สวรรค์บ้านร้าง
ยิ่งผ่านชีวิตมานานเท่าไรชาลีก็เบื่อสิ่งที่เรียกว่าคนมากเท่านั้น จนวันหนึ่งที่เขาพบมัน..เขาจึงต้องทำบางอย่างเพื่อให้คนมาเป็นเพื่อน
ผู้เข้าชมรวม
200
ผู้เข้าชมเดือนนี้
3
ผู้เข้าชมรวม
200
อัปเดตล่าสุด : 18 ม.ค. 63 / 06:16 น.
แท็กนิยาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
เข็มนาฬิกาบอกเวลาตีสองครึ่งเมื่อชาลีสะดุ้งตื่นขณะได้ยินเสียงดังตุ๊บข้างล่างสัญชาตญานทำให้เขาดึงลิ้นชักโต๊ะหัวเตียงคว้าปืนกระบอกเล็กด้านใน เขาเปิดไฟโดยรอบตัดสินใจเดินไปกดลูกบิดห้องนอนเพื่อส่งสัญญาณบางอย่าง สิ้นเสียงดังกริ๊กชาลีได้ยินเสียงฝีเท้าของคนแต่จะมีจำนวนเท่าไรเขายังเดาไม่ออก ชาลีเริ่มตั้งสติในเมื่อเขาอยู่ลำพังคนเดียวในบ้านหากพวกมันมีมากกว่าหนึ่งเขาอาจพลาดพลั้งได้ สุดท้ายเมื่อไม่ได้ยินเสียงอะไรเขาจึงเปิดประตูห้องนอนออกไป
ชาลีกดสวิชต์ไฟตรงหัวมุมบันไดเพื่อส่องทางลงชั้นล่างในมือยังกุมปืนกระบอกเล็กไว้มั่นเขาแนบตัวกับผนังบ้านค่อยไต่ลงด้านล่างช้าๆ เขาหยุดตรงบันไดขั้นสุดท้ายเมื่อกราดปืนเล็กไปรอบๆและพบว่าที่พื้นใกล้โต๊ะกินข้าวมีกระจุกทรายหย่อมหนึ่งพร้อมรอยเท้าของคนปรากฏ เขาเดินตามเศษทรายจนถึงห้องน้ำเล็กและเมื่อมองขึ้นไปจึงเห็นบานหน้าต่างถูกผลักออกกว้างบ่งบอกว่าเป็นช่องทางให้มันหนีออกไป
ชาลีควานหาเบอร์โทรศัพท์ที่เขาต้องใช้เวลาสักพักรปภ.ของหมู่บ้านจึงเข้ามาสอบถามเหตุการณ์ก่อนที่เขาจะเดินนำไปสำรวจรอบบริเวณสนามหญ้าและได้พบโน๊ตบุคที่มันเอาไปไม่ได้จึงตัดสินใจทิ้งไว้ที่ใต้ต้นโมกข์ริ้มรั้ว
รุ่งขึ้นประธานหมู่บ้านและรปภ.สองนายเข้ามาร่วมสังเกตการณ์และได้ข้อสรุปว่ามันเข้ามาจากบ้านร้างที่เจ้าของเดิมถูกธนาคารยึดไปเมื่อสองปีที่แล้ว ชาลีไม่ได้สนิทสนมด้วยนัก เมื่อเห็นกันหากเลี่ยงไม่ได้ก็เพียงส่งยิ้มแทนคำทักทายเท่านั้น หน้าฉากชาลีคือผู้จัดการดีเด่นของโรงแรมที่ถูกโหวตให้เป็นโรงแรมยอดเยี่ยมของประเทศด้วยการต้อนรับอันอบอุ่นแต่หลังฉากเขาแสนจะเบื่อหน่ายกับการพบปะผู้คน เขาจึงไม่สุงสิงกับใครทั้งสิ้นในหมู่บ้านนี้ เพื่อนบ้านสองฝั่งจะทักทายกันเมื่อบังเอิญพบและก็เลี่ยงหลบไปแบบต่างคนต่างอยู่ กระทั่งแม่บ้านชาลีก็จ้างแบบไปกลับเสาร์อาทิตย์ไม่ต้องมาทำงานจนเขาเกือบลืมๆหน้าตาไปแล้ว
เมื่อบ้านนั่นกลายเป็นบ้านร้างชาลีจึงยินดีนักหนาสวรรค์สำหรับเขาจริงเชียว จนกระทั่ง....
"ผมทราบจากประธานหมู่บ้านว่าบ้านร้างหลังนั้นมีคนซื้อต่อจากธนาคารแล้วใช่ไหม คุณรู้ไหมว่าเขาจะเข้ามาอยู่เมื่อไร"
เจ้าหน้าที่นิติบุคคลสาวรายนี้มองชาลีด้วยความแปลกใจ เมื่อเขาแจ้งว่าเป็นเจ้าของบ้านที่ถูกขโมยขึ้นเมื่อสองวันก่อนเป็นครั้งแรกที่เธอพบเขานับแต่เธอมาทำงานที่หมู่บ้านนี้เกือบห้าปีแล้ว
"ชื่อคุณสหายค่ะอยู่ต่างประเทศ แกหาคนเช่าอยู่เหมือนกัน นี่ก็ให้หนูดูๆอยู่ด้วยค่ะ"
"คุณพอมีประกาศจากเขาไหมผมจะช่วยหาคนเช่าให้อีกแรง"
เจ้าหน้าที่รายเดิมกุลีกุจอนำรายละเอียดที่เก็บไว้มาให้ชาลี หล่อนมองเห็นช่องทางค่านายหน้าเล็กๆน้อยๆขึ้นทันที
"นี่ค่ะหนูก็หาอยู่แต่เศรษฐกิจช่วงนี้ยากมากค่ะ"
ชาลีดูข้อความที่เขาประกาศ ค่าเช่าแพงหน่อยแต่ไม่เป็นไรเขาพอรู้จักแขกต่างชาติบางคนที่ต้องการหาที่พักระหว่างทำงานอยู่เมืองไทยค่าเงินของพวกเขาใหญ่พอจะจ่ายอยู่แล้ว
หลังจากนั้นไม่เกินสามวันชาลีก็ได้เพื่อนบ้านคนใหม่ด้วยความสามารถของเขาเอง แม้จะต้องการความเป็นส่วนตัวระหว่างอยู่บ้านตัวเองโดยไม่ต้องนั่งปั้นยิ้มทักทายคนแต่ถ้าคนต้องกลายเป็นสิ่งที่เรียกว่ามิจฉาชีพและเขาอาจกลายเป็นผู้ต้องหา ชาลีคงต้องทนอยู่กับคนต่อไป บ้านร้างนั้นจึงไม่ใช่สวรรค์สำหรับเขาผู้เดียวแต่มันจะเป็นสวรรค์ของขโมยด้วย
จากนั้นไม่นานชาลีได้รับการ์ดเล็กๆแสดงความขอบคุณจากคุณสหายเจ้าของบ้านร้างผ่านทางนิติบุคคล
"ขอได้รับความขอบคุณจากผมหากมีโอกาสเราคงได้พบกันสักครั้ง ขอบคุณกับการเป็นธุระครั้งนี้อีกครั้งครับ"
ชาลีไม่สนใจว่าคุณสหายจะคิดเช่นไร มีแต่ตัวเขาเองเท่านั้นที่รู้ถึงเหตุผลของการกระทำจากที่เคยเบื่อคนแต่ตอนนี้เขาต้องการคนมากกว่าขโมย จะให้รอคุณสหายมาอยู่เป็นเพื่อนเขาคงไปอยู่ในห้องขังก่อนที่จะเห็นชายที่ชื่อสหาย
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เ็มนาฬิาบอเวลาีสอรึ่เมื่อาลีสะุ้ื่นะไ้ยินเสียัุ๊บ้าล่าสัาานทำให้เาึลิ้นัโ๊ะหัวเียว้าปืนระบอเล็้านใน เาเปิไฟโยรอบัสินใเินไปลูบิห้อนอนเพื่อส่สัาบาอย่า สิ้นเสียัริ๊าลีไ้ยินเสียฝีเท้าอนแ่ะมีำนวนเท่าไรเายัเาไม่ออ าลีเริ่มั้สิในเมื่อเาอยู่ลำพันเียวในบ้านหาพวมันมีมาว่าหนึ่เาอาพลาพลั้ไ้ สุท้ายเมื่อไม่ไ้ยินเสียอะไรเาึเปิประูห้อนอนออไป
าลีสวิ์ไฟรหัวมุมบันไเพื่อส่อทาลั้นล่าในมือยัุมปืนระบอเล็ไว้มั่นเาแนบัวับผนับ้าน่อยไ่ล้านล่า้าๆ เาหยุรบันไั้นสุท้ายเมื่อราปืนเล็ไปรอบๆและพบว่าที่พื้นใล้โ๊ะิน้าวมีระุทรายหย่อมหนึ่พร้อมรอยเท้าอนปรา เาเินามเศษทรายนถึห้อน้ำเล็และเมื่อมอึ้นไปึเห็นบานหน้า่าถูผลัออว้าบ่บอว่าเป็น่อทาให้มันหนีออไป
าลีวานหาเบอร์โทรศัพท์ที่เา้อใ้เวลาสัพัรปภ.อหมู่บ้านึเ้ามาสอบถามเหุาร์่อนที่เาะเินนำไปสำรวรอบบริเวสนามห้าและไ้พบโน๊บุที่มันเอาไปไม่ไ้ึัสินใทิ้ไว้ที่ใ้้นโม์ริ้มรั้ว
รุ่ึ้นประธานหมู่บ้านและรปภ.สอนายเ้ามาร่วมสัเาร์และไ้้อสรุปว่ามันเ้ามาาบ้านร้าที่เ้าอเิมถูธนาารยึไปเมื่อสอปีที่แล้ว าลีไม่ไ้สนิทสนม้วยนั เมื่อเห็นันหาเลี่ยไม่ไ้็เพียส่ยิ้มแทนำทัทายเท่านั้น หน้าาาลีือผู้ัารีเ่นอโรแรมที่ถูโหวให้เป็นโรแรมยอเยี่ยมอประเทศ้วยาร้อนรับอันอบอุ่นแ่หลัาเาแสนะเบื่อหน่ายับารพบปะผู้น เาึไม่สุสิับใรทั้สิ้นในหมู่บ้านนี้ เพื่อนบ้านสอฝั่ะทัทายันเมื่อบัเอิพบและ็เลี่ยหลบไปแบบ่าน่าอยู่ ระทั่แม่บ้านาลี็้าแบบไปลับเสาร์อาทิย์ไม่้อมาทำานนเาเือบลืมๆหน้าาไปแล้ว
เมื่อบ้านนั่นลายเป็นบ้านร้าาลีึยินีนัหนาสวรร์สำหรับเาริเียว นระทั่....
"ผมทราบาประธานหมู่บ้านว่าบ้านร้าหลันั้นมีนื้อ่อาธนาารแล้วใ่ไหม ุรู้ไหมว่าเาะเ้ามาอยู่เมื่อไร"
เ้าหน้าที่นิิบุลสาวรายนี้มอาลี้วยวามแปลใ เมื่อเาแ้ว่าเป็นเ้าอบ้านที่ถูโมยึ้นเมื่อสอวัน่อนเป็นรั้แรที่เธอพบเานับแ่เธอมาทำานที่หมู่บ้านนี้เือบห้าปีแล้ว
"ื่อุสหาย่ะอยู่่าประเทศ แหานเ่าอยู่เหมือนัน นี่็ให้หนููๆอยู่้วย่ะ"
"ุพอมีประาศาเาไหมผมะ่วยหานเ่าให้อีแร"
เ้าหน้าที่รายเิมุลีุอนำรายละเอียที่เ็บไว้มาให้าลี หล่อนมอเห็น่อทา่านายหน้าเล็ๆน้อยๆึ้นทันที
"นี่่ะหนู็หาอยู่แ่เศรษิ่วนี้ยามา่ะ"
าลีู้อวามที่เาประาศ ่าเ่าแพหน่อยแ่ไม่เป็นไรเาพอรู้ัแ่าาิบานที่้อารหาที่พัระหว่าทำานอยู่เมือไทย่าเินอพวเาให่พอะ่ายอยู่แล้ว
หลัานั้นไม่เินสามวันาลี็ไ้เพื่อนบ้านนใหม่้วยวามสามารถอเาเอ แม้ะ้อารวามเป็นส่วนัวระหว่าอยู่บ้านัวเอโยไม่้อนั่ปั้นยิ้มทัทายนแ่ถ้าน้อลายเป็นสิ่ที่เรียว่ามิาีพและเาอาลายเป็นผู้้อหา าลี้อทนอยู่ับน่อไป บ้านร้านั้นึไม่ใ่สวรร์สำหรับเาผู้เียวแ่มันะเป็นสวรร์อโมย้วย
านั้นไม่นานาลีไ้รับาร์เล็ๆแสวามอบุาุสหายเ้าอบ้านร้าผ่านทานิิบุล
"อไ้รับวามอบุาผมหามีโอาสเราไ้พบันสัรั้ อบุับารเป็นธุระรั้นี้อีรั้รับ"
าลีไม่สนใว่าุสหายะิเ่นไร มีแ่ัวเาเอเท่านั้นที่รู้ถึเหุผลอารระทำาที่เยเบื่อนแ่อนนี้เา้อารนมาว่าโมย ะให้รอุสหายมาอยู่เป็นเพื่อนเาไปอยู่ในห้อั่อนที่ะเห็นายที่ื่อสหาย
ผลงานอื่นๆ ของ teabpahurat ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ teabpahurat
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น