คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter7 : ขอโอกาสสักครั้งจะได้ไหมครับ?
“ ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน.. ว่าทำเจบีฮยองถึงทำแบบนั้น ” ผมตอบแบมแบมหลังจากขึ้นห้องเรียนและเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนทั้งสองคนฟังแล้ว..
“ เขาแกล้งนายหรือเปล่าแจ ” แบมแบมถามผม แต่ผมก็ได้แต่ส่ายหน้ากลับไป
“ แต่ฉันว่านะ.. ” ยูคยอมพูดก่อนจะเงียบไป ทำให้พวกผมสองคนยกคิ้วสูงเชิงถามว่าจะพูดอะไรต่อ
“ ฉันว่า.. เจบีฮยองเขาชอบนายว่ะแจ ” ไม่จริง.. ถ้าเขาชอบผมทำไมเขาถึงปฎิเสธผมง่ายๆแบบนั้น..
“ จริงๆนะเว้ย ”
“ พวกนายไม่เชื่อฉันหรอ? ”
“ ทั้งๆที่เขาปฎิเสธฉันไปน่ะนะ.. ” ผมตอบเสียงสั่นเบาๆ
“ เขาอาจจะมีเหตุผลอะไรก็ได้นะ ”
“ ทำไมนายคิดแบบนั้นอ่ะ? ” เป็นแบมแบมที่หันไปถามยูคยอม
“ ฉันเห็นจากการกระทำกับสายตาของแจบอมฮยอง ” การกระทำงั้นหรอ?
“ ห้ะ การกระทำ? ” ผมกำลังจะถามแต่แบมแบมก็ชิงถามไปซะก่อน
“ ใช่ พวกนายไม่สังเกตุกันบ้างหรอ ” พวกผมสองคนได้แต่ส่ายหน้า
“ อย่างเช่น นายจำได้ไหมตอนคาบพละตอนเกรด 7 หลังจากที่แจบอมฮยองปฎิเสธนายไปได้ประมาณ 2 สัปดาห์ ” จำได้สิ.. ทำไมจะจำไม่ได้ วันที่เขาแกล้งจะเข้ามาช่วยผม..
“ ฉันเห็นแจบอมฮยองกระวนกระวายอยู่ข้างสนามเพราะรู้ว่านายเล่นวอลเล่บอลไม่ได้ ” ใช่ครับผมไม่สามารถเล่นกีฬาที่เกี่ยวกับข้อมือได้เพราะผมเคยเกิดอุบัติเหตุมาก่อน.. หืม ว่าแต่ กระวนกระวาย? ไม่มีทางละ
“ แต่เขาก็เข้ามาแกล้ง.. ” แบมแบมพูดขึ้นแต่ก็โดนยูคยอมขัดขึ้นมาก่อน
“ ไม่ใช่แบบนั้น ตอนที่พวกนายเปลี่ยนชุดแล้วฉันออกมาก่อน ฉันเห็นแจบอมฮยองคุยกับอาจารย์ที่สอนเราอยู่ประมาณว่านายเล่นไม่ได้และไม่ต้องการให้เพื่อนในห้องรู้ว่านายเล่นกีฬาที่เกี่ยวกับข้อมือไม่ได้ ” เรื่องที่ผมเล่นกีฬาประเภทนี้ไม่ได้ก็มีแค่ไม่กี่คนที่รู้ครับ.. ที่บ้านผม แบม ยูค จูเนียร์ฮยอง.. และ แจบอมฮยอง
“ แต่ตอนนั้นที่ต้องลงแข่งมินโฮต้องการจะแข่งกับนายเพราะหมอนั่นต้องการจะแกล้งนายถูกไหม? ” ผมพยักหน้า ใช่เลยครับ มินโฮเขาไม่ค่อยชอบผมเขาจึงแกล้งผมตลอด
“ ฉันเห็นเจบีฮยองไม่พอใจที่นายโดนมินโฮแกล้งให้ออกไปแข่ง ”
“ เลยเข้ามาแกล้งแทน? ”
“ นี่แบมอย่าเพิ่งขัดเด้ นายมีอคติกับเจบีฮยองแน่ๆ ” แน่นอนว่าต้องมีครับ = =
“ แล้วไงต่อ ” ผมพูดเสียงเบา
“ ในความที่นายไม่อยากจะบอกใครเรื่องข้อมือของนายเพราะไม่อยากโดนแกล้ง.. ”
“ ฉันว่าเจบีฮยองคงหาเรื่องมาที่จะช่วยให้นายไม่ต้องแข่งกับมินโฮเพราะกลัวว่าข้อมือของนายจะเป็นอะไรไป ”
“ ฉันว่าเขาเป็นห่วงนายนะยองแจ ” หืม.. ทำไมเจบีฮยองถึงทำแบบนั้น..
“ ไม่ว่าเวลานายเป็นอะไร ป่วย ร้องไห้ โดนแกล้ง มาสาย และอีกหลายๆอย่าง ”
“ ฉันเห็นเจบีฮยองอยู่ในทุกๆเหตุการณ์ด้วยความเป็นห่วงนายอยู่เสมอนะ ”
“ เขาคงอยากจะเข้าหานาย ”
เข้าหาผม.. ทั้งๆที่ตัดพ้อผมแบบนั้น เป็นห่วงผม.. ทั้งๆที่พูดอะไรออกมาโดยไม่แคร์ความรู้สึกของผมเลยสักนิด.. จะให้ผมเชื่อได้ยังไงครับ..
“ แต่.. ยองแจอ่า ” แบมแบมหันมาเรียกผมที่กำลังก้มหน้าอยู่
“ หื้ม ” ผมเงยหน้าขึ้นมาหาแบมแบม
“ ฉันขอพูดอะไรหน่อยได้ไหม? ” ผมพยักหน้าตอบพลางๆ
“ จากที่ฉันฟังที่ยูคยอมพูด ฉันก็คิดเหมือนยูคยอมนะ เพราะฉันก็เคยเห็น.. ”
“ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ค่อยชอบเจบีฮยองก็เถอะ แต่ฉันว่านายควรถามเขานะ ” ถาม?
“ ฉันก็คิดแบบแบมนะแจ ฉันรู้ว่านายยังลืมเจบีฮยองไม่ได้ ” ใช่.. ไม่เคยลืมเลย..
“ ฉันว่าเรื่องนี้มันต้องมีอะไรอยู่แน่ๆ ” ยูคยอมพูดก่อนที่จะหันกลับไปทำงานของตัวเองต่อ
มีเรื่องอะไรอยู่งั้นหรอครับ..
JB Part
“ ทำไงดีอ่ะเนียร์ ” ผมหันไปถามจินยองเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กๆของผม
“ นายควรบอกว่านายรู้สึกยังไง ” จินยองพูดในขณะที่จดงานอยู่
“ เขาจะยอมฟังหรอวะ ”
“ ไม่ลองจะรู้หรอ หื้ม? ” จินยองเงยหน้าขึ้นมาหาผม.. เออว่ะไม่ลองแล้วจะรู้หรอ
“ นายมันขี้ขลาดเจบี ” ใช่.. ผมมันขี้ขลาด
“ ความรู้สึกของตัวเองยังไม่ยอมที่จะบอกความจริงออกไป ” ใช่ ทำไมไม่กล้า
“ นายเก็บเรื่องนี้มาสองปีได้ยังไงกัน ” จินยองหันมาพูดใส่หน้าผมด้วยแววตาจริงจัง ผมไม่ค่อยที่จะเห็นจินยองจริงจังแบบนี้บ่อยๆ.. ครั้งนี้ผมคงทำให้จินยองเครียดจริงๆ
“ นั่นสิ.. ฉันเก็บมาได้ยังไง ฮ่ะๆ ” ผมตอบพลางหัวเราะเบาๆ ทั้งๆที่มันไม่น่าขำเลยสักนิด
“ เพราะฉันใช่ไหมเจบี ”
“ เจบี ”
“ มันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วนี่.. ใช่แล้วล่ะเพราะนาย ” ผมยอมที่จะพูดตรงๆออกไปกับจินยอง ผมไม่อยากจะเก็บอะไรไว้อีกแล้ว
“ ฉันขอโทษนะเจบี ฉันไม่รู้จริงๆ ”
“ ฉันเข้าใจนายจินยองไม่เป็นไร ”
“ นายให้ฉันแก้ไขความผิดของฉันได้ไหมเจบี ” แก้ไขความผิด? ยังไงกัน
“ ฉันจะทำให้นายกับน้องยองแจกลับมารักกันเอง ”
“ ห้ะ!!!! ” ผมหันไปตามเสียงนั่นก็คือเสียงของมาร์คที่นั่งอยู่ข้างหลัง สงสัยจะได้ยินทั้งหมดล่ะมั้ง
“ อะไร ” ผมถาม
“ ความจริงคือแกไอ้บี กับ นะนะน้องยองแจ โอ้ยไรวะทำไมไม่บอกกันตั้งแต่แรก ”
“ ทำไมอะต้วน ” เป็นจินยองที่หันไปถามมาร์ค
“ ก็ไอ้ต้วนมันคิดว่าแกกับไอ้บีชอบกันน่ะสิ ” เป็นแจ็คสันที่พูดขึ้นมาก่อน ว่าแต่ต้วน.. คิดไปได้ยังไงเนี่ย
“ แกคิดได้ไงวะ ” ผมถาม
“ ก็ดูพวกมึงดิครับ อยู่ตัวติดกันตลอด ชอบมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งกันตลอด คนมาทีหลังแบบต้วนจะไปรู้อะไรล่ะแหม่.. ” พูดดูน่าสงสารนะ5555555555555555555555555555555555
“ เอาเป็นว่าตอนนี้นายรู้ความจริงแล้ว ” จินยองหันไปบอกต้วน
“ เออออ รู้แล้วเว้ย ไอ้มาร์คต้วนคนนี้มันหายโง่แล้วเว้ย ”
“ แล้วจะทำไงวะเนียร์ ” แจ็คสันพูดแทรกขึ้นมาถามจูเนียร์
“ เดี๋ยวคิดออกแล้วบอก ” อ่าวนี่ยังคิดไม่ได้หรอ555555555 อุตส่าห์ตื่นเต้นแน่ะ
“ เห้ยพวกมึง แต่วันนี้กูจะไปบ้านน้องยองแจวะ ”
“ ไปไมวะ มึงจะไปจิงเกอเบลน้องเขาหรอ!! ไอ้บีคนหื่นกาม! แกยังเป็นมนุษย์อยู่รึป่าววะ!! ทำไมมึงทำแบบเน้ววววววว ” ต้วนครับ.. ช่วยฟังก่อนได้ไหมครับแหม่..
“ ที่มึงทำน้องแบมนี่ไม่หื่นกามเลยว่างั้น ” แจ็คสันแซะมาร์คต้วนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ แบบกูกับน้องแบมเขาเรียกว่า Cute Moment อ่ะครับ ” Cute Moment.. ต้วนเอ้ย55555555
“ พอเลยพวกมึงๆ คือมินจุนฮยองต้องไปทำรายงานบ้านอูยองฮยอง ฉันเลย.. ”
“ นายเลยจะไปง้อน้องยองแจ? ” แจ็คสันพูดขึ้นมาก่อนที่ผมจะพูดจบ
“ บิงโก มึงว่าน้องเขาจะให้อภัยกูปะวะ ”
“ บราโว่วๆๆๆๆๆๆ พี่บีคนโง่ของเราออกโรงครับผมๆๆๆ ”
“ ต้วน นายช่วยเงียบสักแปปได้ไหม ” จินยองหันไปขัดมาร์คต้วนที่กำลังโหวกเหวกโวยวาย เป็นไงล่ะจ๋อยเลยครับเพื่อน
“ ต้องลองว่ะเพื่อน สู้นะ ” แจ็คสันหันมาบอกกับผมพร้อมๆกับจินยองที่หันมายิ้มให้กับผม
“ รู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลองอ่ะครับเพื่อน ” ผมตอบเพื่อนทั้งสามคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าผม
ยองแจ.. ยังรอฮยองอยู่ไหม.. ให้อภัยฮยองด้วยนะ
Youngjae Part
เห้ออออออออ เหนื่อยมากเลยครับทั้งกายและใจไม่อยากจะรับรู้และไม่อยากจะทำอะไรแล้วครับ เห้อ ผมเปิดประตูบ้านไปก็ได้พบกับเพื่อนๆของฮยองของผมและคนที่ไม่ได้รับเชิญ..
แจบอมฮยองมาทำอะไรที่นี่..
“ อ้าวยองแจมาพอดีเลย กินอะไรมายัง ” อูยองฮยองหันมาถามผมที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา
“ ยังครับ ”
“ ไปๆกินข้าวเหอะ ฉันหิวแล้วป่ะยองแจกินข้าวแม่ทำกับข้าวไว้เยอะเลย ” จุนโฮฮยองหันมาบอกผม ผมพยักหน้าตอบรับ
“ สวัสดีฮะ มินจุนฮยอง นิชคุณฮยอง แทคยอนฮยอง ชานซองฮยอง ” ผมหันไปโค้งให้กับเพื่อนๆของฮยองของผม แต่ก็ไม่ลืมที่..
“ แจบอมฮยอง ” ผมโค้งน้อยๆให้แจบอมฮยอง
“ กินข้าวกันเถอะๆ ” แจบอมฮยองยิ้มให้ผมนิดๆก่อนที่ชานซองฮยองจะพูดและเดินไปกอดคอจุนโฮฮยองไปที่ห้องครัว น่ารักจริงๆครับ
ในระหว่างที่เรากำลังทานอาหารเย็นกันพวกพี่ๆคุยกันอย่างสนุกสนานเลยครับ ต่างกับผมและแจบอมฮยองที่นั่งต่างคนต่างทาน ไม่รู้จะพูดอะไรนิครับ..
“ ผมขอตัวก่อนนะครับ ” ผมขอตัวหลังจากที่ผมทานเสร็จ เห้อ รู้สึกอึดอัดครับ อยากออกมาสูดอากาศข้างนอก
“ เห้ออออออ ” ผมถอนหายใจกับตัวเองในขณะที่นั่งอยู่ที่ชิงช้าหลังบ้านคนเดียว
“ ถอนหายใจทำไมหรอ ” เสียงนี่มัน..
“ แจบอมฮยอง ”
“ อื้ม ฉันเองแหละ ” แจบอมฮยองตอบผมพร้อมกับเดินมานั่งชิงช้าข้างๆผม
“ อะเอ่อ ฮยองมีอะไรกับผมหรอครับ ”
“ ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม ”
“ ถาม? อ่ะอ่อครับ ”
“ 2 ปีที่ผ่านมา นายลืมฉันได้รึเปล่า ” ทำไมถามแบบนี้อ่ะครับ..
“ ฮ่ะๆ ลืมได้สิครับ แน่นอนอยู่แล้วแหละฮ่ะๆ ” ผมพูดพร้อมแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ
“ งั้นหรอ.. ”
“ แต่ว่า.. ” แจบอมฮยองเงียบไปทำให้ผมกันไปมองหน้าของแจบอมฮยองเชิงถามว่าจะพูดอะไร
“ ฉันขอโทษนะ ” ขอโทษ?
“ ที่ฉันไม่เคยลืมนายได้เลย ยองแจ.. ”
ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ.. ตอนนี้หัวของผมหมุนไปหมด ผมควรจะทำยังไงดีครับ.. ทำไมหัวใจถึงเต้นแรง ทำไมถึงอยากจะร้องไห้ออกมา ทำไม.. ทำไมแจบอมฮยองถึงพูดแบบนั้น
“ ฉันขอโทษที่ฉันปฎิเสธนายไปว่าฉันไม่ได้ชอบนาย.. ตอนนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น ฉันอยากที่จะตะโกนบอกกับนายไปตอนนั้นว่าฉันรักนายมากขนาดไหน ” ผมไม่ตอบอะไรได้แต่ก้มหน้าฟังแจบอมฮยอง..
“ ฉันไม่รู้ว่านายจะเชื่อฉันรึเปล่า แต่ยองแจ ฉันรักนาย.. ฉันรักนายมาตลอด และไม่เคยที่จะไม่รักนายเลยด้วย ”
“ ตอนนั้นฉันจำเป็นที่จะไม่รับรักนายจริงๆยองแจ ”
“ ฉันขอโทษจริงๆยองแจ ฉันขอโทษ.. นายให้อภัยฉันได้ไหม?.. ” ให้อภัย.. ให้อภัยงั้นหรอ
“ ฉันรักนายนะยองแจ ”
“ ฮยองทำแบบนี้เพื่ออะไรครับ ” ผมหันไปถามแจบอมฮยอง
“ เพราะ.. เพราะฉันรักนายไงยองแจ ”
“ แล้วที่ผ่านมาฮยองทำแบบนั้นกับผมทำไมครับ ” ทำไมถึงเฉยชากับผม ทำไมถึงทำตัวไม่อยากจะมองหน้าผม ทำไมถึงทำตัวรังเกียจผม ทำไมครับ?
“ ยองแจ.. ”
“ ฉันยอมรับว่าที่ฉันทำนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากจะทำเลยสักนิด ”
“ แต่เพราะฉันไม่อยากให้นายมาเจ็บปวดเพราะฉันอีก.. ฉันอยากให้นายตัดใจ ”
“ และฉันก็อยากจะตัดใจจากนาย.. ทั้งๆที่ฉันทำไม่ได้ ”
“ ฉันรักนายจริงๆนะยองแจ ” แจบอมฮยองพูดก่อนที่จะเคลื่อนตัวมาจับมือผมลุกขึ้นยืน
“ ให้โอกาสแจบอมคนนี้อีกครั้งจะได้ไหมครับ.. ”
“ ฮะ..ฮึกๆ.. แจบอมฮยอง.. ฮึก ” ผมโผกอดแจบอมฮยองที่อยู่ข้างหน้าผม ผมจะไม่โกหกความรู้สึกของผมอีกแล้ว ผมรักแจบอมฮยอง..
“ ร้องไห้ทำไมครับคนดี.. ไม่ร้องนะครับ ” แจบอมฮยองพูดกับผมพลางลูบผมของผมเบาๆ
“ ฮยองมันบ้า ”
“ หื้ม ว่ากันแบบนี้แสดงว่าให้โอกาสแล้วใช่มั้ยครับ ”
“ ทำขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีกหรอ ” ผมเงยหน้าขึ้นไปถามแจบอมฮยองทั้งๆที่กอดแจบอมฮยองอยู่
“ น่ารักแบบนี้จะไม่ให้รักได้ยังไงอ่ะครับ ” แจบอมฮยองก้มหน้ามาบอกผมพร้อมกับลงมาจุ้บที่หน้าผากของผม.. อ่า ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มาถึงสองปีเลยสินะ
“ ยองแจครับ ” แจบอมฮยองคลายอ้อมกอดแล้วจับมือทั้งสองข้างของผมไว้
“ เป็นแฟนกับพี่นะครับ ” ไม่เป็นก็บ้าแล้วสิฮะ J
:: TALK ::
แอ๊ดดด ขอโทษนะคะที่มาอัพช้าา เย่เย่ ตอนนี้พี่บีกับน้องยองแจก็ได้กลับมารักกันอีกครั้งนะคะ แต่เรื่องราวว่าทำไมพี่บีถึงไม่รับรักนั้น รอกันตอนหน้าเนอะ เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อก็ติดตามกันต่อไปนะคะ > < จุ้บๆ ขอบคุณที่ติดตามกันมาน้า รับทุกคำติชมค่ะ ทวงฟิคได้ที่คอมเม้นและเมนชั่นมาที่ @ifsx2_ นะค้า คอมเม้นเป็นกำลังใจให้กันด้วยน้า เย่เย่
ความคิดเห็น