มาร์ดอฟ อัศวินยามราตรี

ลำดับตอนที่ #8 : สัตว์ประหลาด

บทที่ 5 สัตว์ประหลาด!    

“เธอว่าเราควรทำอย่างไร”เอมิลี่ถามขณะที่จ้องชายแปลกหน้าลับสายตาไป

มาร์ตินยักไหล่



“ไม่รู้สิ”บทที่ 5 สัตว์ประหลาด!    

“เธอว่าเราควรทำอย่างไร”เอมิลี่ถามขณะที่จ้องชายแปลกหน้าลับสายตาไป

มาร์ตินยักไหล่



“ไม่รู้สิ”

“เราไปที่เซนต์จูลี่กันไหม”เอมิลี่เสนอความคิด

มาร์ตินมองหยน้าเธอเป็นเชิงติ

“เด็กโง่ เธอรู้เหรอว่าไอ้เซนต์จูลี่ที่เขาพูดถึงน่ะมันอยู่ที่ไหน”เด็กชายตะคอก

เอมิลี่บูดบึ้ง



    “แล้วทำไมต้องมาตะคอกฉันด้วยล่ะ!”เธอตอกกลับอย่างโมโห

“ก็เธอโง่นี่ แม่จุ้นจ้านปัญญานิ่ม!!!”มาร์ตินดูเหมือนจะไม่สบอารมณ์เช่นกัน

ทั้งคู่ยังโกรธกันอยู่ที่พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย

มาร์ตินและเอมิลี่ต่างกลัวเหลือเกินว่าพวกเขาจะไม่มีวันได้กลับบ้านอีกแล้ว



    ทันใดนั้น ระหว่างที่ทั้งสองกำลังจมอยู่กับความคิดอันน่าตกใจอยู่นั้น เสียงฝีเท้าตึงตังก็เคลื่อนเข้ามาใกล้พวกเขาราวกับฝูงอาชาควบ

เด็กทั้งสองหันไปมองต้นเสียง

สัตว์น่ารักสองตัววิ่งเข้ามาท่ามกลางความมืดมิด

ตัวหนึ่งดูเหมือนจะเป็นสุนัขน่ารักแต่ดูคล้ายสิงโตอยู่บ้าง

ส่วนอีกตัวดูเหมือนกระต่าย



    “เฮ้ฮฮฮฮฮ!!  รอเราด้วยยยยยย!”เจ้ากระต่ายโบกมือเรียกเด็กทั้งสอง

มาร์ตินและเอมิลี่หน้าซีดและตาเบิกค้าง

กระ—กระต่ายพูดได้!

“รอเราด้วยสิ”เจ้าหมาเรียกตาม

พวกมันวิ่งไล่ตามมาร์ตินและเอมิลี่มาจนเกือบทัน

มาร์ตินสบตาเอมิลี่

“เอาไงดี”เอมิลี่กระซิบถาม

“เผ่นลูกเดียววววว!!!”



    พวกเขาไม่รออีกเป็นครั้งสอง ต่างคนต่างวิ่งทันที

วิ่งสุดขีด!

วิ่ง!!!



    มาร์ตินวิ่งมาถึงตรอกขยะน่าเหม็น

เอมิลี่ไล่ตามหลัง

เด็กทั้งสองเหื่อแตกพลั่กอย่างไม่ขาดสาย

สัตว์ทั้งสองยังไล่กวดไม่เลิกลา

มันตามประชิดจนเด็กทั้งสองต่างหวาดเกรง

พวก—พวกมันจะทำอะไรเรา มาร์ตินคิดขณะพุ่งตัวให้เร็ว



    เอมิลี่ต้องตามมาร์ตินให้ทัน เธอรู้สึกกลัวเหลือเกิน

กลัวว่าพวกมันจะ “ฆ่า”เธอทิ้ง!!



    “เฮ้ฮฮฮฮ!!! หยุดดดด!! อย่าหนีเราสิสสส!!”เจ้าหมาร้องมาติดๆ

มาร์ตินกระโดดข้ามถังขยะและตรงไปยังทางออกของตรอก

เขากำลังจะไปซ่อนตัว!



แต่แล้วทันใดนั้น เด็กทั้งสองก็ต้องตกใจสุดขีด



ข้างหน้านั่น…เป็นทางตัน!



    “เฮ้ เราจนมุมแล้ว มันตัน”มาร์ตินหยุดวิ่ง เขาหอบอย่างหนัก

“ร…แล้วเราจะทำยังไงกันดี”เอมิลี่ร้องอย่างตกใจและหวาดกลัว เธอหยุดวิ่งแล้วหันไปมองข้างหลัง เธอตาเบิกลั่น

สัตว์ทั้งสองจ้องเธอราวกับสุนัขล่าเนื้ออันกระหายเหยื่อ

มันยิ้มแสยะเผยเห็นฟันคมกริบวาววับ

กระต่ายน้อยดูตัวใหญ่ขึ้นมาทันตา

ส่วนหมาก็ดราวกับสิงโตอันใหญ่ยักษ์ที่กำลังจะฆ่าเหยื่ออันอร่อยทั้งสอง

มาร์ตินถอยหลังติดกำแพง

เอมิลี่ร้องไห้

เธอบีบน้ำตา

แม่คะ ช่วยเราด้วยเถอะ!

    

“พวกเธอหนีไปไหนไม่พ้นแล้ว”เจ้ากระต่ายยิ้มแฉ่ง

สุนัขพยักหน้าเห็นด้วยอย่างยิ่ง

หมดหวัง เราต้องตายอยู่ที่นี่!

มาร์ตินคิดขณะที่สัตว์ร้ายทั้งสองเดินเข้ามาหาช้าๆ…..