หนึ่งคะนึงหา เฝ้ารอ - นิยาย หนึ่งคะนึงหา เฝ้ารอ : Dek-D.com - Writer
×
NC

คำเตือนเนื้อหา

เนื้อหาของเรื่องนี้อาจมีฉากหรือคำบรรยายที่ไม่เหมาะสม

เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน

กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหา หรือ อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
ปิด

    หนึ่งคะนึงหา เฝ้ารอ

    "เจ้าอยู่รอข้าเถอะ" "ไม่..อย่าไป.." ลาลับ..เขาไปแล้ว..ฮึก.ฮือ..พร้อมกับแสงสว่างและความร่าเริงสดใสของนาง..ที่เขาเอาไปด้วย

    ผู้เข้าชมรวม

    287

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    5

    ผู้เข้าชมรวม


    287

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    0
    จำนวนตอน :  3 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  3 เม.ย. 67 / 18:55 น.
    คำเตือนเนื้อหา NC
    e-receipt e-receipt
    loading
    กำลังโหลด...
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    บทนำ

    ‘มืดจัง..อืม..’ร่างเล็กขยับกายอย่างปวดเมื่อย เพราะท่านอนที่แค่พิงกับผนังอันเย็นยะเยือก ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนกัน อาอี๋..ใช่!อาอี๋ล่ะ

    “อาอี๋(易-ง่าย)”เธอรีบหันรีหันขวา กวาดสายตามองไปรอบๆที่ตอนนี้มืดไปหมด

    ครืด…

    “อ๊ะ”นางตกใจ เสียงอะไรหนักๆเสียดกับพื้นเย็นๆ พร้อมกับความรู้สึกหนักอึ้งตรงข้อมือทั้งสอง

    ครืด..ครืด..

    เสียงของหนักลากเสียดสีกับพื้นไม่ใกล้ไม่ไกล ก่อนแสงสว่างจะเล็ดลอดเข้ามาทำให้ต้องรีบยกมือขึ้นป้องตาแต่เมื่อปรับสายตาได้แล้ว แสงที่ลอดเข้ามาก็ช่างอ่อนสลัวก่อนจะปรากฎร่างมืดๆตรงประตูที่เปิดออก

    “ใคร..”นางถามกล้าๆกลัวๆเสียงเบา ความหวาดกลัวคืบคลานถาโถมใจแต่ก่อนที่นางจะได้คิดก็มีร่างสูงกำยำอีกสองคนเข้ามาลากตัวนาง

    “อย่าแตะตัวข้านะ!…จะพาข้าไปไหน..ปล่อย..”ไร้เสียงพูดตอบกลับนอกจากแรงฉุดกระชาก

       พอลุกขึ้นได้สองข้อเท้าก็พลันหนักอึ้งตามแต่โซ่มันยังครูดไปกับพื้นเพราะโซ่ทั้งสี่ไม่มีเส้นไหนเชื่อมกันเลยแต่ติดกับผนังแทน

       ร่างทั้งเดินตามทางแคบที่มีแสงไฟอยู่ห่างกันเป็นระยะที่แสนจะไกลก่อนจะสิ้นสุดทางด้วยระเบียงเล็กๆที่ปรากฎร่างสูงโปร่งในชุดซอมซ่อแต่ดูหน้าเกรง ผมทั้งหมดถูกรวบเป็นหางม้ายาว แผ่นหลังกว้างที่ยืนหันหลังก็ดูสง่าแค่เพียงเห็นแผ่นหลังนางก็จดจำได้ว่าคือใคร

    “อาอี๋..”นางเรียกเสียงเบาก่อนจะลืมทุกอย่าง สนใจเพียงเขาที่ค่อยๆหันมาตามเสียงเรียก

    นางวิ่งไปจะเข้ากอดเขา แต่ก่อนจะโพ้นขอบระเบียงร่างทั้ร่างก็หยุดกึกจนนางล้มลง เพราะเขาอยู่นอกระเบียงที่มีเพียงแผ่นบางๆสีขาวขุ่นรองพื้นไว้

    “อาอี๋…” นางเอื้อมมือไปทางเขาเหมือนที่ชอบทำทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาไม่จับมือนางไว้ 

    “คนหนึ่งต้องไปคนหนึ่งต้องอยู่…”เขาเอ่ยโดยไม่มองหน้านาง ทั้งที่เขาจะมองนางเวลาพูดกับนางทุกครั้ง  แต่ครั้งนี้เขาไม่…

    “ข้าไม่อาจอยู่กับเจ้าที่นี่ได้…ข้ายังต้องจัดการบางอย่าง…ดังนั้น…”เขาเงียบไปชั่วอึกใจที่ดูเหมือนเนิ่นนานและหน้ากลัวจนนางไม่อยากเห็นว่าใครเป็นคนเอ่ยจึงหลับตาก้มหน้าลง พร้อมน้ำตาเม็ดโตร่วงหล่น ก่อนที่เขาจะพูดต่อ

    “เจ้าอยู่รอข้าเถอะ”

    “ไม่..อย่าไป…”นางรั้งเขาเสียงแผ่ว 

     ไร้เสียงตอบ นิ่งเงียบได้ยิงเพียงเสียงสะอื้นของนาง ทำให้นางเลยหน้าขึ้นช้าๆ

    ลาลับ…เขาไปแล้ว…ฮึก..ฮือ…พร้อมกับแสงสว่างและความร่าเริงสดใสของนาง..ที่เขาเอาไปด้วย

     

       

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น