คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ** ตอนที่ 1 ** 100%
เมื่อความเหงาแทรกซึมเข้ามาผ่านรูขุมขนมันทำให้คิดว่าผมน่ะต้องอยู่คนเดียวไปตลอดกาล... แล้วมันก็เป็นจริง ผมชื่อ
ลี แทมิน แม่ผมเป็นครูพ่อผมเป็นนักโบราณคดี ผมรักพ่อผมมากผมคิดว่าพ่อผมเก่งที่สุดในโลก เวลาผมมีปัญหาอะไรพ่อผม
จะเป็นที่ปรึกษาให้ แต่คำตอบของพ่อผมนั้นไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไร หมายถึง ผมไม่ค่อยเข้าใจน่ะ ฮ่า ๆๆ ส่วนแม่ของผมท่านเป็นคนที่น่ารักมาก ทำอาหารเก่ง งานบ้านทั้งหลายแม่จะเป็นคนจัดการทั้งหมด ดูรวมๆแล้วครอบครัวผมเป็นครอบครัวที่อบอุ่น หลายปีต่อมาเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น พ่อกับแม่หย่ากัน ทำให้ผมต้องมาอยู่กับป้าแต่ก็นะผมไม่ค่อยชอบป้าเค้าเท่าไร ต่อมาผมเลยเก็บเสื้อผ้าและข้าวของทั้งหมดหนีออกมาจากที่บ้าน ตอนนั้นผมเดินไปเรื่อยเปื่อยเงินก็ติดตัวมานิดหน่อยพอที่จะจ่ายค่าอพาทเมนท์ใกล้โรงเรียนได้ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันผมจัดเสื้อผ้าจนเสร็จผมก็ล้มตัวลงนอนทันที...
ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นคุณรู้ใช่มั้ยว่ามันน่ารำคาญมากแค่ไหน ผมละเกลียดเช้าวันจันทร์จริง ๆ และในที่สุดผมก็ต้องตื่นขึ้นมา ผมลืมเล่าให้ฟังเรื่องนึง ตอนนี้ผมปี 2 แล้ว ผมมีกลุ่มประจำตัวชื่อว่า SHINee ไม่ใช่เพื่อนผมหรอกนะที่ตั้งขึ้นเป็นรุ่นพี่ปี 4 ต่างหาก มีทั้งปี 2,3,4 ที่เป็นสมาชิก เราไม่รับสมาชิกเพิ่ม พวกเรามีทั้ง 5 คน ผมเป็นน้องเล็กสุดหรืออายุน้อยที่สุดนั้นเอง ผมเป็นคนสุดท้ายที่เข้ามาผมยังไม่ค่อยชินกับสมาชิกเท่าไร สมาชิกมี 5 คน คนแรก พี่อนยูหรือลีจินกิ เป็นหัวหน้าและอายุมากที่สุดในกลุ่ม เค้าเป็นคนที่ฮามากพี่เค้ามักจะใช้มุขร่างกายเล่นกับพวกเราอย่างเช่นแกล้งลื่นหรือสะดุดล้ม ถึงบางครั้งพี่เค้าไม่ได้เแกล้งแต่พวกเราก็ยังขำอยู่ดี ฮ่า ๆๆ คนที่ 2 พี่คีย์หรือคิมคิบอม พี่คนนี้เค้าเปรียบเสมือนแม่คนที่ 2 ของผม เพราะอะไรน่ะหรอ เค้ามักจะทำข้าวกล่องมาให้ผมเสมอเค้าน่ารักมาก ๆ เลยละ คนต่อมา พี่จงฮยอนหรือคิมจงฮยอน พี่เค้าเป็นคนเฮฮา สร้างความสุขให้พวกเรานิสัยทะเล้น ขี้เล่น ดูเหมือนว่าเค้าจะกิ๊กกับพี่คีย์อยู่แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นแฟนกันเมื่อไร ตอนแรกที่ผมรู้ก็ตกใจเหมือนกันทำไมผู้ชายถึงชอบผู้ชาย พี่จงฮยอนเค้าบอกว่า ความรักไม่เกี่ยวกับเรื่องเพศหรอก เพราะไม่ว่าจะเพศไหนเราก็มีความรักได้เหมือนกัน เหตุผลนี้ก็ดีนะฮะ แต่ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอกก็ผมสนใจผู้หญิงนี่ ฮ่า ๆๆ คนสุดท้าย พี่มินโฮหรือเชวมินโฮ พี่เค้าเป็นคนที่เย็นชาตอนแรก ๆ นั้นผมไม่ค่อยถูกชะตากับพี่เค้าเท่าไร เพราะเค้าไม่ค่อนเฟรนลี่น่ะ ผมต้องเป็นคนเข้าไปคุยกับเค้าแต่ว่า พอดูนิสัยไปนาน ๆ เค้าก็น่ารักดีนะฮะ เพราะว่าเค้าเทคแคร์คนอื่นได้ดี ใครเป็นแฟนเค้าเนี้ยโชคดีสุด ๆ ไปเลยละ หลังจากที่ผมเล่าเรื่องสมาชิกของผมให้ฟังแล้วผมก็เดินมาถึงโต๊ะประจำของพวกเราพอดี
“อรุณสวัสดิ์ฮะ พี่จงฮยอน มาแต่เช้าเลยนะฮะ”
“ไงเจ้าหัวเห็ด นายก็มาเช้าเหมือนกันแหละ”
“ฮะ แล้วพี่คีย์ไปไหนหรอ”
“อ่อ คีย์น่ะหรอ ไปห้องน้ำน่ะ ไม่รู้ไปทำอะไร 5555”
“= = เข้าห้องน้ำก็ต้องไปยิงกระต่ายสิฮะ จะให้ฮยองเค้าไปทำอะไร”
“555 นายนี่มันซื่อบื้ออันดับหนึ่งเลยจริง ๆ”
“ง๊ะ ฮยองอ่ะ -3-“
“ไง ๆ นินทาฉันอยู่หรอ”
“อ่า เปล่าฮะไม่ได้นินทานะ ~ พี่คีย์ คิดถึงเลยฮะ (กอดแน่น)”
“(กอดตอบ) พี่ก็คิดถึงนายเหมือนกัน (ลูบหัว)”
“อะ แฮ่ม ฉันอยู่ตรงนี้ทั้งคนนะ เกรงใจหน่อยสิ”
“เอาน่าแค่น้องชาย อย่าคิดมากเซ่”
“= = ตามใจละกัน แต่ว่านะ... คืนนี้จัดหนัก”
“หนักทุกวันอยู่แล้วไม่ใช่หรอ”
“อ่า นั้นแหละ =/=”
“พะ พูดอะไรกันอยู่เนี้ยฮะ -.,-“
“อย่าไปสนใจเลยน่า แทมินนายยังเด็กอยู่นะ”
“อ่า พี่อนยู อันยองตอนเช้าฮะ”
“อันยอง ^^ แหม่ กอดกันกลมเลยนะ เกรงใจบ้างสิ ฉันไม่มีคู่นะ !”
“ก็ไก่ไง คู่กันไปสิ 555” อ่า พี่จงฮยอนก็พูดถูกนะ
“ผมก็ยังไม่มีคู่นะฮะ”
“แน่ใจหรอ”
“แน่ใจที่สุดฮะ”
“นายมีแล้ว ที่แฟนคลับตั้งให้ไง”
“มินโฮฮยองน่ะหรอ -/- “
“ใช่แว้ววว 555”
“แค่แฟนคลับตั้งให้น่ะฮะ ผมไม่ได้ชอบเค้าจริง ๆ สักหน่อย”
“อ้าว หรอ เห็นคุยด้วยกันดีนิ 555”
“ก็แค่คุย...”
ตึก ตึก ตึก
“พูดยังไม่ทันขาดคำเลย มาโน่นละ”
“ตายยากจริง ๆ” พี่จงฮยอนพูดพร้อมกับถูหน้าที่หน้าอกพี่คีย์
“เฮ ๆ อย่าเล่นอย่างงี้จักกะจี้นะ -/-“
“จักกะจี้จริง ๆ หร้ออออ”
“-/- ไม่รู้เฟ้ย” สองคนนี้กิ๊กกันแน่หรอเนี้ย =*=
ตึก
“อันยองทุกคน”
“อันยองพ่อคาริสม่า” พี่จงฮยอนทักทายอย่างเป็นกันเอง (?)
“^^ ทำอะไรกันอยู่หรอครับ”
“กินขี้น่ะ -*- ก็เห็น ๆ อยู่ว่าทำอะไรกัน”
“พี่จงฮยอนเคยโดนรองเท้าฟาดหัวแต่เช้ามั้ยครับ”
“555 ฉันล้อเล่น ! นายนี่ก็เครียดอยู่ได้”
“ครับ พอดีผมเครียดเรื่องทำงานพิเศษอยู่น่ะ”
“นายทำงานพิเศษด้วยหรอ ทำอะไรอ่ะ”
“โฮสต์น่ะครับ”
“โฮสต์ !!!!!!!!” ทุกคนร้องขึ้นพร้อมกันรวมทั้งผมด้วย
“อ่า เบา ๆ สิครับ เดี๋ยวจับฆ่าหมกส้วมซะให้หมดเลย ^^”
“โอเค ๆ แล้วนายคิดไงถึงไปเป็นโฮสต์ละ” คำถามนี้ผมกำลังจะถามเลยฮะพี่อนยู *-*
“ก็นะ พวกพี่ ๆ ก็รู้อยู่ว่าช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดีผมเลยหางานทำ เอ..แต่ว่ามันก็ได้เงินดีอยู่นะ ^^”
“จริงอ่ะไปเป็นมั้งดีกว่า ว่าแต่แถวไหนน่ะ”
“ก็ไม่ไกลจาก ร.ร เราเท่าไรหรอกครับ”
“ผมไปด้วยนะ *-*”
“ต่ำกว่า 18 เค้าห้ามเข้านะ”
“ผม 18 พอดี มีบัตรประชาชนแล้วด้วย”
“นายแพ้เด็กแล้วละมินโฮ 55555”
“อืม ๆ ก็ได้ จะได้ไปครบกลุ่ม คืนนี้เจอกันที่หน้าบ้านฉันนะ”
“บ้านนายหรอ แทมินไม่รู้บ้านนายนะ - -+”
“อ่า นั้นสินะ งั้นอพาทเม้นท์ใกล้โรงเรียนนี่ละกันที่พักนายด้วยใช่ม๊ะ แทมมี่”
“จะว่าอย่างงั้นก็ได้ฮะ”
“โอเค คืนนี้เราเจอกันที่บ้านแทมินละกัน”
กริ๊งงงงง ~
“อ่า เข้าเรียนเถอะ”
“โอเคครับ” ผมรีบเก็บข้าวของและเดินไปที่ห้องทันทีแต่ว่าผมกลับหยุดเดินเพราะว่ามีใครคนนึงจับแขนผมไว้
“เดี๋ยว แทมิน” เฮือก ! พี่มินโฮ มีเรื่องแล้วไง
ฟืบ บบบ ..... ร่างสูงคว้าร่างบางมากอดแน่น พร้อมกระซิบ
“เที่ยงนี้ เจอกันที่ห้องน้ำชายนะ”
“เอ่อ ครับ -/-“
“(ผละออก) แล้วเจอกันนะ ^^”
“ฮะ (‘ ‘)”
หลังจากนั้นผมก็เข้าห้องเรียน ผมคิดว่า 3 ชั่วโมงสำหรับผมนั้นมันยาวนานมากแต่ยังไงผมก็ต้องตั้งใจเรียนและจดจ่อกับมัน ผมยังสงสัยอยู่เลยว่าทำไมพี่มินโฮต้องนัดผมด้วยหรือว่า.. พี่เค้าจะนัดต่อยกับผมโอ้ววว ไม่นะ ตั้งแต่เรียนมาผมยังไม่เคยมีเรื่องกับใครเลย TT ซวยแล้วผม
“ลี แทมิน !!!”
“ครับ !”
“ฉันเรียกเธอเป็นสิบรอบ เอ้า ๆ ข้อนี่ตอบอะไร”
“เอ่อ ค่ารากที่สามของ 300 ฮะ”
“ถูกต้อง นั่งลงได้” ผมยังสงสัยอยู่นะ ว่าทำไมปี 2 ยังต้องเรียนเรื่องพวกนี้อยู่ความรู้สึกตอนนี้ผมเหมือนเรียน ม.2 ใหม่
=A= อ่า บ้าบอจริง
กริ๊งงงงงงง !~
“อ่า พักเที่ยงสักที” สิ่งที่ผมต้องทำในตอนนี้ก็คือเดินไปที่กลุ่ม สิ่งที่ผมชอบที่สุดในโรงเรียนก็คือทุกปีนั้นจะมีซากุระบานที่โรงเรียน คุณนึกภาพออกใช่มั้ยภาพบรรยากาศของโรงเรียนที่เต็มไปด้วยซากุระสีชมพูและเดินไปรอบ ๆ กับคนที่เรารัก อ่า มันคงจะโรแมนติกน่าดูเลย ><
ตุ๊บ !
“ไง แทมมี่ !~”
“อันยองฮะ พี่อนยู”
“อ่า นายจะไปที่โต๊ะกลุ่มหรอ”
“เอ่อ..ฮะ”
“อ่า งั้นพี่ฝากงานหน่อยนะ พี่จะไปซื้อน้ำอ่ะพี่ลืมเอาน้ำมา นายจะฝากซื้ออะไรรึเปล่า”
“เอ่อ .. งั้นขออมยิ้มอันนึงฮะ เดี๋ยวผมจ่ายฮยองทีหลัง”
“โอเค ๆ ไปละ”
“ครับผม” พี่อนยูนี่ดีจริง ๆ เลย
ผมเดินไปตามทางเดินและคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จู่ ๆ ก็มีกลุ่มรุ่นพี่เดินผ่านมา ตายละ ผมต้องไม่มองเค้า ..ร่างบางเดินก้มหน้าหนีพวกรุ่นพี่อันธพาลไปอย่างรวดเร็วแต่ยังไงก็ไม่รอด
“เดี๋ยว นายน่ะ มานี่สิ !”
“เอ่อ.. ผมหรอฮะ”
“ก็ใช่น่ะสิ !”
“มะ มีอะไรรึเปล่าฮะ”
“หื้มม.. เฮ้ ๆ พวกเรา เจ้านี่มันหน้าสวยว่ะ อย่างกับผู้หญิงเลย” -/- มาชมอะไรตอนนี้ฟะ!
“เออ จริงด้วยว่ะ หึ ! จะทำอะไรกับเจ้านี่ดี” หัวหน้าของมันเดินเข้ามาใกล้ทำให้ร่างบางเกิดความกลัวมากยิ่งขึ้น
“นายชื่ออะไร” หัวหน้าของมันไม่ถามเปล่ามันลูบคางสวยได้รูปของร่างเล็กไปด้วย
“ผะ ผมชื่อ...”
อั่ก !!! จู่ ๆ ก็มีชายคนนึงปรากฏตัวขึ้นแถมยังเตะหน้าลูกน้องมันอีกด้วย
“เฮ้ย ใครบังอาจมาขัดจังหวะว่ะ !”
“นะ นายครับ อั่ก !!”
ตุบ ผลั่ก อึก อ๊ากกกก! ผมลืมตาขึ้นมาดูอีกทีก็พบซากศพที่นอนอยู่เกลื่อนกลาด (เวอร์ = =)
“มะ หมอนี่ มันเป็นใคร”
“พะ พี่มินโฮ ช่วยผมด้วย ฮือ”
“รุ่นพี่ทำเด็กผมร้องไห้หรอครับ”
“เด็กนายเรอะ อะ เอ่อ ฉันไม่รู้ซอรี่เว้ยยยย” วิ่งหางจุกตูดเลยแหะ
“นายเป็นอะไรรึเปล่า”
“ปะ เปล่าฮะ ผมไม่เป็นอะไร”
“แล้วที่ฉันนัดไว้ ทำไมไม่ไป”
“ผมกำลังจะไปอ่ะ แต่เมื่อกี้พี่อนยูฝากของไว้กับผม ผมจะเอาไปไว้ที่โต๊ะก่อนแล้วจะไปหาพี่ แต่ดันเจอพวกนี้ก่อน แต่ยังไงก็ขอบคุณนะฮะ”
“อืม.. หื้มม มานี่” ย๊ากกกก จะพาผมไปไหนอีกเนี้ย
ความคิดเห็น