ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    เกมมรณะ

    ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

    • อัปเดตล่าสุด 17 เม.ย. 49


    บทนำ

              ที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ในโรงเรียน มีเด็กนักเรียนหญิงชั้น ม.ต้นคนหนึ่งนั่งอยู่ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลา 5 โงครึ่งแล้วก็ตาม

              เธอคิดว่าในโรงเรียนตอนนี้ก็คงจะมีแต่เธอคนเดียวเท่านั้น เพราะว่าตอนนี้ก็เลยเวลาที่โรงเรียนเลิกมานานมากแล้ว แต่ว่าบางครั้ง เธอก็รู้สึกเหมือนมีคนคอยจ้องมองเธออยู่ 

    ' คงจะเป็นภารโรงล่ะมั้ง '  เธอคิดอย่างนั้น

    มันก็ไม่แปลกหรอกที่จะมีคนสงสัยว่าเธอมานั่งทำอะไรคนเดียวในเวลาแบบนี้

     ' ฮึ ฉันคงไม่รอหรอกถ้าฉันไม่ต้องการเงินรางวัลน่ะ ฉันต้องยอมอดดูละครเรื่องโปรดเพื่อมารอเลยนะนี่ รออีกสักหน่อยนึงก็แล้วกัน เพื่อเงิน '

             

            

                    
    ตอนนี้เป็นเวลา 5 โมงครึ่ง ผมยังคงอยู่ในโรงเรียน ก็ผมเป็นภารโรงนี่ครับ ต้องทำความสะอาดโรงเรียนให้เรียบร้อย ไม่งั้นก็ถูกหักเงินเดือน  นอกจากผมแล้วตอนนี้ก็น่าจะมีภารโรงอีก 2-3 คน แล้วก็ยามอีก 1 คนอยู่ มันก็เลยไม่ค่อยเหงาเท่าไหร่

              "เฮ้ย โยชิ  แกเห็นเด็กคนนั้นรึเปล่าวะ เมื่อไหร่จะกลับซักทีก็ไม่รู้ ฉันจะปิดประตูโรงเรียนแล้วนะ"

                เสียงของทากามิจิ  โยซากุ  ยามของโรงเรียนนี้ร้องถามผม

              "ไม่รู้เหมือนกันสิครับ เห็นแกนั่งอยู่ตรงนั้นมาตั้งนานแล้วเหมือนกัน "

              " รอใครอยู่รึเปล่านะ "

              "นั่นสินะครับ"

              "งั้น แกลองไปถามเธอหน่อยแล้วกันนะ"

          "แล้วทำไมจะต้องเป็นผมด้วยล่ะ"

              "ก็เพราะว่าฉันสั่งแกอยู่นี่ไง"

                 ดังนั้นผมจึงต้องจำใจเดินไปหาเด็กผู้หญิงคนนั้น
              (เพราะมันเป็นคำสั่งของคุณทากามิจิ)

              "นี่หนู เป็นอะไรหรือเปล่า เห็นนั่งอยู่อย่างนี้ตั้งนานแล้ว"

    เด็กผู้หญิงคนนั้นเมื่อได้ยินเสียงของผมก็สะดุ้งเล็กน้อย ด้วยความตกใจ

              "หนูไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่กำลังรอคนอยู่เฉยๆ"

           

                
    หลังจากได้ใช้ให้ มันโดะ โยชิ เดินไปถามเด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ ผมก็ใช้เท้าเขี่ยหินที่อยู่ตรงปลายเท้าเล่น สักพักนึงจึงนั่งลงไปบนพื้นสนามหญ้า

              'แค่ใช้ให้ไปถามว่ากำลังนั่งทำอะไรอยู่แค่นี้ ทำไมถึงไปนานนักวะ'

    เมื่อผมลองมองไปที่โต๊ะม้าหินอ่อนอีกครั้งก็ไม่พบใครเลย ทั้งเด็กผู้หญิงคนนั้น และ เจ้าโยชิ

              "เฮ้ย!!! มันหายไปไหนกันวะ"

    ผมร้องขึ้นด้วยความสงสัยและตกใจที่ไม่เห็นสองคนนั้นแล้ว

              'เมื่อตะกี้นี้ยังเห็นอยู่เลยนี่หว่า แล้วมันหายไปไหนกันวะ'

    ผมคิดว่าจะลองเดินไปตรวจดูหน่อย แต่ว่าผมรู้สึกเจ็บบริเวณศีรษะขึ้นมา เหมือนกับว่ามีใครเอาของที่แข็งมากๆมาทุบที่หัวของผม  แล้วผมก็หมดสติไป

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×