ความรักแรกพบ

เนื้อเรื่อง

จากเหตุการณ์พลาดพลั้งที่แย่ที่สุดในชีวิตฉัน  กว่าฉันจะหลุดออกมาจากห้องน้ำชายสยองขวัญได้ก็แทบตายทีเดียวเชียว = =''

          "กล้องนี่!!...ฉันยังไม่ให้เธอคืนหรอกนะ -*-"  โฟพูด พร้อมกับยิ้มหยันมาทางฉันและเพื่อนๆ

                "นี่นาย -*- ถ้าไม่พอใจก็ลบรูปนายทิ้งไปสิ...ถ้านายเอากล้องฉันไปก็เท่ากับนายเป็นขโมยนะ...ขโมยน่ะ รู้มั้ย =o="  ต้าพยายามเถียง

                "ที่เธอแอบถ่ายรูปนั่นก็เป็นการละเมิดสิทธิส่วนบุคคลเหมือนกัน -*- นั่นผิดยิ่งกว่าอีก...อีกอย่างฉันเป็นนายแบบนะ! รูปฉันไม่ใช่ให้ถ่ายฟรีๆ!"          หมอนั่นพูดกลับมาด้วยท่าทางที่น่าหมั่นไส้เป็นที่สุด...แต่เหตุผลนั่นมันก็ทำให้ฉันและต้าพูดไม่ออก

                "-*-...โธ่ หลงตัวเองอยู่ได้พ่อนายแบบกิ๊กก๊อก...หยิ่งมากๆเดี๋ยวระวังไว้เหอะจะตกกะป๋อง!!"     ต้าเถียงกลับไปอย่างไม่ลดละ

                "แต่ถ้าฉันเอากล้องนี้ไปฟ้องร้อง ฟ้องอาจารย์...พวกเธอ...โดยเฉพาะแม่นี่....ก็จบเห่"    อีตาโฟชี้นิ้วมาทางฉันที่กำลังทำตัวหดอยู่ข้างหลังต้า T_T น่าอนาถใจ!! แทนที่ฉันจะได้จุดอ่อนของหมอนั่นมา กลับโดนหมอนั่นกำจุดอ่อนของฉันไว้อีก

          "หนอยยย....อย่าคิดว่าหน้าตาดีหน่อยแล้วจะทำอะไรก็ได้นะยะ!!! นี่มันเกินไปแล้ว...นายลบรูปออกแล้วก็คืนกล้องฉันมาสิ -*-"          ต้ายังคงเถียงต่อ

          เป๊าะ!~ อีตาโฟดีดนิ้วเหมือนจะนึกอะไรออก "คืนให้ก็ได้ แต่มีข้อแม้นิดหน่อย....ยัยนี่....- -^"

หมอนั่นพูดแล้วลากตัวฉันที่พยายามหดตัวอยู่ข้างหลังต้าออกมา

          "พอฉันเดินลงไปข้างล่างตึกเรียน...เธอก็ตะโกนบอกรักฉันสุดเสียงเลยนะ...แค่นั้นแหละ ฉันก็จะคืนกล้องให้ ^^"      โฟหันมายิ้มให้ฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

=[]=' ฉันยืนฟังข้อเสนอด้วยอาการอ้าปากค้าง...หมอนี่ต้องคิดที่จะเล่นอะไรแผลงๆอีกแน่ๆ...และมันคงไม่ใช่อะไรดีๆแน่ๆ...แต่แค่ให้ตะโกนแบบนั้น มันก็น่าอับอายจะแย่อยู่แล้ว

                "-*- ไอ้นี่นิ...ทำไมต้องให้ยัยเนยทำแบบนั้นด้วยล่ะ...แฟนๆ นายก็เยอะแยะไม่ใช่รึไง...หรือว่ากลัวดังไม่พอต้องให้คนอื่นเค้าบอกรักอีก...เอ๊ะ หรือว่านายชอบยัยเนย -*- ขอบอกไว้ก่อนนะ ถ้านายคิดจะจีบยัยเนยล่ะก็ ต้องผ่านศพพวกเราไปก่อน เพราะเราไม่มีทางให้คนดีแต่หน้าตาต้องมาทำลายชีวิตยัยนี่อีกแน่!"  

ชาร์พูดแล้วดึงตัวฉันเอาไปไว้ข้างหลัง ฉันแอบมองต้า ชาร์และพราวด้วยความสำนึกผิด...ทุกคนเป็นห่วงฉันขนาดนี้แท้ๆ แต่ฉันก็ยังทำตัวไม่ได้เรื่อง T_T

          "-*-น้อยๆ หน่อย ใครจะจีบยัยนั่นกัน...ผู้หญิงลามกแบบนั้นฉันไม่เอาหรอก...สยอง~ ไม่ต้องถามมาก นั่นเป็นแค่ข้อเสนอ ไม่งั้นเธอก็ไม่มีวันได้กล้องคืนซะล่ะ *-*"      หมอนั่นยิ้มด้วยท่าทางยียวน

                "งั้นก็คงต้องใช้กำลังสินะ *-*"        ต้าพูดพร้อมกับหักนิ้วดัง เป๊าะ เป๊าะ =[]='' เรื่องมันชักจะบานปลายไปใหญ่แล้ว

                "อย่าลืมว่านี่ชั้น 3 ....ฉันอยู่ข้างหน้าต่าง ถ้ามันหล่นลงไป ก็คงจะค่าเท่ากันล่ะมั้ง การใช้กำลังไม่ทำให้เกิดประโยชน์"  เมื่อก่อนฉันคิดว่านิสัยหมอนี่คงไม่ได้เลวร้ายอะไร แต่ทำไม ตอนนี้หมอนี่ถึงได้ดูเป็นตัวร้ายขนาดนี้นะ = ='...ถ้าอีตาโฟเป็นตัวร้าย...เจ้าชายก็คงเป็นพระเอก >/|< สาธุ~ อีกไม่นานเจ้าชายจะต้องมาช่วยฉันแน่นอน!

          "ไอ้โฟ...เลิกเรียนแล้วจะไปรึยัง?"   

นึกปุ๊บก็มาปั๊บ...สวรรค์ประทาน>_< พระเอกมาช่วยฉันแล้ว~~~

          "เออ...ไปๆ..." หมอนั่นตะโกนออกไปแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างหน้าตาเฉย ทิ้งฉัน ชาร์ พราว  และต้าที่กำลังเดือดปุดๆ ออกจากห้องไป...=[]=' เจ้าชายไม่ได้ช่วยฉันเลย T_T

                "ที่จริง...แค่พูดอย่างนั้น ฉันทำก็ได้นะ"        

          "จะบ้าหรือไง!!! -*-...เรื่องกล้องน่ะช่างมันเถอะ เธอไม่จำเป็นต้องทำอะไรแบบนั้นหรอก...ก็เรา...ทำผิดด้วยกันนี่...กล้องแค่นั้น ราคาขี้ปะติ๋ว จะซื้อใหม่ซักกี่อันก็ได้"        ต้ารีบหันมาห้ามฉันทันควัน

                "=[]=' ขี้ปะติ๋วหรอ...ของราคาตั้งเท่านั้น กับฉันตะโกนแค่ประโยคเดียวเท่านั้นเองนะ" ฉันตัดสินใจวิ่งไปเปิดหน้าต่าง เห็นหมอนั่นกำลังเดินอยู่ข้างล่างอยู่พอดีในขณะที่เหล่าเพื่อนๆพยายามดึงตัวฉันเอาไว้

"พัทรพงศ์...อีตาโฟ นายแบบหล่อๆคนนั้น...ฉันรักนาย ฉันชอบนาย ได้ยินมั้ย!!!!!! >O<"

ฉันตะโกนลงไปยังชั้นล่างสุดเสียง คนแถวนั้นหันมามองฉันเป็นสายตาเดียว

"แต่ฉันเกลียดเธอ...เลิกยุ่งกับชีวิตฉัน เลิกเข้าทางไอ้เหมียวเพื่อนฉันได้แล้วได้ยินมั้ย!!! ฉันเกลียดเธอ!!!!"

คำตอบของหมอนั่นทำให้ฉันอ้าปากค้างอีกครั้ง =[]=' มันไม่ใช่แค่ทำให้ฉันอับอาย แต่มันทำให้ฉันไม่สามารถคุยกับเจ้าชายได้อีกด้วย T{}T ฉันตกหลุมพรางของหมอนั่นเข้าเต็มเปา เพื่อนๆมองฉันอย่างละเหี่ยใจ ขาฉันอ่อนยวบหมดแรงที่ริมหน้าต่างตรงนั้นเอง

-----------------------------------------------------------

เช้าวันรุ่งขึ้น ต้าได้กล้องคืนตามสัญญาแต่เรื่องบ้าๆกำลังเข้ามาในชีวิตฉันอย่างไม่หยุดหย่อน =_=*

          "วู้ว~แม่สาวใจกล้า...มารักกับพี่ดีกว่ามั้ยน้อง~"  เสียงของผู้ชาย -20 แมน ล้อฉันตลอดสองข้างทาง

          "ใจง่ายอย่างนี้....ผู้ชายที่ไหนเค้าจะเอา"        เสียงของผู้หญิงประมาณหนึ่ง แอบนินทาฉันซึ่งๆหน้า

และเสียงซุบซิบอีกมากมายที่ทำให้ฉันต้องจามตลอดทั้งวัน แม้คนในเหตุการณ์เมื่อวานตอนเย็นจะไม่มากนัก แต่ข่าวก็ลอยไปตามอากาศราวกับแก๊ซติดไฟ...ฉันได้แต่ อดทน อดทน และอดทน...อย่างน้อย ฉันก็ยังมีเพื่อนที่แสนดี คอยเคียงข้างฉันอยู่เสมอนี่นะ

                "วันนี้ครูจะให้แบ่งหน้าที่ของห้องกันนะ...ทั้งหัวหน้า...ชาย-หญิง...เหรัญญิก เพราะการที่จะให้ใครมาทำหน้าที่พวกนี้ พวกเราจำเป็นที่จะต้องรู้จักกันให้ดีก่อน ดังนั้น ครูจึงไม่ได้ให้พวกเธอเลือกกันตั้งแต่วันแรก... ใครอยากจะเสนอใคร หรือตัวเองในตำแหน่งไหนก็ยกมือได้"

          "เอ่อ...*-*/ หนูค่ะ....อุ๊บ! "  ฉันพยายามยกมือ แต่ต้าโยนกระดาษขยำแผ่นหนึ่งใส่หัวฉันซะก่อน

                ...อย่าคิดจะรับอาสาทำงานอะไรเชียวยัยตัวยุ่ง...< นี่คือข้อความในกระดาษของต้า

 พราวกับชาร์และต้าหันมามองฉันเป็นสายตาเดียวกัน = ='' ทำไมกัน ทำงานห้องสนุกออก...อย่างน้อยฉันก็จะได้เป็นประโยชน์กับคนอื่นนะ...ฉันเก็บก้อนกระดาษลงใต้โต๊ะแล้วยกมืออาสาทันที

                "หนูเองค่ะ...ตำแหน่งไหนก็ได้ค่ะ...*-*/"      

                " = = ยัยบ้า เอ๊ย!"         เสียงของเพื่อนทั้ง 3 พึมพำเบาๆพร้อมกัน

                "ถึงทำอย่างนั้นก็ไม่ทำให้ใครเค้ารักเธอขึ้นมาหรอกน่า!"                  เสียงของใครบางคนในห้องลอยขึ้นมา

                "นั่นสินะ...คิดว่าทำอย่างนี้แล้วจะได้ความรักมาหรอ คิดตื้นๆ"       เสียงใครอีกคนหนึ่งลอยแว่วมาเข้าหูฉันอีก...มันต้องเป็นเรื่องบ้าๆเมื่อวานนี้แน่ๆ = ='' แต่นั่นก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลยนี่

                "เอาล่ะๆ...พวกเธอจะว่าเพื่อนเรื่องอะไรก็ให้มันน้อยๆหน่อยนะ...ในเมื่อไม่มีใครเสนอใคร อย่างน้อยเค้าก็ยังมีน้ำใจที่จะช่วยเหลืองานห้องของเราไม่ใช่เหรอจ๊ะ?"     เสียงของอาจารย์ ทำให้ฉันยิ้มออก:D

          "แต่ว่าอย่างน้อยหัวหน้าห้องก็คงไม่ใช่ ยัย...เอ้ย เค้าหรอกนะอาจารย์..."       เสียงของคนในห้องคนนึงแย้งขึ้น

                "งั้นพวกเธอก็เสนอมาสิจ๊ะ..."

หลังจากอาจารย์พูดจบ ก็เริ่มมีคนเสนอชื่อขึ้นมาบ้าง  สุดท้ายตำแหน่งที่ตกมาใส่ฉัน(เพราะไม่มีใครเอา)ก็คือเหรัญญิก *-*... ว้าว~ งานห้อง งานห้อง....อย่างน้อยฉันก็มีส่วนร่วมนะ อย่างน้อยฉันก็มีประโยชน์นะ...ฉันคิดไว้แล้วว่าอย่างน้อย ชีวิต ม.ปลายของฉัน จะต้องมีส่วนร่วมกับคนอื่นเค้าบ้าง

                "บ้าที่สุด...หาเหาใส่หัวตัวเองแท้ๆยัยเนยเอ๋ย = ='' รู้มั้ยว่าคนเป็น เหรัญญิก(คนเก็บเงินห้อง)น่ะ เวลาทำเงินหายที ก็ต้องรับผิดชอบบานเลยนะ"     เสียงพราวพูดขึ้น

                "ใช่...แล้วก็เรื่องเงินๆทองๆเนี่ย ต้องเก่งเลขหน่อยไม่ใช่รึไง...เธอน่ะ ห่วยเลขยังกับอะไรดี" ต้าพูด

                " = = เค้าพูดกันไปหมดแล้วน่ะนะ....ก็ตามนั้นแหละ"    ชาร์ถอนหายใจเฮือก~

                "แหม~ แค่คิดเลข บวกลบคูณหารพื้นฐานอย่างน้อยฉันก็ทำได้น่ะ...แล้วเงินน่ะก็ไม่หายหรอกเพราะฉันจะดูแลเองนี่ "

          "นั่นแหละที่น่าเป็นห่วง = ="        ทุกคนพูดพร้อมกัน

                "อย่าห่วงเลยน่า...งานห้องนะ *-* ดีออกจะตาย น่าสนุกออก...พวกเธอน่ะห่วงฉันเกินไป...เอ้อ วันนี้ฉันกลับบ้านก่อนนะ อาทิตย์หน้าสอบเลข อย่างน้อยฉันก็จะทำให้เห็นว่า ฉันจะไม่สอบมันตกเหมือนสมัยก่อนอีกฉันเปลี่ยนไปแล้วนะ วะฮู้ว~~~~"  ฉันวิ่งอย่างเริงร่าออกมานอกอาคารเรียน ในขณะที่อีก3คนมองฉันแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

                "งี่เง่าสิ้นดี!"      เสียงแว่วของคนกวนประสาทพูดขึ้นข้างหลังฉัน แล้วเคลื่อนที่มอเตอร์ไซค์ผ่านหน้าฉันไป -*- สร้างความเดือดร้อนให้ฉัน แล้วยังจะปากหมาแบบนี้อีกมันน่านัก!!!

          "อย่าคิดมากเลยนะ หมอนั่นก็เป็นแบบนี้แหละ ^^ เธอก็ สู้ๆนะ"   เสียงของคนที่ขี่ตามมาข้างหลังทำให้ฉันหายโกรธเป็นปลิดทิ้ง...>_< ค่ะ แน่นอนค่ะ ฉันจะสู้ เพื่อเจ้าชายค่ะ ฉันคิดในใจแล้ว มอเตอร์ไซค์ 2 คันก็หายวับไป ฉันรีบวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์ด้วยความร่าเริงสุดชีวิต

                "อ้าว...เนย...บังเอิญจัง เจอกันอีกแล้ว"                   แหงะ อุตส่ามีเรื่องดีๆแล้วเชียว =_=' ทำไมต้องเจอ หนึ่งอีกแล้วนะ...ทำไมนะ?

                "ฮะๆ ฉันกำลังจะกลับบ้านน่ะ^^"      ฉันตอบกลับไปอย่างที่พยายามไม่ใส่ใจนัก พลางชะเง้อมองเมื่อไหร่รถเมล์จะมา T_T'

          "เอ่อ...วันนั้น...ถ่ายรูปเป็นไงมั่ง"    

ฉึก....ประสบการณ์ถ่ายรูปที่เลวร้ายกำลังโผล่เข้ามาในหัวของฉัน =_=

          "หนึ่งอยู่นี่เอง...หลิงซื้อน้ำมาให้แล้วนะ....นั่นเพื่อนหนึ่งหรอ?"    ผู้หญิง อายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉันแต่ดูเป็นสาวสวยมากกว่าฉันนักเดินเข้ามาหาพร้อมน้ำ 2แก้วที่ซื้อจากเซเว่นใกล้ป้าย

                "ค่ะ ^^ เราเป็นเพื่อนที่โรงเรียนเก่ากันน่ะ…นี่...หนึ่ง...มีแฟนสวยๆ ดีๆแล้ว ก็ดูแลดีๆนะ อย่าเจ้าชู้อีกล่ะ"   ฉันพูดหยอก

                "แหม...เธอก็พูดเกินไป"

          "หา...หนึ่งเจ้าชู้ด้วยหรอ?...หนึ่งอ่ะ หนึ่งมีอะไรต้องบอกหลิงนะ"   เสียงผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้น ทั้ง2คนกำลังกระเซ้าเย้าแหย่โดยที่ไม่สนฉันเลยแม้แต่น้อย ฉันอยากจะหนีไปให้พ้นจากที่ตรงนี้ แต่ทำไมนะ รถเมล์เจ้ากรรม ในเวลาสำคัญแบบนี้ก็ไม่ยอมโผล่มาซักคัน

ปี๊นๆ!~  เสียงแตรรถที่เป็นเอกลักษณ์ กับรูปร่างรุ่นเต่าสีเทารูปร่างคุ้นตาโผล่มาแถวป้ายรถเมล์        

          "ยืนเหม่ออะไรอยู่ล่ะ...พี่อุตส่าห์มารับนะเนี่ยวันนี้ รีบขึ้นมาเร็ว!"    เสียงของพี่เนเปิดกระจกตะโกนลงมาจากในรถ ฉันต้องฝันไปแน่ๆ  พี่ชายเอาแต่ใจคนนั้นยอมมารับฉันที่โรงเรียนตอนเย็นทั้งๆที่บ่นว่ายุ่งนักยุ่งหนา...ฉันเพิ่งรู้สึกว่าพี่ช่างเป็นพี่ที่ดีเลิศอะไรเช่นนี้~ มาได้จังพอดีเลย~

                "ฉันต้องไปแล้วนะ....เอ้อ...หนึ่ง...รักแฟนให้มากๆล่ะ^^"                ฉันพูดจบก็กระโดดผลุงเข้าไปในรถของพี่เนทันที ใช่แล้ว...รักแฟนให้มากๆ นายจะได้ไม่ต้องกลับมาหาฉันอีก ไม่ต้องกลับมาทำให้ฉันเศร้าอีก

ลากันที!

                "นั่นใคร...หน้าคุ้นๆ"       พี่เนถาม พร้อมกับพยายามหรี่ตามอง

                "รถข้างหลังบีบแตรไล่แล้ว รีบไปเถอะ"         ฉันกระเซ้าให้พี่รีบๆผ่านจุดตรงนั้นไป

                "วันนี้พี่เนเหมือน เทพบุตรขี่ม้าขาวเลย ^0^"  ฉันพูด

                "ไข้ขึ้นรึเปล่านั่น = ="

          "จริงๆนะ ^^ "   อารมณ์ของฉันตอนนี้อยากจะหัวเราะระเบิดออกมาดังๆซะด้วยซ้ำ

                "งั้นช่วยอะไรเทพบุตรคนนี้หน่อยได้มั้ย เจ้าหญิง"        พี่เน พูดแหย่กลับมา

                "แน่นอน *-* อะไรล่ะ"

และแล้วอีกครั้งที่หน้าร้าน Puppo ...อุตส่าหลงดีใจว่าพี่มารับ -*- ที่ไหนได้...เอาฉันเป็นข้ออ้างมาจีบพี่สาวร้านนี้อีกแล้วล่ะสิ!!!ฉันอยากจะถอนคำพูดเมื่อซักครู่ซะจริงๆ -*-