ตอนที่ 53 : #Fictober2019 Day 5: Sweater
#Fictober2019
Day 5: Sweater
Pairing: Doyoung x Jaehyun
สายลมที่พัดผ่านร่างกายไป ตามจังหวะการไกว หูฟังคู่ใจที่ช่วยทำให้โลกของคิมดงยองสงบขึ้น ด้วยเพลงที่มักจะช่วยให้เขาผ่านพ้นวันแย่ๆ ไปได้เสมอ ดวงตะวันลับขอบฟ้า เหลือเพียงแสงจากจันทราที่สาดส่องลงมา กับไฟข้างถนนที่ส่องสว่าง ตระหง่านราวกับว่ามันภูมิใจในแสงที่ตัวเองส่งออกมานัก
“ยุนโอ?”
เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เมื่อสัมผัสได้ว่าชิงช้าที่ตัวเองนั่ง ถูกใครอีกคนออกแรงผลัก เสียงหัวเราะลอยละล่องในอากาศกลายเป็นคำตอบ จองยุนโอมักจะหัวเราะโดยปล่อยเสียงลมออกมาเบาๆ แต่ลักยิ้มข้างแก้มนุ่มนั้นจะบุ๋มลงไปลึก จนน่ามันเขี้ยวเลยแหละ ดงยองเห็นภาพรอยยิ้มนั้นในหัว โดยไม่จำเป็นต้องหันกลับไปมองด้วยซ้ำ
ในเมื่อพวกเขารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ผ่านช่วงวัยหลายๆ ช่วงมาด้วยกัน
“อื้อ เป็นอะไร ขมวดคิ้วเป็นลุงเลยพ่อหนุ่ม"
เอ่ยแซวพี่ชายคนสนิทด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ จองยุนโอในชุดเครื่องแบบนักเรียนม.ปลาย เดินมาหยุดตรงหน้าคนอายุมากกว่า ก่อนจะยื่นมือไปนวดขมับให้พี่ดงยองอย่างคุ้นเคย มันเป็นการกระทำที่ติดเป็นนิสัยไปแล้ว เพราะจองยุนโอไม่ชอบเห็นพี่ดงยองคิ้วขมวด เพราะความเครียด
“ไม่รู้สิ เหนื่อยเรื่องเรียนมั้ง อาจารย์ คนไข้ เพื่อน ทุกอย่างมันตีเข้ามาพร้อมกันหมดเลย"
“พี่เลยตั้งตัวไม่ทันใช่ไหม?”
“ไม่ใช่ตั้งตัวไม่ทันหรอก แค่อยากปล่อยเบลอ ไม่แก้ปัญหาอะไรมากกว่า"
ยุนโอชอบที่อีกฝ่ายยอมให้เด็กมัธยมแบบเขาเห็นมุมอ่อนแอ มันให้ความรู้สึกราวกับว่า รอยเท้าของเด็กแบบเขา กินพื้นที่ในโลกของพี่ดงยองไปเยอะมากๆ
“ค่อยๆ แก้ไปก็ได้นี่นา แต่ว่านะพี่ดงยองไม่จำเป็นต้องแก้ปัญหาทุกอย่างก็ได้ เพราะบางอย่างมันก็เกินกำลังของคนคนเดียวใช่ไหมล่ะ"
“อื้อ"
“ต่อให้จะเหนื่อยขนาดไหน เค้าก็ยังมองพี่จากตรงนี้นะ ยังรอพี่กลับบ้านเสมอเลย"
“ขอกอดหน่อยสิครับ คนดี"
ซึ่งแปลว่าระยะห่างระหว่างพวกเขายังเล็กลงเช่นเดิม แม้ว่าพวกเราจะเติบโตขึ้นไม่พร้อมกัน แต่ระยะห่างพวกนั้นก็ไม่ได้กว้างขึ้นเรื่อยๆ อย่างที่เคยกลัว อย่างที่เคยคิดไว้ จนเก็บไปร้องไห้คนเดียว
“อ้อมกอดของเจ้ายุนโอน่ะ อุ่นกว่าสเวตเตอร์ตัวโปรดของพี่อีก"
“สำหรับเค้า รอยยิ้มของพี่ดงยองน่ะสว่างกว่าสเวตเตอร์สิบตัวเลยนะ!”
“สิบตัวเองหรอ"
“แล้วจะเอาเยอะขนาดไหนอ่ะลุง สิบตัวก็ร้อนแล้วนะ ไม่อุ่นแล้วอ่ะ"
“เจ้าเด็กนี่ไม่โรแมนติกเลยอ่ะ"
“ลุงแน่ใจหรอว่าจะเถียงกับเค้าเรื่องนี้อ่ะ วันเกิดปีที่แล้วก็โยนของขวัญมาให้ การ์ดก็ไม่มี เซอร์ไพรซ์วันเกิดอ่ะหรอ ไม่เคยจะมีหรอก แล้วก็นะวันนั้ – "
“โอเค ยอมแล้วครับยอม กลับไปนอนกอดกันดีกว่าเนอะ"
จองยุนโอมองค้อนคนเป็นพี่ แต่ก็ยอมพยักหน้าหงึกหงัก แล้วเดินนำหน้าไปยังบ้านของตัวเอง ที่อยู่ข้างๆ บ้านของพี่ดงยองอีกที
“ไปบ้านพี่ดงยองนะ จะได้ไม่ต้องรีบตื่นกลับไปแต่งตัว"
คิมดงยองยิ้ม ก่อนจะวิ่งไปยีหัวเจ้าเด็กแก้มเยอะอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะว่างมือพาดไหล่อีกฝ่าย และออกเดินไปด้วยกัน บนถนนเส้นเดิมที่คุ้นเคย
เส้นทางที่พวกเขากลับมาเดินด้วยกันตลอด
THE END
Please comment or tag #SFaMilRaindrops
Talk: Have a nice weekend na ka :)
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
งื้อออออน่ารักมากเลยค่ะ