Sorry I love you ขอโทษครับผมรักคุณ [ต่อ]

ต่อนะคะ

วันต่อมาที่สวนสาธารณะ..
วันนี้อึนฮยอกเพื่อนผมไม่อยู่ครับ  มันได้เอาหนังสือดอกไม้นั่นไปให้แฟนมันแล้ว  ผมเลยต้องมานั่งจุมปุ้กอยู่คนเดียวที่สวนเนี่ยครับ

ผมเดินมาเรื่อยจนถึงตรงมุมตึก ได้ยินเสียงผู้ชายสองคนกำลังทะเลาะกันอยู่ ( แต่ไม่ได้ต่อยกันนะครับ ) ผมลองเดินเข้าไปใกล้เสียงนั้นขึ้นเรื่อย แล้วผมก็เจอ อึนฮยอกเพื่อนผมกำลังทะเลาะกับแฟนองมันอยู่  ซึ่งข้างหลังแฟนมันก็มีน้องผู้หญิงคนนึง รู้สึกว่าจะชื่อฮีชอลอ่ะครับ เค้าเป็นรุ่นน้องของผม เรียนที่เดียวกับผมน่ะครับ  แต่ตอนนี้ผมจบแล้ว

" ไหนฮันบอกว่าขอหนังสือไปทำงานไง  นี่มันอะไรกัน! "
ถ้าผมจำไม่ผิด นี่คnอเสียงของเพื่อนผมอึนฮยอก..

" ผมขอโทษ  เรา...เลิกกันเถอะฮยอก "

นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายจากปากของฮันกยอง  แล้วฮันกยองกับฮีชอลก็เดินออกมา  ตามสัญชาตญาณ ผมเลยวิ่งเข้าไปหาเพื่อนผมทันที
ผมเห็นมันนั่งคุกเข่าอยู่ มัน หันหน้าเข้ากำแพงครับ ผมเลยไม่รู้ว่าตอนนี้มันเป็นไงบ้าง

" อึนฮยอก.. "

ผมเรียกชื่อมันเบาๆ หวังว่ามันคงจะได้ยินนะ

" เป็นไงบ้าง "
" นี่แสดงว่าแกได้ยินหมดแล้วใช่มั้ย  แกได้ยินแล้วใช่มั้ย "
" ไม่ทุกตอนหรอก "

เพื่อนผมมันหันมาหาผมแต่มันไม่ได้สบตากับผม  ผมเลยเข้าไปใกล้มันมากขึ้นจนมันลุกขึ้นยืนแล้วกอดผมอย่างแน่นมากๆ

" ฉันรักเค้าน้อยกว่าผู้หญิงคนนั้นตรงไหน.. "

เพื่อนผมร้องไห้ไปพูดไป  ผมเห็นแล้วผมสงสารเค้าจับใจเลยครับ  ตอนนี้คงไม่มีใครน่าสงสารเท่ากับเพื่อนผมอีกแล้วมั้งครับ..

" ช่างเค้าเหอะ  แค่คนๆเดียวอ่ะ  คนดีๆแบบแกเดี๋ยวก็หาใหม่ได้ "
" ถ้าฉันหาได้แล้วมันเหมือนฮันป้ะล่ะ " 
" เอ่อ..ช่างมันเหอะ  ปล่อยเค้าไปตามเวรตามกรรมของเค้าและกัน  ถือว่าชดใช้กรรมกันไปและกันเนอะ "
" ฮึกๆ "

จากนั้นผมก็พยุงมันไปที่บ้านของเขาเพื่อทำแผลนิดหน่อย  รู้สึกเหมือนว่ามันโดนฮีชอลตบเข้าด้วย เพราะผมมั่นใจว่าฮันกยองไม่มีทางตบอึนฮยอกได้หรอกครับ..