โรงเรียนสยอง

ลำดับตอนที่ #8 : เรื่องราวปริศนาในห้องวิทยาศาสตร์!

เคนพยายามเกลี้ยกล่อมแม่  และดูเหมือนว่าโชคชะตาของเขาจะเข้าข้างมาก  เขาคิดและตัดสินใจไว้แล้วว่า\"ต้องกลับโรงเรียน\"



เด็กหนุ่มดีใจที่เห็นผู้เป็นแม่ตอบตกลง  เขาจะต้องกลับ!  กลับไปที่โรงเรียนอาถรรพ์อีกครั้ง!



ความมืดโรยราเข้าครอบคลุมท้องฟ้าโดยเร็ว  วันนี้ฝนตก  เคนสวมเสื้อกันฝนสีซีดที่ดูเก่าๆวิ่งมาตามทางเท้า  ฝนตกลงมากระทบ



ใบหน้าของเขาทุกย่างก้าวที่ขยับตัว  เคนหอบ  เขาพุ่งไปยังโรงเรียนที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า  เคนดูเหมือนว่าความมืดจะทำให้



เขากลัว  ใจกล้าหน่อยสิ  เคน!  เขาปลอบใจตัวเอง  พลางก้าวเท้าไปข้างหน้า  ยังไงก็ต้องเข้า!



เคนพยายามไม่ให้มือสั่น  เขาเดินอย่างไร้หนทางไปยังประตูทางเข้าสีมืด  เด็กหนุ่มผลักประตู  มีเสียงลั่นแอ๊ดดังก้องเสียวฟัน



เด็กหนุ่มพยายามบังคับบให้เท้าตัวเองขยับ  เขาเดินอย่างกลัวๆไปยังห้องแรกของอาคาร  ห้องวิทยาศาสตร์!



เคนก้าวเท้าเข้าไปให้พ้นขอบประตู  เขาก้าวเข้าไป  ก้าวเข้าไป.........ข้างในนั้น!  เด็กหนุ่มเหงื่อไหลไปตามใบหน้า



เขาดันปะตูห้องวิทยาศาสตร์ออก  ในห้องมีแต่ฝุ่น  ฝุ่น  และฝุ่นหนาทึบ  ดูเหมือนว่ามันจะมีเพียงเท่านี้  



เคนเห็นขวดบีกเกอร์ตั้งเรียงรายอยู่บนชั้น  น้ำยาเคมีในหลอดทดลอง  น้ำมันก๊าซ  ฮิตเตอร์  และอะไรบางอย่างในผ้าคลุม



เด็กหนุ่มสัมผัสหลอดทดลองแต่ละชิ้นด้วยความรู้สึกพิศวง  มันไม่มีฝุ่นเกาะเลย!  เด็กหน่มแตะภาพจำลองของเกรเกอร์  แมนเดล



แล้วก็ต้องอ้าปากค้าง  นี่ก็ไม่มีฝุ่นอีกเหมือนกัน!  เคนพยายามสั่งให้ตัวเองไม่กลัว  กล้าเข้าไว้!



เคนแหวกม่านออก  เผยให้เห็นหน้าต่างสีเย็นชากำลังจ้องเขา  แล้วเขาก็คิดว่าเป็นความคิดโง่ๆ!



หน้าต่างจะจ้องได้ไงล่ะ  แต่ถ้ามันทำล่ะ?  เด็หกหนุ่นค่อยๆสาวเท้าเข้าไปมองน้ำฝนซึ่งสาดกระหน่ำบนขอบหน้าต่าง!



ฝ้าขุ่นๆเกาะติดแน่นจนมองอะไรไม่เห็น  เคนถอนหายใจเฮือก  สุนัขอาถรรพ์หายไปไหนน้า!  ไฟสว่างไสวไม่เปิดเหรอ!



ดนตรีไม่บรรเลงอีกแล้วอีกแล้วใช่ใหม?  แต่แล้วเคนก็รู้ว่าเขาคาดผิด  เมื่อรู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างสัมผัสที่หัวไหล่เขา



สัมผัส?  จับ?  มันจับฉํนเหรอ?  เขาคิดพลางพยยายามมองไป  แล้วเขาก็มองไปข้างหลัง!



เด็หกหนุ่มต้องใจหายวาบ   เมื่อเขาเห็น!  เห็น........หัวกระโหลกยืนจ้องเขาอยู่ด้วยสายตาน่าสเกลีดน่ากลัว!



มืออันผอมแห้วกระทบไหล่เขาอย่างแรง  ฟันสีเหลืองซ๊ดอ้าค้างราวกับจะกินเขา  ร่างกายไร้เนื้อหนังมังสาเคลื่อนไหวไปมา!



เด็กหนุ้มกรีดร้องลั่นด้วยความหวาดลัว\"อ๊าคคคคคค!\"!