[Re-up] สวัสดีครับ ผมเป็นแวมไพร์!

เจ็ดปีก่อน... เขาเคยพูดกับเธอว่า

“สวัสดีครับ! ผมเป็นแวมไพร์ครับ!” พร้อมฉีกยิ้มสยามอย่างเป็นมิตร
            “เอ่อ…พูดจริงหรือมุกอ่ะ”

  เด็กสาวนิ่งไปพัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนพูดด้วยสีหน้าเหวอ
             “จริงสิครับ” เขายืนยันเสียงแข็ง เรียกให้ดวงตากลมไล่กวาดมองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าและปลายเท้าจรดศีรษะ และทำให้ต้องถามย้ำอีกครั้ง
             “คุณเป็นแวมไพร์?”
             “ครับ”
              “โกหกสินะ” ประกายพรึกพ่นลมหายใจ ส่ายหัวพึมพำด้วยสีหน้าไม่เชื่อถือแบบจริงจัง มือเรียวเล็กสองข้างถูกยกขึ้นมากอดอก หัวคิ้วขมวดมุ่น
                “หา?” แวมไพร์ผู้โดนกล่าวหาว่าโกหกถึงกับงง ส่งผลให้เด็กสาวต้องระบายลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่อีกครั้ง ยอมอธิบายให้คน ‘โกหกไม่เนียน’ ได้รับรู้ข้อผิดพลาดของตัวเอง
                “เฮ้อ! ก็คุณน่ะ…จะโกหกทั้งทีเอาให้เนียนหน่อยได้มั้ย คุณเหมือนแวมไพร์ตรงไหนกัน ผิวคุณ? ก็ไม่ได้ดำหรอกนะแต่คุณก็ไม่เห็นจะซีดเผือดเลย ก็แค่ขาวเหมือนน้ำนมผสมน้ำผึ้งอ่อนๆ ก็แค่นั้น เขี้ยวคุณ? ไหนอ้าปากซิ!...โอเคคุณมีเขี้ยว ครบสองข้างด้วย แต่แล้วไงไม่ใช่คุณคนเดียวในโลกนี่ที่มีเขี้ยว หน้าตาคุณ? ใช่ คุณไม่เฉียดใกล้คำว่าขี้เหร่ แต่เท่าที่รู้มาแวมไพร์มันต้องแบบหล่อเจิดจรัสสไตล์ฝรั่งไม่ใช่เหรอ? จริงอยู่ที่ว่าเดี๋ยวนี้ในหนังมีแวมไพร์เอเชียแล้ว แต่เขา...ไม่ได้แต่งตัวแบบคุณแน่ๆ นี่! ฉันไม่ได้โง่นะ! แวมไพร์น่ะต้องใส่เสื้อผ้าสีดำๆ ทะมึนๆ สิ ใครจะแต่งตัวเป็นลูกกวาดชนิดเล่นบอลลูนสีชนะได้แบบคุณกัน แล้วก็นะ…ลืมถามไป คุณชื่ออะไรไม่ทราบ”
                “ผม? ผมเหรอครับ?” แวมไพร์ซึ่งกำลังเงิบและงงได้ที่ชี้นิ้วมาเกือบจิ้มหน้าตัวเอง เมื่อเธอพยักหน้าจึงบอกชื่อไปเสียงเบา “ผม ผมชื่อ ‘เหนือแดน’ ครับ”
              “เหนือแดน? โอเค เป็นชื่อที่แปลกและดูยิ่งใหญ่ดี”
               พอเห็นเด็กสาวพยักหน้ารับท่าทางพออกพอใจ แวมไพร์หนุ่มก็ออกอาการใจชื้น ทว่าก็แค่เพียงชั่วครู่เท่านั้น เพราะสาวตรงหน้ากลับพูดต่อด้วยสีหน้าจริงจังระคนเอือมระอา

    “แต่ขอโทษนะ นอกจากพี่โดมในรักไม่มีวันตาย ฉันไม่เคยเห็นแวมไพร์คนไหนมีชื่อเป็นภาษาไทยมาก่อนเลยนะ” เธอว่า เพ่งสายตามองดวงหน้าหล่อเหลา “แล้วก็ไม่คิดด้วยว่าจะมีแวมไพร์หน้าไหนมาป่าวประกาศบอกคนอื่นว่าตัวเองเป็นแวมไพร์ให้โดดเด่นจนโดนล่าเล่น และสุดท้ายเลยนะ…เผื่อคุณลืมไปนะคุณแวมไพร์”

ประกายพรึกเว้นจังหวะให้คน...หรือแวมไพร์ฟัง ได้พักหายใจหลังฟังเธอรัวใส่ ปลายนิ้วเรียวเล็กของเด็กสาวเคาะขึ้นไปเหนือศีรษะ

“ตอนนี้ที่คุณยืนอยู่น่ะ คือใต้แสงอาทิตย์ยามเที่ยงวันของไทยแลนด์…ดินแดนที่ร้อนจนจะส่งแดดอัดกระป๋องไปขายยุโรปได้อยู่แล้ว ร้อน…จนอย่าว่าแต่แวมไพร์อย่างคุณเลย แม้แต่มนุษย์อย่างฉันยังแสบผิวหนังยิบๆ ทนร้อนไม่ไหว เพราะอย่างนั้นฉันจะเข้าบ้านไปตากแอร์แล้ว สวัสดีค่ะคุณแวมไพร์”

ปัง!

เธอปิดประตูใส่หน้า ทิ้งแวมไพร์สายเลือดโบราณให้ยืนมึนอยู่กับความเดียวดายภายใต้แสงตะวัน

ไอ้เรื่องที่เขาเป็นแวมไพร์น่ะ มันเรื่องจริงนะ! แต่จำเป็นหรือไงว่าแวมไพร์จะต้องกลัวแดด แล้วเขาเกิดบนแผ่นดินสยาม การที่แม่อยากจะให้มีชื่อไทยมันแปลกตรงไหนกัน!

เจ็ดปีต่อมา... เพียงเพราะการประกาศอวัยวะของเธอ ทำให้เขาผู้จบหลักสูตร ‘แวมไพร์ในสายตามนุษย์’ กลับมายืนตรงหน้าเธออีกครั้ง

“ผมให้คุณยี่สิบล้านบาท”

“แลกกับอวัยวะชิ้นไหน” เธอถามเสียงนิ่ง นิ่ง…พอๆ กับสีหน้า เหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับการขายอวัยวะในครั้งนี้
            “หัวใจ…ผมใช้เงินยี่สิบล้านซื้ออวัยวะที่ใช้สูบฉีดเลือด…ของคุณ”

---------------------------------------

‘สวัสดีครับ ผมเป็นแวมไพร์!’ เคยลงจนจบในเด็กดีไปแล้วรอบหนึ่งค่ะ แล้วถ้าเสิร์ชหาตอนนี้... เราเชื่อว่ามันก็น่าจะยังขึ้นอยู่ เราไม่ได้ลบทิ้งเพราะอยากรักษาต้นฉบับดั้งเดิมที่เราไม่เหลือไฟล์เอาไว้ จึงเลือกที่จะปิดเนื้อหาแทน

สำหรับฉบับใหม่นี้... ได้มีการปรับปรุงเนื้อหาจากเดิม หวังว่านักอ่านทุกท่านที่ผ่านมาเจอ จะลองเปิดใจให้กับคุณแวมไพร์ที่ไม่เหมือนแวมไพร์ และมนุษย์ซึ่งขาดความเป็นมนุษย์มาหลายปีนะคะ

ปล. เรื่องนี้เราตั้งใจจะทำอีบุ๊กเองเป็นครั้งแรกค่ะ ดังนั้นอาจจะได้ลงได้ประมาณ 70% นะคะ

ปราณปริยา

10 ตุลาคม 2562

1

ขอบคุณธีมสวยๆ จาก ☆ Thememie B U T T E R ☆

T
B