[os/sf] a Million Raindrops - NCT's DoJae

ตอนที่ 2 : [SF] Tasteless Vodka (Part I) [Doyoung x Jaehyun]

[SF] Tasteless Vodka (Part I)

[Doyoung x Jaehyun]

Trigger Warning: Sexual Assault, Violence, Character death 

BG Music - Cigarettes After Sex’s Affection

https://www.youtube.com/watch?v=pzSeuo4C3vw

Into the darkness,

There’s no light to ignite.

You have to burn yourself to see a dead end.

*

วิ่ง …. สิ่งเดียวที่เขาทำได้ตอนนี้คือวิ่ง

วิ่งให้ไกลที่สุด

ถ้าเป็นไปได้ เขาก็อยากจะให้โลกมันกลม จนตัวเขาเองวิ่งตกขอบโลกเน่าๆนี่ไปซะ

แต่ความคิดนั้น มันก็ไม่เคยอยู่ได้นาน

เพราะ จองยุนโอยังอยากมีชีวิตอยู่

ต่อให้โลกนี้จะสกปรก และอัปยศแค่ไหนก็ตาม

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

เสียงที่ดังตามมาข้างหลัง ดังก้องอยู่ในหูราวกับว่าคนพูดกำลังยืนถัดไปจากตัวเขา ชุดนักเรียนตัวเก่งที่บัดนี้เต็มไปด้วยคราบเปื้อนมากมาย จนแทบไม่หลงเหลือสภาพความเป็นชุดนักเรียนแล้ว แต่เด็กชายหาได้สนใจไม่ ข้อมือเรียวที่มีรอยมือขึ้นเป็นจ้ำ ใช้แรงเฮือกสุดท้ายผลักประตูเหล็กสีดำเข้าไป

กลิ่นแอลกอฮอล์...ไม่สิ มันเป็นกลิ่นหอมกว่านั้น แต่ก็ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอม แต่ตอนนี้ตัวเขาเองก็ไม่มีสติพอจะวิเคราะห์สถานที่ตรงหน้าเท่าไหร่นัก เขารู้เพียงแต่มันเป็นบาร์ที่มีเพียงแสงสลัว ถูกตกแต่งด้วยสีเทาสลับเงิน แต่ตรงมุมขวาสุดของร้านกลับมีเปียโนสีขาวตั้งอยู่ มันไม่ได้เด่นอย่างที่ควรจะเป็น เพราะมันกลับดูกลมกลืนกับร้านได้อย่างน่าประหลาด

แปลก…

ขณะที่เขาค่อยๆก้าวเดินไปยังที่นั่งแบบบาร์ ผู้ชายตัวสูงทีมีนัยน์ตาสีดำสนิท ตัดกับผมสีเทาเข้มของเจ้าตัว ยุนโอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ดูลึกลับ น่ากลัว แต่ก็น่าหลงไหล ใบหน้าหล่อเหลาที่ไม่มีรอยยิ้มใดๆประดับอยู่ ทั้งๆที่เป็นบาร์เท็นเดอร์ มันทำให้เขาพอจะเข้าใจว่าทำไมที่แห่งนี้ไม่มีคนเลย..

แต่สิ่งที่แปลกคืออีกฝ่ายไม่ได้เอ่ยอะไรกับเขาเลย ทั้งๆที่ก็คงเห็นว่าเขาใส่ชุดนักเรียนอยู่ ไม่รู้สิ จองยุนโอ รู้สึกว่าตัวตนของเขาตอนนี้มันน่าสงสัยไปหมด แต่อีกฝ่ายกลับไม่ทำอะไรกับความแปลกประหลาดของเขาเลย

“นั่งสิ"

ลูกกระเดือกที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ตสีขาวนั่นทำหน้าที่ของมันได้อย่างดี เพราะตัวเขารู้สึกร้อนขึ้นทันทีที่ได้เห็นมันขยับ อ่า...แล้วเสียงของเขา มันดูทุ้ม แต่ก็อบอุ่นกว่าใบหน้าที่ไร้อารมณ์นั่น

เด็กนักเรียนนั่งลงบนเก้าอี้สีเมทัลลิค มองอีกฝ่ายพับแขนเสื้อขึ้นจนเห็นเส้นเลือดตรงข้อมือ มันเข้ากันได้ดีกับลอนกล้ามเนื้อตรงแขน และกล้ามเนื้อนั่นก็ชัดเจนขึ้น เมื่ออีกฝ่ายเปิดขวดแอลกอฮอล์ให้เขา?

“ดื่มสิ"

มือใหญ่นั่นยื่นขวด Cider มาให้เขาทั้งขวด ไม่ได้รินใส่แก้ว แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรกลับ เพียงแค่กระดกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่เหมือนน้ำหวานไปครึ่งขวด มันอาจจะเป็นเพราะความกระหาย หรืออาจเพราะตัวเขาเองอยากลืมเรื่องราวบางอย่าง อยากจะลองหลับไปซักตื่น และพบว่าเรื่องราวที่ผ่านมาเป็นแค่ความฝัน

แต่จองยุนโอรู้ดี … ว่าความเจ็บปวดนั้นมันมากเกินกว่าจะเป็นแค่ความฝัน

“พี่ไม่ถามอะไรผมหน่อยหรอ"

เขาตัดสินใจถามอีกฝ่ายหลังจากที่ดื่มเครื่องดื่มรสหวานจนหมดขวดแล้ว นัยน์ตาสีดำนั่นทำเพียงแค่ปรายตามองเขาก่อนจะหัวเราะออกมา มือกร้านที่เต็มไปด้วยรอยแผลนั่นยื่นไปหยิบเบียร์อีกขวด ค่อยๆเพิ่มความแรงของระดับแอลกอฮอล์ ราวกับจะสอนให้เขารับมือกับโลกใบนี้

มันน่าแปลก ที่อีกฝ่ายรู้ว่าเขาต้องการอะไร เพียงแค่มอง 'สภาพ' เขาในตอนนี้

“จะให้ผมถามอะไร"

บาร์เท็นเดอร์พูดขณะที่ค่อยๆรินเบียร์ลงแก้ว มันไม่มีฟองแม้แต่นิดเดียว นั่นทำให้ยุนโอมั่นใจว่าเบียร์แก้วแรกในชีวิตของเขาจะต้องอร่อยมากแน่ๆ

“ในเมื่อนายกำลังร้องไห้อยู่"

เขาไม่รู้ตัวเลย ถ้าอีกฝ่ายไม่พูดออกมา ถึงเขาจะดูอ่อนแอแค่ไหน แต่จองยุนโอก็ไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น และนั่นทำให้เขาไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองกำลังร้องไห้

แต่จองยุนโอก็พบว่าอีกฝ่ายพูดถูก เมื่อเขาค่อยๆยื่นนิ้วไปสัมผัสกับใบหน้าของตัวเอง และพบว่ามันเปียกชื้นแค่ไหน

“ร้องไปเถอะ"

มันเป็นประโยคที่ดังขึ้นพร้อมๆกับที่เขาเห็นแผ่นหลังกว้างๆภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาว ที่ทำให้เขารู้สึกเกรงขาม? มันดูกว้าง และมั่นคงพอที่จะเป็นแหล่งพักพิงของใครซักคน เพลงของ Cigarette after sex ดังขึ้นแทนความเงียบ จริงๆยุนโอก็พึ่งสังเกตุว่าตอนที่เดินเข้ามามันไม่มีเสียงเพลงใดๆ แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ไม่รู้สึกอึดอัดจนต้องวิ่งออกจากที่นี่ไป

ทั้งๆที่เขาเกลียดความเงียบ ..

และมันมากพอที่จะเรียกว่า Phobia ด้วยซ้ำ

แต่ทุกอย่างมันดูแปลกไปหมดเมื่อเขาเดินเขามายังสถานที่แห่งนี้

แปลกที่ตัวเขารู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจถูก

ทั้งๆที่ตัวเขาเองตัดสินใจผิดในทุกๆเรื่องมาตลอดระยะเวลา สิบเจ็ดปี

“ดื่มสิ"

แต่ตอนนี้เขามั่นใจแล้ว

ว่าพระเจ้าจะให้รางวัล เมื่อเรายืนหยัดที่จะมีชีวิตอยู่

เขาเป็นคนที่สูง...ขายาวๆนั่นกับกางเกงยีนส์สีดำสนิท เดินมาพร้อมกับถาดพิซซ่าสิบสามชิ้น รองเท้าหนังสีดำของ Armani กับนาฬิกาของ Patek ทำให้ยุนโอพอจะเข้าใจว่าอีกฝ่ายคงไม่ใช่แค่บาร์เท็นเดอร์ธรรมดาแน่ๆ

“ไม่สิ" เจ้าของร้าน? เดินเข้ามาใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ จนจมูกเขารับรู้กลิ่นน้ำหอมราคาแพง ที่ดูเหมาะกับเจ้าตัว มันเป็นกลิ่นเย็นๆของทะเลตะวันออก

“ถือนี่ แล้วตามมา" ถึงจะได้ยินแบบนั้น แต่จองยุนโอก็ตกใจเกินกว่าที่่จะทำตาม อีกฝ่ายจึงจับข้อมือเขาก่อนจะเลื่อนขึ้นไปจับชายเสื้อแทน ออกแรกดึงให้เขาเดินตามอีกฝ่ายไป ผ่านประตูข้างหลังเคาน์เตอร์บาร์ และยุนโอก็ได้แต่กระพริบตาปริบๆ เมื่อพบว่ามันมีลิฟท์...ใช่ ลิฟท์ที่ต้องใส่รหัส

“ที่นี่ปลอดภัย"

มันเป็นคำพูดธรรมดาๆที่ไม่น่าจะออกจากปากคนที่รู้จักกันได้ แต่จองยุนโอกลับรู้สึกอุ่นใจ เพราะมันเป็นประโยคที่เขาอยากได้ยินที่สุดในตอนนี้ ท่อนขาเรียวขยับเข้าไปในลิฟท์ มันไม่มีเลขให้กด แต่ตัวลิฟท์ก็ขยับขึ้นไป และเปิดออกมาในห้าวินาทีต่อมา มันเป็นวินาทีเดียวกับที่เขาค้นพบว่าที่นี่คือเพ้นท์เฮาส์

เขาเอาถาดพิซซ่าไปวางบนโต๊ะกระจก ก่อนจะเดินกลับมา และหยุดตรงหน้าผม

“กิน อาบน้ำ แล้วก็นอนซะ"

“….”

“ถ้านอนไม่หลับก็เดินไปหยิบวอดก้าหรือจิน"

“...”

“รีบนอน พรุ่งนี้นายต้องช่วยผมทำงาน"

เมื่อพูดเสร็จเจ้าของบ้านก็ทำท่าจะเดินกลับไปที่ลิฟท์เลย จนเด็กนักเรียนเกือบจะคว้าข้อมือของอีกฝ่ายไว้ไม่ทัน

“คุณ...” มันประหม่าจนเขาอดไม่ได้ที่จะใช้ลิ้นเลียริมฝีปาก

"จะกลับมาใช่ไหม?"

อุ่น…

อ้อมกอดของคนตรงหน้ามันอุ่นจนเขาอดไม่ได้ที่จะซุกหน้าลงไปกับแผงอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อนี่ อีกฝ่ายลูบผมสีดำสนิทของเด็กนักเรียนที่ยังดูเข้มแข็งตรงหน้า แต่เขาก็ไม่ได้ปล่อยให้เวลาผ่านไปมากนัก ก่อนจะถอยออกมา

“หลังจากที่ปิดร้านเสร็จแล้ว"

จากไปแล้ว.. เขาเดินเข้าไปในลิฟท์ ทิ้งจองยุนโอไว้กับความรู้สึกที่มันผสมกันไปหมด จนเขาแยกไม่ออก ว่าตอนนี้เขากำลังรู้สึกอย่างไร และอยากทำอะไรต่อไป

“นี่" แสงจากประตูลิฟท์ที่ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ทำให้ร่างกายของเขาสั่นเทิ่ม นัยน์ตาสีรัตติกาลของใครคนนั้นตวัดมองป้ายชื่อของผม 

       "นายจะปลอดภัย จองยุนโอ"

ประตูลิฟท์ปิดลงอีกครั้ง พร้อมกับน้ำสีใสที่ไหลลงมาตกกระทบพื้นหินอ่อน เขายิ้ม … เป็นรอยยิ้มที่ตัวเขาเองก็แทบจะลืมวิธียิ้มแบบนี้ไปแล้ว

“คุณ….”

เปลือกตาของเขาปิดลง พร้อมกับเข็มของนาฬิกาที่เริ่มเดินอีกครั้ง

*

มืด...มันยังมืดอยู่

แต่ยุนโอยังได้ยินเสียงเพลงที่ดังคลอไปทั่วตัวห้อง สัมผัสนุ่มของเตียงนอนทำให้เขาเลือกที่จะลุกขึ้นนั่ง และพบว่าข้อมือของเขาทุกเจาะ อ่า...มันคือสายน้ำเกลือ? ยุนโอแค่นหัวเราะให้กับความใส่ใจของคนแปลกหน้า มันมากเกินไปจนเขารับรู้ได้ว่ามันจะกลายเป็นบุญคุณในอนาคต

และนั่นหมายความว่าเขาต้องตอบแทนมัน

ยุนโอดึงสายน้ำเกลือออก ก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องนอน แสงไฟสีส้มที่ถูกเปิดไว้ตามทางเดินทำให้เขาเห็นว่าตัวเขาสะอาด และเสื้อนักเรียนเน่าๆนั่นถูกเปลี่ยนเป็นชุดนอนสีน้ำเงิน ฝ่าเท้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลก้าวเดินไปทั่วห้อง ผ่านห้องครัว ห้องนั่งเล่น จนกระทั่งเขาเดินไปถึงสระว่ายน้ำที่ยื่นผ่านไปยังระเบียง

เขาเดินเข้าหาใครอีกคนที่นั่งอยู่บนโซฟาสีดำ มันไร้ที่ติราวกับภาพของจิตรกรเอก ใบหน้าที่ได้รูปกับเสื้อเชิ้ตสีดำสนิท กางเกงสีเดียวกับเสื้อ มือซ้ายโคลงแก้ววิสกี้ ส่วนมือขวาก็คีบบุหรี่ไว้ ริมฝีปากสีสดนั่นพ่นควันออกมา รับรู้การมาถึงของเขา แต่ก็ไม่ได้หันมามองให้อึดอัด

มันเป็นภาพที่สวยงามจนเขาอยากจะเป็นหนึ่งเดียวกับมัน ..

ผมนั่งลงบนตักกว้าง กวาดมือรอบลำคอยาว  

           "คุณ..ชื่อของคุณ"  

      เขาวาดมือรอบเอวของผม โคลงแก้ววิสกี้ไปมา จรดดื่ม ก่อนจะยกยิ้ม ราวกับพระเจ้าที่รับรู้ว่าเขา..ว่าตัวเขาพร้อมจะพลีกายให้อีกฝ่ายแค่ไหน

มันเหมือนโชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้แล้ว

มันไม่ใช่การตกหลุมรัก

“โดยอง" เขาตอบอย่างไม่ได้ใส่ใจมากนัก

“คุณโดยอง"

เขาเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงที่ไม่เคยใช้มาก่อน อ่า..มันค่อนข้างยั่วยวน? เขาก็ไม่แน่ใจนัก รู้เพียงแต่ว่ามันกลายเป็นคำศัพท์ที่ยุนโอชอบมากที่สุด

“อ่าหะ"

เขาตอบรับทั้งๆที่พึ่งพ่นควันบุหรี่ออกมาอีกรอบ มันเป็นกลิ่นมินท์ "ผมไม่ชอบกลิ่นเหม็น" เขาพูดออกมาราวกับรับรู้ถึงข้อสงสัยของผม แต่มันก็เป็นกลิ่นที่เหมาะกับตัวอีกฝ่ายดี

“ผมอยากชิม"

อ่า...ให้ตายสิ ตอนนี้เขาเหมือนเด็กใจแตกเลย

“เด็กดี"

โดยองยิ้ม เขาใช้มือข้างซ้ายลูบหัวผมอย่างเอ็นดู .. อ่า หรือมันคือความสมเพชกันนะ? ริมฝีปากสีสดนั่นสูดควัน พ่นมันออก ก่อนจะกดหัวผมลงมาเพื่อรับรสชาติของมัน เขาส่งต่อควันพวกนั้นเข้ามาก่อนจะถอนริมฝีปากออก เพื่อให้ผมพักหายใจ มันไม่มีการลุกล้ำเข้ามาใดๆ เป็นเพียงการแตะริมฝีปากเพื่อส่งรสชาติของมันให้ผมก็เพียงเท่านั้น

“ชอบไหม?”

เขาถามอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก … ไม่สิ เขาใส่ใจที่จะถามผมมากกว่าตอนที่ต้องตอบชื่อตัวเอง มือข้างที่คีบบุหรี่ของเขาเลื่อนมาโอบรอบเอวผมแทน

อ่า… ผมชอบสัมผัสของเขาชะมัด

“ชอบครับ" 

        จองยุนโอใช้มือจับมือที่ถือแก้ววิสกี้ของอีกฝ่ายขึ้นมา ก่อนจะยกมันขึ้นมาดื่ม ทั้งๆที่สายตายังประสานกันอยู่ โดยองหัวเราะออกมาอย่างถูกใจ

“แต่มีสิ่งที่ผมชอบมากกว่า"

ประโยคยั่วยวนของจองยุนโอไม่สามารถทำอะไรอีกฝ่ายได้มาก ในเมื่อเจ้าของผมสีเทานั่นทำเพียงแค่ยักคิ้วกลับมา ราวกับจะบอกว่าเขารู้ว่าเด็กนักเรียนแบบเขาจะพูด หรือทำอะไรต่อไป

“ถ้าอยากจูบ …. ก็จูบสิ"

เขายกแก้ววิสกี้ขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ทั้งๆที่มือของยุนโอยังวางซ้อนมือของอีกฝ่ายไว้อยู่ …

อ่า … ให้ตายสิ หัวใจของจองยุนโอเต้นเร็วขึ้น ในตอนที่มือของเขาสัมผัสคางของอีกฝ่าย คางที่ชวนให้จักจี้เพราะหนวดของคุณโดยองกำลังจะขึ้น

เจ้าของบาร์วางแก้ววิสกี้ลง เขาออกแรงผลักผมเบาๆให้ลุกขึ้นไปยืนดีๆ

“นั่งสิ นั่งแบบที่เธออยากนั่ง"

อ่า..คุณโดยองนี่...เป็นพระเจ้าหรอ? ทำไมถึงอ่านใจผมได้มากขนาดนี้

ยุนโอเม้มปากอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจลงไปนั่งทั้งๆที่ยังประสานตากับอีกฝ่าย .. ใช่ นั่งแบบที่นั่งลงไปบนตัก หันหน้าประสานกัน และขาของเขาอยู่ใกล้ๆเอวสอบนั่น

“คุณโดยอง"

เด็กนักเรียนเรียกชื่ออีกฝ่าย ก่อนจะแนบริมฝีปากลงไปทับกับอวัยวะเดียวกันของอีกฝ่าย ใช้มือทั้งสองข้างคล้องคอเจ้าของชื่อนั่นไว้ ค่อยๆสอดลิ้นลงไปราวกับเด็กน้อย ใช้มันสำรวจรอบริมฝีปากของอีกคนอย่างมั่วๆ แต่ก็เป็นเขาเอง 

        เป็นจองยุนโอที่รู้สึกมึนเมาไปกับการจูบครั้งนี้

เขาถอนจูบออกมา มองอีกฝ่ายอย่างเว้าวอน ขยับตัวไปแนบตัวอีกฝ่ายอย่างไม่ขลาดอายใดๆ

“จองยุนโอ"

มือที่เคยจับแก้ววิสกี้เปลี่ยนมากดศรีษะของเขาลงไปแนบกับริมฝีปากตัวเองแทน ลิ้นที่เต็มไปด้วยรสชาติของแอลกอฮอล์และบุหรี่ ทำหน้าที่ของมันได้ดีกว่าของยุนโอมากนัก มันสอดใส่สำรวจไปทั่วแนวฟัน พันเกี่ยวรอบลิ้นของเขา

“อื้อ...อ่า"

คุณโดยองจูบเก่งมากจนเขาอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงประหลาดออกมา หยดน้ำลายที่ไหลออกมาตามมุมปากจนตัวเขาเองก็รู้สึกได้ ทำให้ยุนโออดไม่ได้ที่จะหน้าแดง มันเป็นความรู้สึกที่เขาฝันถึงมาตลอด อยากสัมผัสมันกับตัวเองดู

“ชอบหรือเปล่า"

โดยองถามออกมาทั้งๆที่หน้าผากของพวกเขายังสัมผัสกันและกัน มือที่ยังถือบุหรี่ค้างไว้อยู่โยนมันทิ้งลงบนพื้น ก่อนจะใช้เท้าขยี้อย่างไม่ใส่ใจมากนัก เด็กดีของเขาค่อยๆเคลื่อยตัวลงซบกับแผงอก .. และเขาสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้น

“ไม่ชอบ"

โดยองไม่ได้ถามต่อ เพียงแต่รอให้อีกคนพูดมันออกมาเอง .. เล่าสิ่งที่เขาควรรู้

“ผมไม่ชอบ"

ความเปียกชื้นนั้นแผ่วงกว้างออกไปจนเขาตัดสินใจส่งมือไปลูบหัวอีกฝ่าย

“ผมไม่ชอบชื่อตัวเอง"

เด็กดีที่ไม่ยอมให้เขาเห็นหน้าอีกฝ่ายตอนตัวเองร้องไห้ ซุกหน้าเข้าไปบนแผงอกเขาอย่างโง่เขลา ไม่รู้เลยว่ายิ่งทำแบบนี้ เขายิ่งสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายร้องไห้ไปมากแค่ไหน

“ให้ผมตั้งชื่อให้คุณใหม่ไหม?”

โดยองหัวเราะ เมื่อพบว่ากลุ่มผมสีดำนั่นขยับขึ้นลง เขาอยากจุดบุหรี่เพิ่มอีกซักมวน เพราะต้องใช้ความคิด แต่โดยองก็เปลี่ยนมาโอบรอบเอวของอีกฝ่ายให้แน่นขึ้นแทน

“ซี (Z)”

“….”

“มันเป็นตัวอักษรสุดท้าย"

“...”

“มันไม่ใช่ภาษาเกาหลี"

“...”

“และผมอยากบอกคุณว่า"

“…”

“ที่นี่คือทางตัน"

ใช่ มันหมายความว่า ทางเดียวที่เขาจะออกไปจากที่นี่ได้ คือการทิ้งตัวตนที่ผมสร้างขึ้นเพื่อเขาเท่านั้น ….

         และแน่นอน .. ว่าผมคงไม่ยอมให้เขาเดินออกไปง่ายๆ

“ชอบ… ผมชอบชื่อนั้นนะ"

“….”

“และผมชอบ .. ที่คุณเป็นทางตัน"

“...”

“เพราะผมไม่อยากหนีไปไหนอีกแล้ว"

มันเป็นประโยคที่ไพเราะที่สุดเท่าที่เขาเคยได้ยินมา มันดังขึ้น และดับลงพร้อมกับริมฝีปากที่แนบชิดลงมาอีกข้าง เขากดจูบลงมา มันไม่ใช่จูบที่ร้อนแรง มันเหมือบกับว่าอีกฝ่ายแค่อยากหาที่ระบายความไม่มั่นคงมากกว่า

“Z"

        "what!"

      "calm down”

“...”

“just take your time”

เขาพยายามยิ้ม แบบที่ดีน่ะ...ค่อยๆยกมือที่สั่นไหวของอีกฝ่ายขึ้นมาประสาน

มือที่สั่นไหวจนไม่สามารถปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาได้ซักที

        กดจูบลงไปอย่างอ่อนโยนที่สุดเท่าที่คนแบบเขาจะทำได้

ผมมองเข้าไปในนัยน์ตาของเขาที่มีน้ำตาคลอออกมา ก่อนจะถอนหายใจ … มันไม่ได้น่ารำคาญ เพียงแต่เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง .. คิมโดยองไม่รู้จักวิธีการปลอบโยนคน

“ซี คุณอยากทำอะไร ผมจะช่วยเอง"

เด็กน้อยคนนั้นยกมือของผมขึ้นไปแนบกับใบหน้าของตัวเอง เขาหลับตาลง ก่อนจะขยับมันให้แนบทั่วร่างกาย มันเป็นภาพที่เจ็บปวดจนผมรู้สึกว่าเขากำลังแตกสลายตรงหน้าผม ..

เด็กผู้ชายที่พยายามจะเข้มแข็งตรงหน้ากำลังแหลกสลายลง

และผมทำอะไรไม่ได้ ..

“ผมอยากให้โดยองลบมัน"

เขาช้อนสายตาขึ้นมา .. มันเป็นดวงตาที่เกือบเรียกได้ว่าว่างเปล่า

“ผมอยากให้โดยองเข้ามา"

      "เข้ามาในชีวิตผม"

“เข้ามาในตัวผม"

หยาดน้ำสีใส่ไหลลงมาจากนัยน์ตาที่ไม่น่าจะสามารถผลิตสิ่งใด นอกจากความมืดมิด

“และช่วยเข้าใจมันที"

**TBC**

Talk : แอร่ะ มันแปลกไหมนะ ฮื่อออ T_____T กลัวทุกคนจะงงกับคาแรคเตอร์นุ้งแจน ;_;

เราได้อ่านคอมเม้นยาวๆของทุกคนแล้วก็รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาเยอะเลยค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ<3

จะพยายามอัพบ่อยๆนะคะ ._.

แฮ่ จริงๆแต่งไว้สองอาทิตย์ละ แต่ค้างตรง nc แงงง ขอตัดไปตอนหน้านะคะ ขออ่านวนๆก่อน มันยังแปลกๆอยู่ T_______T จับตาไว้ เพราะตอนหน้าคุณโดจะเท่สุด ละตอนจบก็.....​555555555555555

Enjoy reading der ka <3

ปล.​เข้ามาแก้คำผิดเฉยๆค่าา