหวะของเพลงที่ถูกเปิดคลอในร้าน ก้มมองนาฬิกาข้อมือ เผลอดุนลิ้นในกระพุ้งแก้มด้วยความเคยชิน
จองแจฮยอนนับถอยหลังในใจ มือเรียวกำเข้าหากันแน่นโดยไม่รู้ตัว เปลือกตาหนักอึ้ง
จะเป็นไปได้ไหมนะ?
วันนี้จะเป็นวันที่มีความสุขบ้างได้ไหมนะ?
พระเจ้า — ถ้ามีอยู่จริง
จองแจฮยอนจะเป็นคนที่สมควรได้รับพรหรือเปล่า ในเมื่อเขาไม่เคยทำดีอะไรมากมาย แต่ก็ไม่เคยทำชั่ว
ไม่สิ — มีบาปนึงที่เขากำลังทำ
สิ่งที่ใครคนนั้นเลือก
“นั่งแก้มกลมเลยนะ”
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น แจฮยอนยิ้มก่อนที่จะลืมตาขึ้นอีก ผู้ชายที่สวมกางเกงยีนขาดๆ เสื้อยืดสีขาวทับด้วยแจ็กเก็ตยีนกระพริบตามองหน้าคนรักด้วยสายตางุนงง
“เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“เค้าเหนื่อยอ่ะ นั่งพักในนี้ก่อนได้เปล่า?”
“แต่ละครเวทีที่เธอจะดู มันจะเริ่มใน 20 นาทีแล้วนะ?”
“ไม่เป็นไร เค้าสั่งนมร้อนให้พี่ด้วย อย่างน้อยดื่มก่อนมันจะเย็นสิฮะ”
รอยยิ้มอุ่นๆ ที่ส่งมา ทำให้คิมดงยองได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก ขยับโต๊ะออกมาแล้วนั่งลง เขาเท้าค้างมองหน้าคนรักก่อนจะใช้มือข้างที่ว่างหยิบนมขึ้นมาดื่ม
“เครียดเรื่องงานหรอ?”
“อื้อ แต่ว่าวันนี้ได้เจอพี่ดงยองแล้ว ก็จะลืมเรื่องงาน แล้วจำเรื่องของพี่เยอะๆ แทนล่ะ!”
“ทำไมน่ารักจังวะ หืม?”
จากที่เท้าค้างมองหน้าแจฮยอน คนอายุมากกว่าก็แทบจะไหลตัวลงไปกับโต๊ะ
“ถ้าน่ารัก ก็รักเค้านานๆ เลยนะ”
“อื้อ จะอยู่กินข้าวกับเธออีกพันๆ มื้อเลย เธอนั่นแหละอย่าเบื่อพี่ก่อนแล้วกัน”
“ไม่เบื่อหรอก พี่ดงยองของเค้าทั้งคนนะ”
เหมือนเวลาหยุดเดิน ราวกับพระเจ้าเห็นใจ แจฮยอนรู้สึกราวกับว่าตอนนี้ สิ่งที่เขาพยายามตลอดจะเกิดผล
สายตาที่จับจ้องกัน อุณหภูมิในร้านกาแฟที่ชวนให้หมดตัวอยู่ทุกวัน กลิ่นเมล็ดกาแฟคั่ว เสียงหัวเราะ และรัวแป้นพิมพ์ทุกอย่างดูชัดเจนกว่าเดิม จนหัวใจแจฮยอนเต้นรัว
“เห้ย! นี่เลยเวลาแสดงแล้วนี่”
คิมดงยองลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อเหลือบเห็นเวลาบนนาฬิกาข้อมือของแจฮยอน เพราะเขาลืมนาฬิกาตัวเองไว้บนห้อง
“ไม่เป็นไรหรอก”
แจฮยอนยื่นมือไปกุมรอบข้อมือของคนรักไว้ ส่งยิ้มหวานฉ่ำราวกับลูกพีช
“เค้าอยากกลับไปนอนกอดพี่ดงยองที่ห้องมากกว่า”
เมื่อฟังจบคิมดงยองก็ยืนหน้าแดง ยกมือขึ้นมาเกาหัวแก้เขิน แม้ว่าจะคบกันมานานแล้ว แต่ดงยองก็ไม่ชินกับคนรักโหมดนี้จริงๆ
“โอเค งั้นกลับบ้านกัน”
ทำได้แค่นั้น ก่อนจะกระตุกมือให้อีกคนลุกขึ้น พวกเขาเดินออกจากร้าน ลัดเลาะไปตามถนนที่คุ้นเคย แจฮยอนเหลือบมองโรงละครแค่เสี้ยววินาที ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้คนรัก
“พี่ดงยอง?”
เสียงใสดังขึ้นพร้อมกับเสียงกรี้ดรอบบริเวณ ผู้คนแตกตื่น ตีวงออกกว้าง บ้างก็วิ่งหนีไป คนร้ายที่ถือมีดวิ่งไปทั่ว ทิ้งพวกเขาไปแล้ว ทิ้งพี่ดงยองไว้กับรอยแทง ทิ้งแจฮยอนไว้กับหัวใจที่ขาดสะบั้น
— เพียงแค่ไม่มีใครเห็นหยดเลือดของจองแจฮยอน
แจฮยอนทำได้แค่มองคนรักทรุดตัวอยู่ข้างหน้า เลือด — ไหลลง เอ่อล้นรอบทางเดินเท้า ใบหน้าแสดงความเจ็บปวดของพี่ดงยอง ทำให้หัวใจของจองแจฮยอนกลายเป็นความว่างเปล่า
ความว่างเปล่า เคว้งคว้าง ที่บรรจุความระทมไว้ไม่มีที่สิ้นสุด
“พี่ขอโทษ —”
แจฮยอนกรีดร้อง คร่ำครวญ ตระกองกอดร่างกายของคนรักไว้อย่างหวงแหน หยดน้ำตาและหยดเลือดเจิ่งนอง ผสมรวมกัน และไหลไปตามทางเท้า
ทางเท้าที่จะถูกทำความสะอาดจนราบคาบ
“ที่กลับบ้านด้วยไม่ได้”
กับจองแจฮยอนที่พ่ายแพ้อย่างราบคาบ
— การพยายามครั้งที่ 44 ล้มเหลว —
บันทึกของแจฮยอน:
ครั้งที่ 45: เปลี่ยนทางกลับบ้าน ลองนั่งที่ร้านกาแฟนานกว่านี้
เพราะว่าครั้งนี้เราชวนพี่ดงยองกลับบ้าน พี่ดงยองเลยขอโทษที่กลับบ้านด้วยไม่ได้ เพราะงั้นครั้งหน้าห้ามพูดอะไรที่พี่ดงยองจะต้องเสียใจอีก!
DON'T MAKE A PROMISE! ****ห้ามลืม****
THE END
Please comment or tag #SFaMilRaindrops
Talk: คิดถึงโดแจจังเนอะ ;____; ตอนแรกวางพล็อตไว้อบอุ่นมาก แต่งออกมาเศร้าจ่น แงง (เพราะวันนี้เดินตากฝนเยอะมากแน่ๆ! ;-;)
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
; ที่ผ่านมาน้องต้องพยายามมามากแค่ไหน ต้องเสียใจมามากเท่าไหร่กันนะ อยากให้มีสักวันที่น้องจะทำสำเร็จจังเลยค่ะ