[os/sf] a Million Raindrops - NCT's DoJae

ตอนที่ 24 : [os] As always

[os] As always

Doyoung x Jaehyun

#SFaMilRaindrops

*AU : Thai

8,201 words

BG Music : NCT127 - Zero mile

“Shall I compare thee to a summer’s day?
Thou art more lovely and more temperate.
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer’s lease hath all too short a date.”

– William Shakespeare, Sonnet 18

*

“พี่ดีน เอาเหมือนเดิม"

“เต้าหู้สอง เต้าทึงหนึ่งกับขนมปังสังขยา?”

เจ้าของชุดนักเรียนกางเกงน้ำเงินพยักหน้าหงึกหงักให้ผู้ชายที่เจอหน้ากันทุกวัน ร้านน้ำเต้าหูที่ตั้งอยู่ตรงกลางซอยเป็นสถานที่ที่เจต้องแวะมาทุกวัน วันนี้พี่ดีนก็ยังอยู่ในชุดนักศึกษาถูกระเบียบ (ที่ถูกปลดเนกไทและกระดุมเม็ดบนออก แขนเสื้อถูกถลกขึ้นมาลวกๆตามประสาคนขี้ร้อน

“วันนี้เลิกช้า?”

ถามออกไปทั้งๆที่ใช้มือแกร่งตักน้ำเต้าหูออกมาใส่ถุง เด็กปีหนึ่งไม่ได้ใช้สายตามองเด็กมัธยมคนฮอตตรงหน้า

“อื้อ ไปช่วยเพื่อนเตรียมงานอ่ะ โคตรเหนื่อยเลย"

“หืม? คุณชายไปช่วยงามกับเขาด้วยหรอ"

เงยหน้าขึ้นมาแซวหนึ่งจังหวะก่อนจะก้มลงไปมัดปากถุงด้วยความเชี่ยวชาญ นักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งทำเป็นมองผ่านแถวยาวๆที่คนมาต่อร้านตัวเองด้วยความงง ทุกครั้งที่เจ – น้องเจ ลูกเจ้าของร้านทองหน้าปากซอยมาซื้อน้ำเต้าหู้ร้านดีนทีไรน่ะ

คนจะแห่กันมาต่อแถวเยอะมากราวกับตั้งระบบอัตโนมัติยังไงยังงั้น

“ทำซี่ – ปีนี้ผมต้องเป็นดรัมด้วยอ่ะ อะไรก็ไม่รู้ เนี่ยโหวตๆกันมาแบบไม่ถามเจเลยนะ รู้ตัวอีกที่ชื่อก็ไปอยู่ในบอร์ดประกาศโรงเรียนละอ่ะ"

“ดรัมเมเยอร์? ที่โยนไม้กายกรรมอ่ะนะ?”

“กายกรรมอะไรของพี่ แล้วนี่จะมัดถุงอีกนานป่ะ แถวยาวจะไปถึงหน้าร้านผมละเนี่ย"

คนเป็นพี่ยกไหล่พร้อมกับใบหน้ากวนๆ หมุนตัวยางให้นานกว่าเดิมจนคนเป็นน้องได้แต่ถอนหายใจให้กับความขี้แกล้งของอีกฝ่าย

“กลับเย็นแบบนี้ที่บ้านเหลืออะไรให้กินหรือเปล่าเนี่ย?”

“ไม่น่าอ่ะ แต่เดี๋ยวเจว่าจะแวะกินราดหน้า"

“ร้านเจ้ไหมอ่ะนะ?”

“อื้อ ก็อร่อยออก"

ลูกชายเจ้าของร้านขายน้ำหู้จัดการใส่ของทุกอย่างลงไปในถุงพลาสติก ไอน้ำที่ดันขึ้นมาทำให้เหงื่อเริ่มผุดออกจากไรผม ถอนหายใจออกมาดังๆด้วยความขี้เก๊ก

“เดี๋ยวจะพาไปกินที่อร่อยกว่าร้านเจ้ไหม"

พูดจบก็ควักไอโฟนแปดพลัสที่ดูเครื่องเล็กไปเลยเมื่อมันมาอยู่ในมือใหญ่ๆคู่นั้น พี่ดีนกดอะไรนิดหน่อยก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมา เท้าเอวพลางมองหน้าเจไปด้วย จนคนเป็นน้องได้แต่เกาหัวด้วยความไม่ค่อยเข้าใจนัก

“มาเฝ้าร้านแทนหน่อยดิ"

“อื้ออ ดีนหิวแล้วเจก็หิว จะไปกินข้าว"

“ค้าบบบบบ"

เสียงคุยโทรศัพท์ที่ฟังดูก็รู้ว่าพี่ดีนคนเก่งน่ะใช้พี่ชายตัวเองอีกแล้ว เจขยับตัวมายืนข้างพี่ดีนทันทีที่รับรู้ได้ว่าเขาต้องไปเป็นเพื่อนกินข้าวของพี่ชายแถวบ้านอีกแล้ว จริงๆมันเป็นแบบนี้ค่อนข้างบ่อย จนที่บ้านแทบจะไม่เหลือข้าวไว้ให้เจกินแล้ว (ถ้าไม่ติดว่าวันไหนเป็นของโปรดจริงๆล่ะก็นะ)

“เต้าหู้ร้อนสอง นมสดร้อนหนึ่งค่ะ"

เสียงออเดอร์จากลูกค้าดูจะเป็นสิ่งที่พี่ดีนให้ความสนใจที่สุด เพราะอีกฝ่ายไม่ได้เงยหน้ามาสบตาลูกค้าอย่างที่ควรทำเลยซักนิด มนุษย์อาตี๋เปลี่ยนเป็นโหมดหุ่นยนต์ทันทีที่เริ่มขายของให้คนแปลกหน้า ใบหน้าหล่อเหลานั่นเปลี่ยนเป็นใบหน้าเฉยชาที่เกือบเรียกได้ว่าชวนตี

แต่ทุกคนดูจะไม่มีปัญหากับโหมดนั้นเสียเท่าไหร่ ตรงกันข้ามผู้หญิงหลายๆคนดูชอบพี่ดีนโหมดนั้นด้วยซ้ำ

“มาแล้วค้าบบบ คุณน้องดีน"

เสียงพี่ก้องดังขึ้นพร้อมๆกับการปรากฏตัวในสภาพเสื้อบอลและกางเกงบอล ผมสีเทาสวยนั่นรับกันได้ดีกับใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับดารา อีกฝ่ายลากรองเท้าแตะข้ามถนนจากตึกแถวฝั่งตรงกันข้ามด้วยความชิว

“วันนี้ม๊าทำราดหน้าทะเล หนำเลี๊ยบกับผัดผักบุ้งของโปรดน้องเจพอดีเลย"

“ทำไมต้องสปอยล์อ่ะ"

“เอ้า ก็นึกว่าบอกน้องแล้วอ่ะ"

“เฮ้อ"

เจมองภาพสองพี่น้องหน้าตาดียืนทะเลาะกันด้วยใบหน้าเอือมระอา มันก็ตลกดี เป็นคู่พี่น้องที่รักกันมากๆ แต่ชอบทะเลาะกันเพราะการแสดงออกทางความรักที่ตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง

“ป่ะ"

หันมาพยักหน้าให้หนึ่งที่ก่อนจะสะบัดตูดเดินออกจากตัวรถเข็นทันที แล้วมันก็เป็นเหมือนกับทุกครั้งที่พี่ชายคนนั้นจับมือพาเจข้ามถนนทั้งๆที่ตอนนี้พวกเขาตัวสูงเกือบเท่ากันแล้ว

แต่มันก็ยังอบอุ่นเหมือนเดิมนั่นแหละ

“ป๊าม๊าไม่อยู่บ้านอ่ะ"

เจพยักหน้าหงึกหงัก แขกที่แทบจะกลายเป็นลูกชายคนที่สามของบ้านเดินไปยังตู้เย็นราวกับถูกสะกดจิต ก้อนขาวๆนั่นยิ้มออกมาทันทีที่พบน้ำผลไม้สะกัดในเหยือก มือเรียวหยิบช็อคโกแลตบาร์ขึ้นมากอดด้วยท่าทางทะมัดทะแมง

“อ้วนเป็นหมูแล้ว"

“ก็พี่ดีนนั่นแหละชอบพาเจไปกินเยอะแยะ"

“ก็เห็นไม่มีเพื่อน"

“ไอ้พี่บ้า! บ่นอยู่นั่นอ่ะ ไปยกราดหน้ามาเร็วๆ"

แล้วก็เป็นเจ้าของบ้านที่ต้องแพ้กับศึกในครั้งนี้อีกครั้ง นักศึกษาคณะเศรษฐศาสตร์ปีหนึ่งเดินไปเปิดเตา อุ่นราดหน้าที่ถูกพักไว้ในหม้อ ก่อนจะเดินไปหยิบสตอรเบอร์รี่กับนมในตู้เย็นออกมา

“วันนี้เอาหวานๆๆนะ"

“สั่งอย่างเดียวเลยอ่ะ เลยเป็นหมู"

“แล้วไง หมูก็น่ารักได้ สบาย ไม่ต้องทำอะไรนอกจากกิน"

คนเป็นพี่ก้มหน้าลงอีกครั้งเมื่อพบว่าน้องแถวบ้านคนนี้น่ะยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งดื้อ สกิลการเถียงและความอยากเอาชนะก็ที่หนึ่งเลย ลูกชายคนสุดท้องของบ้านจึงจัดการทำน้ำปั่นต่อด้วยความเงียบ หยิบแก้วออกมาสองใบเพื่อเทน้ำปั่นสีชมพูลงไป วางมันลงบนโต๊ะกินข้าวที่มีใครบางคนนั่งรออยู่

เจสูดจมูกฟึดฟัดเมื่อเริ่มได้กลิ่นอาหารแล้ว เจ้าตัวดีวิ่งออกไปเปิดหม้อออกพร้อมรอยยิ้ม หยิบจานที่เจ้าของบ้านเตรียมไว้ให้ออกมา ก่อนจะราดตัวแกงลงไป เด็กมอห้าวางจานทั้งสองจานลงบนโต๊ะกินข้าว

จานของพี่อีกคนที่มีผักน้อยๆ แล้วเพิ่มปลาหมึกเยอะมากๆๆๆ

พวกเขาจัดการอาหารมื้อนี้อย่างไม่รีบร้อนนัก ไม่มีเสียงทีวีดังขึ้นกลบความเงียบอย่างทุกวัน เจรู้สึกแปลกๆเมื่อเขาพบว่าวันนี้ถูกคนเป็นพี่เงยหน้ามาสบตาอยู่บ่อยครั้ง

“นี่ พี่ดีน"

“อื้อ?”

“วันนี้นอนดึกเปล่า?”

“ก็ปกตินะ – ทำไมหรอ?”

คนเริ่มบทสนทนาพองริมฝีปากออกมาเมื่อพบว่าใครอีกคนเหมือนจะลืมธรรมเนียมที่สำคัญมากๆๆๆ สำคัญที่สุดไปเสียแล้ว ร่างบางยกแก้วสตอร์เบอร์รี่ปั่นขึ้นมาดูดดับความโมโห แต่ภาพนั้นมันกลับดูน่ารักและตลกมากๆจนทำให้ผู้ชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามหัวเราะออกมาซะงั้น

“พี่ดีน!!!!!!”

“ฮ่าๆ"

“จิรภัทร อัครจีวกุล!!!!”

“ฮ่าๆๆๆๆ รู้น่า"

“รู้ว่าอะไร?!”

“เดี๋ยวอาบน้ำปะแป้งหอมๆ แล้วจะไปหาครับ"

“เออ ให้มันรู้" คนตัวขาวเลิกพองแก้ม ก่อนจะยกช้อนและส้อมขึ้นมาจัดการอาหารจานโปรดต่อ “เข้าใจมะ" ยักคิ้วกวนๆมาให้ทั้งๆที่ยังเคี้ยวข้าวอยู่เต็มปาก

“พี่รู้ดีเสมอแหละ"

ยื่นมือออกไปยีกลุ่มผมนุ่มๆนั่นด้วยความหมั่นเขี้ยว

“เรื่องของเจน่ะ – "

แต่หัวใจของเจน่ะ มันเต้นกระหน่ำชะมัด

"พี่รู้ดีเสมอและ"

มันก็แค่อาหารมื้อธรรมดากับผู้ชายที่ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากว่าครึ่งชีวิต

ก็แค่ผู้ชายตาโตๆที่ไม่ยอมใส่แว่น ไม่ยอมใส่คอนแทค

ก็แค่พี่ชายแถวบ้านคนนึงที่ไม่ยอมหลุดออกไปจากวงโคจรของกันและกัน ไม่ว่าพวกเขาจะเติบโตขึ้นขนาดไหน ไม่ว่าพวกเราจะเปลี่ยนสังคมรอบข้างยังไง

ก็แค่พี่ดีนที่คอยเติบโตไปกับน้องเจเสมอ

“บอกเป็นล้านรอบแล้วว่าอย่ายีหัวไง!!!”

โวยวายออกมาทั้งๆที่ใบหน้าน่ารักนั่นแดงก่ำไปหมด แม้แต่หูสองข้างเล็กๆนั่นก็ด้วย

“เอ้า รีบกิน มัวแต่เขิน เดี๋ยวข้าวเย็นแล้วก็มาโวยวายพี่อีก"

“โว้ยยย แล้วทำไมต้องพูดออกมาขนาดนั้นอ่ะ"

“ก็อยากให้หน้าแดงกว่าเดิม"

“พี่ดีน!!!”

“ฮ่าๆ"

เสียงหัวเราะกับเสียงโวยวายที่ดังขึ้นตลอดเวลากลายเป็นความสบายใจตั้งแต่ตอนเด็ก จนกระทั่งตอนนี้

การทะเลาะกันตลอดเวลาก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไร

ในเมื่อพวกเขารู้จักกันและกันดีพอที่จะไม่ก้าวข้ามเขตต้องห้าม

มันก็แค่การทะเลาะกันที่ทำให้เข้าใจว่าต่างฝ่ายต่างต้องการกันและกันขนาดไหน

“แล้วจะเอาเท้ามาเตะเจทำไมเนี่ยยยย"

“อยากลองสัมผัสขาหมูอ่ะ"

“ไอ้หงอคงเอ้ย!”

“เจ็บจังเลยยยยค้าบบบ"

มันก็เป็นความสัมพันธ์ที่ลงตัวดี –

ไม่ใช่หรอ?

*

นาย จิรภัทร ว่าที่เดือนคณะเศรษฐศาสตร์ในสภาพเสื้อบาสกับกางเกงบอลตัวเก่ง ขายาวๆนั่นคีบรองเท้าแตะคู่ใจ เขาก้าวเข้าไปในตึกแถวข้างหลังร้านทองด้วยความคุ้นเคย ร่างโปร่งเลือกที่จะส่งสติ๊กเกอร์รัวๆเข้าไปในโปรแกรมแชทมากกว่าจะกดกริ่ง

“เมื่อไหร่พี่จะกดกริ่งเป็นซักทีอ่ะ!”

เปิดประตูออกมาเสร็จก็จัดการด่าผู้ชายที่ชอบกวนตีนทันที

“วันนี้เป็นหมีพูห์หรอ"

เอ่ยทักคนที่สวมชุดนอนหลายหมีพูห์สีเหลืองพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเดินผ่านเด็กมอห้าเข้าไปในตัวบ้านด้วยความไม่ใส่ใจนัก ลูกชายคนเดียวของบ้านพองลมออกมาแรงๆด้วยความหงุดหงิด

“อ้าว ดีน ม๊าทำบัวลอยของโปรดลูกไว้ด้วย"

“เดี๋ยวผมเข้าไปอุ่นกินเลยครับ :)”

ส่งยิ้มให้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนก่อนจะเดินตัวปลิวเข้ามาในครัว โดยที่มีวิญญาณหมูสีขาวตามติดมาด้วย

“จะกินอีกหรอ?”

“ทำไมอ่ะ นี่บ้านเจ เจจะกินบัวลอยๆ"

ต่อล้อต่อเถียงเสร็จก็แทรกตัวเข้าไปอุ่นของกินในหม้อทันที เด็กมอห้าจึงไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคนเป็นพี่ ร่างโปร่งท้าวแขนทั้งสองข้างล็อคตัวคนเป็นน้องไว้ทันที

“อ๊ะ!”

และจังหวะที่อีกฝ่ายหันหน้ากลับมา – ทุกอย่างก็ลงล็อกตามแผนทันที

ริมฝีปากสีพีชของคนเป็นน้องตวัดผ่านแก้มของคนเป็นพี่

“เดี๋ยวไม่เท่าเทียม"

กดริมฝีปากลงบนแก้มเนียนที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงจนน่ากลัวไปหมด

ลักยิ้มปรากฏขึ้นทันทีที่สบตาเข้ากับนัยน์ตาคู่นั้นของพี่ดีน

ใช่

ถึงจะทะเลาะกันหนักขนาดไหน แต่คนเป็นพี่ก็มีวิธีสงบศึกที่มีประสิทธิภาพยอดเยี่ยมที่สุดในโลก

“อ่ะ"

เปิดตู้เย็นช่องแช่แข็งหยิบอะไรบางอย่างที่แอบมาฝากไว้ตอนเจไปเรียน ก่อนจะส่งกล่องช็อคโกแล็ตยี่ห้อดัง ราคาแพงที่เจชอบกินมากๆ คนเป็นน้องยกยิ้มให้ ก่อนจะวิ่งพรวดเข้ามาแย่งของในมือ ราวกับว่าลืมเหตุการณ์หน้าอายเมื่อกี้ไปปลิดทิ้งแล้ว

“Happy Valentine Day ล่วงหน้า"

“ก็ให้เหมือนเดิมทุกปีอ่ะ เวลาเดิมด้วย"

“แล้วไม่ชอบหรอ?”

“ก็เปล่า – "

“ที่พี่ให้ก่อนก็เพราะพี่ไม่อยากให้เรารอไง เดี๋ยวรอนานโมโหแล้วฟาดงวงใส่กระโดดทับพี่ พี่ก็ตายพอดีดิ"

“เนี่ย ก็เป็นซะแบบนี้อ่ะ เคยโรแมนติกกับเขาได้ถึงสามวิไหม"

“ถ้าโรแมนติกนานๆ เดี๋ยวเด็กอ้วนจะระเบิดตัวตาย"

“หึ"

มันเป็นวินาทีที่จิรภัทรสัมผัสได้ถึงความชิบหายในอนาคตตัวเอง สงสัยวันนี้จะล้อเรื่องอ้วนเยอะไปแล้วล่ะมั้ง แต่ทำไงได้ ก็เวลาคนตรงหน้าพองแก้มมันน่ารักจนเขาอยากเห็นบ่อยๆนี่นา

“แบบนี้เรียกอ้วนหรอ – "

จับมือใหญ่ๆคู่นั้นมาวางลงบนเอวคอดของตัวเอง ขยับขึ้นลงด้วยใบหน้าที่เหนือกว่า

“คุณจิรภัทร?”

แล้วก็เป็นพี่ปีหนึ่งนั่นแหละที่พ่ายแพ้ต่อเด็กน้อยคนเดิม

ใบหน้าหล่อเหลานั่นเริ่มขึ้นสีแดงเพราะความรู้สึกบางอย่างที่ตีขึ้นมา

“ห้องน้ำข้างบนเลยจ้า พี่จ๋า"

“...”

“ส่วนบัวลอยนี่ เดี๋ยวน้องเจจะกินให้เองจ่ะ :)”

นั่งลงบนเก้าอี้ห้องครัวอย่างประกาศศักดา พูดประโยคใจร้ายพร้อมกับรอยยิ้มกว้างๆที่เห็นลักยิ้มชัดแจ๋ว

“ฝากไว้ก่อนนะ!”

พูดจบก็วิ่งขึ้นไปห้องน้ำชั้นบนด้วยใบหน้าเจ็บแค้น

และคนที่มองตามก็ยิ้มให้กับตัวเอง

ยิ้มที่ไม่ได้กว้างเท่าเมื่อกี้

แต่เต็มไปด้วยความสุขมากๆจริงๆ

เจ้าของห้องนอนกระดิกเท้าดูหนังบนเตียงด้วยความอารมณ์ดี เสียงเปิดประตูห้องน้ำในห้องนอนทำให้เจเหลือบไปมองคนที่เดินหน้าซีดออกมาจากห้องน้ำด้วยความสุข พี่ปีหนึ่งทิ้งตัวนอนลงข้างๆอย่างหมดแรง หยิบมือถือขึ้นมาไถเล่นด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

“ทำไมไม่รับรีเควสไอจีเจซักทีอ่ะ"

มันเป็นความจริงที่พี่ชายข้างบ้านคนนั้นปล่อยให้ปุ่มรีเควสฟอลโลวของคนเป็นน้องค้างเติ่งมาสามปีแล้ว ไม่รู้ว่าในไอจีของอีกฝ่ายมันจะมีความลับอะไรนักหนา

“จะรับก็ได้ แต่มันมีข้อแม้นะ"

“ก็บอกมาดิ"

พี่ดีนตระแคงตัวมาฝั่งเจ ผมสีดำสนิทที่ยังเปียกจากการสระผมอยู่ลู่หลงไปตามโครงหน้าที่ดูดี นัยน์ตาสีรัตติกาลคู่นั้นดูเจ้าเล่ห์กว่าวันไหนๆ

“ก็ง่ายๆเลย – "

“พี่ดีนอย่าลีลา"

“พี่จะกดฟอลเจไปเอง"

“อ่ะ ก็กดดิ"

“ฟังให้จบได้ไหมล่ะ ไอ่หนู"

“เอ้าาา ก็รีบพูดดิ ปกติพูดเร็วอย่างกันแรพ"

“โอเคๆ พี่จะกดฟอลไปแล้วถ้าเรารับมันหมายความว่าน้องเจจะยอมเป็นแฟนพี่ดีน แล้วพอน้องเจกดปุ๊ป พี่ดีนก็จะรับรีเควสน้องเจ้ปั้บทันที แบบรวดเร็วสุดๆ เป็นไง ทีนี้ฟังทันป่ะ"

เกิดเป็นความเงียบที่มาพร้อมกับใบหน้าแดงๆของเจขึ้นมาแทน

เสียงทีวีที่ถูกเปิดทิ้งไว้ดูจะไม่ช่วยให้ความรู้สึกร้อนๆตรงใบหน้าหายไปเสียเท่าไหร่

“โว้ยยย จะนอนแล้ว พี่ดีนลุกไปปิดไฟเดี๋ยวนี้เลยนะ"

“อ้าว ปีนี้ไม่เคาท์ดาวน์วันเกิดตัวเองแล้วหรอ?”

มันเป็นธรรมเนียมที่พี่ดีนต้องมานอนที่บ้านน้องเจในวันที่สิบสามกุมภาฯ เป็นคนที่อวยพรวันเกิดคนแรก แล้วก็เป็นคนที่ได้นอนกอดเจ้าของวันเกิดตลอดคืนด้วย!

“ไม่แล้ว เด็กจะตาย เคาท์ดาวน์อะไร"

พูดจบก็สะบัดผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงจนมิดตัว

คนเป็นพี่ได้แต่หัวเราะออกมาก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเดินไปปิดไฟ

ล้มตัวลงนอนบนเตียง สอดแขนเข้าไปโอบรอบเอวคอดๆ สูดกลิ่นหอมของแป้งเด็กที่ทำให้อีกฝ่ายดูหน้าฟัดกว่าเดิมหลายเท่านัก

ถึงแบบนั้นดีนก็ยังไม่ได้หลับตาลง

เพราะเขารู้ดีว่ามีอะไรบางอย่างที่ควรค่าแก่การรอคอย

แสงสว่างจากหน้าจอที่สว่างขึ้นท่ามกลางความมืด

โปรแกรมยอดฮิตของวัยรุ่นกำลังถูกฉายผ่านหน้าจอนั่น

มือเรียวกดอะไรบางอย่างด้วยความมั่นคงและมั่นใจ

“ตอนเช้ากดรับรีเควสผมคืนด้วย!"

          เป็นวันเกิด เป็นวันแห่งความรักที่ไม่ได้เฝ้ารอให้มันมาถึงอย่างทุกๆปี

          เป็นฝันดีมากๆ เป็นฝันดีที่หอมหวานกว่าวันทั่วๆไป

          เป็นฝันดีที่มาพ่วงมากับตำแหน่งแฟน

          แฟนคนเจ้าเล่ห์ที่เอาแต่ใช้แก้มสากๆนั่นกดลงไปบนแก้มนุ่มอย่างไม่เคยเบื่อ

แล้วคืนนั้นแก้มนิ่มๆของเจ้าของวันเกิดก็ถูกคนเป็นพี่หอมลงไปนับครั้งไม่ถ้วน

:)

(แถม)

The END

Please comment or tag #SFaMilRaindrops

Talk: แฮ่ มะมีอะไรโรยย ตอนแรกว่าจะไม่แต่งแล้ว ฮื่อ ช่วงนี้ง่วงแบบซอมบี้มากๆ แต่กะแต่งจบภายในสองชม.เพราะโมเม้นท์โดแจวันนี้ ฮืออ ทุกคนคะเราไม่ได้ฝันไปใช่ไหมคะ T_______T

ภาษาอาจจะแปร่งๆนิดนึงนะคะ ไม่ค่อยได้เขียนแนวนี้เลย (พึ่งแต่งสเป บว จบด้วย ภาษามันแบบคนละแนวเรยย .___.)

สสวก น้าา วาเลนไทน์บอยของพี่ ความน่ารักของโลกใบนี้ พี่รักหนู ฮรุก ;__;

→ เรื่องการรวมเล่มน่าจะเปิดให้จองปลายเดือนสอง ปิดจองปลายเดือนสามเลยค่ะ ตอนนี้รอปก/โปสการ์ดอยู่ .__. ตัวเล่มจะได้ช่วงต้นเดือนสี่

สเปที่จะมีแค่ในเล่ม ไม่ลงเว็บ จะมี

- When the Wind Blows Back (จาเปิดตัวแกรนด์ๆ เผ็ชๆ อยู่เป็นกันแร้ว555)

- YOUniverse (5, 10 years later ถ้าไม่เขินยอมให้มาตีเลย .___. )

- Blank Verse (จะอยู่ระหว่างตอนที่สามนะคะ มาสร้างความหวาน(?)ให้เรื่องนี้กันค่ะ 55555จบแบบเดิมไม่ได้เปลี่ยน)

→ ของแถมมีโปสการ์ด(แฟนอาร์ต) จาก YOUniverse, Tasteless Vodka แล้วก็ When the Wind Blows Back & ที่คั่นหนังสือ1อันค่ะ

→ ฟิคยาว 330-340 หน้าค่ะ = 330-340 บาท (ถ้าเกลียดใครก็อย่าเอาฟิคไปปาเค้าเน้อ น่าจะหัวแตกได้เลย แงง ;___;)

ทั้งนี้เราใช้หน้ากระดาษอย่างคุ้มที่สุดเลยค่ะ ไม่มีการเคาะเยอะๆแน่นอน .__.

ปล. เราไม่ได้แต่งวันช็อตเพิ่มแล้วนะคะ เท่านี้ก็หนาแบบ ฮืออ แล้ว แงง เราขอโทษ ไม่คิดว่าทุกอย่างที่แต่งมันจะยาวขนาดนี้เหมือนกัน ;__;