โรงเรียนสยอง

ลำดับตอนที่ #7 : กลับโรงเรียนอีกครั้ง!

เคนหมุนหมายเลขแรกที่นึกขึ้นได้ทันที  เบอร์โทรต่างประเทศยาวเหยียดปรากฏในหัวสมอง!  มีเสียงตู๊ดดังขึ้นเป็นระยะ



และในที่สุดก็มีสียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งรับสาย  เสียงของเขาดูสลึมสลือ\"หวัดดีครับ!  ที่นี่เรดเฮาส์ครับ  มีอะไรหรือครับ\"



\"เนวิลล์นายใช่ไหม!!!  ฉันเจอเรื่องแปลกที่โรงเรียนและที่บ้านน่ะ!\"ด้วยเหตุนี้เคนจึงต้องเริ่มเล่าตั้งแต่ตอนที่เขาลืมสมุดการบ้าน



เล่าตอนที่เห็นแสงไฟในห้องเรียนซึ่งเปิดสว่างทั้งที่ไม่มีใครอยู่  เล่าตอนที่ได้ยินเสียงดนตรีดังเอง  เล่าตอนที่เห็นสุนัขปีศาจเดิน



เพ่นพ่านในโรงเรียน  และเขาจึงตบท้ายด้วยเรื่องเล่าที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้!\"นายมีความเห็นว่าไง!\"เด็กหนุ่มถาม  สีหน้าเอาจริงเอาจัง



เนวิลล์กระตุกมุมปากจนเคนสังเกตเห็นอาการผิดปกติของเขา  เนวิลล์กระตุกอีกครั้งแล้วปล่อยก๊ากออกมา!



เคนหน้าเสียทันที!\"นายหัวเราะอะไร!!!มันมีอะไรตลกนักหรือไง!\"แต่เนวิลล์ยังคงหัวเราะอยู่อย่างบ้าคลั่ง  แต่แล้วเขาก็ต้องหยุด



กึกเมื่อคิดว่าเคนจะวางหู  \"เดี๋ยวก่อนสิเพื่อน!\"เด็กหนุ่มอ้อนวอน  เคนหันมามองในโทรศัพท์  ใบหน้ายังคงแสดงความไม่พอใจอยู่



เล็กน้อย  \"ฉัน--ขอโทษเพื่อน!!!  มัน--หยุดขำไม่ได้น่ะ!\"เขาพูดตะกุกตะกักเหมือนกับพยายามพูดให้ดูจริงจังทั้งที่มันตรงกันข้าม



กับน้ำเสียงมาก  \"โอ๊ย!  เพื่อน  นายเจอเรื่องแบบนี้กับเขาด้วยเหรอเนี่ย  ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่านายจะมาคุยกับฉันแค่เรื่องนี้น่ะ



ว้า!  เสียดายชมัด  วันนี้ฉันช่วยอะไรไม่ได้จริงๆน้า  อย่าโกรธเลย!  นายควรใช้สมองคิดเองเสียบ้างนะจะได้มีไอคิว195เหมือนฉํน



ไงล่ะ\"เคนได้ยินเสียงกลั้นหัวเราะของเนวิลล์อยู่  ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เชื่อจริงๆ  แต่เคนคิดอีกที....เรื่องนี้ก็ไม่น่าเชื่อเท่าไรเลย!



เคนได้แต่วางสายไปพลางใช้ความคิดอย่างหนักว่าจะทำไงต่อดี!  ผีคงไม่มาตอนกลางวันหรอกน่า  เขาอาจต้องกลับไปที่



โรงเรียนอีกครั้งแล้วค้นหาความจริงทั้งหมด  มันอาจจะเชื่อมโยงถึงเรื่องประหลาดเมื่อคืนนี้ก็ได้  แต่แล้วเด็กหนุ่มก็ส่ายหัว



เขากำลังขัดแย้งกับตัวเองอยู่  ไม่เอา!  ฉันจะไม่เข้าไปในที่น่ากลัวแบบบนั้นอีกเด็ดขาด!  ฉันจะไม่มีทางเข้าไปแน่!



แต่ถ้าไม่ทำเช่นนั้นก็ไม่สามารถหาคำตอบของเร่องราวแปลกประหลาดทั้งหมดได้เช่นกัน!  เด็กหนุ่มพยายามคิด  ทำไงดีล่ะ!



ในที่สุดเขาก็ได้ความคิดบางอย่างในหัวสมอง  มันอาจจะเป็นได้ทั้งเรื่องจริงและเรื่องโกหก  แต่ที่แน่ๆมันเป็นเรื่องที่ฟังดูตลกมาก



เด็กหนุ่มเดินไปที่ห้องครัวอีกครั้งพลางสำรวจหน้าต่างบานเกร็ดอย่างรอบคอบ  แน่ล่ะ!มันจะไปมีอย่างที่เขาคิดได้ไง!



แล้วเคนก็ได้ความคิดดีๆอีกบข้อ  เขาคิดว่าบุคคลลึกลับอาจกลับมาอีกก็ได้ในคืนนี้!  เขาเอื้อมมือไปหยิบลูกกลิ้งออกมาจากตู้ของ



เล่นสมัยเด็ก  เด็มนำเชือกมาร้อยติดกับลูกกลิ้งไว้  เขานำลูกกลิ้งมาวางไว้ใกล้ประคูห้องครัว  แล้วปิดประตู  ทีนี้ถ้ามีใครมาเปิด



มันออกลูกกลิ้งต้องเขยื้อนบ้างล่ะ!  เคนเดินไปที่ห้องนอน  เขายังโมโหอยู่ที่เนวิลล์ไม่ยอมช่วยเหลือ  เด็กหนุ่มนำมือมาประสาน



ไว้ใต้หัวพลางถอนหายใจอย่างครุ่นคิด  ถึงยังไงเขาก็คิดวิธีหาความลับของที่บ้านไว้แล้ว!  แต่ที่........โรงเรียนนี่สิ....จะทำไง?



เด็กหนุ่มนอนฟังเสียงติ๊กๆของนาฬิกาปลุก  เขาเริ่มง่วงเล็กน้อย  โอ๊ย!  ฉันจะทำไงดีล่ะเนี่ย!?  



แต่แล้วความคิดวิเศสหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวของเด็ฏหนุ่มราวกับเสกมนตร์!  ใช่แล้ว!  ทำไมฉันถึงคิดไม่ออกนะ



เคนเดินลงบันไดตรงไปยังมารดาของเขาทันที  นางกำลังทาแยมผิวส้มหนึ่งกระปุกลงบนขนมปังอยู่ด้วยความรีบร้อน!



\"แม่ครับ--วันนี้ผมขอไปข้างนอกได้ไหม  ผมอยากออกไปเดินเล่นบ้างน่ะ!\"นางทำสีหน้าครุ่นคิดจนเด็กหนุ่มสังเกตเห็น



\"นี่ลูกคิดถูกแล้วเหรอ\"นางถาม  เคนพยักหน้า  อะไรอีกล่ะ  แม่!



\"แม่ไม่อยากให้......\"



\"นะครับ  นะครับ\"เด็กหนุ่มขอร้อง



\"แต่ว่า....\"มิสซิสสกายวอคเกอร์ลังเล



\"ขอร้องล่ะครับ  แม่!\"



นางส่ายหัวพลางถอนใจเฮือกใหญ่  เคนเห็นว่าแม่อาจจะใจอ่อนแล้ว



\"ตกลง!  แต่แม่ขอบอกไว้ก่อนนะ ลูก!  ว่าอย่าไปเล่นหิมะเด็ดขาด  วันนี้หิมะตกหนักเสียด้วยสิ!\"



\"ผมรับปากครับ  แม่  จริงๆนะฮะ  ผมจะไม่ไปเล่นมันเลย!\"เคนรับปากอย่างดีใจ  สถานที่แรกอยู่ในหัวสมองแล้ว



เขาเพียงแต่ต้องกล้าไปหา\"มัน\"  ต้องลอง  



เด็กหนุ่มเตรียมไฟฉายไปหนึ่งกระบอก  เสื้อกันหนาวหนึ่งตัว  เขาต้องลองเสี่ยงดู  ไม่เช่นนั้นอาจจะไม่รู้อะไรเลย



ตอนนี้ที่เทได้คือ  ต้องรอ  รอ  และรอเท่านั้น!



ขอถามว่า  เคนคติดจะไปที่ไหน  และไปทำไม  เขามีแผนอะไรอยู่หรือเปล่า  ใครตอบถูกได้สองคะแนน